ไม่น่าไว้วางใจ
1461 Words
ในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งทานข้าวกับเพื่อนๆ อยู่นั้น ปลายหางตาของฉันก็เหมือนกับว่าจะเห็นอะไรบางอย่างแวบๆ ฉันรีบหันไปมองตามสัญชาตญาณแค่ก็ไม่ได้พบเจอใครนอกจากผู้คนที่มานั่งทานข้าวที่ร้านนี้เหมือนกันกับฉัน ฉันหันกลับมาทานข้าว และนั่งคุยกับเพื่อนๆ ต่อจนเราทานข้าวกันอิ่ม และตั้งใจจะไปเดินช็อปปิ้งด้วยกัน
"ไปดูกระเป๋ากันแม๊ะ เงินออกทั้งทีต้องใช้เงินนะ"
เอมิลี่พูดขึ้นอย่างสดใสแววตาของเธอแวววับมองตรงไปที่ร้านกระเป๋าหรู พวกเราเดินเข้าไปในร้านนั้นด้วยกัน ต่างก็ช่วยกันดู ช่วยกันเลือก ฉันเองก็ดูเหมือนกันนะคะแม้ว่ากระเป๋าจะราคาค่อนข้างสูงแต่ฉันเป็นคนที่ไม่มีหนี้สิน ฉันเลยสามารถใช้จ่ายของพวกนี้ได้อย่างใจนึก
"เอ่อ นี่จำที่ว่างๆ กว้างๆ ใหญ่ๆ ใกล้ๆ ที่ทำงานเราได้ปะ" เอมิลี่ถามขึ้นมาพร้อมกับดูกระเป๋าไปด้วย
"อ๋อ ตรงที่เมื่อก่อนช่วงเย็นๆ จะมีคนมาตั้งแผงขายของตรงนั้นปะ เดินไปสี่ห้าซอยเองจากที่ทำงานเรา ทำไมอ่ะวันนี้จะมีตลาดเหรอ" ฉันตอบกลับไปแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าอีกใบขึ้นมาดู
"เขาให้คนมาขายของได้แล้วเหรอ เห็นว่าหลายวันก่อนตั้งป้ายห้ามขายของแล้วนี่เหมือนกับว่าจะมีคนมาซื้อไปแล้วนะ" มิลาด้าตอบพร้อมกับเดินมาหาฉันแล้วหยิบกระเป๋าที่อยู่ข้างๆ ฉันขึ้นมาดู
"ใช่ เห็นว่าจะมีคนมาสร้างคอนโดหรูที่นั่นอะ ยูไม่สนใจเหรอใบเฟิร์นเห็นหาอยู่นี่" ฉันเห็นด้วยกับเอมิลี่นะคะ แต่ฉันก็อยากดูก่อนว่าผังห้องเป็นยังไง
"แต่ฉันเห็นอีกที่นะนั่งรถไปประมาณสถานีเดียวเองจากที่ทำงานเรา ที่นั่นจะสร้างเป็นบ้านเช่ามีเนื้อที่หน้าบ้านด้วย" มิลาด้าเอ่ยแย้งขึ้นมา
"ยูรู้ได้ไงมิลาด้า"
"เอ้า ก็มันเยื้องกับซอยบ้านฉันไง ยูอยากลองไปดูมั้ยละ" ฉันพยักหน้าตอบไปซึ่งก็คงต้องรอให้มีสำนักงานหรือแบบห้อง แบบบ้านออกมาจากบริษัทนั้นๆ ก่อนแหนะ ซึ่งคาดว่าก็คงอีกระยะหนึ่งเลยทีเดียว
ครืด~ ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือของมิลาด้าดังขึ้น เธอกดรับมันตามปกติซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ค่ะว่าใครโทรมา คงหนีไม่พ้นไปจากธีโอดอร์แฟนเก่าที่กลับมาแซ่บกับเธออย่างไม่มีสถานะอย่างแน่นอน อันที่จริงเหมือนกับว่าธีโอดอร์จะอยากมาคืนดีกับมิลาด้านะคะแต่เธอบอกกับฉันว่า
'เธออยากเสียตัวอย่างเดียว เธอไม่อยากเสียใจ'
