หวนรักจองจำใจ

ถูกหยาม 1

ต่อมา ตกเย็น ก็ถึงเวลาที่ชาร์ล เจ้าของบ้านจะกลับมา ทว่าไม่ได้มาคนเดียว แต่กลับควงสาวสวยมาด้วยหนึ่งคน และเขาแทบจะไม่ทักทายใครเป็นพิเศษ นอกเสียจากลากสาวสวยขึ้นห้องเพื่อจัดกิจกรรมเข้าจังหวะ เหมือนคนรีบร้อนหิวกระหาย โดยไม่สนใจว่านี่เพิ่งจะพลบค่ำ และใกล้จะได้เวลารับประทานอาหารที่เตรียมเอาไว้แล้ว แต่ถึงกระนั้นก็เถอะการมาของชาร์ล ยังไม่มีใครรู้สักเท่าไหร่นัก เพราะบ้างก็กลับห้องพักเพื่อทำธุระส่วนตัว อย่างเช่นลูกตาลนี่แหละ ช่วยงานบ้านเสร็จเธอก็กลับห้อง แต่ก็ถูกกำชับว่าให้กลับมาภายในสามสิบนาที

แน่นอนว่าช่วงเวลานี้ ลูกตาลถูกใช้ให้ไปทำความสะอาดห้องพักรับแขกเป็นการด่วน เป็นครั้งแรกที่เธอได้ขึ้นไปชั้นสาม ซึ่งป้าแขไม่ได้บอกอะไรเป็นพิเศษ เธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย โดยไม่รู้เลยว่าห้องนี้ติดกับห้องนอนของเจ้าของบ้าน ทันทีที่เธอเข้ามาถึงห้อง ก็ได้ยินเสียงไม่พึงประสงค์เสียแล้ว ทำให้เธอแอบยืนฟังแบบตัวสั่น มือสั่นและใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

“ชาร์ล! อ๊าห์! ชาร์ล!” เสียงครางกระเส่า หอบกระชั้นดังลั่น เล็ดลอดผ่านห้องมาให้ลูกตาลได้ยิน พร้อมกับเสียงตึงตังภายในห้องอย่างรุนแรง

“ร้องอีก! ร้องอีก! ซี๊ด! อ่า!” เสียงครางข่มเข้มออกคำสั่งดุดันพร้อมกับเสียงหายใจหอบกระชั้นน่ากลัว

“ชาร์ล! อ๊าห์! แรงอีก! แรงอีก! โอ้ว!” สาวเจ้ากรีดร้องตามความปรารถนาของชายหนุ่ม ตามด้วยเสียงโครมครามไม่หยุด

“ชอบหรือเปล่า ชอบแบบนี้ไหม อ่า!” เสียงเข้มดังรอดไรฟันคล้ายขบกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์ ขณะที่ร่างกายเคลื่อนไหวรุนแรง คนแอบฟังต้องปิดปากเอาไว้แน่น เนื้อตัวสั่นเทิ้มอย่างประหลาด ขนลูกชูชันไปทั้งตัว เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“ซี๊ด! อืม ชอบ... ชอบค่ะ อ๊าห์! แรงอีก! โอ้ว! จะเสร็จแล้ว! อื้อ” เสียงร้องครวญครางดังลั่นไม่ขาดช่วง และบอกเขาเพื่อเป็นสัญญาณ

“ร้องอีก! ร้องดังๆ ฉันก็จะเสร็จแล้ว อ่า...” สิ้นเสียงเขาก็กระหน่ำสะโพกกระแทกกระทั้นจังหวะรักอย่างรุนแรง จนเตียงสั่นไหวเอี๊ยดอ๊าด พร้อมกับหัวเตียงกระแทกกับผนัง

“โอ้ว! ซี๊ด! โอ้ว! โอ้ว! yes! Yes!” เสียงครางของหญิงสาวยังคงดังไม่หยุด จนกระทั่งเขาระรัวเร่งจังหวะ จวบจนกระทั่งความปรารถนานำพาไปจนถึงจุดหมาย เสียงครางก็ดังประสานกันลั่น ลูกตาลที่ยืนฟังต้องเอามือปิดปากและทรุดลงไปนั่งกับพื้น

