Lumakas ang tawanan nila nang dahil sa tinuran ni Mama. Alam kong pabiro lang iyon pero hindi ko maintindihan kung bakit maging ako ay napatawa na rin nito. Siguro dahil may katotohanan nga ang mga sinasabi niya kahit na dinadaan sa pagbibiro.
“Mama?” nguso ko doon na pigil ang mga ngiti sa aking labi, natatawa ako hindi dahil sa laman ng sinabi niya natawa ako dahil sa paraan ng pagkakasabi niya dito. Hindi ko maipaliwanag kung parang bata siya o ano. “Grabe ka naman kay Potchi. Siya kaya ang unang apo mo sa akin kaya huwag ka namang ganyan. Aminin mo, naging stress reliever mo rin naman siya hindi ba? At saka ang pawgi rin kaya ng Potchi naming iyan, ang lambing din at ang bango-bango pa. Sobrang behave niya rin na ‘di kagaya ng iba.”
Umani pa iyon ng malakas na tawanan sa aming lamesa
