BAD ENGINEER นายตัวร้ายของยัยวิศวะ

บทที่ 04 โกรธ

01.00 น. แต่ละคนเริ่มไม่ไหว ไม่ใช่แต่ละคนสิ มีแค่ฉันกับจีน่ามั้งที่เมามาก ฉันก็มึนๆ เดินไม่ค่อยจะตรงแล้ว ฉันไม่ค่อยได้กินเหล้า เลยคออ่อน แต่ยัยจีน่าปกติมันคอแข็งนะ วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร ยกเอาๆ

“จีน่า เดี่ยวพี่ไปส่ง” พี่รอนพูดขึ้นเมื่อเห็สภาพยัยจีน่าแล้ว น่าจะขับรถไม่ไหว

“ไม่เป็นไรค่ะ จีน่าพารถมา” จีน่าพูดขึ้นแบบไม่สบตาพี่รอน ฉันว่าสองคนนี้มีอะไรแน่ๆ

“ให้พี่รอนไปส่งเหอะ สภาพมึงไม่น่าไหวนะ บ้านกูก็คนละทางกับมึงเลย พี่รอนไปส่งอะดีแล้ว” ฟาสพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพจีน่า

“เออ ก็ได้” จีน่าพูดขึ้น จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ฉันกลับกับเลย์เหมือนเดิมนั่นแหละ พอมาถึงคอนโด เข้าไปล้างหน้าแล้วนอนเลย อาบน้ำไม่ไหวแล้วสภาพนี้

ฉันตื่นมาตอนเที่ยงกว่าแล้ว ปวดหัวชะมัดเลย ไม่น่ากินเยอะเลยชะเอม ดีนะที่วันนี้วันเสาร์ ไม่มีเรียน ฉันเปิดโทรศัพท์ดู ไม่มีข้อความ หรือสายโทรเข้าจากบอสเลย นี่ต้องยุ่งขนาดไหนอะถึงจำวันเกิดแฟนตัวเองไม่ได้ น้อยใจชะมัดเลย

“ฮัลโหล ไม่คิดจะโทรหาเค้าหน่อยเหรอ” เมื่อบอสไม่โทรมาฉันเลยตัดสินใจโทรไปเอง อยากรู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมถึงลืมวันเกิดฉัน

“ขอโทษนะชะเอม เค้างานเยอะมากเลย ยุ่งๆ เลยไม่ได้โทรไปเลย” บอสบอกด้วยเสียงเหนื่อย หรือว่าฉันไม่ควรจะโกรธบอสนะ

“ยุ่งถึงขนาดจำไม่ได้เลยเหรอว่าเมื่อวานวันเกิดเค้า” ฉันตอบไปด้วยเสียงน้อยใจ วันเกิดฉันปีนึงมีครั้งเดียวนะ ยังจำไม่ได้เลยเหรอ

“เอ่ออ จริงด้วย เค้าขอโทษนะชะเอม ชะเอมอย่าโกรธเค้านะ การบ้านเค้าเยอะจริงๆ” บอสบอกฉัน การบ้านอีกแล้ว “ชะเอมเค้าต้องวางสายแล้ว วันนี้เค้านัดกับเพื่ิอน” คุยกันไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ

“อืม ไปเถอะ” แล้วฉันทำอะไรได้ล่ะ ขนาดโกรธขนาดนี้บอสยังไม่ทันง้อฉันเลย

“เค้ารักชะเอมนะ” แล้วสายก็ตัดไป เฮ้อออ เบื่อจัง หิวแล้วด้วย ลงไปกินข้าวหน้าคอนโดดีกว่า

วันจันทร์แล้วต้องไปเรียนแล้วชะเอม ทำไมเสาร์อาทิตย์ผ่านไปเร็วขนาดนี้นะ

“เอม ทำไมมึงทำหน้าแบบนั้นว่ะ” เลย์เมื่อสังเกตสีหน้าฉันก็พูดขึ้น ตอนนี้พวกเรานั่งกันอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะ

