Chapter.2
1066 Words
เสียงสมาร์ทโฟนดาวิเด้ดังขึ้นแทรกการสนทนาของทั้งสอง
“ผมขออนุญาตรับโทรศัพท์ครับ”
“ตามสบายค่ะ”
“ฮัลโหล ว่าไงเพื่อนรัก ถ้าไม่มีธุระด่วนมาก คงไม่โทรมาสินะ”
ดาวิเด้รับสายด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี บ่งบอกเป็นนัยว่ากำลังเย้ยหยันปลายสายที่อารมณ์ต่างกันสุดขั้ว
“ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อน พาเธอมาส่งซะ!!"
“จุ ๆ ๆ แทนที่แกจะขอบคุณฉันนะอันเดรีย”
มลชนกนั่งฟังดาวิเด้ พอจับใจความได้ว่าอันเดรียกำลังโทรมาตามเธอและยิ่งแน่ใจเกินร้อยเมื่อเขากำลังเอ่ยชื่อผู้ชายที่เธอพยายามจะหลีกหนี
“ถ้ามึงไม่มาส่ง รับรองบ่อนได้ถูกพังอีกรอบแน่”
“ขู่ได้น่ากลัวจริงๆ”
“ลองดูมั้ยล่ะ”
ดาวิเด้วางสายแล้วหันไปมองมลชนกที่ส่งสายตาเว้าวอนเขาอย่างน่าเห็นใจ
“ไม่ค่ะ มลไม่กลับ ขอนะคะ ช่วยพามลไปที่อื่นจะได้มั้ย”
อันเดรียเดินวนไปมาหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่านเกินจะวางท่าทีนิ่งเฉยได้ไหว เขาฟาดงวงฟาดงาใส่ลูกน้องที่ปล่อยให้มลชนกวิ่งหนีออกไปจากงาน จนไปเจอกับไอ้ดาวิเด้ จะให้ทนอยู่จนงานเลิกทั้งๆที่รู้ว่ามลชนกวิ่งหนีไม่ได้แน่นอน จึงต้องขอตัวเพื่อนรักอย่างราฟาเอลออกมาจัดการกับเธอเสียก่อน ยิ่งเมื่อลูกน้องของเขารายงานว่าเธอขึ้นรถไปกับดาวิเด้และโซเฟีย เขายิ่งโมโหจัด
“ถ้าคืนนี้ไม่เจอคุณมลนะ มีหวังมึงตาย” มาร์โล่ มือขวาที่สนิทที่สุดของอันเดรีย กระซิบขู่ลูกน้องสองคนเบาๆ ขณะที่พวกนั้นกำลังจะหยัดกายยืนขึ้นหลังจากโดนอันเดรียซัดหมัดใส่ ซึ่งเป็นการลงโทษที่เบามากสำหรับกฏเกณฑ์ที่นี่ หากเธอหายไปหรือเกิดอันตรายขึ้นมา รับรองว่าพวกเขาไม่ตายดีแน่นอน
“นายครับ มีสายเข้าครับ”
“ใคร?”
“คุณเคธี่ครับ”
“รับแทนกู บอกว่ากูติดงานด่วน” อันเดรียโบกมือปฏิเสธที่จะรับสายแฟนสาว โดยให้ลูกน้องรับหน้าแทน
“ไหนว่าจะพาฉันไปที่อื่นล่ะคะ?”
