6
1464 Words
วันเวลาผ่านไปสองอาทิตย์หลังจากที่มีคนหลงเข้ามาจีบและยังไม่หายไปก็เหมือนว่าจะเป็นไปด้วยดี วีนัสคุยกับต้นเข้ากันมากขึ้นและเริ่มรู้สึกคล้ายว่าหัวใจกำลังเต้นแรงในบางครั้ง แต่กลับมีอีกความรู้สึกร้องเตือนอยู่ ระหว่างเราสองคนเหมือนจะไปกันได้ดีแต่ต้นเหม่อลอยบ่อยครั้ง หรือที่แย่สุดคือนัยน์ตาแดงช้ำคล้ายว่าพึ่งจะร้องไห้มา นั่นทำให้เรายังไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าจับมือและไปเที่ยวด้วยกัน
วันนี้เขานัดเธอมาเจอที่คาเฟ่แห่งหนึ่ง
เขาพูดว่าอยากจะขอคบที่นี่
เธอแต่งตัวสวยกว่าปรกติและเรียกรถมารับเพื่อจะไปที่นั่นก่อนเวลานัด ไม่รู้สิว่าทำไมถึงตื่นเต้นขนาดนี้ทั้งที่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเรียกว่าความรักรึเปล่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมามีคนเข้ามาจีบตลอดแต่ไม่มีใครจีบได้นานพอจะคบกันเลย ต้นคือคนที่ทำให้รู้สึกว่าเราไปกันแบบเงียบๆน่าจะดีกว่า เขาไม่โพสต์อะไร เธอไม่โพสต์อะไร เรื่องของเรามีแค่คนสนิทที่รู้ว่าคุยกันอยู่
เธอไม่เคยมีแฟน เธอไม่รู้ว่านี่คือความรักไหม
แต่อยากจะมีคนรักจริงๆ
ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นซึ่งเรานัดกันห้าโมงครึ่ง เธอเดินเข้าไปสั่งน้ำกับขนมแล้วถ่ายรูปเล่นระหว่างรอเวลา ในตอนนั้นพี่เพลิงส่งข้อความมาถามเรื่องวันเกิดที่จะจัดอาทิตย์หน้าที่ร้านของพี่ดาวศุกร์ พี่เพลิงส่งรูปรถคันใหม่มาให้ดูและบอกต่อว่าจะซื้อเค้กให้เอง ก่อนแอบถ่ายรูปเสี่ยโชคที่หน้าบึ้งตึงอยู่ แกล้งคนบ้างานหน่อยดีกว่า เธอส่งรูปน้ำกับขนมไปให้เสี่ยโชคและเขาอ่านทันที
คนอะไรตอบข้อความเร็วขนาดนี้
ไม่กี่วินาทีเองนะ
เสี่ยโชค : กินคนเดียวเหรอ?
วีนัส : เดี๋ยวต้นก็มาแล้ว วันนี้วันพิเศษ
เสี่ยโชค : พิเศษ?
วีนัส : ต้นจะขอคบวันนี้
เสี่ยโชค : แน่ใจเหรอว่ามันจะขอคบ
วีนัส : อื้ม เขาบอกว่าอยากทำอะไรโรแมนติกที่นี่
เสี่ยโชค : ถ้ามันไม่ขอคบล่ะ?
วีนัส : ขอคบสิ ต้นบอกเองว่าเย็นนี้จะขอคบ
เสี่ยโชค : มีแฟนแล้วคงจะลืมเสี่ยสินะ
วีนัส : ใครจะลืมคนวัยทองแบบเสี่ยโชคเล่า!
เสี่ยโชค : ถ้ามันทำให้หนูเสียใจ มันเจ็บตัวแน่
วีนัส : เดี๋ยวจะพาไปแนะนำนะ
เสี่ยโชค : ช่วงนี้เสี่ยไม่ว่าง ไว้เจอกันตอนวันเกิดแล้วกัน
วีนัส : แล้วเสี่ยจะรู้ว่าแฟนหนูน่ารักมาก
เสี่ยโชค : เสี่ยหล่อกว่าอยู่ดี หรือจะเถียง?
