บทที่ 7 เห็นถึงความจริงใจ
1051 Words
"ธารา เดี๋ยวเมา" เวกัส ห้ามธารา เมื่อเธอกระดกเหล้าหมดแก้ว
"หึ เมาธาราก็อยู่แค่กับพี่นี่คะ ไม่เป็นไหรหรอ" ธาราที่กระดกเหล้าเข้าไป พูดออกมาแล้วยิ้มนัยตาเศร้า
"พี่ว่า ธารานอน พักดีกว่า" เวกัสพูดออกมาอย่างเป็นห่วง
"ไม่เอาค่ะ พี่ชวนธาราเล่นไพ่ ยังไม่ได้เล่นเลย" ธาราบอกเวกัส แล้วยิ้มหวานส่งให้
"ยัยตุ๊กตา เมาแล้วสินะ" เวกัสพูดไปส่ายหัวไป
"ยัง หนูยังไม่เมา พี่เวกัสเอาอะไรมาพูด" ธาราพูดไป เอามือค้ำแก้มมองพี่ตาหวานเยิ้มไป ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์
"การพนันมันต้องมีเดิมพัน พี่ว่าหนูเมามากแล้ว พอก่อนดีกว่า" เวกัสบอกธาราเพื่อที่จะต้องการให้เธอสงบจิตใจลง แล้วเข้านอนตามที่เขาต้องการ เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดแทงใจดำของเธอเลยสักนิด แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กตรงหน้า เธอเศร้าใจอยู่ไม่น้อย
"ไม่เอาสิคะ พี่ชวนธาราเล่นแล้ว ก็ต้องสอนธาราสิคะ เดิมพันต้องเอาอะไรเดิมพันดีค่ะ "ธารายังคงดื้อ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์
"ถ้าพี่พูดให้ธารารู้สึกเสียใจ พี่ขอโทษ ธารานอนเถอะ วันนี้เมามากแล้ว"เวกัสบอกน้องออกไปแบบนั้น เพราะเขาเองไม่คิดว่าน้องจะอ่อนไหวในคำถามของเขาเองขนาดนี้
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันก็เป็นเรื่องจริงนั่นแหละ ชีวิตธารา ขมกว่าเหล้าแก้วนี้จริงๆ เหล้ามันขมแค่ตอนที่ดื่มพอเลิกดื่มมันก็ไม่ขมแล้ว
แต่ชีวิตของธารา ขมแล้ว ขมอยู่ ขมต่อ ไม่หายเลยคะ" ธาราบอกเวกัสนัยตาเศร้า แล้วยิ้มออกมาบางๆ
ทั้งคู่สบสายตากัน ในสายตาบ่งบอกความรู้สึกที่หลากหลาย น้ำตาของธาราก็ไหลออกมาจากนัยตาของเธอโดยไม่รู้ตัว
"เหนื่อยมั้ยคนเก่ง เราไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้ ธาราเป็นคน มีชีวิต มีจิตใจ มีความรู้สึก ธาราอ่อนแอบ้างก็ได้ ต่อไปนี้ พี่จะดูแลธาราเองนะ"เวกัสบอกธารา น้ำเสียงอบอุ่น แววตา สีหน้า ท่าทางของพี่ ธาราสัมผัสได้ ว่ามันคือความจริงใจ เธอรู้สึกอบอุ่นและไม่โดดเดี่ยว ความรู้สึกแบบนี้ ธาราเองอยากได้จากพ่อและแม่ แต่เธอเองไม่เคยได้รับเลย ธารารู้ว่าไม่ใช่ว่าพวกท่านไม่รัก แต่ความลำบากยากจน ทำให้เราต้องหากไกลจากครอบครัว ตั้งแต่เล็ก พ่อจะออกไปทำงานตั้งแต่เธอยังไม่ตื่น และกลับเข้ามาบ้านตอนที่เธอหลับไปแล้ว พ่อของธาราใช่ร่างกายอย่างหนัก และผลพวงของการใช้ร่างกายอย่างหนัก ทำให้พ่อของเธอมีหลายโรครุมเร้า
