รักมัดใจนายวายร้าย

คาสโนว่าในคราบผู้ชายอบอุ่น

"เดี๋ยวพี่จอดข้างหน้าก็ได้ค่ะ...เดี๋ยวหนูเดินขึ้นไปเอง"

"ไม่ให้พี่ขึ้นไปส่งหรอ...แล้วอยู่หอแบบนี้...ความปลอดภัยมีหรือเปล่า...ทำไมหอมันดูเก่าๆแบบนั้น"

"คนรวยแบบพี่ไม่เข้าใจหรอกค่ะ...ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"ร่างบางยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะระบายยิ้มกว้างให้ จากนั้นก็เปิดประตูแล้วเดินขึ้นหอพักไป

"เชี้ย!! ยิ้มน่ารักสัส...ผู้หญิงอะไรวะมีเสน่ห์ชิบหาย"ปราณเอ่ยบอกกับตัวเอง เบาๆ

"แต่เดี๋ยวนะ...กูจะล่อเขานี่หว่า...แล้ว?...ทำไมกูตกหลุมเขาเองล่ะเนี้ย?"และแล้วเขาก็ตกหลุมให้กับรอยยิ้มกว้างๆของเธอ โดยลืมคิดไปเลยว่าจะล่อเหยื่อไปเชือด

~ปรายฟ้า~

"ว่า?"

[เฮีย...ไปส่งฝันแล้วใช่ไหม]

"อะไรมีโทรเช็คด้วยหรอ?"

[ก็แน่ล่ะ เฮียมันไว้ใจไม่ได้...จำยัยมะนาวได้ไหมหลังจากที่เฮียฟันมันแล้วทิ้งมันก็เลิกคบปรายเลย...คนนี้ขอนะเฮีย...ปรายเหลือเพื่อนคนเดียวแล้ว]

"อืมๆ...รู้แล้ว...ยัยนั่นขึ้นหอไปแล้ว"

[ขอบคุณค่ะเฮีย...น่ารักที่สุดเลย]

"เออ...ทำไมเพื่อนปรายถึงได้อยู่หอแบบนี้...ห่วงเพื่อนทำไมไม่ให้เพื่อนไปอยู่ใกล้ๆ"

[ฝันมันขี้เกรงใจอ่าเฮีย...ปรายเคยชวนแล้วมันไม่ยอมมา...เอาไว้ค่อยคุยกันนะเฮียเดี๋ยวปรายขอโทรไปหาฝันก่อน]

"อืมๆ"

นิ้วเรียวกดตัดสายทันที ก่อนจะปรายตาขึ้นไปมองยังห้องพักชั้น2ที่เพิ่งจะเปิดไฟ และแน่นอนห้องนั้นคือห้องของหญิงสาวหน้าตาสวยหวาน ที่เพิ่งลงจากรถเขาไป

ดวงตาแพรวพราวยังคงจ้องมองอยู่ที่หน้าต่างนั้นอยู่ไม่ละสายตาไปไหน ร่างบางที่ค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้นๆ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาหื่นกระหายของใครบางคนจ้องมองอยู่ด้านล่าง

"เชี้ย!!! อึก..."น้ำลายเหนียวๆถูกกลืนลงคอ ก่อนจะดับเครื่องแล้วนั่งมองอยู่อย่างนั้น จนตอนนี้เหลือเพียงเสื้อชั้นในสีชมพูขับผิวขาวๆของเธอ ทุกท่วงท่าที่เธอค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกายนั้น มันเหมือนภาพสโลโมชั่น มันดูเซ็กซี่ เป็นธรรมชาติหน้ามองไปหมดทุกการเคลื่อนไหว

พึ้ง!!

มังกรตัวร้ายที่อยู่ใต้กางเกงแสลกสีดำนั้นดุนดันขึ้นมาจนกางเกงราคาแพงแทบแตก

"ตัวก็เล็ก...ทำไมนมใหญ่จังวะ...ขาวสัส!!"ดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องมองหน้าต่างบานนั้นตาไม่กระพริบ แต่แล้วเมื่อมือเล็กเตรียมจะปลดสายเสื้อชั้นในออก ทุกอย่างก็เหมือนดับฝันทุกอย่างก็เหมือนดับฝันร่างสูง เพราะร่างเล็กดันไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันตัวเอาไว้ซะก่อน พร้อมกับยกมือขึ้นรวบผมให้เป็นม้วนลวกๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปอีกห้องหนึ่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ

"จบและ...จะถอดให้หมดก่อนก็ไม่ได้เนาะ?"