เธอมีความกลัว และมีความรู้สึกแปลกในร่างกายของตัวเอง กายสาวส่วนนั้นมันกำลังกระตุกตอดตุบๆ หัวใจเธอเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงครางของชายหนุ่มเจ้าของบ้าน ทำไมเร่าร้อนเหลือเกิน ทว่าเธอมีคนรักแล้ว มีผัวแล้วและไม่ต้องเป็นเมียใครอีก จะไม่มีวันยอมเป็นเมียของเขาอีกเป็นอันขาด ให้ตายสิ

จะทำอย่างไรดีถึงจะหนีพ้น เพราะเมื่อเขากลับมาแล้วต้องเรียกเธอขึ้นมารับใช้อย่างแน่นอน เธอคิด ก่อนจะตัดสินใจรวบรวมสติแล้วลุกขึ้นยืน ตั้งใจทำความสะอาดห้องจัดที่นอน เพื่อรอแขก และคิดว่าคงเป็นแขกในห้องนั้น แต่ทำไมไม่นอนห้องเดียวกันเล่า

เวลาผ่านไปไม่นานนัก หลังจากเสร็จภารกิจ หญิงสาวที่มากับชาร์ล ก็กลับออกมาจากห้องเพียงคนเดียว สีหน้าท่าทางของเธอมีความสุขเสียเต็มประดา ลงมาก็เจอกับป้าแขเป็นคนแรก เธอได้ส่งยิ้มหวานให้ ครู่หนึ่งก็มีรถแล่นมาจอดตรงทางขึ้นบ้าน เธอก็เดินออกไปขึ้นรถเลย ประหนึ่งว่ารับใช้เจ้านายเสร็จก็กลับ ป้าแขได้แต่แปลกใจ เพราะให้ลูกตาลทำความสะอาดห้องให้แล้ว นึกว่าจะพักเสียอีก

ต่อมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ชาร์ล เจ้าของร่างสูงใหญ่บึกบึนกำยำ เดินเยื้องย่างลงมาจากบันไดด้วยสีหน้าเคร่ง เรียบตึง ปรายตามองไปรอบๆ บ้าน ป้าแขเห็นดังอย่างนั้นจึงรีบวิ่งไปรับหน้า เพราะเพิ่งจะได้ทักทายกัน

“คุณท่าน สวัสดีค่ะ” ป้าแขทักทายด้วยความแปลกใจ

“เอาอาหารขึ้นโต๊ะหรือยัง” เจ้านายหนุ่มถามเสียงเรียบ

“ยังค่ะ กลัวเย็นเสียก่อน ก็เลยรอคุณท่าน เอ่อ ป้านึกว่าคุณเค้าจะอยู่กินข้าวเย็นกับเราก่อน แล้วก็ให้เด็กทำความสะอาดห้องพักรับรองเอาไว้ให้แล้ว” ป้าแขรายงาน

“รู้มากจัง ไม่ได้บอกว่าจะให้นอน ไม่ได้สำคัญอะไรที่จะต้องอยู่กินข้าวด้วย มาธุระแล้วก็กลับ” เขาว่าเสียงเข้ม ก่อนจะมองไปรอบๆ บ้านอีกครั้ง

“เตรียมอาหารได้แล้ว หิว” เขาบอกพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กๆ

“ค่ะค่ะ” ป้าแขรีบรับคำก่อนจะวิ่งเข้าครัว และบอกเด็กรับใช้นำอาหารขึ้นโต๊ะเพียงหนึ่งที่เท่านั้น ส่วนเจ้าของบ้านก็เดินดุ่มๆ ไปนั่งรอที่ห้องอาหารด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ระหว่างนั้นก็มีเด็กมารอรับใช้อยู่สองคน แต่ไม่มีเด็กใหม่ที่เขาเพิ่งจะจ่ายค่าตัวไป ทำให้รู้สึกแปลกใจอยู่พอสมควร กระทั่งป้าแขกลับออกมา พร้อมด้วยอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อย ก็ได้เวลาที่เขาจะคุยกับทุกคนบ้าง