มลชนกมองดาวิเด้ด้วยแววตาที่ผิดหวัง เมื่อรถแล่นเข้ามาในเขตอาณาจักรของอันเดรีย ที่มีลูกน้องยืนเรียงแถวหน้ากระดานทั้งสองฝั่งถนนทอดยาวไปยังหน้าคฤหาสน์
“ผมขอโทษนะมลชนก เฮ้อ อยากช่วยจะแย่”
สถานการณ์ตอนนี้ น้ำเชี่ยวไม่ควรจะเอาเรือไปขวาง อารมณ์ของอันเดรียนาทีนี้ก็ไม่ควรจะขัดใจเขา หากฝืน บ่อนของเขาที่กำลังสร้างใหม่ คงได้พังอีกระรอกเป็นแน่
“ไม่เป็นไรค่ะ มลเข้าใจ” เธอพยายามเก็บงำความกรุ่นโกรธเอาไว้ จะให้โกรธเขาซะทีเดียวก็ไม่ได้ เพราะดาวิเด้มีท่าทีว่าจะยื่นมือช่วยตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขาคงจะได้ยินคำขู่จากอันเดรียแน่นอน ไม่งั้นคงไม่กลับลำกับเธอแบบนี้
เมื่อรถยนต์คันหรูของดาวิเด้จอดเทียบหน้าคฤหาสน์ เจ้าบ้านอารมณ์ร้อนรีบวิ่งไปเปิดประตูรถแล้วลากมลชนกออกมาทันทีจนดาวิเด้ทนมองไม่ไหว เขารีบวิ่งตามเธอพร้อมจะอธิบายให้อันเดรียเข้าใจ
“เฮ้ ใจเย็นๆสิวะ”
“โอ๊ย ปล่อยฉันนะ”
มลชนกกัดฟันกลืนความเจ็บปวดไว้ด้านในเมื่อเขากำลังบีบแขนเธอแน่นขึ้น ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยที่จ้องดาวิเด้ด้วยแววตาที่ดุดัน
“ไง ชอบทำให้ผัวเมียเค้าทะเลาะกันนะมึง”
“หึ แทนที่กูจะได้ยินคำว่าขอบคุณ”
“ถุยย แค่มึงไม่เสือก กูก็ขอบคุณแล้ว”
“ออ อย่างนั้นเหรอ งั้นมึงถามเธอก่อนสิ ว่าระหว่างกูกับมึง เธอเจอใครก่อน”ดาวิเด้จงใจกวนประสาทเพื่อน
“ฉันรู้จักกับดาวิเด้ก่อนจะเจอคุณด้วยซ้ำนะอันเดรีย” มลชนกชิงตอบก่อน
“มล”
อันเดรียหันกลับมามองเสียงหวานที่เอ่ยแทรก จงใจจะยั่วโมโหเขา
“อย่างน้อยฉันก็เคยรู้จักเธอก่อนแก เห็นเธอเดือดร้อน บอกว่าไม่อยากจะอยู่กับแก ฉันเลยเห็นใจ”
“ผู้หญิงคนนี้ กูมีสิทธิ์เกินร้อย ครอบครัวเธอเป็นหนี้กูหลายสิบล้าน ฉะนั้น กูเป็นเจ้าชีวิต และเธอไม่มีสิทธิ์จะไปหายใจที่อื่น นอกเสียจาก ไปแบบไม่มีลมหายใจแล้ว"
“มันไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ”
“เฮอะ ยุติธรรมน่ะหรือ มึงมาถามหาความยุติธรรมกับกู?? ฮ่าๆ หรือว่ามึงอยากจะได้เธอล่ะ คงต้องรอให้กูเบื่อตุ๊กตายางตัวนี้ก่อนนะ เบื่อเมื่อไหร่ กูจะใส่กล่องวางไปให้ถึงหน้าบ้าน”
“ไอ้อันเดรีย”
“ใช่ กูนี่แหละ อันเดรีย”
มลชนกได้ยินดังนั้น เธอเข่าอ่อนจนแทบทรุด หากแต่มือใหญ่ที่บีบข้อมือเอาไว้แน่นเกินจะขยับกายไปมากกว่านี้
คำพูดของเขาช่างเจ็บแสบลึกไปถึงทรวงเสียจริงๆ อยากจะร้องไห้โฮมันเสียตรงนี้ก็ทำไม่ได้ ไม่อยากจะให้คนมาสมเพชไปมากกว่านี้ ไม่คิดเลย ว่าเธอมีค่าแค่เป็น ตุ๊กตายางน่ะหรือ?? น่าอายชะมัด
....แกมันโง่เองยัยมล ที่หลงในคารมจอมปลอมนั่น
2เดือนก่อน
“ฮัลโหลค่ะ”
ร่างบางรีบวิ่งมารับสายพ่อมาเฟียจอมหื่นเอาใจแต่ให้ไว หากรับช้าเขาคงได้บ่นและไม่ไว้ใจคิดว่าเธอแอบไปกะหนุ่มที่ไหนอีกแน่
“ทำไมเพิ่งรับ”
“โอ๊ย ก็มลเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ..จะอะไรกันนักหนา” เธอบ่นเสียงเบาตอนท้ายๆ
“แล้วเมื่อไหร่จะกลับ”
“ก็มลบอกแล้วไงคะ ว่าพรุ่งนี้ ..อะ โอ๊ย มลขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ”
“ไม่ นี่จะบ้าเหรอ อย่ามาโกหกฉันนะมลชนก เธอจะไปไหน วีดีโอคอลเดี๋ยวนี้”
“โอ๊ย ก็ฉันจะเข้าห้องน้ำจริงๆ ไม่ได้ไปไหน โซ้ยส้มตำไปหลายจานให้หายอยากก่อนจะไปอิตาลีไง เลยท้องเสียนิดหน่อยย”
“ฉันไม่เชื่อ ห้ามวางสาย”
- Writer
