ตอนที่ 7 จูบ? เรื่องจริงหรือว่าฝัน

1296 Words

ตอนที่ 7 จูบ? เรื่องจริงหรือว่าฝัน “เออใช่ไง ก็วันนั้นหัวหน้าบอกว่า ต่อไปนายมาที่ผับชื่อนายให้ลงบัญชีวีไอพีเอาไว้ คงเพราะนายเที่ยวผับบ่อยมาก จนได้เป็นลูกค้าประจำจนเป็นวีไอพีสินะ” “ห๊ะ?” เตชินทำหน้างงที่นัชชาเหมาเอาเองตามความเข้าใจของเธอ ทั้งที่จริงเขาเป็นวีไอพีเพราะสถานะน้องชายเจ้าของผับต่างหาก แต่เธอกลับดันเข้าใจว่าเขาได้เป็นวีไอพีเพราะเที่ยวบ่อย “นายมีไรอีกไหม ฉันจะรีบเข้าเรียน อ๋อ..หรือเพราะว่านายกลัว กลัวว่าฉันจะไปบอกน้องพลอยอะไรนั่นของนายว่าฉันเห็นนายควงกับคนอื่น เออ เออ ไม่บอกหรอก สบายใจได้” นัชชาทำท่าโบกมือไล่ให้เตชินถอยไป จนเขาได้แต่เหวอ -ยัยนี่คิดเอง เออเองเสร็จสรรพเลยวุ้ยเขาไม่ได้มาหาเธอเพราะเป็นห่วงแท้ ๆ - นัชชาเดินเลี่ยงหลบเตชินออกไปอีกทาง เป็นเพราะเมื่อคืนก่อนตอนที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล เธอเหมือนฝันอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับหมอนี่ พอเจอหน้าถึงมีความรู้สึกเขิน บอกไม่ถูก -ไม่น่าฝันว่าโดนหมอนั่นจูบเลย- นัชชายกมือขึ้นปิดปาก ใบหน้าขาวร้อนผ่าวจนเป็นสีชมพู เพราะตอนที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ดีๆ ก็เหมือนใบหน้าหมอนี่มาเข้าใกล้ แถมจูบเธออีกต่างหาก ทำไมช่างเป็นความฝันที่เหมือนจริงมาก มากจนรู้สึก..หัวใจเต้นแรงแปลก ๆ เตชินมองคนร่างเล็กที่เดินกะเผลกไปก่อนจะเดินตามไปใกล้ “ตะ ตาม ตามมาทำไม” นัชชาผงะตกใจ เมื่ออยู่ดี ๆ เตชินมาเดินคู่อยู่ข้าง ๆ เธอ “เรียนคลาสเดียวกัน ไม่ให้กูเดินมาทางนี้มึงจะให้เดินไปทางไหน” เตชินเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะเดินนำหน้าทิ้งช่วงไว้หนึ่งก้าว แต่สายตายังปรายมองนัชชาที่ยังเดินกะเผลกอย่างช้า ๆ ไม่ทันไร นัชชาที่เดินไม่ค่อยถนัดก็สะดุดจะล้ม ดีว่าเตชินหันกลับมาพยุงตัวเธอไว้ได้ทันในอ้อมกอด “อะ เออ ขะ ขอบคุณนะ” . นัชชาจับแขนเตชินไว้ทั้งสองข้าง สายตาช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อของเขาที่อยู่ใกล้ ยิ่งสายตาเขาที่มองเธอกลับมา กลับดูแปลกไปกว่าทุกครั้ง ทำเอานัชชารีบเบือนหน้าหนี ค่อย ๆ ปล่อยมือจากแขนของเตชิน “ซุ่มซ่ามนะมึงอะ กูว่าไม่ใช่ที่กูขับรถเฉี่ยวมึงหรอก แต่เป็นเพราะมึงซุ่มซ่ามวิ่งมาชนรถกูมากกว่า” เขาเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ แต่สองมือเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายจับแขนนัชชาไว้แทน “แต่ฉันว่า ฉันซวยมากกว่า เวลาเจอนายทีไรมีแต่เรื่องซวย” นัชชาพยายามเอามือแกะมือของเขาที่ตอนนี้เป็นฝ่ายจับแขนเธอออก แต่รู้สึกว่าเตชินจับแน่นขึ้น ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนมาดันตัวเธอไว้ติดผนังที่กำแพง “งั้นเหรอ” สายตากรุ้มกริ่มที่จ้องเธออยู่ตรงหน้า ทำให้นัชชากะพริบตาถี่เพราะตกใจ เธอเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอสายตาที่กำลังประสานกัน “นะ นายจะทำอะไร ฉันเจ็บ” เธอจ้องตาเขาปริบ ๆ อยู่ดี ๆ เตชินก็มาทำตัวแปลก ๆ ใส่แบบนี้ มัน.... “ทำไมมึงหน้าแดง คิดไรกับกูป่าวเนี่ย” เตชินแซวขำเมื่อเห็นปฏิกิริยาคนตรงหน้าที่มีอาการดูเหมือนจะเขินเขา -คอยดูนะ ไม่ช้าเขาจะทำให้นัชชาต้องหลงเขาหัวปักหัวปำ เมื่อโดนเขาหว่านเสน่ห์เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่หลงเขา- เตชินกระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังเจอของเล่นใหม่ที่น่าสนใจมาก “ฝันไปเถอะย่ะว่าฉันจะคิดอะไรกับคนอย่างนาย ต่อให้ทั้งโลกเหลือผู้ชายแค่นายคนเดียวฉันก็ไม่เอา” นัชชาเปลี่ยนสายตาเป็นแววตามองเขาอย่างรังเกียจ ก่อนจะรวบรวมแรงผลักเขาไปสุดฤทธิ์ พยายามเบี่ยงตัวเพื่อหลบหนี แต่ทว่าเตชินกลับดึงแขนเธอกลับมา “ปากดีแบบนี้ น่าจูบชะมัด” ไม่พูดเปล่า เตชินอาศัยจังหวะทีเผลอ จูบนัชชาทันที ก่อนที่นัชชาจะรีบผลักออกแล้วยกมืดฟาดไปที่ใบหน้าเขาอัติโนมัติ เพียะ!!! “ไอโรคจิต!! ถ้านายมาทำรุ่มร่ามกับฉันแบบนี้อีก คราวหน้า ฉันไม่ไว้หน้านายแน่” “หึ หึ ก็ใครใช้ให้ปากมึงน่าจูบนี่หว่า” เตชินดันลิ้นที่กระพุ้งแก้ม ก่อนจะยกมือมาจับที่ปากของนัชชา ที่พยายามปัดมือของเขาออก “ไอ ไอ ไอ” นัชชาอ้าปาก พูดไม่ออก แต่ใบหน้าแดงร้อนผ่าว ยิ่งนึกถึงฝันที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นเมื่อคืนก่อนที่โรงพยาบาล ยิ่งรูัสึกแปลก ๆ -นี่มันจูบแรกของเธอเลยนะเนี่ย ตะ แต่ทำไม... จูบแบบนี้...เหมือนจัง แต่เป็นไปไม่ได้ หมอนี่จะไปอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง- นัชชายกมือขึ้นปิดปาก ก่อนจะรีบเดินกะเผลกหนีไปทันที เตชินเห็นอาการของเธอได้แต่ยกยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินตามนัชชาไปติดๆ @ที่คลาสเรียน “นัชชาเป็นไงบ้าง” เสียงปลายฟ้าเพื่อนสนิทเอ่ยทักเมื่อเห็นนัชชาหยุดเรียนไปสองวันติด “เค้าไม่ได้เป็นไรมาก พอดีมีเรื่องวุ่นๆนิดหน่อย” นัชชาตอบ แต่สายตายังคงเหลือบไปมองตัวต้นเรื่องที่ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ แถมเมื่อกี้ยัง..จูบเธออีก “แต่หน้าตัวเองแดงๆนะ มีไข้ด้วยหรือเปล่า” ปลายฟ้าลุกขึ้นยืนพลางเอามือแตะที่หน้าผากของนัชชา “ตัวไม่ร้อนนี่” “หา หน้าแดงเหรอ ไม่นี่” นัชชายกมือขึ้นมาจับพยายามซ่อนสีหน้าสุดฤิทธิ์ แต่สายตายังอดไม่ได้ที่จะเผลอไปสบตากับเตชิต ที่ทำหน้าล้อเลียนจับปากที่จูบเธอไว้เมื่อกี้ จนนัชชาต้องเบือนหน้าหนี “หน้าตัวเองแดงจริงๆนะนัช อ้าว ริสา มาพอดี” ปลายฟ้าร้องทัก นัชชารีบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ปลายฟ้าเปลี่ยนความสนใจเรื่องสีหน้าของเธอ ก่อนรีบหันไปยิ้มทักทายริสาเช่นกัน นัชชา ริสา และ ปลายฟ้า ทั้งสามคนเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่มัธยมปลายสนิทกันมากจนได้เรียนคณะเดียวกัน ริสาเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะ ลุคดูเป็นคุณหนูบุคลิกภายนอกเหมือนคนหยิ่งแต่จริงๆเธอเป็นที่อ่อนไหว เธอเหมือนจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบวุ่นวายกับใคร อาจเพราะความเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ทำแต่งาน เธอจึงมักจะโดดเดี่ยวคนเดียวอยู่เสมอ ปลายฟ้า เป็นคนที่ดูจะเรียบร้อยที่สุดในกลุ่ม เธอ เหมือนจะไม่เป็นคนไม่ค่อยทันคนที่สุดในกลุ่ม จริงๆแล้วเธอก็แค่เป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ไม่เคยคิดร้ายกับใคร ที่สำคัญเธอเป็นคนที่รักและเอาใจใส่เพื่อนมากๆ ส่วนนัชชา ครอบครัวฐานะปานกลาง ด้วยความที่โตมากับพี่ชาย เธอเลยไม่ค่อยอ่อนหวาน นิสัยเหมือนคนไม่ค่อยยอมคนสักเท่าไหร่ แต่เรื่องรักเพื่อนและรักคนอื่นมากกว่าตัวเองเป็นที่หนึ่ง ถึงแม้ทั้งสามคนจะนิสัยแตกต่างกันมาก แต่ก็ เป็นเพื่อนรักที่รักกันมากเช่นกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more