เด็กอ้วนคนนี้...เป็นแฟนพี่ได้ไหมครับ? 6
988 Words
เด็กอ้วนคนนี้...เป็นแฟนพี่ได้ไหมครับ? 6
ถึงแม้แม่จะบอกว่าเป็นห่วงฉันก็รับรู้แล้วรับสิ่งเหล่านั้นมาตกตะกอนความคิดกับตัวเอง ผ่านมาหนึ่งคืนฉันก็ยังไม่มีแรงจูงใจที่จะลดน้ำหนักหรือออกกำลังกายเลยสักนิดเดียว พอถึงช่วงเช้าของวันหยุดแรกฉันตื่นขึ้นมาซักเสื้อผ้าและทำความสะอาดห้องทุกซอกทุกมุม ส่วนเย็นนี้เราจะไปกินข้าวกับพี่หว่าหวาที่ร้านอาหารร้านโปรดของเรา ส่วนแม่ยังต้องไปทำงานที่ร้านหมูกระทะ บางคนคงจะสงสัยว่าพ่อไปไหน ตอนนี้พ่อของเราอยู่ที่บ้านค่ะมีหน้าที่ขับรถมาส่งและรอมารับแม่กลับบ้านเท่านั้น จะมานั่งเฝ้าแม่ก็ไม่ยอมเพราะอยากให้พ่อได้พัก นั่นจึงทำให้พ่อมารับมาส่งแม่แทน
แต่เชื่อสิคนขี้หวงแบบพ่อส่งคนตามดูแลแม่อยู่แล้วไม่ต้องสืบให้เหนื่อยเลยค่ะ
“เฮ้อ เหนื่อยจัง” ทำทุกอย่างเสร็จถึงกับต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่นั่งหอบบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น
“หรือต้องลดน้ำหนักแล้วจริง ๆ”
“...”
“เอาไว้ก่อนแล้วกัน หิวข้าวกินข้าวดีกว่า” ละทิ้งสิ่งที่สับสนไว้ก่อนจะรีบเดินเข้าไปบริเวณห้องครัวเพื่อทำกับข้าวง่าย ๆ ให้ตัวเองสักหนึ่งเมนูก่อนจะเดินถือจานอาหารมานั่งกินที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟา
นั่งกินข้าวแบบเหงา ๆ ดูทีวีไปด้วยสลับกับตอบข้อความของเพื่อน ๆ ที่ส่งข้อความเข้ามาพูดคุยกันตั้งแต่เช้า ฉันเองเมื่อกินข้าวเสร็จก็ตั้งใจจะทำรายงานที่อาจารย์สั่งไว้ให้เสร็จ พรุ่งนี้จะได้สบายพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนจะกลับไปเรียนในเช้าวันจันทร์
จวบจนถึงเวลาสี่โมงเย็นพี่ว่านมาถึงห้องของฉันพร้อมกับคุกกี้ธัญพืชอบแห้ง เมื่อพี่ชายเดินเข้ามาในห้องฉันก็เดินไปหยิบขวดน้ำเปล่ามาส่งให้ทันที เราสองพี่น้องชอบดื่มน้ำจากขวดมากแบบกระดกดื่มเลย ต่างจากที่หว่าหวาที่เรียบร้อย กินน้ำต้องเทใส่แก้วหรือไม่ก็ใช้หลอด ต่างจากฉันกับพี่ว่านจนบางทีพ่อกับแม่ก็บอกว่าสงสารพี่หวาที่มีน้องนอกคอกอย่างพวกฉัน
งง เราสองพี่น้องไม่เรียบร้อยตรงไหนกัน?