“เปล่า ไม่มีอะไร” ฉันพูดเพื่อไม่อยากให้เพื่อนเศร้ากับเรื่องของฉันไปด้วย

“ไม่มีอะไรได้ไงวะ ดูหน้ามึงอะ” จีน่าพูดขึ้นเมื่อฉันปฏิเสธ “บอสอีกแล้วใช่ไหม” จีน่าก็พูดต่อ ยัยเพื่อนคนนี้รู้ใจกูดีจัง

“อืมม” ฉันบอกแค่นั้น

“รอบนี้เรื่องอะไรอีกล่ะชะนี” บิวตี้ก็พูดขึ้นมาอีกคน เราชอบทำหน้าเซ็งๆ เวลาโกรธบอส

“วันเกิดกู บอสไม่โทรหากูเลย พอกูโทรไปบอกว่าลืม คุยไม่ถึงสองประโยคก็วางสายบอกว่าเพื่อนนัด” ฉันก็เล่าให้เพื่อนฟัง

“แล้วมันโทรมาง้อมึงมั้ย” ฟาสถามฉัน

“หายไปเลย ไม่โทรมาอีกเลย แต่ปกติมันก็ไม่ค่อยโทรหากูอยู่แล้ว กูชินแล้วแหละ” ฉันพูดแบบตัดพ้อ บอสโทรหาฉันน้อยมาก นับครั้งได้เลย มีแต่ฉันที่เป็นฝ่ายโทรหาบอสตลอด

“กูว่ามึงเลิกๆ ไปเถอะ ผู้ชายอะไรวะ ตัวเองทำผิดแท้ๆ ยังไม่โทรมาง้อเขาอีก มึงทนอยู่กับมันไปได้ไงวะ” จีน่าพูดด้วยสีหน้า น้ำเสียงจริงจัง

“มึงจะให้กูเลิกเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ” ฉันบอกจีน่าไป ก็จริงหนิ ถ้าฉันเลิกเพราะเรื่องแค่นี้ ฉันว่ามันงี่เง่าไปนะ

“กูไม่ได้ให้มึงเลิกเพราะเรื่องแค่นี้ แต่ที่ผ่านมามันสนใจมึงที่ไหน มีแต่มึงที่ตามมัน สนใจมัน ความสัมพันธ์นี้มึงเหนื่อยอยู่คนเดียวนะเอม” จีน่าร่ายยาวใส่ฉัน ฉันก็อยากจะทำนะ แต่มัน 4 ปีเลยนะ ฉันทำไม่ได้หรอก

“กูเห็นด้วยกับจีน่านะ มึงแม่งเหนื่อยอยู่คนเดียว” ฟาสก็พูดต่อเข้าข้างจีน่า

“เออ ไว้วันไหนกูไม่ไหวกูก็ถอยเองแหละ ขอบใจนะพวกมึง” ตอนนี้ฉันว่าฉันยังทนได้และคงทนได้อีกต่อไปมั้ง ฉันว่าเรื่องแค่นี้ไม่น่าถึงกับเลิกกันหรอก

“เออๆ ยังไงก็มีพวกกูนะชะนี อย่าเศร้าๆ ไปเรียนเถอะ เดี่ยวตอนบ่ายต้องรับน้องอีก วันนี้วันสุดท้ายแล้ว” บิวตี้พูดปลอบฉัน แล้วพวกเราก็ลุกไปเข้าคลาส

