รักมัดใจนายวายร้าย

ไม่ได้ผล

"อ้อ...ดีแล้ว...มีแพทชั่นมันดูมีเสน่ห์ดี"

2ชั่วโมงต่อมา...

"พี่เจคะ...ยังไงฝันไปเรียนก่อนนะคะ...เดี๋ยวตอนเย็นฝันจะมาใหม่ค่ะ"ร่างบางเอ่ยบอกเจ้าของร้าน

"อื้ม...ให้พี่ไปส่งไหม?"

"อุ๊ย...ไม่ดีกว่าค่ะ...เดี๋ยวฝันขึ้นรถเมล์ไปแปบเดียวเอง..."

"ถ้าเรียนเหนื่อย...ตอนเย็นก็ไม่ต้องมาก็ได้...ที่ร้านมีเด็กเยอะแยะ...เดี๋ยวพี่ให้คนอื่นทำแทนก็ได้"

"ไม่เอาค่ะ...ฝันไม่อยากเอาเปรียบคนอื่น...ไว้ตอนเย็นฝันมานะคะ...ไปก่อนนะ"จากนั้นเธอก็ถอดผ้ากันเปื้อนของทางร้านออกแล้วหยิบกระเป๋าผ้าสีขาวลายแมวน้อยขึ้นมาสะพาย

@มหาวิทยาลัยxxx

"ไงแก...วิ่งหอบมาเชียว...อะ่นี่...น้ำพั้นซ์ดื่มหน่อยจะได้สดชื่น"ปรายฟ้า สาวสวยผมลอนเอ่ยทักเพื่อนรักที่เหลือเพียงคนเดียวของเธอ เนื่องจากอะไรน่ะหรอ กลับไปอ่านตอนแรกเลยจ้า

"ขอบใจ..."

"แล้วนี่จะได้กลับไปร้านอีกไหม?"

"อืม...ไปสิ..."

"ยืมตังฉันก่อนไหมฝัน...เหลืออีกเท่าไหร่ค่าเทอมเทอมหน้าน่ะ"

"2หมื่นกว่า...แต่ไม่เอาหรอกปราย...ฉันไม่อยากรบกวนแก"

"รบกวนอะไร...เงินแค่นั้นเอง...ฉันให้แกฟรีๆยังได้...แกเป็นเพื่อนฉันนะ...แล้วก็รักมากๆด้วย"

"ไม่!!...ยังไงก็ไม่ยืม!!"เพียงฝันตอบเสียงหนักแน่น

"เฮ้อ...แกนี่น้า...ถ้าไม่พอหรือขาดเหลือเท่าไหร่ก็บอกแล้วกัน...แล้วก็นึกถึงฉันคนแรกด้วยรู้ไหม!!"ปรายฟ้าย้ำ

"รู้แล้วน่า..."

"แก...ย้ายคอนโดมาอยู่กับฉันไหม...คอนโดฉันมีตั้ง2ห้อง...แกมาอยู่กับฉันฟรีๆก็ได้ไม่ต้องจ่ายอะไรเลย...ถือว่ามาเป็นรูมเมทฉัน"

"ไม่เอา...ฉันไม่อยากรบกวนแก...ฉันรู้ว่าแกหวังดีกับฉัน...แต่ไม่เป็นไรจริงๆ"หลายต่อหลายครั้งที่เธอปฏิเสธเพื่อนสาวเพราะความขี้เกรงใจของเธอ เธอไม่อยากไปเป็นภาระให้ใคร เธออยากเพิ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด ชีวิตของเธอค่อนข้างที่จะสู้ชีวิต แต่เธอก็ไม่เคยน้อยใจในโชคชะตาของเธอเลย เธอหวังว่าสักวันเธอจะเป็นคนที่แข็งแกร่งและสตรอง เหมือนพ่อแม่ของเธอ แต่ก็นั่นแหละตอนนี้คนที่เข้มแข็งสองคนนั้นเขาไม่อยู่แล้ว

เมื่อ1ปีก่อน...