“กุมมันฝากมาให้”
“หา? ให้หนูเหรอ?” ทวนถามพี่ชายเมื่อพี่ว่านส่งถุงคุกกี้มาให้ฉัน สลับกับเจ้าตัวยื่นมือมารับขวดน้ำไปเปิดก่อนจะกระดกขึ้นดื่ม
“ใช่ มันบอกเอามาให้กินแทนขนมหวาน ๆ” ดื่มน้ำเสร็จพี่ว่านก็รีบอธิบายแล้วเดินหนีไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาไม่ได้สนใจฉันต่อ แต่เมื่อได้ยินแบบนั้นก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดถ่ายรูปคุกกี้ธัญพืชไว้แล้วส่งเข้าไปยังช่องแชตของพี่กุมภา ซึ่งครั้งหนึ่งเราเคยแลกช่องทางการติดต่อกันไว้แล้วเรียบร้อย เพื่อขอบคุณสำหรับขนมน่ากินถุงนี้
ฉันไม่ได้รอข้อความตอบกลับของพี่กุมภาแต่ส่งข้อความขอบคุณเขาไปแล้วแหละ วางขนมไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบก่อนจะวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุดเตรียมออกไปกินข้าวกับพี่หว่าหวาที่ร้านอาหาร
“เด็ก”
“จ้า ว่าไง” ขานรับเสียงเรียกของพี่ชายที่เวลาผ่านไปนานเกือบยี่สิบนาทีแต่เจ้าตัวกลับนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาอยู่ดังเดิม ทั้งยังเอ่ยเรียกฉันด้วยประโยคคุ้นเคยอย่างเมื่อสักครู่อีกด้วย
“พ่อกับแม่จะไปด้วยนะ”
“โอเคเลยค่ะ” กินข้าวพร้อมหน้ากันทุกคนในรอบหลายเดือน ตื่นเต้นแล้วสิ
“พร้อมหรือยัง เดี๋ยวไปรับพี่หวาต่อ”
“พร้อมแล้วค่ะ!” ขานรับพี่ชายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนขาสั้นตัวโปรดถูกหยิบมาสวมแล้วเรียบร้อย พร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก
“งั้นก็ไปกันเถอะ” พี่ว่านชวนด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความขบขัน นั่นจึงทำให้เราสองพี่น้องเดินออกจากห้องพร้อมกันเพื่อไปเข้าลิฟต์และเดินทางไปรับพี่หว่าหวาที่โรงพยาบาล
“เด็กชอบนั่งหน้าไม่ใช่เหรอ? มานั่งหน้า” พี่ว่านเรียกอย่างสงสัยเมื่อรถหยุดจอดที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล แล้วเห็นฉันรีบพาตัวเองไปนั่งที่เบาะด้านหลังอย่างรู้หน้าที่
“ไม่เป็นไร พี่หวาเป็นพี่ให้นั่งสบาย ๆ พี่หวาทำงานเหนื่อย”
“เด็ก...” พี่ว่านเรียกชื่อเสียงแผ่วเมื่อได้ยินฉันพูดแบบนั้นออกมา
“จริง ๆ หนูไม่ได้อะไรนะคะ แค่อยากให้พี่หวานั่งสบาย ๆ”
“งั้นก็ให้พี่หวาเลือกเองว่าจะนั่งที่ไหน” พี่ว่านสรุปก่อนจะส่งข้อความบอกพี่หวาว่าเรามาถึงกันแล้วและบอกพิกัดจอดรถ นั่งรอไม่ถึงสิบนาทีพี่หวาก็เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเปิดประตูรถด้านหลัง
“อ้าว ตัวเล็กทำไมไม่นั่งข้างหน้าล่ะ” พี่หวาเอ่ยถามมือก็วางของลงบนเบาะ
“หนูให้พี่หวานั่ง จะได้นั่งสบาย ๆ”
“ตัวเล็กของพี่น่ารักจังเลย แต่พี่อยากนั่งกับหนูมากกว่า นั่งด้วยกันนะคะ” พี่หว่าหวาเอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้ม รวมถึงสอดตัวเข้ามานั่งบนเบาะรถด้านหลังแล้วปิดประตูรถทันที
“งั้นวันนี้ผมจะทำหน้าที่เป็นสารถีให้เจ้าหญิงทั้งสองคนเองครับ” พี่ว่านอาสาจากนั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนรถออกจากที่รถเพื่อไปยังร้านอาหารที่นัดพ่อกับแม่ไว้
- Writer
