“Mahal mo ako?”
Gustung-gusto nang sunggaban ni Morris ang leeg ni Lyrica. Ang lakas pa rin talaga ng loob nitong sabihing mahal siya nito pagkatapos ng ginawa nito. Nilapitan niya ang dalaga na wala nang maatrasan dahil nakadikit na sa pader ang likod nito.
Marahas na sumakmal ang isang kamay niya sa maliit na mukha ng dalaga, na nagpahiyaw dito sa takot. Iyak ito nang iyak. Humigpit ang pagkakahawak niya sa mukha nito, habang pinaglalapat ang kanilang mga noo. Gusto niyang marinig nito ang pagkikiskisan ng mga ngipin niya na sumisimbolo sa malalim niyang galit para rito ngayon. “Mahal mo ako?” ulit niya, mas magaras at malalim ang timbre ng boses.
“Oo, mahal kita! Kaya kung nakagawa man ako ng isang bagay na hindi ko pala dapat ginawa, sana mapatawad mo pa ako. Patawarin mo ako, Morri