"เอ่อ เดี๋ยวต้องกลับก่อนนะธีโอมาหาน่ะ" เห็นมั้ยละ ผิดไปจากที่ฉันพูดเสียที่ไหนกัน ฉันกับเอมิลี่พยักหน้าให้เป็นการรับรู้ แล้วมิลาด้าก็เดินกลับไปพร้อมกับคุยโทรศัพท์ของเธอไปด้วย เหลือเพียงแค่ฉันกับเอมิลี่เท่านั้น ดีนะคะที่เอมิลี่โสด ฉันเองก็ด้วย เราเลยอยู่ด้วยกันได้นานหน่อย เราสองคนอยู่ด้วยกันจนถึงเย็นเลยล่ะค่ะ แล้วพรุ่งนี้ก็ยังเป็นวันหยุดด้วยเราเลยเต็มที่ด้วยกันสักหน่อยด้วยการไปดูหนัง และกินข้าวด้วยกันอีกครั้ง เราช่วยกันเลือกเสื้อผ้าจนหมดเงินไปหลายบาทแล้วสุดท้ายเราก็ต้องแยกย้ายกันไปพักผ่อนค่ะ
"ยูกลับเองแน่นะ"
"สบาย เธอก็กลับดีๆ นะ"
"เลิฟยูนะ" เราแยกย้ายกันแล้วค่ะ ฉันเป็นคนยืนส่งเอมิลี่ขับรถกลับบ้านไปส่วนฉันยังอยากเดินเล่นต่ออีกหน่อย ของที่ฉันซื้อเอาไว้ไม่ได้เยอะมากเหมือนของเอมิลี่ค่ะ ฉันมีแค่นิดหน่อยเท่านั้น ฉันเดินไปเรื่อยๆ ถ่ายรูปตรงนั้นตรงนี้ไปนิดหน่อยจนเริ่มรู้สึกปวดขาเลยเดินไปนั่งที่ม้านั่งที่ทางสถานที่เตรียมเอาไว้
"เฮ้อออ ปวดขาจัง"
ฉันวางของเอาไว้ข้างๆ แล้วนั่งทุบๆ ขาตัวเองเบาๆ จนเริ่มรู้สึกดีขึ้น ก่อนจะมองท้องฟ้า มองผู้คน สี่ปีแล้วสินะที่ฉันมาอยู่ที่นี่ และเริ่มเคยชินกับมันไปแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดเข้าไปดูไอจีของวาคีนอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเขาทำงานหนักหรือกำลังเที่ยวสนุกอยู่นะคะ เพราะหลายวันมานี้วาคีนไม่อัปเดตอะไรทางไอจีเลยค่ะ ฉันเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าเหมือนเดิม นั่งอีกสักแป๊บก็คงไม่เป็นอะไรเพราะก็ได้ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ได้ดูเมืองที่สะอาดตา ได้ดูผู้ชายหน้าหล่อๆ เดินไปเดินมา ฉันรู้สึกว่าฉันชอบคนหล่อนะคะเพราะตั้งแต่มาฉันเจอคนไหนหล่อก็มักจะหันไปกระดี๊กระด๊ากับสองสาว แต่พอมีคนหล่อเข้ามาหาฉันจริงๆ ฉันกลับปฏิเสธความหวังดีของคนคนนั้น
"กลับดีกว่า"
ฉันลุกขึ้นแล้วหันไปเพื่อหยิบของแต่ว่ามีใครบางคนเดินมานั่งข้างๆ ของของฉัน และเขายังนั่งทับเชือกของมันอีกด้วย ฉันพยายามดึงออกแต่เขาก็ไม่ขยับเลยค่ะจนฉันต้องส่งเสียงบอกให้เขารู้ตัว ฉันไม่เห็นหน้าเขาหรอกนะคะแต่ว่าเขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ทีเดียวอายุก็น่าจะประมาณ 24-25 ได้ละมั้ง
"คุณคะ คุณนั่งทับสายเชือกของฉัน"
