ตอนที่ 11 ได้แค่จูบ..อีกแล้ว

1316 Words

ตอนที่ 11 ได้แค่จูบ..อีกแล้ว นัชชาเริ่มมองอย่างหมดหวัง ในความทั้งมืดทั้งเปลี่ยว ไม่น่าเลือกอวดดีในเวลาแบบนี้เลย ในความเงียบของถนนที่เปลี่ยว ความคิดเริ่มอุปทานไปทั่ว เพียงเดินไปไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกยังกับมีฝีเท้า กับเสียงลมหายใจแฮ่ก ๆ อยู่ข้างหลัง ความกลัวเริ่มแผ่ซ่านเข้ามาจนไม่กล้าหันไปมอง ไม่รู้ว่าเสียงที่ว่านั้น เป็นคน เป็นโจร หรือว่าผี … นัชชาทำได้เพียงแต่เดินจ้ำอ้าวจนเกือบจะเปลี่ยนมาเป็นวิ่ง ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนน้ำตาจะไหล เริ่มนึกโกรธเตชิน และก็โกรธในความอวดดีของตัวเอง แต่..หรือบางที ความจริงแล้ว เขาก็อาจจะจำบ้านเธอไม่ได้จริง ๆ ก็ได้ นัชชาเริ่มสับสนคิดไปทั่ว จนตอนนี้แทบจะหลับตาวิ่งหนีเสียงนั้นที่เริ่มใกล้เข้ามา…. “กรี๊ดดดดดดดด” ฝ่ามือใหญ่จากกำแพงข้างตึกร้างในมุมนั้น อยู่ ๆ ก็ดึงตัวเข้ามากอดจนแทบจะล้ม นัชชาร้องลั่น ยกสองมือทั้งทุบทั้งยกขาเตะใส่พัลวัน “โอ้ยย เบา ๆ เจ็บ นัชชา เจ็บ กูเอง” เสียงทุ้มของเตชินดังขึ้น ทำนัชชาได้สติ เงยหน้าลืมตามองต้นเสียง ก่อนจะโผกอดเขาแน่นด้วยความกลัว “มีใครตามมาไม่รู้ ฮือ น่ากลัวมากเลย” เตชินยิ้ม กระชับกอดแน่น เมื่อเห็นสิ่งที่เดินตามนัชชา วิ่งเยาะแหยะลิ้นห้อยไป แถมที่เท้าของมันเหมือนมีถุงพลาสติกติดอยู่ ผ่านหน้าไปเมื่อครู่ “กลัวอะไร แค่หมาวิ่งตาม” เตชินแอบขำ “ห๊ะ หมา” นัชชารีบผละตัวออก ก่อนหันไปมองตามตรงสี่แยกนั่น ที่มีหมาพันธ์ไทยตัวหนึ่งกำลังผ่านไป “เออ หมา” นัชชาเริ่มอายหน้าแดง ที่อยู่ ๆ เผลอไปกอดเตชิน แต่..ก็เพราะเขาทิ้งเธอเมื่อกี้นี้ เอ..ไม่ใช่สิ ก็เพราะเธอขอลงเองต่างหาก “แล้วทำไมต้องมาแอบจอดในซอยนี้ด้วย” นัชชารีบเปลี่ยนเรื่องแก้เขิน “ก็จะรอดูว่ามึงขึ้น taxi คันไหนไป จะได้ขับตาม” “ขับตามทำไม” “มึงนึกว่าปลอดภัยมั่ง เรียกtaxi ในซอยเปลี่ยว ๆ ตอนดึก ๆ แบบนี้” “ก็แล้วจอดให้ลงให้ทำไมล่ะ” นัชชายังไม่เลิกเถียง ทั้งที่ตัวเองเป็นคนขอลงเอง “ให้ลงก็ด่า ไม่ให้ลงก็บ่น มึงจะเอายังไงห๊ะ” เตชินเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พลางจ้องหน้านัชชาที่ตอนนี้ก้มหน้านิ่ง “งะ...งั้น… ไปส่งบ้านหน่อยสิ” นัชชาก้มหน้าพูดเสียงงึมงำเบาแผ่วออกมา “มึงพูดอะไรอะ ไม่ได้ยิน” เตชินได้ยินไม่ค่อยชัดจึงถามกลับแบบไม่ค่อยเชื่อหู “ปะ...ไปส่งบ้านหน่อย” นัชชาพูดเสียงดังขึ้นมาอีกนิด “อะไรนะ” “ไปส่งบ้านหน่อย! พูดไม่ได้ยินหรือไง! ห๊ะ อีตาบ้า บอกให้ไปส่งบ้านหน่อย! ไปส่งบ้านหน่อย! จะมัวลีลาอะไรนัก” นัชชาเงยหน้าตะโกนสุดเสียงแบบไม่พอใจที่รู้สึกเหมือนเตชินจะแกล้งยั่วเธอ “ไม่อะ ไม่ส่ง” คราวนี้เตชินตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนนัชชา ขมวดคิ้วงง กับท่าทีของหมอนี่ “อ้าว ก็ทำไม ไหนว่าจอดรอเราขึ้น Taxi แล้วจะขับตามไง ก็แถวนี้ไม่มี Taxi นิ ดึกแล้วด้วย ก็ไปส่งหน่อยสิ” “แล้วเมื่อกี้ขอลงทำไมก่อน” “ก็ ก็ ก็นั่นแหละ เมื่อกี้ส่วนเมื่อกี้สิ ตอนนี้ขอให้ไปส่งแล้วไงล่ะ ก็ไปส่งสิ” นัชชาเริ่มเถียงข้าง ๆ คูๆ “งั้นหอมแก้มกูก่อน ค่าจ้างให้กูไปส่งบ้าน” “อ่า.. มันจะมากเกินไปแล้วนะ ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันรอ Taxi ก็ได้” “แน่ใจ?” “…..” “โอเค งั้นกูไปนะ” เตชินยักไหล่ ทำท่าเหมือนไม่แคร์ ก่อนจะหันหลังกลับเดินไปที่รถ นัชชามองเตชินที่เดินไปจับประตูรถเตรียมเปิดเข้าไปนั่ง ได้แต่ลังเล เธอหันไปมองรอบ ๆ ซอยเปลี่ยวแบบนี้รถไม่ค่อยจะมีวิ่งเลยด้วยซ้ำ “ดะ เดี๋ยว” นัชชารีบวิ่งไปหาเตชิน เพื่อจะเข้าไปหอมแก้มเขาอย่างที่เขาต้องการ เมื่อประชิดตัว นัชชาเขย่งเท้าขึ้นไปที่แก้มของเตชิน ประจวบกลับจังหวะเตชินหันกลับมา…..ริมฝีปากประกบกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เตชินรีบกอดเอวบางไว้แน่น ฝ่ามือใหญ่อีกข้าง รั้งศีรษะเธอไว้ ก่อนบดจูบลงไป จากแผ่วเบากลายเป็นแนบแน่น จนกระทั่งดูดดื่ม เมื่อเรียวลิ้นเริ่มแทรกไปดูดด่ำกับความหวาน สติของนัชชาว่างเปล่า… ความเชี่ยวชาญในการจูบของเตชินที่ขึ้นชื่อว่าเสือผู้หญิง ทำให้คนที่อ่อนหัดอย่างนัชชาแทบเผลอไผล ปล่อยให้เขาช่วงชิงความหวานจนทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม กว่าจะเตชินจะยอมถอนจูบออก นัชชาก็แทบจะหายใจไม่ทัน “ใครสอนให้กลั้นหายใจตอนโดนจูบ หืม” เขายิ้มพลางจ้องมองใบหน้าน่ารักของนัชชาที่เอาแต่หายใจถี่ “ก็ไม่เคยโดนจูบนี่ ก็มีแต่นาย…” “เอาไว้กูจะสอนบ่อย ๆ จนมึงเก่ง” “ห๊ะ…” นัชชาหน้าแดงพูดไม่ออก “ไปขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวคราวนี้เราสองคนอาจจะโดนโจรปล้นของจริง” “อ๋า จริงด้วย มัวทำอะไรไม่รู้เนี่ยะ อีตาบ้า” นัชชารีบวิ่งขึ้นไปที่รถอีกฝั่ง เตชินได้แต่มองตามยิ้มอย่างมีความสุข ทำไมนะ เวลาที่จูบนัชชา เขารู้สึกดีกว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เคยจูบมา ทำไมจูบของเธอหวานแบบนี้ แล้วถ้าเป็นตรงอื่นล่ะ นัชชา..จะหอมหวานขนาดไหน เพราะ..มัวแต่ตกใจในคำขู่เตชินที่ว่าอาจมีโจรอยู่แถวนี้ นัชชาจึงได้แต่รีบวิ่งขึ้นรถอีกฝั่งมานั่งนิ่งก่อนจะดึงเข็มขัดนิรภัยมาใส่เรียบร้อย เสียงปิดประตูรถจากอีกฝั่งของเตชินปิดลง ทำให้นัชชาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งจูบเธอ ใบหน้าแดงร้อนผ่าว เพราะเมื่อกี้…ลืมแม้กระทั่งจะโวยวายกลับเหมือนทุกครั้ง นัชชายกมือขึ้นมาจับที่แก้มตัวเองช้าๆ ก่อนจะเลื่อนไปกุมตรงหัวใจที่เต้นราวกับจะเด้งออกมาอยู่ข้างนอก ด้านเตชินที่เพิ่งยืนเปิดประตูคาไว้ รอจนนัชชาวิ่งมาขึ้นอีกฝั่งเสร็จเรียบร้อยดี เขาจึงขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ ก่อนที่จะสตาร์ทรถ พลันสายตาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองคนข้างๆ ที่เพิ่งหันมามองเขาอยู่เช่นกัน เพียงครู่…ที่สบตากันในความเงียบสงัด สัมผัสได้ถึงความสั่นไหวของหัวใจ แม้จะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก แต่…มันก็เป็นความรู้สึกแปลกๆ เตชินเองก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากๆ คนหนึ่ง ดวงตาคมของเขา เพียงแค่จ้องใครต่อใครก็ทำให้รู้สึกหวั่นไหวง่ายๆ เพราะสายตาคู่นี้ที่ทำให้เขาหลอกล่อผู้หญิงให้มาติดกับเขานักต่อนัก และ อ่อนข้อให้เขาทุกราย นัชชาเองก็จัดว่าเป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่งเพียงแต่เธอออกจะห้าวนิดๆ แถมยังชอบใส่เสื้อนักศึกษาตัวโคร่งใหญ่ ไม่ชอบแต่งตัว หากเทียบกับนักศึกษาคนอื่นๆ เธออาจดูไม่ค่อยโดดเด่น แต่หากจ้องมองดีๆ อย่างที่เตชินได้มีโอกาสจ้องมองเธอ อย่างตอนนี้ ~เธอน่ารักมาก~

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more