“เอ่อ ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งๆ เหรอคะ” ป้าแขเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อนเพราะความเป็นห่วง เนื่องจากเขาเพิ่งกลับบ้านในรอบหนึ่งเดือน คือหายไปนาน มีเพียงเสียงที่สั่งผ่านโทรศัพท์ในทุกวันเท่านั้น

“อืม จริงๆ ก็ยุ่งตลอดแหละ แล้วก็ยุ่งเรื่องเงินๆ ทองๆ” ชาร์ลตอบเสียงเรียบ

“เป็นห่วงสุขภาพจังเลยค่ะ แข็งแรงดีอยู่หรือเปล่า”

“ทำไมป้าถึงคิดว่าฉันไม่แข็งแรง” เขาตวัดหางตามองแล้วถามเสียงเข้ม

“ก็แทบจะไม่กลับมาพักผ่อนที่บ้านเลย”

“มีที่นอนหลายที่ ป้าก็รู้ จริงสิ เด็กใหม่เป็นยังไง แล้วนี่อยู่ไหน” พูดถึงเด็กใหม่ปุ๊บ ป้าแขก็มองหน้าเด็กรับใช้อีกสองคนทันที

“ทำความสะอาดอยู่ที่ห้องรับรองค่ะ”

“ทำงานเป็นยังไงบ้าง”

“ทำงานดีค่ะ แต่ยังเด็กอยู่ไม่ถึงยี่สิบเลย เอ่อคุณท่าน...” ป้าแขเหมือนจะพูดเป็นนัยแฮะ

“ให้เด็กไปเรียกลงมาหาฉันซิ อยากเห็นหน้า”

“เอ่อ ค่ะ” ว่าแล้วป้าแขก็หันไปส่งสายตาบอกเด็กรับใช้อีกที เพื่อให้ขึ้นไปเรียกลูกตาล ระหว่างนี้เขาก็คุยกับป้าแขไปก่อน

“เด็กคนนี้คุณท่านรับมาได้ยังไงคะ”

“ก็เหมือนกับที่รับประจำนั่นแหละ ถามทำไม”

“หมายถึงจ่ายค่าตัวค่ะ ความจริงแล้วพ่อแม่มากู้เงินเหรอคะ” คำถามนี้ทำเอาเขาตวัดสายตามองป้าแข พร้อมกับชะงักมือที่ตักอาหารเข้าปาก

“อืม” ชาร์ลตอบในลำคอสั้นๆ แล้วกินต่อ

“เท่าไหร่คะ แพงหรือเปล่า” ป้าแขถามด้วยความเป็นห่วง เพราะไม่อยากให้เขาทำแบบนี้อีกแล้ว คนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องซื้อกินแพงๆ เพราะที่ทำอยู่ตอนนี้ก็คือคั่วสาวๆ มาบ้านยังไม่พออีกหรือ

“ป้าแข ไม่ควรถามมั้ง” ชาร์ลว่า

“คุณท่านก็รู้ว่าป้าเป็นห่วง ไม่อยากให้ทำร้ายจิตใจเด็ก ถ้าไม่เต็มใจ”

“คนเดือดร้อนมายืมเงิน แล้วคิดเหรอว่าจะมีปัญญาคืน ให้ลูกทำงานชดใช้ไปอ่ะดีแล้ว”

“แน่ใจเหรอคะว่าแค่ทำงานชดใช้ ไม่ใช่เอามาเป็นอีหนู คุณท่านก็ทราบ เพราะเรื่องแบบนี้ไง ถึงทำให้อดีตเคย...” ป้าแขต่อว่า และยังพูดไม่ทันจบเขาก็แทรกขึ้น

“ป้าแข! ฉันไม่ได้ให้ป้ามาสอนฉันนะ” ชาร์ลขึ้นเสียงเข้ม

“ป้าทราบค่ะ ป้าขอโทษแค่เป็นห่วง”