สตอล์กเกอร์
1332 Words
ใบเฟิร์นเดินผ่านหน้าผมไปด้วยอาการลุกลี้ลุกลนเหมือนคนที่กำลังหนีภัยโดยที่เธอไม่มองมาเลยว่าใครกันที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ อาจจะเป็นเพราะว่าผมกำลังหลบหลังต้นไม้ใหญ่ที่จริงผมจะเข้าไปหาเธอเลยด้วยซ้ำแต่ผมยังไม่กล้าพอผมเลยส่งหน่วยกล้าตายเข้าไปก่อน และไอ้หน่วยกล้าตายของผมเนี่ยมันมองหน้าใบเฟิร์นซะเคลิบเคลิ้มเชียวผมเลยต้องแผ่รังสีอำมหิตไปให้เขารู้ตัว
"คุณพัฒน์"
ผมเรียกหน่วยกล้าตายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบติดไม่พอใจเล็กน้อย ที่จริงผมแค่ให้รพีพัฒน์เข้าไปแสร้งถามทางเฉยๆ เพราะผมอยากจะรู้ว่าตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน หลังจากที่ใบเฟิร์นเดินไปแล้วรพีพัฒน์ก็รีบเดินมาหาผมทันทีเพราะว่าผมกำลังตามหลังใบเฟิร์นอยู่ห่างๆ
"บอสครับ"
"ผมว่าคุณมองหน้าเธอนานไปนะ" ผมไม่ชอบนี่ครับที่มามองหน้าผู้หญิงของผมแบบนี้ รพีพัฒน์ยิ้มแห้งครับ ก่อนจะเดินตามผมต้อยๆ ผมไม่พอใจเลยครับหงุดหงิดใจยังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้เรากำลังแอบตามใบเฟิร์นอยู่เงียบๆ เธอกำลังเดินไปรอรถบัสผมเลยสั่งให้หน่วยกล้าตายของผมตามเธอไปอย่าให้เธอรู้ตัวส่วนตัวผมจะขับรถตามไปเอง รถคันนี้ผมไม่ได้เช่าหรอกนะครับเพราะเหมือนกับว่าเราต้องอยู่ที่นี่ค่อนข้างนานผมเลยเลือกที่จะซื้อเลยจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลา
"อ่อ ถ้ามองเธอตาเยิ้มแบบเมื่อกี้อีก ผมจะควักลูกตาคุณ"
"โถ่! บอสครับ ไม่เอาสิครับถ้าควักลูกตาผม ผมจะทำงานให้บอสได้ไงใช่มั้ยครับ" ยังมีหน้ามาต่อรอง
"ผมหาใหม่ได้"
"แต่จะหารู้ใจเท่าผมไม่มีแล้วนะครับ" ผมแค่เหลือบตามองหน่วยกล้าตายของผมที่ยังคงยิ้มแห้งให้ผม ผมมองเลยไปที่ใบเฟิร์นที่ยืนถือของสามสี่อย่างรอรถบัสด้วยท่าทางที่เคยชินของเธอ ผมเดินกลับไปที่รถหรูของตัวเองครับ แล้วสตาร์ตรถรอเอาไว้เวลาที่เธอขึ้นรถบัสไปผมจะได้ตามเธอได้ทัน
ทันทีที่ผมมาถึงที่ออสเตรียผมก็สั่งให้รพีพัฒน์นัดเจ้าของที่ทันทีเลยครับโดยที่ผมไม่ได้พัก ผมอยากจัดการงานให้เรียบร้อยก่อนครับ เพื่อที่ผมจะได้มีเวลากับใบเฟิร์นได้อย่างเต็มที่ ในระหว่างที่ผมกำลังคุยงานผมก็สั่งให้รพีพัฒน์ตามหาใบเฟิร์นทันทีครับ และเลขาของผมคนนี้ก็ไม่ได้ทำให้ผมผิดหวังเลย แม้ว่าเขาจะหายไปถึงสามวันแต่ก็กลับมาพร้อมคำตอบที่ผมพอใจพร้อมกับตาดำคล้ำเป็นหมีแพนด้าของเขา
ผมจัดการทำงานในส่วนของรพีพัฒน์ให้ดีและเป็นระเบียบเพื่อให้เขาได้หยุดพักร่างหนึ่งวัน ผมจงใจเลือกโรงแรมใกล้ๆ กับที่ทำงานของใบเฟิร์นครับเพราะตอนนั้นยังไม่รู้ที่อยู่ของเธอในขณะนั้นหัวผมก็คิดไปต่างๆ นานาครับว่าหากว่าได้เจอกับเธอผมจะทำหน้าอย่างไรดี
รถบัสมาแล้ว ใบเฟิร์นกับรพีพัฒน์เดินขึ้นรถไปพร้อมกันส่วนผมก็ขับตามไป แต่ที่พักของเธออยู่ใกล้เกินคาดครับผมขับรถตามเธอไปน้ำมันยังไม่ลดลงเลยสักขีด ใบเฟิร์นลงจากรถแล้ว ตามมาด้วยรพีพัฒน์ที่เดินตามเธอลงมาอย่างห่างๆ เธอเดินไปเรื่อยๆ เดินเข้าซอยไปอีกนิดหน่อยครับแล้วข้ามไปที่ฝั่งตรงข้ามจะเป็นคอนโดที่ไม่ได้หรูมากนัก ผมเลยรีบโทรหารพีพัฒน์ทันทีครับเพื่อให้เขาตามเธอไป ผมให้เขาเช็กให้ได้ครับว่า เธออยู่ชั้นไหน ห้องอะไร และกับใคร
