บทที่ 06 พัง
1399 Words
"มาสายไม่เปลี่ยนเลยนะชะเอม" ทันทีที่ก้าวลงจากรถแท็กซี่ ก็โดนยัยจ๋าเพื่อฉันบ่นเลย ทำไมทุกคนดูไม่ชินกับการมาสายของฉันนะ
"ขอโทษค่าคุณเพื่อน คิดถึงจังมากอดหน่อย" วินาทีนี้ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องค่ะ เดี่ยวจะโดนบ่นยาวไปกว่านี้
"เออคิดถึงเหมือนกัน ไปๆ เข้าร้าน" พวกเรา 4 คนก็เดินเข้าร้าน ผับพ่อจ๋ารีโนเวทบางส่วนแล้ว ทุกคนในร้านต่างพากันมองพวกเราสี่คน สวยขนาดนี้ต้องมองแล้วแหละฮ่าาาๆ
"ผับพ่อมึงสวยกว่าเดิมเยอะเลยวะ" จีน่าเมื่อนั่งที่โต๊ะได้ก็เอ่ยขึ้น พวกเราเลือกโต๊ะที่หลบมุมหน่อย ถ้าไม่สังเกตก็จะมองไม่เห็น ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาเท่าไหร่ วันนี้มาเพื่อคุยกับเพื่อนล้วนๆ
"กูก็ไม่ค่อยมาเท่าไหร่หรอก กลับนานๆทีแบบพวกมึงแหละ" จ๋ามันเรียนหมออยู่ที่ภาคเหนือมันว่าที่นู้นสงบดี เห็นแบบนี้เพื่อนฉันมันเรียนหมอนะค่าาา
"เออกูก็เหมือนกัน มาเพื่อนชนๆ มัวแต่คุยอยู่นั่นแหละ" ปายพูดขึ้นพร้อมยกแก้วขึ้น เวลาผ่านไปฉันเหมือนจะเห็นหลังคุ้นๆ เหมือนใครสักคนที่ฉันรู้จัก ฉันพยายามดูว่าใช่มั้ยจนยัยจีน่าสกิดเมื่อฉันมองนานเกินไป
"มีอะไรวะเอม กูเห็นมึงมองทางนั้นนานแล้ว" ฉันไม่ได้หันกลับไปมองจีน่าแต่พยายามดูว่าใช่คนที่ฉันคิดไว้มั้ย
"จีมึงช่วยกูดูหน่อยดิว่าใช่บอสมั้ย" ใช่ หลังที่ฉันว่าคุ้นๆ นั้น ฉันคิดว่ามันเป็นบอส แต่จะเป็นไปได้ไง ผู้ชายคนนั้นมากับผู้หญิงหนิ ในใจฉันตอนนี้เริ่มร้อนรุ่มแล้ว
"กูว่าใช่ แล้วมันมากับใครวะ มากันแค่สองคนด้วย" จีน่ามองตามฉันแล้วพูดขึ้น ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดตอนนี้เลย
"มีอะไรกันวะ" ปายถามขึ้นเมื่อเห็นเราสองคนมองทางนั้นนานแล้ว "นั้นไอบอสหนิ มึงเลิกกับมันแล้วเหรอ ทำไมกูไม่รู้วะ" ที่ปายพูดแบบนี้เพราะสองคนนั้นนั่งตักกันอยู่ มันคงคิดว่าฉันเลิกกันแล้วถึงได้มีคนใหม่แบบนี้
"ยัง กูยังไม่ได้เลิกกัน" ฉันพูดเสียงสั่นๆ แล้วหันกลับมาหาเพื่อน ฉันทนดูภาพนี้ไม่ได้ ตอนนี้น้ำตาของฉันเริ่มจะทำงานแล้ว
"เห้ย เดี่ยวนะถ้ามึงยังไม่เลิก งั้นแสดงว่า...." จ๋าลากเสียงยาวไม่กล้าพูดประโยคถัดมา
"อืมม แบบที่มึงคิดนั่นแหละ" ฉันหลับตาเพื่อไล่น้ำตาที่มันเต็มอยู่ในตาฉัน นี่เหรอที่ฉันไว้ใจบอสมาตลอด ฉันมันน่าสมเพชจริงๆ
"มึงโอเคมั้ยเอม พวกมึงเรากลับกันเถอะ" จีน่าถามฉันพร้อมกับกอดปลอบฉัน
"แล้วมึงจะปล่อยมันไปแบบนี้เหรอเอม ให้กูไปคุยมั้ย" ปายที่เห็นว่าฉันก้มหน้าพูดขึ้น ฉันว่าฉันเก่งกับทุกเรื่องนะ แต่เรื่องนี้ฉันทนไม่ไหวจริงๆอะ
"ไม่ต้องหรอกปาย กลับกันเถอะ เดี่ยวกูจัดการเอง" ฉันดึงปายให้นั่งลง แล้วพวกเราพากันเช็คบิลแล้วออกจากร้าน "กูขอโทษนะพวกมึง วันนี้ยังไม่ทันสนุกเลยอะ" ฉันพูดพลางรู้สึกผิด นานๆทีจะได้ออกมาเจอเพื่อนกลับมาทำเสียบรรยากาศแบบนี้
"ไม่เป็นไรหรอกอีเอม ไว้วันหลังก็ได้ ว่าแต่มึงโอเคใชมั้ย" จ๋าบอกฉัน
"โอเคก็บ้าแล้วอีจ๋า เป็นกูแม่งได้ตบกันตรงนั้นแน่" ปายพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด ฉันก็อยากทำแบบนั้นหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากให้บอสมาเห็นน้ำตาของฉัน คนเลวๆแบบนั้นไม่สมควรได้รับมันด้วยซ้ำ
