เด็กใหม่คุณท่าน 3
1927 Words
“เอาล่ะ งานก็ไม่ได้หนักอะไร ตื่นเช้ามาให้ขึ้นมาที่ตึกก่อน เข้าครัวไปดูซิว่าช่วยอะไรได้ไหม กวาดบ้านถูบ้านช่วยคนอื่นนะ แต่ทำเฉพาะชั้นล่างขึ้นไปชั้นสองก็พอ ส่วนชั้นสามจะมีคนอื่นไปทำ ห้ามขึ้นไปจนกว่าจะได้รับอนุญาต” ป้าแขเริ่มให้หน้าที่
“ทำไมเหรอคะ”
“เป็นห้องนอน ห้องทำงานของคุณท่าน”
“อ่อ ค่ะ หนูไม่ขึ้นไปอยู่แล้ว”
“ดีจ้ะ อีกอย่างที่สำคัญคือ ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปคุย ไปหยอกล้อกับพวกผู้ชายข้างล่างเข้าใจไหม อย่าให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น”
“ค่ะ” ลูกตาลตอบแบบไม่มั่นใจนัก
“หน้าที่ของเธอจะอยู่แค่ในบริเวณบ้าน กับห้องครัว ด้านนอกเป็นของผู้ชาย”
“ค่ะป้าแข”
“มีอะไร สงสัยอะไรถามได้ทั้งหมด และถามได้กับทุกคน ถ้าตอบได้ก็จะตอบ ระหว่างนี้ก็ไม่ต้องซีเรียสเรื่องทำงาน เพราะแค่ช่วยๆ กันเท่านั้นเอง”
“ค่ะป้าแข” ลูกตาลได้แต่ก้มหน้ารับคำ
“ดีแล้ว อย่าลืมว่าไอ้หนุ่มๆ ข้างล่างน่ะ ไม่ต้องไปยุ่งกับมัน” ป้าแขย้ำอีกเป็นครั้งที่สอง
“มะ ไม่ยุ่งหรอกค่ะ” ลูกตาลก็ตอบแบบไม่เต็มคำอีกครั้ง ทำให้ป้าแขมองเล็กน้อย แต่คิดว่าจะดูออก
จากนั้นลูกตาล ในฐานะเด็กรับใช้คนใหม่ ก็เริ่มเข้ามาทำงานตามที่ป้าแขสั่ง เธอทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี ทว่าเก้ๆ กังๆ ไปบ้างแต่ก็ทำอย่างเคร่งครัด ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง จนได้รับคำชมจากป้าแข ลูกตาลเริ่มมีเพื่อนเป็นคนรับใช้ด้วยกัน และเริ่มรู้จักมองผู้ชาย ซึ่งก็มองตั้งแต่แรกนั่นแหละ โดยเฉพาะพศินที่แสดงออกชัดเจนว่าชอบเธอ อีกทั้งแอบยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือและทำงานช่วยเกือบทุกครั้ง
จากหนึ่งอาทิตย์ที่ลูกตาลอยู่ นานวันเข้ากลายเป็นเดือน พร้อมกับสานสัมพันธ์กับพศินแบบเงียบๆ โดยที่ไม่ให้ใครรู้ แต่พศินเองรู้อยู่เต็มอกว่าลูกตาลเป็นเด็กของคุณท่าน และต้องกลายเป็นเมียของคุณท่านไม่วันใดก็วันหนึ่ง เรื่องนี้ลูกตาลยังไม่รู้ ในขณะที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ป้าแขก็ไม่รู้เช่นกัน ว่าลูกตาลแอบคบกับพศินแล้ว แถมยังแอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจนเกินจะกู่กลับ
ทว่าด้วยความที่ลูกตาลทำงานมาได้สักพัก พศินไม่อยากให้ลูกตาลตกเป็นเมียของคุณท่านอีก จึงได้บอกเล่าความจริงให้รู้ ว่าเด็กสาวรับใช้ในบ้านแทบจะทุกคนที่เข้ามาทำงานที่นี่ ความจริงแล้วคุณท่านซื้อมาเป็นอีหนู เอาไว้มาบำเรอความใคร่ของตัวเอง อีกทั้งคุณท่านยังมีรสนิยมแปลกๆ เด็กคนไหนทนได้ก็ทนไป ใครทนไม่ได้ก็หนีออกจากบ้าน ทำให้มีการรับสมัครเด็กใหม่อยู่ตลอด เมื่อลูกตาลได้ฟังอย่างนั้นแล้วก็ตกใจมาก และคิดว่าตนคงไม่ต่างอะไรกับเด็กรับใช้พวกนั้นแน่นอน