ตอนนั้นเพียงฝันอยู่มัธยมศึกษาชั้นปีที่6 ในวันที่เธอเรียนจบเธอตั้งใจจะเอาเกียรติบัตรนักเรียนดีเด่นมาให้พ่อกับแม่เธอดู แต่ระหว่างทางกลับบ้าน เธอดันมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น มีรถคว่ำอยู่กลางถนน2คันและหนึ่งใน2คันนั้นดันเป็นรถยนต์ของพ่อแม่เธอ

"...เพียงฟ้า!!"เหมือนมีดกรีดลงกลางใจ หัวใจของเธอแทบสลาย ตัวชามือชาไปหมด เมื่อป้าของเธอตะโกนเรียกชื่อแม่ของเธอเสียงดังลั่นถนน

"ว่าไงนะ!! ไม่จริง...ไม่จริงใช่ไหม...เมื่อกี้ป้าฝนเรียกชื่อผิดใช่ไหม...ใช่ไหมป้า!!"ดวงตากลมโตมองไปยังรถยนต์คันสีดำ เธอจำมันได้ดีว่านั่นรถของพ่อเธอ "ฮือๆๆๆ...ไม่จริง!!!"

"เข้าไม่ได้ครับ"หน่วยกู้ภัยต่างกันไม่ให้เธอวิ่งเข้าไปหาร่างไร้วิญญาณของพ่อแม่ ร่างทั้งสองร่างที่ถูกผ้าสีขาวคลุมเอาไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งสองร่างนั้นได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมาแล้ว

"แม่...พ่อ...ไม่นะ...ไม่จริงใช่ไหม...ฮือๆๆๆ...นั่นไม่ใช่แม่กับพ่อหนูใช่ไหม...ฮือๆๆๆ"ร่างบางทรุดตัวลงนั่งร้องไห้โฮกับพื้น เนื้อตัวสั่นเทา สมองของเธอตอนนี้มันขาวโพลนไปหมด

"ฝัน...ฮึก...ทำใจดีๆนะลูก...เพียงฟ้ากับภาคภูมิไปสบายแล้ว..."ฝนเอ่ยปลอบใจหลานสาวทั้งน้ำตา และเข้าใจว่ามันคือความทรมาณที่ยากจะรับมือได้ทัน

"ป้า...ฮือ...บอกฝันที...ว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง...ทำไมคะ...ยังไม่ทันที่ฝันจะได้อวดความสำเร็จของฝันเลย...ทำไมพ่อกับแม่ถึงได้ทิ้งฝันไปแบบนี้...ฮือๆๆๆๆ"ร่างเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอร้องไห้จนตัวโยน ร้องไห้จนเป็นลมในอ้อมกอดของป้าของเธอ

ปัจจุบัน...

~ป้าฝน~

"สวัสดีค่ะป้า"

[อาทิตย์นี้จะได้กลับบ้านไหมฝัน...]

"กลับสิคะป้า...วันครบรอบวันตายของพ่อแม่ทำไมจะไม่กลับล่ะคะ"น้ำเสียงของเธอเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ทีไร น้ำตาก็พลันไหลลงมาอาบแก้มทุกที

ตั้งแต่แม่และพ่อของเธอเสียไป เธอก็อยู่กับป้ามาโดยตลอด ป้าของเธอก็เปรียบเสมือนแม่อีกคนของเธอ เวลาที่พ่อกับแม่ของเธอไปทำงานก็มักจะฝากป้าให้คอยดูแลเธออยู่ตลอด บ้านเธอกับบ้านป้าอยู่ข้างกัน และป้าของเธอก็อยู่กับลูกชายบุญธรรมแค่2คน ป้าของเพียงฝันรักเด็กมากอยากที่จะมีลูก แต่เพราะร่างกายไม่แข็งแรงจึงมีลูกไม่ได้หลังจากที่สามีของป้าเสีย ป้าของเพียงฝันก็ไปขอเด็กที่สถานสงเคราะห์มาเลี้ยง