ชายคนนั้นก็ยังนิ่งค่ะ เหมือนว่าเขากำลังจะคุยโทรศัพท์อยู่เขาใส่หมวกแก๊ปปิดบังใบหน้า และมือหนาก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู้ดที่เขาสวมใส่ มือข้างที่จับโทรศัพท์ของเขาค่อนข้างสวยค่ะและด้วยความมีมารยาทของฉัน ฉันก็รอจนกว่าเขาจะคุยโทรศัพท์เสร็จด้วยการนั่งลงไปที่เดิมที่ฉันนั่งเมื่อครู่
"คุณคะ รบกวนช่วยขยับหน่อยได้มั้ยคะ"
เมื่อเขาวางสายฉันก็เอ่ยปากบอกเขาอีกครั้ง ชายคนนั้นหันหน้ามาทางฉันแล้วค่ะ หน้าตาของเขาค่อนข้างหล่อเลยทีเดียว ผิวสองสีเนียนละเอียดจมูกโด่งเหมือนผู้ชายไทย ริมฝีปากค่อนข้างคล้ำเล็กน้อย ฉันเผลอมองเขานานไปหน่อยค่ะ จนเขาพูดขึ้น
"ผมนั่งทับอะไรของคุณเหรอครับ โอ๊ะ! ขอโทษครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"คุณ เป็นคนไทยเหรอครับ"
"ค่ะ คุณก็คนไทยเหรอคะ" ฉันถามพร้อมกับยิ้มให้เขา และเขาก็ยิ้มกลับมาให้ฉันด้วยค่ะ ฉันรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาแปลกๆ แต่ก็ช่างมันเถอะตอนนี้ฉันอยากกลับที่พักของฉันแล้ว
"พอดีว่าผมหลงทาง และผมไม่รู้ว่าตรงนี้คือที่ไหน คุณพอจะรู้จักที่นี่มั้ยครับ" เขายืนกระดาษใบเล็กให้ฉันค่ะ ฉันก็รับมันมา ในกระดาษนั้นคือโรงแรมแถวๆ ที่ทำงานของฉันค่ะซึ่งฉันก็บอกทางเขาไปอย่างชัดเจน
"คุณใจดีมากเลยครับ ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"เอ่อ... คุณพักแถวนี้เหรอครับ" อะไรกันหวังว่าจะไม่ใช่มิจฉาชีพหรอกนะเพิ่งเจอกันได้สักครู่เดียวเองก็ถามที่อยู่ฉันแล้ว
"อ่อ เปล่าค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ"
ฉันยิ้มให้เขาอีกครั้ง และต้องการจะออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้ ฉันลุกขึ้นแล้วรวบถุงกระดาษทั้งหมดที่ฉันช็อปปิ้งมาแต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อชายคนนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้ง
"จะเป็นอะไรมั้ยครับ ถ้าผมอยากรู้จักชื่อของคุณ" แค่บอกชื่อ คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีกอยู่แล้ว อันที่จริงเขาดูแปลกๆ เหมือนกันนะคะ เพราะทุกครั้งที่เขามองมาที่ฉันหากสายตาของเขาจ้องมองใบหน้าฉันเขาก็จะเหมือนเคลิ้มอะไรบางอย่าง แต่หากสายตาของเขามองเลยไปที่ด้านหลังฉันเขาจะรีบก้มหน้าลงทันทีเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
"ฉันชื่อใบเฟิร์นค่ะ"
"ผมรพีพัฒน์นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" ฉันรีบตอบกลับไปแล้วคว้าของเดินออกมาทันทีเลยค่ะ อีตารพีพัฒน์นั่นถึงจะดูดี ถึงหุ่นจะล่ำแต่ก็ไม่น่าไว้วางใจ
- Writer