“คงไม่มั้งไม่พี่สิน คุณท่านยังไม่เคยเห็นหน้าตาลเลย ตาลเองก็ยังไม่เคยเห็นหน้า จะอยากได้ไปทำไม” เมื่อฟังเรื่องราวเสร็จลูกตาลก็ถามซื่อๆ
“คนไหนที่จ่ายเงินแล้ว คุณท่านก็จะเอาให้คุ้มก่อน เรื่องนี้ใครก็รู้”
“ตาล... ตาลไม่เชื่อว่าตาลก็จะเป็นอะไรแบบนั้น”
“ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามป้าแขดูสิ พี่ว่าป้าแขน่าจะรู้ทุกเรื่องนั่นแหละ แถมยังกันท่าไม่ให้ใครจีบตาลอีก ใช่ไหม”
“ไม่กล้าถามป้าแขหรอก แต่... จะลองถามพี่สาดู ต้องได้อะไรบ้างแหละ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ หนูจะทำยังไง หนูต้องเป็นเมียเขาเหรอคะ” คราวนี้ลูกตาลถามเสียงสั่นเครือคล้ายกับจะร้องไห้
“ไม่ต้องกลัว พี่มีแผน เอาไว้ให้ตาลถามพี่สาให้แน่ชัดเสียก่อน แล้วค่อยว่ากัน”
“อื้อๆ ตาลจะเข้าไปช่วยงานในครัวแล้ว จะได้ไปแอบถามพี่สา ตาลจะไปก่อน ตอนพี่สินออกจากห้องก็ดูดีๆ นะเดี๋ยวใครเห็นเข้า” เธอบอกเพราะทั้งคู่แอบคุยกันอยู่ในห้องนอน
“จ้ะ” เมื่อเขารับคำแล้ว เธอก็รีบออกไปจากห้อง แต่ไม่ลืมที่จะสาดส่องมองซ้ายขวา ว่ามีใครอยู่บริเวณนี้หรือเปล่า เพราะตั้งแต่คบกันมา ยังไม่มีใครเห็น หรือจะมีก็แต่พรรคพวกของพศินเท่านั้นแหละ เมื่อปลอดคนลูกตาลก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ตึกใหญ่ทันที เพื่อจะได้ช่วยงานครัว พอมาถึงเธอเห็นวิสาคนรับใช้ใกล้ชิดป้าแข วัยประมาณสามสิบกว่ากำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอุปกรณ์จะทำอาหาร
“วันนี้ดูเหมือนจะทำอาหารเป็นทางการนะคะพี่สา” ลูกตาลเข้ามาถามด้วยความแปลกใจ
“อื้อ วันนี้คุณท่านกลับมาน่ะ เลยจะเตรียมอาหารเอาไว้ให้ เผื่อมากับเพื่อน”
“อะไรนะ! คุณ... คุณ... คุณท่านกลับมาเหรอ” ลูกตาลถามด้วยความตกใจ เพราะยังไม่ได้เตรียมใจเลย
“ใช่ ทำไมทำเสียงตกใจ” วิสาหันมาถามทันที
“พี่... พี่สาอย่าว่างั้นงี้เลยนะ หนูถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“อืม ว่ามาสิ”
“คุณท่านซื้อหนูมาใช่ไหม” คำถามนี้ทำเอาวิสาถึงกับอึ้ง ข้าวของหล่นไปจากมือทันที
“ทำไมถามพี่แบบนี้ ใครบอกให้มาถาม” วิสาหันมาถามเสียงเข้มขึ้น
“แล้วใช่ไหมคะ คุณท่านซื้อหนูมาใช่ไหม หนูได้ยินว่าเด็กคนอื่นๆ ก็ซื้อมา เอามาไว้เป็นอีหนู เป็นเมียเก็บ พี่สาบอกความจริงหนูเถอะ”
“เราจะอยากรู้ไปทำไม รู้แล้วจะได้อะไร”
“หนูไม่อยากทำอะไรแบบนั้น แล้วที่คุณท่านกลับมาวันนี้เพราะ...”