วีนัส : ยอมให้หล่อที่สุดวันหนึ่ง ต้นมาถึงแล้ว หนูตื่นเต้นจัง
โทรศัพท์ในมือแทบจะร่วงลงเหมือนไม่มีแรงจะทำอะไรต่อ โชคเอนตัวพิงเก้าอี้ทำงานแล้วหันไปมองผนังว่างเปล่าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดลึกๆ ขอบตาร้อนผาวอย่างหนักและเพียงแค่กะพริบตาหยาดน้ำอุ่นก็ไหลออกมาแล้ว นี่เขาชอบเด็กคนนี้จริงๆเหรอวะ! คำถามที่มีคำตอบชัดเจนแต่ไม่ยอมรับสักทีจนในตอนนี้ที่ความเสียใจมาถึงไวเกินไป ความจุกแน่นอกผสมโรงเข้ากับความเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว แต่จะให้ทำอะไรตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วในเมื่อทั้งสองคนกำลังจะคบกัน
นี่ไม่ใช่แค่ชอบเด็กคนนี้หรอก
รักหมดใจไปแล้ว
เขามีเวลามากกว่าใครแท้ๆแต่กลับไม่ทำอะไรเลยสักอย่างเพียงเพราะคิดว่าอายุของเราที่ห่างกันและไม่เคยคิดว่าจะหลงรักเด็กที่เห็นตั้งแต่ผมเปียใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลาย ไม่คิดว่าเด็กที่เสิร์ฟข้าวให้เขาเป็นคนแรกจะเป็นเด็กคนเดียวที่อยู่ในใจนานมากขนาดนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะตีสนิทแต่ยอมรับว่าตั้งแต่ร้านอาหารของดาวศุกร์เปิดก็ไปกินแทบทุกวัน เป็นลูกค้าคนแรกและเป็นลูกค้าประจำมาจนถึงตอนนี้
ยอมขายทาวเฮ้าส์ให้ดาวศุกร์เพราะวีนัส
ตอนนั้นทำไมไม่คิดได้แบบนี้
น้ำตาอุ่นใสไหลออกมาอาบแก้มแม้จะเช็ดไปเท่าไรก็ไม่พอจะทำให้เหือดแห้งเลยด้วยซ้ำ นิ้วเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอ่านข้อความซ้ำๆตอกย้ำความโง่เขลาของตัวเอง นิ้วเลื่อนไปกดเบอร์โทรแต่กลับชะงักแล้วเปลี่ยนไปพิมพ์ข้อความจากนั้นก็ลบ ข้อความง่ายๆสั้นๆถูกพิมพ์และลบซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกตัวอีกทีหน้าจอโทรศัพท์ก็เปื้อนน้ำตาที่ไหลออกมาแล้ว
ป่านนี้วีนัสคงจะคบกับคนที่ชอบไปแล้ว
ขอโอกาสตอนนี้คงสายเกินไป
โชครีบเช็ดน้ำตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นพิมพ์ข้อความยินดีล่วงหน้าส่งไปให้วีนัสและเธอไม่อ่าน เขาหยิบของขวัญที่พึ่งจะซื้อมาวันนี้ทั้งที่วันเกิดของเธอคืออาทิตย์หน้าแต่กลับตั้งใจเลือกอยู่นาน พอได้ของวันนี้ก็ไปรับตั้งแต่เที่ยงและคิดว่าวีนัสน่าจะชอบ ตอนนี้ของขวัญของเขามันไม่น่าจะทำให้เธอตื่นเต้นได้หรอก เธอคงจะอยู่กับแฟนคนแรกที่คุยกันมาสักพักจนมั่นใจแล้วมากกว่า
ไปหาเหล้าแดกดีกว่า
งานนี้คงเมาจนมาทำงานไม่ไหวแน่
“อ้าวเสี่ยจะกลับแล้วเหรอ?”
“เออ”
“ไหนว่าจะกลับค่ำไง?”
“คอแห้งอยากแดกเหล้า”
“งั้นกลับพร้อมกันดิเสี่ย”
“ไหนว่าจะทำโอไง?”