"แล้วคือยังไง...แข็งขนาดนี้!!!...หาที่ลงยังไงล่ะ??"

ปราณ : กูไปตอนนี้ทันป้ะ

คิมหันต์ : ทันก็เชี้ยแล้ว มึงจะมาช่วยเขาปิดร้านหรอ?

ซัน : จะมาทำเชี้ยอะไรตอนนี้? พวกกูแยกย้ายกันกลับแล้ว

ปราณ : มีสาวให้ลงป้ะ...ขอคอนแทคหน่อยดิ

คิมหันต์ : ไม่มี...ถามไอ้ซัน...เด็กมันเยอะ

ซัน : หาที่ลงว่างั้น ไปดูหนังโป๊มาหรอมึง?

ปราณ : บังเอิญไปเห็นภาพวาบหวิวเข้า...ยังไงส่งมาให้ด้วย รออยู่รร.ใกล้รพ.

"เฮ้อ...เวรกรรมอะไรของกูเนี้ย"ปราณอุทานอย่างหัวเสีย ก่อนจะรีบสตาร์ทรถแล้วพุ่งไปที่โรงแรมใกล้ๆโรงพยาบาลของเขาทันที

วันต่อมา...

"โอ้ยสายแล้วๆ..."ร่างเล็กตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีตื่นตกใจ เมื่อหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะ7โมงแล้ว วันนี้เธอต้องเข้าร้านกาแฟก่อนไปมหาวิทยาลัยอีก

"ขอโทษค่ะพี่เจ...ฝันตื่นสาย...แต่ต่อไปนี้ฝันจะไม่มาสายอีกแล้วค่ะ...ขอโทษจริงๆค่ะ"ร่างบางเอ่ยด้วยสีหน้าสำนึกผิดหลังจากที่ขึ้นวินมาก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้าร้านมาทันที

"ใจเย็นๆนะฝัน...ไม่เป็นไรเลยครับ...ไม่ต้องขอโทษ..."ชายหนุ่มหน้าใจดี กล่าวด้วยน้ำเสียงโทนอบอุ่น เจเป็นเจ้าของคาเฟ่ที่นี่ แต่ก็เป็นหมอโรงพยาบาลใกล้ๆนี้เช่นกัน และทุกๆวันส่วนใหญ่ร้านกาแฟแห่งนี้ก็จะมีบรรดาหมอ พยาบาลมาใช้บริการที่นี่ เพราะเหตุนี้เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เพียงฝันเลือกที่จะมาทำงานที่นี่

ความใฝ่ฝันเดียวของเธอคือการเป็นหมอ แล้วการได้มองบรรดาหมอพยาบาลนั้นมันเป็นเหมือนแรงผลักดันทำให้เธอตั้งใจเรียน ไม่ใช่แค่เพราะอาชีพหมอมันรายได้ดี แต่เพราะเธอเคยเสียพ่อและแม่ไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย มันทำให้เธอฝังใจจนทุกวันนี้ และนั่นแหละคืออีกเหตุผลที่ทำให้เธออยากเป็นหมอ

เพียงฝันเป็นนักเรียนทุน ที่กวาดเรียบทุกทุนเรียนดี แต่แม้จะได้ทุนมาค่าใช้จ่ายการเรียนหมอก็ยังคงสูงอยู่ดี เพราะทุนที่ได้มานั้นลดหย่อนได้แค่ครึ่งเดียว เธอเลยจำเป็นที่ต้องทำงาน เพื่อหารายได้เสริม

"ลาเต้เย็นหนึ่งแก้วครับ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำให้สมาธิของเพียงฝันที่จดจ่ออยู่กับอะไรบางอย่างหลุด และรีบหันมามองหน้าลูกค้าที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ แต่เมื่อสายตามองไปยังใบหน้าหล่อ ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างทันที

"พี่ปราณ!!"

