Chapter.3
952 Words
.
.
“ไม่ นี่จะบ้าเหรอ อย่ามาโกหกฉันนะมลชนก เธอจะไปไหน วีดีโอคอลเดี๋ยวนี้!”
“โอ๊ย ก็ฉันจะเข้าห้องน้ำจริงๆ ไม่ได้ไปไหน โซ้ยส้มตำไปหลายจานให้หายอยากก่อนจะไปอิตาลีไง เลยท้องเสียนิดหน่อย”
“ฉันไม่เชื่อ ห้ามวางสาย”
“ไม่เอา เดี๋ยวฉันโทรกลับ”
“มลชนก”
“เออๆ แล้วแต่ แล้วแต่เลยนะหรั่ง”
หรั่ง กลายเป็นชื่อที่มลชนกเรียกเขาไปแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าแต่ก่อนหน่อย เพราะตอนนั้น เธอเรียกเขาว่า ไอ้หรั่ง น่ะสิ
เรียกแค่หรั่ง ก็ดีแค่ไหนแล้ว สำหรับยัยตุ๊กตาหน้ามึนของเขา
อันเดรียยังไม่ยอมหยุดชวนเธอคุยไปเรื่อยเปื่อยทั้งที่เจ้าหล่อนนั่งปลดทุกข์ในห้องน้ำ ถึงแม้เขาจะแอบหลุดขำเสียงเบาอยู่ก็ตาม แต่เพราะความคิดถึง ทั้งหวงด้วยอีก จึงอยากอยู่คุยกับเธอทุกครั้งที่เขาว่าง แม้เธอจะขอตัวกลับไปเยี่ยมป้าแค่อาทิตย์เดียวเองก็เถอะช่วงนี้งานกำลังยุ่งเลยไม่ได้ไปกับเธอ
เสียงกดชักโครกดังขึ้นหลายระลอก ด้วยความจงใจของมลชนก อยากให้เขาได้ยิน เอาให้หายแคลงใจไปเถอะ..
“ได้ยินชัดยัง หรือจะเอาแบบเห็นภาพด้วย”
“ก็ดี”
“ชิ ทุเรศ”
“ฮ่าๆ รีบกลับมานะ ยัยบาร์บี้”
“บาร์บี้??” มลชนกทวนสิ่งที่เขากำลังเรียกเธอ
“ใช่ เธอมันเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ รู้ไหม” อันเดรียคุยกับเธอขณะกำลังเงยหน้าขึ้นมองรูปของเธอที่เขาใส่กรอบเอาไว้ ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน
“จะว่าฉันสวยเหรอ?”
“เปล่า แค่ น่ารัก”
“ก็รักซะสิ”
“ฮ่าๆ” อันเดรียหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างพอใจ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารู้สึกดีไม่น้อย ความสัมพันธ์กำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆ
พักนี้เธอและเขามักจะหยอดคำหวานให้กันบ่อย ต่างจากเมื่อก่อนไปมาก จากที่เมื่อก่อนคุยกันได้ไม่ถึงสามประโยคก็ทะเลาะกันเสียแล้ว พอเริ่มอยู่ด้วยกันนานวันเข้า มลชนกเริ่มพูดจาดีกับเขาบ้าง ไปพร้อมๆกับเขาที่มอบรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความจริงใจอย่างหนึ่ง ต่างจากสายตาเจ้าเล่ห์เมื่อครั้งที่เจอกันครั้งแรก
ยิ่งรู้สึกคุ้นชิน ยิ่งไม่อยากจะห่าง อยากอยู่กันแบบนี้
“คิดถึงเธอจัง มลชนก” ร่างใหญ่เหยียดแขนจนสุด หลังจากปลดเน็คไทออกแล้วทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่
“แล้วตอนนี้คุณอยู่ไหนคะ”
“กลับถึงบ้านแล้ว อยู่ในห้องนอน”
“ทำไมเสียงดูเหนื่อยๆ ไปไหนมาคะ”
“ปิดจ๊อบงานไอ้ราฟเพิ่งเสร็จ”
“คะ งานอะไร?”