"ขอบใจนะพวกมึงที่เข้าใจกู" ฉันพยายามฝืนยิ้มให้เพื่อนของฉัน "จีวันนี้กูไปค้างบ้านมึงก่อนได้มั้ย กูไม่อยากให้พ่อแม่เห็นว่ากูร้องไห้" ตอนนี้ฉันกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา
"ได้ดิ มึงจะมาอยู่กี่วันก็ได้" แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ฉันกลับกับรถจีน่า แล้วมุ่งไปที่บ้านจีน่า
"มึงไม่ไหวก็ร้องไห้ออกมา กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง" ฉันมองหน้าจีน่าแล้วร้องไห้ออกมา จบแล้วความรัก 4 ปีของฉัน ฉันน่าจะเชื่อจีน่าที่เคยบอกให้ฉันเลิกกับบอส ที่เขาไม่สนใจฉันฉันก็พอจะรู้แล้วว่ามันเป็นเพราะอะไร ก่อนหน้านี้ฉันเลือกที่จะเชื่อใจบอส ฉันเชื่อทุกอย่างที่บอสบอก ทุกคนว่าฉันโง่มั้ย ฉันสมควรโดนแบบนี้แล้วหรือเปล่า
"กูน่าจะเชื่อมึงแต่แรก" ฉันบอกจีน่าที่ตอนนี้กำลังกอดกันอยู่ "กูไม่น่าฝืนให้มันมาถึงขนาดนี้เลยวะ" ใช่ฉันฝืน ฉันพยายามประคองความรักทางไกลของฉันมาตลอด แต่มันต้องพังลงเพราะว่าเป็นฉันที่ประคองอยู่คนเดียว แล้วอีกฝ่ายก็เลือกที่จะพังมันลงแบบนี้
"มึงไม่ผิดเลยเอม มึงทำดีที่สุดแล้วนะ" ฉันร้องไห้สักพักแล้วไปอาบน้ำ มองตัวเองในกระจกแล้ว ตาบวม สภาพดูไม่ได้เลย หลังจากนั้นฉันก็นอน พรึ่บ.. พรึ่บ.. พรึ่บ.. ฉันพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ ฉันคิดตลอดว่าฉันทำอะไรผิด ทำไมฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฉันพยายามข่มตานอนเพราะเกรงใจจีน่าที่นอนอยู่ข้างๆ
ตัดภาพมาตอนเช้า ฉันตื่นมาอาบน้ำ
"มึงจะเอายังไงต่อเอม" จีน่าถามฉันเมื่อเห็นว่าสภาพฉันโอเคกว่าเมื่อวานแล้ว
"กูจะนัดบอสออกมาเคลียร์ให้รู้เรื่อง จะได้จบๆมันสักที" ฉันตอบจีน่า ฉันตั้งใจจะไปเลิกกับบอส ฉันเคยบอกใช่มั้ยว่าจะทนแล้วจะทนอีกต่อไป แต่ฉันจะไม่ทนกับการที่เห็นแฟนฉันมันนอกใจ ฉันไม่ใช่แม่พระขนาดนั้น
"ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย วันนี้กูว่างทั้งวันเลย" จีน่าบอกฉัน
"ไม่เป็นไรมึง แค่นี้เองกูทำได้ สบายมาก" ฉันบอกจีน่าไป ฉันไหวนะ ฉันไหวจริงๆ
"โอเค ถ้ามึงมีอะไรมึงรีบบอกกูนะ" จีน่าพูดพลางจับฉันมากอดอีกครั้ง มันอยู่กับฉันเวลาที่ฉันเศร้าตลอด
"ฮัลโหลบอส วันนี้ว่างมั้ย ออกมาคุยกับเค้าหน่อยสิ" ฉันกดโทรหาบอสแล้วพูดจุดประสงค์ของฉันไปทันที พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด
"ได้ดิเอม เค้าขอโทษนะที่เมื่อคืนไม่ได้รับสาย เค้าทำรายงานกับเพื่อนถึงเช้าเลย" ทำรายงานถึงเช้า ทุกครั้งที่บอกฉันว่าทำงาน ทำงานกลุ่มกับเพื่อน คงทำแบบนี้ทุกครั้งสินะ
"อืม ไม่เป็นไร รายงานบอสคงเยอะจริงๆ แหละ ออกมาเจอเค้าตอนนี้เลยนะ เค้ารอที่ร้าน aaa" แล้วฉันก็วางสายบอสเลย "มึงกูไปก่อนนะ ขอบใจนะมึง" ฉันบอกจีน่าที่ฟังฉันสนทนากับบอสเสร็จ
"อย่าลืมนะ มีอะไรโทรหากู" จีน่าย้ำอีกครั้ง ยัยเพื่อนบ้านี่กำลังจะทำฉันซึ้งจนจะร้องไห้แล้วนะ
ฉันเดินข้ามถนนมารอบอสที่ร้าน aaa สักพักบอสก็เดินมานั่งด้วยรอยยิ้ม ถ้าฉันยังไม่รู้เรื่องคืน ตอนนี้ฉันคงดีใจมากสินะ ที่ได้เจอบอสและรอยยิ้มแบบนี้
"วันนี้แฟนเค้ามาก่อนเค้า ไม่สายด้วย ฝนจะตกมั้ยเนี้ย" บอสบอกฉันแล้วยิ้มให้แก่ฉัน รอยยิ้มบ้านี่ปลอมสิ้นดี
"สั่งอะไรก่อนมั้ย" ฉันตัดบทบอสแล้วถามคำถามนั้นออกไป บอสมองฉันแล้วทำหน้าสงสัย เพราะปกติเราจะหยอกกันตลอด แล้วพนักงานก็มาเราสั่งอาหารกันเสร็จ
- Writer
