ตื๊อ
1358 Words
ฉันยังนั่งหงุดหงิดอยู่ที่เดิมเลยค่ะยังไม่กล้าเดินกลับไปหากระเป๋าในทางที่วิ่งมา เพราะตามหลักแล้วเขาอาจจะยังอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต หรืออาจจะกลับไปแล้วก็ได้ แต่ฉันเป็นคนที่ชอบอะไรที่มันแน่นอนค่ะฉันเลยเลือกรอก่อนสักนิดดีกว่ารอให้คนคนนั้นเขาไปก่อน ฉันไม่อยากเจอ ไม่อยากติดต่อ กับคนนั้นอีกค่ะ ฉันกลัว คือ ทั้งกลัวเขาและกลัวหัวใจของตัวเองค่ะ
ฉันมานั่งๆ คิดทบทวนเหตุการณ์ดูระหว่างที่กำลังรอเวลาค่ะ ตอนที่ฉันเดินเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตไปฉันยังใส่หูฟังอยู่ แต่ตอนที่ซูซี่ทักทายฉัน ฉันก็ถอดมันออกแล้วเก็บมันลงไปในกระเป๋าสะพายข้างโดยที่ในนั้นก็มีโทรศัพท์มือถือของฉันด้วย ฉันปลดกระเป๋าสะพายข้างลงแล้วแขวนมันเอาไว้กับรถเข็น
แล้วก็ ไอ้บ้าวาคีนนั่นก็มา ฉันวิ่ง วิ่ง วิ่ง หนีวาคีนออกมาแปลว่ากระเป๋าของฉันไม่ได้หล่นข้างทางระหว่างที่ฉันวิ่ง แต่หมายความว่าฉันทิ้งกระเป๋าที่มีของสำคัญของฉันเอาไว้กับวาคีน!
"บ้าจริง ไอ้บ้าวาคีน!"
"ว่าใครอะ"
"ก็ว่านาย ไง" เอ๋? เสียงผู้ชายถามฉันขึ้นมาฉันรีบหันไปทันทีก็เจอเข้ากับ 'ไอ้บ้าวาคีน' ฉันผงะเล็กน้อยแล้วถอยหลังกรูดออกมาแต่ก็ช้ากว่าวาคีนที่คว้าแขนของฉันเอาไว้ไม่ให้หนีเขาไปอีก ฉันกำลังจะสะบัดแขนอีกครั้งแต่สายตาของฉันก็ดันไปเห็นกระเป๋าสะพายข้างสีดำของฉันอยู่ในมือของวาคีนอีกข้าง
"นั่น ของฉันนี่คะ"
"ครับ ของเฟิร์น ทั้งกระเป๋า แล้วก็..."
"แค่กระเป๋าค่ะ" ฉันแบมือไปตรงหน้าด้วยความเคยชินเพราะปกติแล้วถ้าฉันทำแบบนี้วาคีนก็จะวางของที่เป็นของฉันลงในมือของฉัน
"อะไรครับ" ทำหน้าซื่อ ทำไมวาคีนถึงเป็นอย่างนี่เนี่ยไม่เจอกันแต่ไม่กี่ปีก็ทำหน้าซื่อตาใสแบบนั้นเป็นแล้วเหรอ ฉันก็ยอมรับแหละค่ะว่าเขาดูหล่อขึ้น ก็อย่างที่บอกไปไงคะวาคีนเขาดูโตขึ้นไปทุกส่วน
"กระเป๋าเฟิร์นค่ะ" ฉันพูดตอบกลับไป แถมยังไม่มองหน้าของวาคีนด้วย ก็เขาหล่อ ฉันกลัวฉันแพ้ ฉันหันหน้าไปทางอื่นเพราะถ้าไม่ขอกระเป๋าคืนฉันก็เข้าคอนโดไม่ได้ อีกอย่างถ้าต้องขอคีย์การ์ดใหม่ฉันต้องเสียเงินเพิ่มและฉันไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท
"กลับมาคบกันนะ"
เสียงของวาคีนแว่วอยู่ข้างใบหูของฉัน เล่นเอาฉันที่กำลังเล่นตัว เอ๊ย! ที่กำลังมองไปทางอื่นตกใจเล็กน้อยเพราะเสียงของวาคีนเข้ามาใกล้ฉันมากๆ ฉันหันหน้าไปทางต้นทางของเสียงก็เจอเข้ากับใบหน้าหล่อๆ ริมฝีปากหยักลึก ผิวเนียนละเอียดเหมือนกับผิวเด็กแถมลำคอของเขาก็ยังสวยจนน่า...
