Chapter.1
727 Words
มลชนกเดินหารถเรื่อยๆ สภาพเธอในตอนนี้ไม่ต่างจากคนหลงทางที่เดินไปอย่างไม่รู้จุดหมาย จะให้บากหน้ากลับเข้าไปหาเขาน่ะหรือ เธอไม่ไปอยู่แล้ว
สู้เดินเตร็ดเตร่ออกนอกโรงแรมไปโบกแท็กซี่เสี่ยงดวงเอายังดีเสียกว่า
ว่าแต่ เธอจะไปที่ไหนเล่า?
กลับไปคฤหาสน์หลังโต ที่เธอไม่ทราบที่อยู่น่ะหรือ?
“โอ๊ย ยัยมลนะยัยมล ทำไมต้องซวยมันทุกที”
เธอเขกหัวตัวเองเบาๆอย่างคิดไม่ตก พร้อมก้มมองดูตั้งแต่เท้าขึ้นมาถึงเนินหน้าอกที่มีเหงื่อโชก มันทำให้เธอต้องถอนหายใจหนักๆตอกย้ำความหม่นในใจเป็นเท่าตัว
“คุณมล ..”
“...?”
“นั่นคุณมลนี่นา ทำไมถึงได้มายืนตรงนี้ครับ”
“คะ? .. อ้าว คุณเด”
มลชนกเบิกตากว้าง ทั้งดีใจแกมสงสัยเมื่อได้พบกับชายหนุ่มรูปหล่อนามว่าดาวิเด้ ที่เธอรู้จักดี ในฐานะที่ชายคนนี้เคยตามจีบพิมรภา
แต่เธอต้องยืนงง เมื่อพบกับเขาที่กำลังร้องทักเธอทั้งที่โอบอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งแล้วเดินยังตรงมาทางนี้
...เดี๋ยวนะ ถ้าจำไม่ผิด เธอมั่นใจว่านี่คือโซเฟีย อดีตคู่หมั้นของราฟาเอล เธอจำได้ดี เมื่อตอนนั้นพิมรภาโทรมาปรับทุกข์พร้อมให้ดูรูปแม่สาวเจ้าปัญหาคนนี้
“ยินดีที่ได้เจอกันครับ”
“นี่ ปล่อยฉันลงก่อนสิ จะเดินมาทักผู้หญิงทั้งที่อุ้มฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ!”
โซเฟียเปล่งเสียงลอดไรฟันกระซิบใบหูเขาเพื่อไม่ให้สาวเอเชียคนนั้นได้ยิน แถมแม่นั่นยังเรียกเขาว่าเด แสดงว่าคงสนิทชิดเชื้อกันแล้วกระมัง
“ก็เดินมาแล้วนี่ จะให้ถอยกลับก็ไม่ได้ไง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แทบจะไม่แคร์เธอสักเท่าไหร่
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยมล”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เธอยืนยิ้มแห้ง ใบหน้าซีดเซียวขนาดนี้ เขาไม่มีทางปล่อยเธอไว้อย่างนี้แน่ แค่มองสีหน้าและอาการก็ดูออกว่าเกิดอะไรขึ้น งานใหญ่อย่างนี้ มีหรือ เคธี่ เธอจะไม่มา..
“ไม่เป็นไรเช่นกัน มลชนก ป่ะ เดี๋ยวผมจะไปส่ง เดินตามผมมา”
แววตาที่จริงจังของเขา บ่งบอกว่าเขาต้องการอยากจะช่วยเหลือเธอจริงๆ แม้ว่าลำแขนแกร่งกำลังโอบอุ้มนางแบบสาวอดีตคู่รักอยู่ก็ตาม จะปล่อยให้มลชนกยืนทำหน้าเด๋อด๋า ไม่มีที่ไปแบบนี้ไม่ได้หรอก
ในขณะที่โซเฟียเองได้แต่นิ่งเงียบหลังจากที่เขาหยิบยื่นความช่วยเหลือให้กับสาวเอเชียนิรนามคนนั้น จะดิ้นก็ไม่ได้เพราะเธอเองก็ไม่มีรองเท้าใส่เช่นกัน คงต้องปล่อยเลยตามเลยยอมนั่งรถไปกับเขาและหล่อนคนนั้นด้วยความอึดอัดใจ และเธอเลือกที่จะพยศเขาด้วยการเดินไปนั่งเบาะหลัง ปล่อยให้อีกคนนั่งข้างๆเขาไปเถอะ
“เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณก่อนนะโซเฟีย”
“เอ่อ ก็ดีค่ะ”
ดาวิเด้มองเธอผ่านกระจกมองหลัง เมื่อมองสีหน้าเจ้าหล่อนแค่แว้บเดียวก็รู้ ว่าเธอกำลังน้อยใจเขาเต็มที่
...ก็ดี วันนี้ถึงคราเอาคืนเธอแล้ว
หลังจากที่เขาไปส่งโซเฟียที่หน้าคอนโดของเธอเรียบร้อย ดาวิเด้ชำเลืองสายตามองมลชนกที่นั่งนิ่ง เธอหันหน้ามองออกหน้าต่าง รู้สึกเกรงใจในที เมื่อเธอดันทำให้โซเฟียเคืองดาวิเด้
“แล้วคุณจะให้ผมไปส่งไหนล่ะ”
“เอ่อ นั่นสิคะ มลยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหน”
“ซะงั้น ให้ผมไปส่งที่บ้านอันเดรียไหม? ทายว่าคุณไม่รู้ที่อยู่”
เธอยิ้มแห้งอีกครั้ง
“ไม่รู้ไม่แปลกหรอก ..รู้สิแปลก เพราะพวกดาร์คน่ะ ลึกลับ เข้าถึงยากจะตาย ถ้าไม่ติดว่าผมเคยเป็นหนึ่งในนั้นน่ะ ก็คงไม่ทราบที่อยู่”
“มลขอไม่กลับไปที่นั่นได้มั้ยคะ”
“คุณคิดว่าจะหนีพ้น?”
“แค่คืนนี้ก่อนค่ะ คือตอนนี้ฉันไม่พร้อมจะมองหน้าเค้าจริงๆ”
“โอเค งั้นผมจะช่วยคุณ”
- Writer
