เด็กใหม่คุณท่าน 2
1075 Words
กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง!
“ดื่มน้ำและนั่งคุยกันไปก่อนนะจ๊ะ ขอตัวรับโทรศัพท์สักครู่” ป้าแขบอกพร้อมกับลุก แล้วเดินไปอีกมุมของระเบียงบ้านเพื่อรับสาย
“ค่ะ” ป้าแขรับสายสั้นๆ
“มีคนไปหาหรือยัง” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามจากปลายสาย
“ถ้าเป็นสามพ่อแม่ลูก ก็มาแล้วค่ะ”
“ก็ดี รับไว้ก็แล้วกัน แต่อย่าให้มีเรื่องอีกนะ” คำสั่งค่อนข้างทำให้ป้าแขกระอักกระอวนอยู่ ไม่กล้ารับปาก เพราะเรื่องนี้มันเกินจะควบคุม
“แล้วทำไมถึงรับมาคะป้าไม่เข้าใจ”
“นั่นสินะ ให้เงินเดือนเท่ากับคนอื่นก็แล้วกัน”
“คนนี้เด็กสุด จ่ายไปเท่าไหร่คะ”
“ก็เยอะ อย่าถามมากน่ะ”
“คุณพระคุณเจ้า”
“ไม่ต้องคุณพระ ควรชินได้แล้ว แค่นี้นะแล้วค่อยเจอกันสักอาทิตย์หน้า หรืออาทิตย์โน้นหรือ...” เรียกว่าระบุไม่ได้จะดีกว่า ป้าแขคิด
“ป้าอยากให้คุณท่านกลับบ้านบ้าง”
“ตอนนี้ยังไม่ว่าง แค่นี้ก่อนละกัน มีอะไรเพิ่มเติมค่อยโทรไป”
“ค่ะ” ป้าแขรับคำอย่างเสียมิได้ ขณะเดียวกันอีกฝ่ายก็กดวางสายไปเอง แล้วป้าแขจึงเดินกลับมานั่งที่เดิมเพื่อคุยอะไรเพิ่มเติมอีก
“เดี๋ยวให้เงินเดือนเท่ากับคนอื่นนะ สักหมื่นแปดพอไหม”
“หมื่นแปด!” ทั้งสามเหมือนจะพูดขึ้นพร้อมกัน
“เยอะมากค่ะ ถึงว่าใครๆ ก็แนะนำมาที่นี่ งานสบาย แถมเจ้านายไม่จู้จี้” ศรกล่าวด้วยความตื่นเต้น
“ไม่ใช่แค่ไม่จู้จี้ ไม่ค่อยมาบ้านด้วย งานก็ช่วยกันดูแลทำความสะอาดบ้านในแต่ละวัน บ้านหลังใหญ่เลยมีคนเยอะ มีห้องพักคนงานให้นะ เดี๋ยวพาไปดูก็แล้วกัน”
“ค่ะ” ลูกตาลเป็นคนรับคำ
“ดูเหมือนขี้อายนะเรา เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วไปดูห้อง ส่วนพ่อแม่จะพักกับลูกสาวสักคืนไหม”
“เอ่อไม่หรอกค่ะป้าแข ดูห้องเสร็จก็จะกลับเลย”
“งั้นก็แล้วแต่นะ ป่ะไปดูห้องกัน” ว่าแล้วป้าแขก็ลุกแล้วเดินนำอีกครั้ง เพื่อจะอ้อมไปทางหลังบ้าน ใช้เวลาเดินพอสมควรเพราะบริเวณกว้าง กว่าจะเดินถึงห้องแถว ซึ่งเป็นที่พักสำหรับคนงานและคนรับใช้ทั้งหมด ระหว่างทางเดินไปก็มีคนงานชายกำลังตัดหญ้า มองมาที่ลูกตาลพร้อมกับส่งยิ้มเขินๆ ให้ ทว่าป้าแขเหมือนจะดูออก จึงตวัดสายตามองเพื่อปรามไม่ให้คิดไกล ทำให้ชายหนุ่มหลบตาทันที
“เอาล่ะห้องพัก แยกเป็นหนึ่งหลังของผู้หญิง อีกหลังก็เป็นของผู้ชาย ห้องน้ำรวมแต่ฝั่งของใครของมัน เป็นห้องแถวมีห้องเหลือๆ อยู่ ทำความสะอาดเองนะ ไม่รกหรอก แต่อาจจะฝุ่นเกาะหน่อยเท่านั้นเอง ยัยตอง เปิดห้องซิห้องไหน” ป้าแขหันไปบอกสาวใช้ พร้อมกับเลือกห้องที่ว่างให้ พอเปิดเข้าไปก็เป็นห้องโล่งมีเตียง ตู้เสื้อผ้า พัดลมเหมือนห้องเช่าเล็กๆ แต่อยู่ได้