"อะ เอาหน้าออกไปนะ"
ฉันเกือบลืมตัวไปเลยล่ะค่ะ วาคีนมาในชุดแบบนี้ ลุคแบบนี้เล่นเอาฉันใจสั่นเหมือนกันนะคะ วันนี้เขาใส่เสื้อคอเต่าสีดำค่ะ ดึงแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก เอาเสื้อใส่ไว้ในกางเกงยีนที่เข้ากับรูปร่างตัวเอง นี่มันลูกรักของพระเจ้าชัดๆ แต่ก็น่าเสียดายนะคะ เสียดายที่คนหล่อๆ แบบนี้ดันเป็นคนเลวไปซะได้
"กลับมาคบกันมั้ย"
"ไม่! เอาของเฟิร์นคืนมาค่ะ" ฉันถอยออกมาตั้งหลักเล็กน้อย แล้วแบมือไปข้างหน้าอีกครั้ง แต่สิ่งที่วาคีนยื่นมาไม่ใช่กระเป๋าของฉันค่ะแต่เป็น มือค่ะ มือของเขา เขายื่นมือมาประสานไว้กับมือของฉันอย่างหน้ามึน แถมยังยิ้มอย่างกวนประสาทเห็นแล้วหงุดหงิดชะมัดเลย
"ไม่ใช่มือนายสิ กระเป๋าน่ะ กระเป๋าของเฟิร์น" ฉันชี้ไปที่กระเป๋าของฉันที่วาคีนถืออยู่
"อยากได้คืนเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิคะ ขอคืนค่ะ"
"ถ้าอยากได้คืน ก็กลับมาคบกับคีนสิ" ฉันจิ๊ปากออกมาอย่างตั้งใจให้เขารู้ว่าฉันเริ่มจะรำคาญแล้วนะแต่อีตาบ้านี่กลับยิ้มออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย
"ขอกระเป๋าหน่อยค่ะ"
"หิวน้ำจัง"
ยังไม่ยอมคืนให้ฉัน แถมยังเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าฉันที่เป็นม้านั่งหินอ่อนแล้วด้านหลังเป็นพุ่มไม้ วาคีนนั่งหลังตรงอย่างคนที่มีบุคลิกภาพดีแล้วยังยกขาขึ้นไขว่ห้างวางกระเป๋าของฉันเอาไว้ข้างๆ ตัวของเขา แถมมองหน้าฉันอย่างยียวนกวนประสาท ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้อย่างน่าโมโห
"วาคีน" ฉันเรียกเขาลากเสียงยาวอย่างไม่พอใจ แต่หน้าของวาคีนก็ไม่ได้สลดลงเลยแม้แต่น้อย
"หิวน้ำจัง"
"ก็ไปซื้อสิ"
"ขอขึ้นไปกินข้างบนได้มั้ย ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำด้วย"
"อย่ามาเรื่องมากได้มั้ย มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลย" ฉันไล่เขาค่ะ เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็ขอขึ้นห้องแล้ว นิสัยไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ
"ก็ได้ครับ งั้นคีนกลับแล้วนะ" วาคีนเดินออกไปค่ะ และไปไม่ได้ไปแบบธรรมดาเพราะว่าเขาเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋าของฉันด้วย ฉันรีบเดินตามวาคีนไปแล้วจับข้อมือของเขาเอาไว้แต่!
วาคีนเขายกมือหนีทำให้ฉันคว้าลมไปแบบหวุดหวิด!
"จิ๊!" ฉันจิ๊ปากอีกแล้ว วันนี้กี่ครั้งแล้วนะ
"ท ทำยังไง ถึงจะได้กระเป๋าคืนคะ" ดูรอยยิ้มเขาสิคะ น่าหมั่นไส้
"ไม่รู้จริงเหรอครับ"
วาคีนหันมาแล้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ ฉัน มันใกล้จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของเขาที่เป่ารดลงมา เอาล่ะเพื่อกระเป๋าของฉัน เพื่อคีย์การ์ดห้องของฉัน ฉันก็คงต้องยอมให้เขาใช้ห้องน้ำนั่นแหละ
"ชิ! ตื๊อชะมัด น่ารำคาญ!"
ถึงฉันจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ใบหน้าของวาคีนไม่ได้บ่งบอกว่าตัวเองสะทกสะท้านอะไรเลย ฉันเดินนำวาคีนเข้ามาในตัวอาคารค่ะ ผ่านหน้าประชาสัมพันธ์ด้านล่าง เขายิ้มและเอ่ยทักทายฉันอย่างเป็นปกติ
"สวัสดีค่ะคุณหมอ"
"สวัสดีค่ะ"
"ว้าวววว ในที่สุดคุณหมอก็มีแฟนสักทีนะคะเนี่ย ฉันดีใจมากเลยล่ะค่ะ ฉันน่ะ..."
"เอ่อ เขาไม่ชะ... อื้ออออ!"
ฉันกำลังจะอ้าปากปฏิเสธแต่วาคีนก็ยกมือขึ้นมาปิดปากฉันไว้ แล้วหันไปยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับคนที่ทักฉัน เขาดันร่างฉันให้เดินเข้ามาด้านในคอนโดแล้วบอกให้ฉันกดลิฟต์ไปที่ชั้นที่ฉันพักอาศัยอยู่
"มือน่ะมือ นายนี่นะ!" เขาคล้องลำคอของฉันแล้วยืนมองฉันผ่านกระจกเงาในผนังลิฟต์ค่ะ ขนาดฉันดุเขาตั้งขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมลดมือลงเลยแม้แต่น้อย ฉันเลยใช้วิธีการเงียบใส่วาคีนค่ะ เขาให้รู้ตัวแล้วจะได้รีบกลับไปสักที
ติ๊ง~
ถึงชั้นที่พักของฉันแล้ว ฉันเดินตรงนำวาคีนมาจนถึงห้องสุดท้ายแล้วแบมือขอกระเป๋าจากเขาอีกครั้ง วาคีนเขายิ้มแปลกๆ ก้มตัวลงมาพูดกระซิบข้างๆ ใบหูฉันน้ำเสียงแผ่ว
"กดรหัสสิครับ คีนฉี่จะราดแล้วนะ"
"ใช้คีย์..."
"กดรหัสครับ"
ฉันจำต้องกดรหัสห้องของฉันวาคีนเองก็ยิ้ม แน่ล่ะค่ะจะไม่ยิ้มได้ยังไง ก็รหัสเข้าห้องของฉันมันเป็นวันเดือนปีเกิดของเขานี่คะ ฉันเองก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้ว ใครจะไปคิดล่ะคะว่าเราจะมีโอกาสบังเอิญได้เจอกันอีก
- Writer