“คิดมากเกินไปแล้ว คุณท่านไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกน่า ไว้เจอตัวจริงก่อนเถอะแล้วจะไม่พูดแบบนี้”
“แล้วท่านซื้ออีหนูมาจริงๆ ใช่ไหมจ้ะ” ลูกตาลพยายามคะยั้นคะยอ
“เฮ้อ! อย่างหนึ่งที่บอกได้ ว่าท่านไม่ได้ตั้งใจจะซื้อมาหรอก แต่มีคนเสนอมาท่านก็ไม่ขัด”
“แล้วหนูล่ะ ท่านจะ... หนูแค่อยากรู้ว่าท่านซื้อหนูหรือเปล่า แล้วกับพ่อแม่น่ะ”
“รู้ไปก็เท่านั้น ต่อให้ท่านซื้อแล้วเรามีปัญญาเอาเงินมาคืนท่านเพื่อแลกกับอิสระของตัวเองไหมล่ะ”
“หนูไม่มีหรอก แต่หนูจะทำงานชดใช้”
“นี่มันไม่ได้เลวร้ายเหมือนอย่างที่เราไปแอบฟังใครพูดมาหรอกนะ ท่านดูแลเด็กทุกคนดี เว้นเสียแต่ว่า เด็กมันทนไม่ได้มันหนีไปที่อื่น ใครๆ ก็อยากเป็นเมียคุณท่านทั้งนั้นแหละ พวกเธอน่ะโชคดีแค่ไหนไม่ต้องดิ้นรนมาก”
“แต่หนูไม่ได้ต้องการแบบนั้น หนูมาทำงาน หนูไม่ได้อยากมาเป็นเมียท่าน”
“แต่อยากเป็นเมียไอ้ศินมันน่ะเหรอ” เสียงของป้าแขดังขึ้นจากทางประตู ทำให้ลูกตาลกับวิสาถึงกับสะดุ้ง
“ป้าแข!” ลูกตาลเรียกป้าแขด้วยความตกใจสุดขีด
“พ่อแม่หาสิ่งดีๆ ให้ แต่กลับไปเลือกเอาไอ้คนสวนมาเป็นผัว นี่เหรอที่เราบอกว่าทำงาน และใช่ คุณท่านจ่ายเงิน เพราะพ่อกับแม่ของเธออยากได้เงินไง พ่อแม่ขายเธอให้เป็นเมียคุณท่าน แล้วดูเธอทำสิ” ป้าแขพูดออกมาตรงๆ ในเมื่ออยากรู้ก็จะบอก จะได้รับมือเพราะอีกไม่นานเจ้าของบ้านหลังนี้ก็จะกลับมาแล้ว
“ขะ ขะ ขายหนูให้คุณท่านเอง ทำไมคะ”
“คนของคุณท่านดูแลทางโน้นอยู่ ปล่อยเงินกู้ ก็คงจะอยากได้เงินไปลงทุนเยอะๆ แต่ก็ไม่รู้จะมีเงินใช้คืนเมื่อไหร่ ก็ต้องเอาเรานั่นแหละมาแลก มาขัดก่อนไง”
“ป้าแขรู้”
“ฉันรู้ทุกอย่างนั่นแหละ เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน”
“แต่หนู... หนูกับพี่ศิน”
“งั้นมันก็จะแย่หน่อยถ้าคุณท่านเรียก ไอ้ศินก็ขัดไม่ได้”
“ไม่ได้นะคะป้าแข หนูมีพี่ศินแล้ว จะให้หนูเป็นเมียคุณท่านอีกคนได้ยังไง”
“เรามันไม่ทันลูกล่อลูกชนของไอ้ศินเอง แล้วเสียท่าให้มัน ตอนนี้คุณท่านยังไม่รู้ แต่ถ้ารู้ขึ้นมาตายแน่” ป้าแขพูดซะน่ากลัวเชียว
“หนูต้องทำยังไงดีคะ”
“ตอนนี้คุณท่านยังไม่รู้ ก็เงียบๆ ไว้ก็แล้วกัน”
