Lumipas ang mga araw. Silang dalawa lang ni Morris ang nakatira sa loob ng malaking bahay. Ang gusto nito ay nakasunod siya palagi rito, pero hindi naman siya nito kinakausap. Parang hangin lang siya na hindi nito nakikita. Sa pagdaan ng mga araw ay nasanay na siya sa nakabibinging katahimikan. Hindi halos nagsasalita si Morris. Ang head ng security lang ang kinakausap nito, pero maikli lang din itong magbitiw ng mga kataga. Tipid. Tapos ay ititikom na ulit nito ang mga labi.
Binalikan niya sa utak ang mga pagkakataong nakakaharap niya ang binata. Iyon na siguro ang mga pagkakataong maraming salitang nanulas sa mga labi nito.
He really was the quiet type.
His silence was like a delicate ice that everyone around him was afraid to break. Animo natitiyak ng mga ito na mabigat na parusa an
