เจ้าสาวล้างหนี้

ตอนที่ 2/2 ให้โอกาสฉัน 2

รองเท้าส้นสูงเกิดพันกันสายตาจับจ้องไปยังคนที่หันกลับมา ฉันตาเบิกกว้าง ดึงแขนเธอมาไม่พอยังผลักหลังเธอไปหาผู้ชายคนนั้นอีก ในใจฉันอยากจะกรี้ดดังๆแต่มันคงไม่ได้แล้วเพราะตอนนี้มือของฉันทั้งสองข้างอยู่ที่หน้าอกผู้ชายคนนั้น เขาเซถอยหลังนิดหน่อยแต่ตั้งหลักได้ ส่วนชายชุดดำเตรียมที่จะเข้ามาแต่ก็โดนผู้ชายคนนี้ยกมือห้ามไว้

ฉันมองไปรอบๆก่อนที่สายตาจะมาสะดุดอยู่ที่เข็มกลัดสีเงินบทสูทเนื้อดี ฉันค่อยๆถอยออกมาพอสมควรสายตายังจับจ้องอยู่ที่เข็มกลัดไม่สมบูรณ์อันนั้น

เชอรีนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า หลังจากสร้างความแตกตื่นให้ผู้คนได้ซุบซิบนินทาพรุ่งนี้คงมีข่าวฉาวๆของเธออีกแน่นอน

“คุณ สบายดีนะคะ”

ใช่ เขาคือเด็กผู้ชายที่ฉันเคยช่วยชีวิตไว้ ฉันจำเข็มกลัดนี้ได้

สายตาเรียบเฉยยังคงจ้องมองมาที่ฉันนิ่งๆ ฉันจึงชี้ไปที่เข็มกลัดตัวนั้นบนอกเขา

“เด็กผู้หญิงผมเปียเป็นคนให้คุณใช่ไหม เธอดีใจนะที่คุณยังสบายดี” เชอรีนกดยิ้มนิดๆให้คนตรงหน้า ทั้งที่ในใจกำลังกระหน่ำเต้นอย่างหนัก “ขอโทษที่ซุ่มซ่ามนะคะ ฉันขอตัว” ฉันก้มหัวให้เขาน้อยๆพลางหลุบตามองต่ำก่อนจะตวัดขาไปด้านหลัง

โลกนี้มันมาพร้อมกับความบังเอิญจริงๆใช่ไหม

‘ไปไหน ไหนบอกว่าต้องทำให้ผู้ชายคนนี้เป็นแฟนไง’

“มันต้องไม่ใช่แบบนี้”

‘หมายความว่าไง อธิบายมาสิ’

พรึ่บ!

ร่างเล็กหมุนกลับมาตามแรงดึง เชอรีนเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นคนวิ่งมาดึงแขนเธอไว้ เธอมองหน้าเขานิ่งส่วนเขาก็มองมาเหมือนอยากถามอะไรบางอย่าง

“ไปไหนคะ?” ฉันถามเขาแต่เขาไม่ตอบเอาแต่ดึงแขนฉันเดินตรงไปเข้าลิฟต์หน้าตาเฉย

ในตอนที่ฉันอายุ 12 ขวบ ครอบครัวพาไปเที่ยวที่รีสอร์ทจังหวัดหนึ่ง ซึ่งเป็นรีสอร์ทของคนญี่ปุ่นมันสวยมากสวยจริงๆ แถมยังมีทะเลสาปสามารถไปพายเรือเล่นได้ และนั้นแหละจึงเป็นจุดเริ่มต้น ฉันจำได้ว่าพ่อแม่พาออกมาเดินเล่นแถวๆทะเลสาปแต่ไม่ได้ลงไปเราเดินเล่นกันด้านบน แต่จะด้วยลิขิตสวรรค์หรืออะไรไม่รู้ทะเลสาปที่ห่างไกลจากตัวรีสอร์ทฉันเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าฉันกำลังวิ่งตรงไปที่น่านน้ำ ฉันมองอยู่อย่างนั้นว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะทำอะไร เขาวิ่งไปถีบเรือออกจากฝั่งก่อนจะปีนขึ้นไปนั่ง

‘เชอรีนรอแม่กับพ่อตรงนี้นะลูก’

‘พ่อกับแม่จะไปไหนคะ?’