“พูดไปเธอก็ไม่รู้หรอกน่า รีบๆมาปลอบเพื่อนสิ ตอนนี้ไอ้ราฟมันยังไม่ฟื้นเลย”
“หา? เกิดอะไรขึ้นคะ พวกคุณไปทำอะไรกัน แล้วตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง แล้ว แล้ว ยัยพิม??”
“พ้นขีดอันตรายแล้ว รอฟื้น ก็รีบๆกลับมาซะสิ เดี๋ยวจะพาไปเยี่ยม”
“แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวมลจะโทรไปหายัยพิม”
“เธอคงไม่มีอารมณ์จะคุยหรอกน่ามลชนก ฉะนั้น รีบๆมาซะ นี่คือคำสั่ง”
“ค่ะๆ เดี๋ยวมลเคลียร์งานเสร็จจะรีบกลับ”
“งานอะไร? เล่นขายของบ้าบออะไรของเธอ รีบกลับมาซะ อย่าให้ฉันต้องโมโห”
มลชนกเบ้ปากเบาๆก่อนจะวางสายไป ถึงแม้เธอจะอยู่กับอันเดรีย ใช่ว่าจะลืมเรื่องหนี้มหาศาล ที่อันเดรียหยิบยื่นเข้ามาช่วยครอบครัวเธอในยามลำบาก
ก็รู้ดีว่าเงินตั้งสิบล้าน กว่าจะหามาคืนตายกี่ชาติจะคืนหมดหรือเปล่าไม่อาจล่วงรู้ แต่เธอก็ต้องทำ ดีกว่านอนอยู่เฉยๆ หากวันไหนอันเดรียผีเข้านึกอยากฆ่าเธอตายขึ้นมาล่ะ...จะทำไง??
มลชนกจึงรับงานเกี่ยวกับรีวิวสินค้า และกลับมาเมืองไทยครั้งนี้ โชคดีที่วาทิตย์หางานให้เธอ โดยเขาแนะนำให้เธอถ่ายแบบกับชุดจากห้องเสื้อของคนรู้จักของเขา เธอเป็นทายาทไฮโซแนวหน้า ทั้งสวย รวย เก่ง นามว่า ดุจดาว เธอกำลังเปิดห้องเสื้อและแบรนด์ใหม่ออกตีตลาดออนไลน์ นับว่าเธอโชคดีที่มีเพื่อนอย่างวาทิตย์มอบโอกาสดีๆและรายได้งามให้กับเธอ
ผู้กองวาทิตย์ คือเพื่อนสนิทที่คอยหยิบยื่นความช่วยเหลือเธอมาตลอด แม้พักหลังจะไม่ได้เจอหน้ากันก็ตาม หากแต่ยังคงติดต่อพูดคุยถามไถ่กันอยู่เป็นระยะ
นับว่ากลับบ้านรอบบนี้ คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม ทั้งได้มาเยี่ยมป้า แถมยังมีงานรีวิวครีมและเครื่องสำอางต่างๆติดต่อเข้ามาอีกเพียบ ก็ตั้งแต่เธอใส่ชุดว่ายน้ำโพสลงโซเซียลหลายเดือนก่อนตอนอยู่เกาะสมุย ทำให้คนรู้จักเธอมากขึ้น
มลชนกเป็นผู้หญิงโชคดีที่มีใบหน้าจิ้มลิ้มเหมือนกับตุ๊กตา โดยไม่ได้ทำการศัลยกรรมตกแต่งเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังหุ่นเพรียวสวย รูปร่างเป็นสัดส่วน หน้าอกอบอิ่ม ขาเรียวยาว ผิวขาวผุดผ่อง ไม่ว่าเธอจะเดินไปไหน มักเป็นจุดสนใจแก่ผู้คนเอาง่ายๆ เมื่อมีคนสนใจมากขึ้น นับว่าเป็นโอกาสทองของการค้าทางสื่อออนไลน์ รายได้งาม หากแต่ความหวังในการใช้หนี้กว่าสิบล้านจะริบหรี่ และเสียงหัวเราะเย้ยหยันจากอันเดรียที่มองว่าเธอกำลังเล่นขายของอยู่ ก็ตามเถอะ.....เธอจะสู้!!!
- Writer