“แล้วจะให้หนูเป็นเมียคุณท่านเหรอคะ”
“ใช่ ท่านซื้อมาแล้ว จ่ายเงินแล้วเพื่อให้เธอมาได้กับไอ้ศินแทนไง” สิ้นคำของป้าแขเธอก็ก้มหน้าพร้อมกับน้ำตาหยดแหมะลง
“ป้าบอกเธอแล้ว ว่าอย่ายุ่งกับผู้ชายคนไหน ส่งสัญญาณแล้ว กันท่าก็แล้ว ก็ต้องแพ้ให้ความกระหาย ถ้าเรื่องนี้มีปัญหาขึ้นมา ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ”
“หนูขอโทษค่ะป้าแข”
“วันนี้คุณท่านกลับมา ทำตัวให้พร้อมเข้าไว้” พูดจบป้าแขก็เอี้ยวตัวเดินออกไปจากห้องครัวอีกครั้ง ทิ้งให้ลูกตาลกับวิสาอยู่กับตามลำพัง วิสาได้แต่ถอนใจเพราะไม่รู้จะช่วยอย่างไร ได้แต่ปลอบใจไม่ให้ลูกตาลร้องไห้ทำได้เท่านี้จริงๆ
“เช็ดน้ำตาซะ แล้วช่วยพี่ทำครัวต่อ มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกน่า ถ้าไม่ดื้อกับคุณท่าน ทำตัวให้น่าเอ็นดูเข้าไว้ ท่านก็ไม่ทำอะไรหรอก”
“ตาลไม่อยากเป็นเมียท่าน ไม่ได้รัก ไม่เคยเห็นหน้า ตาลมีพี่ศินแล้ว ตาลรักพี่ศิน” ลูกตาลพูดเสียงสั่นเครือพลางร้องไห้เบาๆ
“รักไอ้ศินแล้วไง ทำไมไม่เลือกคนที่จะทำให้ตัวเองสุขสบายล่ะ ถ้าคุณท่านพอใจหรือเอ็นดูก็จะยิ่งดี เงินทองไม่ต้องหา ไม่ต้องดิ้นรน”
“หนูเป็นเมียพี่ศิน แล้วจะให้ไปเป็นเมียอีกคนได้ยังไงคะ” ลูกตาลยังยืนยันคำเดิม
“ก็เข้าใจแหละ ป้าแขก็ห้ามแล้วแต่เราสองคนไม่ฟังเองไง กระหายอย่างที่ป้าแขว่า”
“หนู...” ลูกตาลแทบจะเถียงไม่ออกเลยทีเดียว ซึ่งใช่... ทั้งคู่กระหายความปรารถนาต่อกัน
“เราเองก็เสียท่าให้ไอ้ศินเหมือนกันนั่นแหละ เจ้านี่มันหลอกล่อกินเด็กๆ เก่ง”
“พี่ศินไม่ได้หลอกซะหน่อย”
“เอ่อ ตอนนี้อะไรๆ ก็ดีไปหมดนั่นแหละ หลงมันหัวปักหัวปำ” ดูเหมือนวิสาไม่อยากพูดต่ออีกแล้ว เพราะเด็กมันเถียงเสียเหลือเกิน ดื้อรั้นจะเอาชนะให้ได้ เพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นเมียของคุณท่าน ทว่าเดาใจท่านไม่ได้จริงๆ
“มาช่วยพี่ทำงานได้แล้ว ไม่ต้องยืนเศร้า” วิสาบอกอีกครั้ง ลูกตาลจึงได้แต่ปาดน้ำตา แล้วลงมือช่วยจัดของทันที แม้จะเศร้าและหวาดกลัว แต่มันก็มีทางแก้สิน่า อย่างน้อยพศินคงช่วยเธออย่างแน่นอน แต่เวลานี้จิตใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียเลย คิดไม่ตก หวาดระแวง
- Writer