พอเรียนเสร็จก็ไปเข้าพิธีรับน้องที่ลานเกียร์เหมือนเดิม

“วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วนะครับ วันนี้พวกพี่จะให้น้องจับพี่รหัสกัน แล้วพวกเราจะเฉลยกันเมื่อเปิดเทอมอีกทีนะครับ เราจะมีกิจกรรมที่ทะเลเป็นกิจกรรมสุดท้ายนะครับ แล้วต้องหาพี่รหัสก่อนวันเฉลยนะครับ ไม่อย่างนั้นจะถูกลงโทษ” พี่ดีนเฮดว้ากอธิบายถึงกิจกรรมพี่รหัส มีไปทะเลยด้วย พวกรุ่นน้องฮือฮา ดีใจกันหมด

“เงียบครับ ทราบที่พี่พูดมั้ย” พี่ดีนตะโกนเสียงดังลั่นเลย รุ่นน้องพากันเงียบหมด “ทุกคนทราบ” พี่ดีนตะโกนอีกรอบ

“ทราบค่ะ/ครับ” แล้วพวกเราก็เดินเรียงแถวกันไปจับพี่รหัส

คำใบ้

ของฉัน “หล่อสุดในคณะ” แค่นี้เหรอ อะไรวะหล่อตั้งหลายคนแล้วฉันจะหายังไงเนี้ย

จีน่า “เอาไว้เย็บกระดาษ” ฉันขำกับคำใบ้ของจีน่า แต่ฉันว่ามันง่ายนะ เย็บกระดาษก็แม็กซ์ไง พี่แม็กเป็นพี่ว้ากอยู่ปี 2

บิวตี้ “สวย แซ่บ” บิวตี้ได้ผู้หญิงฉันถึงกับขำกับท่าทางของมัน มันอยากได้พี่รหัสเป็นผู้ชายจะได้เนียนอยู่กับเขา

ฟาส “เสือตัวพ่อ รูปหล่อ สปอร์ต” ทำไมพี่รหัสของฟาสถึงได้มั่นหน้าขนาดนี้เนี้ย

เลย์ “สวยสุดในบรรดาปี 2” ของเลย์ฉันว่าฉันรู้ พี่ฟ้าไง สวยสุดในคณะปี 2 ก็ต้องพี่ฟ้าอยู่แล้ว พี่เค้าเป็นดาวหนิ

ตอนนี้มีแค่ฉัน บิวตี้ และฟาสที่ยังไม่รู้ว่าพี่รหัสเป็นใคร ค่อยหาดีกว่าตอนนี้ง่วงมาก ต้องกลับไปนอน พวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

วันนี้เป็นวันที่ฉันประกวดดาวมหาลัยแล้ว ตื่นเต้นจัง ฉันถูกจับแต่งหน้า ใส่ชุดเดรสตอนโชว์ความสามารถ ไม่เคยแต่งแบบนี้เลยแฮะ “สวยเหมือนกันนะเนี้ย” ฉันชมตัวเองเมื่อมองตัวเองในกระจก

“มึงสวยมากเอม วันนี้กูยอมให้มึงวันนึง” จีน่าพูดขึ้นเมื่อมันเห็นฉัน

“เต็มที่เลยนะชะเอม สู้ๆ” พี่ฟ้าจะดูแลฉันตลอดที่มีการซ้อม

“ขอบคุณนะคะพี่ฟ้า เอมจะทำเต็มที่เลยค่ะ” แล้วการประกวดก็เริ่มขึ้น เกินคาดเลยฉันได้เป็นดาวมหาลัยด้วย ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะได้เป็น

การประกวดจบลงตอนนี้ฉันสอบเสร็จแล้ว ทุกคนในกลุ่มรู้หมดแล้วว่าพี่รหัสเป็นใคร ฉันได้พี่ดีน พี่เฮดว้ากปี 2 สอบเสร็จก็ถึงเวลากลับบ้านของฉันแล้ว คิดถึงพ่อแม่ใจจะขาด บอสด้วย ฉันหายโกรธบอสแล้ว ฉันเป็นคนโกรธยากหายเร็ว บอสไม่ง้อมั้งฉันเลยหายเอง ตลกชะมัดเลย โกรธเองหายเอง