เมื่อผมสั่งการเรียบร้อยผมก็หยิบกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงขึ้นมาดื่มเพื่อความสบายใจหลังจากที่ไม่ได้ดื่มมันมานานมากเพราะมันจะทำให้สุขภาพไม่ดีแต่ถ้าดื่มนานๆ ทีก็ไม่เป็นไร ผมพิงแผ่นหลังไปกับเบาะรถยนต์เพื่อรอเลขาคนเก่งของผมได้ทำงานอย่างเต็มที่ พลางนึกไปถึงใบหน้าของเธอที่ผมเจอเป็นครั้งแรกเมื่อช่วงบ่ายของวันนี้ เธอกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนๆ ของเธอ
ผมรีบหันหลังทันทีในตอนที่เธอหันมาก็ไม่รู้ว่าจะหันหนีทำไมนะครับ แต่มันตกใจนี่ คนอะไรความรู้สึกไวชะมัด หลังจากนั้นผมก็ตามเธออยู่ห่างๆ ได้เห็นเธอยิ้ม ได้เห็นเธอหัวเราะกับเพื่อนๆ ของเธอ รอยยิ้มพวกนั้น เสียงหัวเราะเหล่านั้นมันเคยเป็นของผมครับ เธอดูโตขึ้นมากเลยทีเดียวไม่ว่าจะเป็นส่วนสูง หุ่นเธอก็เหมือนจะดีขึ้นนะครับถ้าผมคาดเดาไม่ผิดแม้ว่าวันนี้เธอจะใส่เสื้อผ้าค่อนข้างหนาก็ตาม รอยยิ้มของเธอดูสดใสจนผมละสายตาจากเธอแทบไม่ได้เลย
จนเพื่อนเธอกลับไปแล้วหนึ่งคน เธอก็ยังเดินเล่นกับเพื่อนของเธอต่อ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะครับแต่ผมกลับไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิดที่ตามเธอแบบนี้ หรือผมจะเป็นโรคจิตไปแล้วก็ไม่รู้นะครับ ผมแอบขำตัวเองอยู่เหมือนกันครับ
ครืด~ ครืด~ ครืด~
"ครับ" เลขาของผมโทรมาครับผมรีบรับสายทันที
(เอ่อ บอสครับ คือว่าพนักงานไม่บอกข้อมูลลูกบ้านเลยครับ) น้ำเสียงของรพีพัฒน์ค่อนข้างเป็นกังวล แต่ก็แน่ละเรื่องความปลอดภัยที่ไหนก็ต้องเข้มงวดใช่มั้ยละครับ
"ยัดเงิน" แต่ไม่ว่าจะที่ไหน ประเทศอะไรหากขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์ก็มักจะมีความโลภครอบงำอยู่เสมอครับ ผมเชื่ออย่างนั้น
(เขาเรียกสูงเลยครับ)
"เท่าไหร่ก็จ่ายไป"
(ครับบอส) เสียงของเลขาผมหันไปเจรจาอีกครั้ง และแน่นอนว่าครั้งนี้มันได้ผล รพีพัฒน์กดวางสายครับแล้วเดินกลับมาพร้อมกับข้อมูลที่ผมต้องการ ผมรับกระดาษแผ่นนั้นมาอ่าน พร้อมกับคีย์การ์ดที่รพีพัฒน์เอามาได้ ผมจ่ายไปราคาค่อนข้างสูงเลยทีเดียวแต่ก็ช่างมันเถอะครับเงินแค่ไม่กี่แสนบาทไทยได้กุญแจมาหนึ่งดอกกับข้อมูลที่ว่า เธอเป็นผู้เช่า และใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเพียงแค่นี้ผมก็อยากจะกระโดดโลดเต้นแล้วล่ะครับ
"บอสจะไปไหนครับ" ก็ต้องถามผมอยู่แล้วครับเมื่อรพีพัฒน์เดินขึ้นมานั่งข้างคนขับ แต่คนขับอย่างผมกลับเดินลงมาจากรถ ผมเดินไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับครับแล้วบอกให้รพีพัฒน์ลงมา
"ลง!"
"เอ่อ บอสครับ"
"ผมไม่ใช่คนขับรถของคุณนะ คุณพัฒน์" เขายิ้มแห้งๆ อีกแล้วครับแล้วก้าวขาลงมาจากรถเดินอ้อมหน้ารถแล้วไปประจำที่คนขับซึ่งผมเข้าไปนั่งที่ข้างๆ เขาเป็นที่เรียบร้อย
"ไปไหนต่อครับบอส"
"กลับโรงแรมสิ พรุ่งนี้ผมให้คุณหยุดหนึ่งวัน" ใบหน้าของรพีพัฒน์ดูจะดีใจมากๆ เลยครับที่ได้พักผ่อน
"ตั้งแต่รู้ว่าคุณเฟิร์นอยู่ที่ไหน บอสดูพูดเก่งขึ้นนะครับ ตอนแรกผมก็คิดว่าบอสจะเป็นพวกที่ไม่สนใจผู้หญิงซะแล้ว ที่ไหนได้บอสของผมก็แมนนะครับเนี่ย"
"ผมว่าคุณพูดเก่งนะวันนี้ งั้นเอางี๊มั้ย พรุ่งนี้ช่วยไปดูที่รัฐใกล้เคียงให้ด้วยสิ เผื่อจะสร้างอะไรได้" พูดมากนักงั้นก็ไม่ต้องพักมันแล้ว
"โถ่! บอสครับบบบบ!"
- Writer