“ผ้าห่มกับผ้าปูอยู่ในตู้นะ เอาออกมาจัดการเอง”
“ทำไมดีจังเลยคะ มีของให้พร้อมเลย” ลูกตาลถามอย่างตื่นเต้น
“หึๆ ส่วนใหญ่คนมาสมัครงานก็มาแต่ตัวกับกระเป๋าแค่นั้นแหละ อีกอย่างของใช้เท่านี้ไม่ได้มากมายอะไร อยากได้อะไรเพิ่มไหม”
“ไม่ล่ะค่ะ เท่านี้ก็ขอบคุณมากเลยค่ะ หนูแค่ปัดกวาดเช็ดถูก็นอนได้แล้ว” ลูกตาลบอกอีกครั้ง
“เอ่อ ลืมบอก ที่นี่ไม่มีผีสางนะ นอนหลับสบายไร้กังวล แต่มีศาลพระภูมิเอาดอกไม้ไปไหว้หน่อยก็ดีท่านจะได้ดูแล”
“ค่ะป้าแข” ลูกตาลรับคำ
“เห็นแบบนี้แล้วก็สบายใจ ฝากยัยตาลด้วยนะคะ เพิ่งมาจากบ้านนอกอาจจะรู้อะไรน้อย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะศร” ป้าแขรับคำยิ้มๆ
“งั้นเราต้องกลับแล้วล่ะ มีอะไรก็โทรหานะลูก ถ้าคิดถึงก็ค่อยนั่งรถไปหากัน” ศรเป็นคนบอก
“จ้ะแม่ พ่อ สวัสดีจ้ะ” ลูกตาลยกมือไหว้ลาพ่อกับแม่ตรงนี้เลย เพราะกว่าจะเดินไปส่งกันอีกก็ไกล
“ฉันลาป้าแขตรงนี้เลยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” พูดจบทั้งศรและเดชก็ยกมือไหว้ป้าแข จากนั้นจึงได้ขอตัวจากไป
“หนูก็จัดห้อง เสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยไปหาฉันที่บ้านโน้นนะ จะได้วางแผนงานให้ทำ”
“ค่ะป้าแข” พอรับคำเสร็จ ป้าแขก็เดินจากไปพร้อมกับคนรับใช้ ปล่อยให้ลูกตาลอยู่ลำพัง แต่จังหวะเดียวกันนั้นลูกตาลก็เห็นคนสวนคนเดิมมองมา และยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เขาหน้าตาดี รูปร่างสูง ผิวเข้มแบบชายไทยตัดหญ้าไปพลางก็มองมาที่เธอพลาง เธอได้แต่ยิ้มรับอย่างขัดเขินก่อนจะกลับเข้าห้อง เพื่อทำความสะอาด ทว่าชายหนุ่มกลับถูกเพื่อนสะกิด เหมือนจะเตือนสติว่ามองมากไม่ได้
“น่ารักดีดูซื่อๆ” พศินชายหนุ่มที่ตัดหญ้าเอ่ยปากชม
“ฉันว่าแกอย่ายุ่งดีกว่า คนนี้น่าจะเป็นเด็กคุณท่าน”
“รู้ได้ไงวะ”
“ก็ป้าแขลงมาจัดการเอง” พอเพื่อนพูดเช่นนี้พศินก็หงอยสิ
“บางทีคุณท่านก็ไม่ได้ต้องการหรอก แค่รับใช้ขัดดอก ส่วนตัวคุณท่านอยู่ไหนก็ไม่รู้”
“แหมพูดเหมือนจะเอาแทน”
“ไอ้บ้า ใครจะกล้า”
“ไม่กล้าก็ไม่ต้องทำตาหวาน เข้าใกล้เด็กท่านประเดี๋ยวจะเรื่องใหญ่”
“อืม” พศินตอบแบบขอไปที
แต่ก็ยังมองไปที่ห้องของลูกตาลอยู่ ซึ่งเธอกำลังทำความสะอาดเช็ดถูห้องเป็นอย่างดี ใช้เวลาอยู่เกือบสองชั่วโมงกว่าจะเรียบร้อย จากนั้นจึงขึ้นไปหาป้าแขที่ตึกใหญ่ เพื่อรับมอบหมายงาน แต่ถึงกระนั้นลูกตาลก็อยู่ในสายตาของชายผิวเข้มอย่างพศินอยู่ดี เขามองเธอไม่วางตาเหมือนตกหลุมรักเข้าอย่างจัง แต่อย่างว่าเธอหน้าตาน่ารัก ผิวขาว ร่างเล็ก ใสซื่อ แบบเด็กต่างจังหวัดเพิ่งเข้าเมือง ยังไม่มีสีสันเติมแต่งอะไรทั้งสิ้น
- Writer