“เรื่องเงินทองมันสำคัญ แต่เหล้าก็สำคัญเหมือนกัน”
“กูนึกว่าขี้เกียจ”
“แล้ว…ทำไมตาแดงจังวะเสี่ยโชค?”
“ฝุ่นเข้าตา”
“ฝุ่นนี่นะ! เสี่ยอย่ามาโกหกน่า”
“มึงจะเสือกอะไรนักหนาห่ะ?”
“แอบดูหนังโป๊จนตาเป็นกุ้งยิงก็พูดมาเถอะ ดูดิตาทั้งแดงทั้งบวมเหมือนคนพึ่งร้องไห้มาเลย”
“ไอ้เหี้ยนี่!”
“รหัสอะไรอะเสี่ย เด็ดปะ?”
“กูไม่รู้!”
“เรื่องแค่นี้ต้องหวงด้วย!”
ในวันที่เศร้ายังมีลูกน้องที่กวนประสาทอยู่
ท้อใจจริงๆเลย
โชคเดินนำออกไปแล้วลูกน้องก็รีบเก็บของวิ่งตามมาติดๆ ช่วงนี้มีงานเข้าค่อนข้างเยอะจนล้นมือเลยเปิดโอทีให้ทำงานพิเศษได้แล้วคนที่ดี้ด้าสุดๆคือเพลิงเพราะมันร้อนเงินตลอดเวลา แต่วันแรกก็หนีกลับบ้านก่อนลูกต้องคนอื่นแล้ว รถคันใหม่ของมันยังจอดอยู่ที่บ้านทั้งที่ควรจะขับมาแต่ดันหวงกลัวรถเป็นรอย สุดท้ายลำบากเจ้านายไปรับมาทำงานด้วยกันนี่ดิ พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์เห็นมันบอกว่าจะเอารถไปรับเด็กพาไปเที่ยวที่ต่างจังหวัด แถมยังพูดด้วยนะว่าจะหอบของฝากมากให้เขาเต็มบ้านเลย
เสาร์อาทิตย์นี้โคตรเศร้า
แวะไปเมาร้านเหล้าของเพื่อนดีกว่า
เวลาผ่านไปถึงสองทุ่มที่นั่งกินเหล้ากันและไม่กล้าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะกลัวการแจ้งเตือนของวีนัส เขายังไม่พร้อมจะทำใจรับว่าเด็กที่หวงมาตั้งนานหลุดออกจากมือไปแล้วจริงๆ ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองใช้โอกาสเปลืองมากและที่เป็นแบบนี้เพราะตัวเองทั้งนั้น ความเสียใจที่เกิดขึ้นจะโทษใครได้นอกจากหัวใจที่รู้สึกช้าทั้งที่อาการหลายอย่างก็ฟ้องหมด
“เสี่ยโชคได้คุยกับวีนัสไหม?”
“ไม่”
“อ้าวเหรอ! เห็นน้องโพสต์ตัดพ้ออะเสี่ย”
“ตัดพ้อ?”
“อืม ดูดิน้องโพสต์ว่าคนเก่าเขาทำไว้ดี”
“ไหนว่าจะคบกันแล้วไง”
“โพสต์แบบนี้ไม่น่าจะคบกันนะ หรือไม่ก็แฟนลืมคนเก่าไม่ได้มั้ง”
“กูมีธุระด่วน มึงกลับเองนะ นี่ค่าเหล้า”
“อ้าวเห้ยเสี่ยโชค!!”
“ไม่ต้องทอน เอาไป!”
เพลิงได้แต่มองตามด้วยความมึนงงและสงสัยมากว่าเสี่ยโชคมีธุระอะไรนักหนา แต่ขี้เกียจจะซักไซ้เพราะเดี๋ยวไบโพล่ากินและคนเป็นประสาทมันคือเขา เสี่ยโชควางเงินค่าเหล้าแบบไม่คิดอะไรมากแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปทันทีเลย ส่วนเขาก็นั่งกินต่อกับรุ่นพี่คนอื่นที่อยู่ในทีมบอลเดียวกัน
ตอนนี้เขากำลังจีบสาวอยู่
ถ้าเขามีเมียขึ้นมาเสี่ยจะเหงาไหม
- Writer