‘เอาน่า เดี๋ยวพ่อกับแม่มา’

เด็กน้อยพยักหน้ามองตามร่างพ่อกับแม่เดินหายไปในพุ่มไม้ไกลจากสายตา เด็กน้อยหันไปมองตรงทะเลสาปอีกทีก็เจอเข้ากับภาพน่าตกใจเด็กผู้ชายคนนั้นตกเรือ กำลังผลุบๆโผล่ๆในทะเลไม่ไกลจากฝั่งมากแต่เพราะเด็กคนนั้นเธอประเมินจากสายตาเขาตัวเล็กมาก เด็กน้อยปีนลงทางชันด้วยความทุลักทุเลก่อนจะวิ่งลงทะเลสาปไป เธอเข้าไปช่วยเด็กคนนั้นที่จ่มดิ่งลงแม่น้ำไปแล้ว ดึงเขาขึ้นมาด้วยมือเล็กๆของตัวเอง เด็กผู้ชายยังพอมีแรงเธอช่วยเขาด้วยการพาว่ายน้ำกลับเข้าฝั่ง เด็กผู้ชายที่นอนราบไปกับกลุ่มเม็ดทรายมือชี้ไปตรงตำแหน่งที่ตกน้ำ มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวลอยละล่องอยู่บนผิวน้ำ ดูจากสายตาแล้วน่าจะเป็นของสำคัญเด็กผู้หญิงเลยวิ่งลงกลับไปที่ทะเลสาปอีกครั้งว่ายน้ำไปคว้าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นอย่างลำบากเพราะมันลอยไปตามแรงพัดของผิวน้ำ รู้ตัวอีกทีขาก็แตะไม่ถึงพื้น ในตอนที่รู้ว่าจะจบเธอกำผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้แน่นเอ่ยขอโทษเด็กชายในใจไปหลายร้อยครั้ง นั้นคือสิ่งที่เธอเห็นมากับตา

“คุณคืนเข็มกลัดให้ฉันได้ไหมคะ?” เธอรู้ว่ามันเป็นการเสียมารยาทมาก แต่นั่นคือสิ่งยืนยันเพียงอย่างเดียวที่ฉันมีต่อบุคคลทั้งสองในดวงใจ

ภายในลิฟต์ไร้ซึ่งเสียงใดๆ หญิงสาวข้างกายชายหนุ่มลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น เอ่ยขึ้นเสียงติดสั่น สายตายังคงจับจ้องที่เข็มกลัดเงิน

เรียวมะ มาสึดะ อายุ 26 ปี ชายหนุ่มหน้าตาฟ้าประทาน มีเครื่องหน้าที่สาวๆถวิลหากันทั่วเอเชียรวมไปถึงแถบยุโรป เรียวมะเป็นคนที่โด่งดังมาในวงการธุระกิจเพราะเขาเป็นคนที่ประสบความสำเร็จได้ด้วยตนเองทั้งที่อายุยังน้อย และยังมีรางวัลการันตีความสามารถหลายรางวัล เป็นคนที่วงการนักธุรกิจต้องจับตามอง เพราะผู้ชายคนนี้จับปั้นอะไรก็ประสบความสำเร็จไปซะหมด

“คุณสบายดีนะ?”

หลังจากเขาจูงแขนเธอเข้ามาในห้องหนึ่งซึ่งเธอก็ตามมาแบบงงๆ เขานั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามส่วนเธอนั่งอยู่อีกฝั่ง และนั่นเป็นประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอ

“ฉันสบายดีค่ะ คุณก็คงสบายดี” ดีแน่นอนทายาทหมื่นล้านขนาดนี้ ถ้าไม่เห็นเข็มกลัดนั้นเธอจะไม่มีวันรู้เลยว่านักธุรกิจชื่อดังอย่างเรียวมะคือเด็กผู้ชายที่ถูกช่วยไว้ในตอนนั้น

“อืมผมสบายดี แล้วมาทำอะไรที่นี้ครับ”

ฉันมาหาเขานั้นแหละแต่ไม่คิดว่าเขาคือเด็กผู้ชายที่ฉันได้ช่วยไว้แบบนั้นมันไม่ดีแน่ เขาอุตส่าห์ใจดีชวนเธอขึ้นมาพูดคุยอย่างให้เกียรติถ้าเธอหลอกเขาก็เท่ากับหลอกความไว้ใจที่เขามีต่อเธอ

“ฉันอยากมาทำสปาที่นี้ได้ยินมาว่าที่นี่ทำสปาดีมาก” ก็แถไปเถอะ เธอไม่หน้าด้านพอจะบอกว่าฉันมาหาผลประโยชน์จากเขา

“งั้นเหรอครับ โอเคงั้นผมไม่รบกวนเวลาคุณแล้ว”

ฉันพยักหน้ารับเขาคงไม่สะดวกใจที่จะให้เข็มกลัดฉันคืน จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างแต่ที่แน่ๆเธอไม่ใจกล้าพอที่จะทวงถามอีกครั้งเลยจากมาแบบที่ยังมีเรื่องค้างคาในใจ

เด็กผู้ชายตัวเล็กขาวซีดในวันนั้นโตมาหล่อเหลาเอาเรื่องจริงๆ