"นี่!...ตกใจอะไรขนาดนั้น?...ลาเต้เย็น...เร็วๆมัวแต่ตกใจ...ลูกค้าต่อแถวรออยู่นะ"น้ำเสียงใจดีเอ่ยขึ้น ทำให้ร่างเล็กเอียงตัวไปมองยังหลายคนที่ต่อคิวรอสั่งอยู่

"อะ...อ้อค่ะ...สักครู่นะคะ"เสียงหวานกล่าว ก่อนจะรีบไปชงกาแฟ ส่วนปราณก็ยืนมองร่างเล็กหยิบจับนั่นนี่อย่างพออกพอใจ ผู้หญิงอะไร น่ารัก น่ามองขนาดนี้ เขาคิด

"ได้แล้วค่ะ...159บาทค่ะ"

"อ่ะนี่...ไม่ต้องทอน...พี่ให้ทริป!"แบงค์สีเทาถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ จากนั้นมือหนาก็คว้าแก้วแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกลมอยู่มุมร้าน

"ขะ...ขอบคุณนะคะ..."ร่างเล็กโค้งศีรษะให้ปราณพร้อมกับยิ้มกว้างส่งให้ "ใจดีจัง" เธอเอ่ยขึ้นเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะหันไปสนใจคิวต่อไป แล้วรีบเร่งทำอย่างคล่องแคล่วว่องไว

จริงๆเพียงฝันทำงานอยู่ที่นี่มาเกือบเดือนแล้ว และด้วยเธอเป็นคนที่เรียนรู้เร็ว ทำให้การชงกาแฟที่ไม่ถนัด ตอนนี้กลับชำนาญขึ้น และตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่เจ้าของร้านอย่างเจไดบอกว่า ยอดขายพุ่งขึ้นทุกวัน เพราะบรรดาหมอ และบุรุษพยาบาลต่างก็อยากมาดูโฉมหน้าของบาริสต้าสาวสวยที่ร้าน จะมีบางวันที่เธอต้องไปเรียนและไม่ได้เข้าร้าน ทำให้หนุ่มๆต่างก็แวะเวียนมาถามหาเธออยู่บ่อยครั้ง

"เพียงฝันครับ...เหมือนเดิมครับ"

"อ้อ...ได้ค่ะ...รอสักครู่นะคะ"

"โชคดีจัง...วันนี้ได้เจอด้วย...ไม่ต้องรีบนะครับพี่รอได้"รอยยิ้มโปรยเสน่ห์ของหมอหนุ่ม ปรากฏขึ้น และทุกๆอย่างบริเวรหน้าเคาน์เตอร์นั้น ถูกผู้บริหารโรงพยาบาลเอกชนนั้นจับจ้องมองอย่างไม่วางตา

"หึ...ตัวเรียกแขกสินะ"ปราณเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ

"เอ้าผอ.มาเองเลยหรอครับเนี้ย...ปกติให้เลขามาสั่งไม่ใช่หรอครับ"เจไดเอ่ยถามปราณด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"อืม...อยากมานั่งชิวดูบ้าง...ดีเลยนะ...ตกแต่งร้านน่าเข้าดี"ปราณเอ่ยตอบ พร้อมกับยกกาแฟขึ้นดูด แต่สายตาก็พลันไปมองยังร่างบางที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ บ่อยๆ "ปกติคนนี้ชงกาแฟให้ฉันหรอ?"

"ครับ...เพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน"

"อืม...ฉันชอบรสนี้นะ...ไม่หวานไปกำลังพอดี"

"ครับ...ใครๆก็ติดรสมือเพียงฝันกันทั้งนั้น...ทั้งที่เธอไม่ชอบดื่มกาแฟ"

"ไม่ชอบดื่มกาแฟ...แต่ทำงานร้านกาแฟ?"ปราณเลิกคิ้วถามเชิงสงสัย

"จริงๆเพียงฝันอยากเป็นหมอ...เหตุผลที่มาทำงานที่นี่เพราะอยากมีแรงผลักดันตัวเอง...เธอเคยบอกว่าจะต้องเป็นหมอให้ได้"เจไดอธิบาย

"อ้อ...ดีแล้ว...มีแพทชั่นมันดูมีเสน่ห์ดี"ปราณเอ่ยพร้อมยกยิ้มให้ และรอยยิ้มของเขานี่แหละที่ทำเอาเหล่านางพยาบาลน้อยใหญ่ต่างก็ตกหลุมพราง เขาอาจจะดูเป็นผู้ชายสุภาพและอบอุ่น แต่จริงๆแล้วเขามักจะใช้รอยยิ้มหวานๆนี่แหละเป็นกัปดักล่อเหยื่อ เพราะเขาคือคาสโนว่าในมาดผู้ชายอบอุ่น หลังจากเผด็จศึกเขาก็พร้อมที่จะเขี่ยทิ้งอย่างไร้เยื่อใย แบบชนิดที่เรียกว่าเชือดนิ่มดีๆนี่เอง