ฐานะทางบ้านของเธอไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นลำบาก หลังจากที่พ่อแม่เสียก็มีที่ดิน บ้าน และเงินในบัญชีพอที่เธอจะเรียนจบได้ แต่เพราะเธอเป็นเด็กที่ขยันจึงคิดที่จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เพื่อที่จะได้เซฟเงินเอาไว้ใช้ในภายภาคหน้า

[ไว้เจอกันนะลูก เดี๋ยวป้าจะทำขนมตะโก้ของโปรดของฝันไว้ให้นะ]

"ขอบคุณค่ะป้าฝน"

[ขาดเหลืออะไรก็บอกป้านะ...ถ้าเงินไม่พอใช้ก็ต้องบอกนะรู้ไหม...]

"ค่ะป้า..."จากนั้นปลายสายก็ตัดไป

"เฮ้อ...อีกตั้ง2หมื่น...จะหาทันไหมล่ะเนี้ย..."เธอเอ่ยบอกกับตัวเอง ลำพังเงินเดินที่ร้านกาแฟก็แค่9พันกว่าเอง "เอาวะอีกตั้ง2เดือน ถ้าไม่พอค่อยเอาเงินแม่ออกมาใช้ก่อนก็ได้"

ตกเย็น...

"ไปเดี๋ยวฉันไปส่ง"ปรายฟ้าเอ่ยบอกกับเพียงฝันหลังจบคลาสสุดท้ายของวัน

"ไปส่งทำไม...คอนโดแกกับร้านกาแฟมันอยู่คนละทางกันนะ...ไม่เอาหรอกรบกวน..."

"ไม่รบกวน...ฉันจะไปหาเฮียพอดี...ทางผ่านน่ะ"ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินจูงมือร่างเล็กไปที่รถของเธอทันที

"อื้ม...เอางั้นก็ได้"และเมื่อปฏิเสธไม่ได้จึงต้องจำยอม

@ร้านกาแฟเจได

"ฝันมาพอดีเลย...ลูกค้ารีเควสใหญ่เลยว่าต้องเป็นฝันชงเท่านั้น"เจไดกล่าวขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้าร้านมา

"งั้น...มาค่ะเดี๋ยวฝันทำเอง"พูดจบเธอก็รีบวางกระเป๋าผ้าของเธอ ก่อนจะสวมผ้ากันเปื้อนและรวบผมที่ยาวสลวยขึ้นเป็นหางม้า

"พี่ฝากด้วยนะ...เดี๋ยวพี่ต้องไปเข้าเวร...วันนี้พี่ฝากฝันปิดร้านด้วยนะ"เจไดขัดแจงเสร็จสรรพก่อนจะยื่นกุญแจร้านให้เพียงฝันไว้

"ลาเต้เย็น1แก้วครับ"ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการชงกาแฟแก้วแล้วแก้วเล่า อยู่ๆก็มีเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น เลยทำให้เธอหันไปรับออเดอร์พร้อมกับคีย์ข้อมูลในคอม

"เอ้าพี่นี่เอง...นึกว่าใคร"ร่างเล็กเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม "รอสักครู่นะคะ...คิวยาวเลย...นั่งรอก่อนได้ไหมคะ...เดี๋ยวเอาไปเสริฟ"

"ได้สิ..."

"หนูขอคิดตังก่อนนะคะ...159บาทค่ะ"

"อ่ะ...ไม่ต้องทอนพี่ให้ทริป"และเขาก็ยื่นแบงค์พันให้เธออีกเช่นเคย ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมเดิม มุมเดียวกันกับวันนั้น

"เฮ้อ...มุขจีบหญิงสินะ"ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปชงกาแฟตามออเดอร์ที่กำลังอังๆกันมาเรื่อยๆ โชคดีหน่อยที่วันนี้มีรุ่นน้องมาทำช่วย มันเลยทำให้เธอไม่วุ่นวายมาก

"พิม...เดี๋ยวเอาลาเต้ไปเสริฟให้คุณหมอโต๊ะนั้นด้วยนะ"เพียงฝันเลื่อนแก้วลาเต้ไปให้พนักงานรุ่นน้องอีกคน ความจริงต้องเป็นเธอเป็นคนเอาไปเสริฟ แต่เพราะเธอรู้ว่าปราณคิดจะทำอะไรเธอจึงเลือกที่จะเลี่ยง

'อีกแล้วหรอแก?'เพียงฝันเอ่ยถามปรายฟ้าหลังจากที่ปรายฟ้ามาเล่าให้ฟังว่าพี่ชายของเธอหลอกล่อเพื่อนของปรายฟ้า แล้วก็ตีตัวออกห่าง

'อืม...แล้วยัยมะนาวน่ะโกรธฉันมากๆด้วย แล้วฉันก็งงว่าฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยทั้งที่ยัยนั่นก็หลงกลไปเอง...พอโดนเขี่ยทิ้งก็มาโวยกับฉันซะได้'

'...พี่แกนี่ก็ร้ายใช่ย่อยนะ...แล้วนี่เพื่อนแกหมดสต็อกยัง?'เพียงฝันทำหน้าลำบากใจแทนเพื่อน ก็เห็นใจอยู่หรอก จริงๆปรายฟ้าเป็นคนที่พวกพร้องค่อนข้างเยอะ แต่ก็นั่นแหละมิตรภาพหายไปทีละคนเพราะพี่ชายของตัวเอง

'เอาตรงๆนะ...ตอนนี้เพื่อนของฉันเหลือแค่แกแล้ว...ฉันไม่อยากเสียแกไปแล้ว...แล้วฉันก็รักแกมากๆ...ถ้าไม่จำเป็นฉันจะไม่มีทางพาแกไปรู้จักกับพี่ชายฉันเป็นอันขาด'

คำพูดในอดีตของปรายฟ้าและเธอลอยเข้ามาในหัว เธอเองก็พอจะรู้ว่าปราณจะใช้วิธีไหนหลอกล่อผู้หญิงให้หลงไหลไปกับเขา และแน่นอนเธอเตรียมตัวมาดี และพร้อมที่จะรับมือเขา รับมือในที่นี้คือเลี่ยงให้มากที่สุด อย่าเผลอไปพูดคุยด้วยเชียวนะ

"ก็หล่อดีอยู่หรอก...ไม่น่าเป็นเสือผู้หญิงเลย...เห็นดูสุภาพแบบนี้ถ้าปรายไม่เล่าให้ฟังก็คงจะหลงไปพูดคุยด้วยแน่ๆ"เพียงฝันบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะหันไปชงกาแฟต่อ

"ทำไมไม่เอาไปเสริฟเองล่ะ"ปราณเอ่ยถามขึ้น ทำให้เพียงฝันรีบหันไปมองที่ต้นเสียง แต่เพราะตอนนี้คนเริ่มซาลงแล้ว อาจจะเพราะเย็นมากๆแล้วคนเลยเริ่มน้อย ปราณเลยหาโอกาสมาคุยกับเธอได้

"คือ...หนูไม่ว่างค่ะ...อีกอย่างใครเสริฟก็เหมือนกันหรือเปล่าคะ?"เธอตอบ

"จะเหมือนได้ไง...พี่ให้ทริปเธอนะ"

"งั้นพี่ปราณเอาคืนไปเลยค่ะ...ฝันไม่รับ"เธอหยิบตังที่เป็นทริปคืนให้ปราณ จากนั้นก็หันกลับไปทำงานต่อ "พี่ปราณ...รบกวนเขยิบออกหน่อยได้ไหมคะ...ลูกค้าคนอื่นจะสั่ง"เพียงฝันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ

การกระทำของเธอทำเอาร่างสูงขมวดคิ้วมอง นี่เธอกล้าปฏิเสธเขางั้นหรอ ทำไมล่ะ ทำไมไม่ได้ผล