พอธาราโตขึ้น ชีวิตก็ต้องปากกัดตีนทีบ หาเงินส่งตัวเองและน้องชายอีก 2 คนเรียน ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ไม่มีเวลาโทรคุยกับพ่อแม่ เพราะเสร็จจากการเรียน เธอก็ทำงาน วนลูบอยู่อย่างนี้ จะได้คุยกับพ่อแม่ก็ตอนส่งเงินหรือ พ่อแม่บอกถึงความจำเป็นต้องใช้เงิน
น้ำตาของธาราตอนนี้ไหลรินอาบสองแก้ม เธอเหนื่อยอย่างที่พี่เวกัสถามจริงๆนั้นแหละ ธาราเหนื่อย แต่ไม่กล้าบอกคนในครอบครัว ไม่อยากไปเอาความรู้สึกเหนื่อย บอกให้ใครฟัง ไม่อยากเป็นพาระของใครเลยสักคน
"ธาราขอโทษนะคะ ไม่น่า เอาเรื่องไม่สบายใจมาใส่พี่เลย" ธาราพูดแล้วรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง
เวกัสขยับตัวเข้าไปโอบกอดน้องอย่างอบอุ่น ธาราก็นิ่งไปด้วยความตกใจและอบอุ่นในหัวใจ
"ไม่เป็นไรนะ คนเก่ง แค่นี้เราก็เก่งมากแล้ว อย่าแบกโลกทั้งใบไว้ที่ตัวเอง ตัวเล็กๆแค่เนี่ย จะแบกยังไงไหว พี่จะเป็นไหล่ให้ซบ เป็นกำแพงให้พิง เป็นหมอนให้หนุน เป็นผ้าห่มให้หนูเอง" เวกัสยังคงปลอบน้องอย่างคนที่ผ่านโลกมามากมาย
ธาราพละตัวออกมามองหน้าพี่ ด้วยรอยยิ้มพร้อมกับน้ำตาของเธอที่ร่วงรินอาบสองแก้มด้วยความตื่นตันอีกครั้ง
เธอเช็ดน้ำตา แล้วมองหน้าพี่อีกครั้งด้วยรอยยิ้ม
"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากๆ ไม่ว่าพี่จะเข้าหาธาราด้วยเหตุผลอะไร แต่ธาราก็ขอขอบคุณพี่มากๆ ที่พี่ทำให้ธาราอบอุ่นหัวใจ
ธาราเป็นคนที่อยู่กับความเป็นจริง พี่คงไม่ได้อยากได้ธารามาทำงานด้วยสักเท่าไหร่ พี่เวกัสเองอาจจะอยากได้ความสัมพันที่มากกว่านั้น
หากพี่อยากใด้ตัว ธาราเองไม่มีแฟน และไม่เคยมีแม้แต่คนเดียว ธาราว่าธาราคงให้พี่ได้ เพราะธาราเองไม่เคยคิดจะมีแฟน ไม่มีเรื่องนี้อยู่ในหัวเลย แต่หากพี่อยากได้ใจของธารา ธาราเองก็คิดว่า ธาราคงรักพี่ได้ไม่ยาก เพียงแต่ความรู้สึกตอนนี้มันยังไม่ได้เรียกว่ารัก แต่ก็รู้สึกดีกับพี่มากๆ "ธาราพูดจบ ทำเอาเวกัสอึ้ง ธาราเธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนต่อโลก แต่เธอคือผู้หญิงที่มองโลกในความเป็นจริง และรู้กาละเทศะ
เธอไม่ได้หลงไหลไปกับเงินที่เห็นมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้เธออ่อนไหวได้ คือความจริงใจ
"ทำมัยถึงเปิดโอกาสให้พี่ขนาดนี้หละ ตอนแรกยังกลัวอยู่เลย" เวกัสถามหยั่งความคิดของธารา
"ธาราเชื่อใจพี่คะ ถ้าพี่คิดจะทำอะไร ธาราก็หนีไม่พ้นอยู่ดี แรงธาราสู้แรงพี่เวกัสไม่ได้หรอก พี่เป็นคนดีคนนึงเลยค่ะ ธาราแพ้บุหรี่พี่ก็ดับ ธาราเมา พี่ก็จะพาเข้านอน ธาราเศร้าพี่ก็ปลอบ เราเพิ่งรู้จักกันแค่ 2 วัน ส่วนมากไม่มีใครจะมาทำเพื่อคนเพิ่งรู้จักได้มากขนาดนี้หรอกค่ะ ธาราเลยเดาได้ไม่ยาก ว่าพี่อาจจะอยากได้อะไรจากธารามากว่าการเป็นเจ้านายและลูกน้อง ธาราถึงบอกกับพี่ว่าตอนนี้ธาราให้พี่ได้แค่ไหน เพราะธาราเห็นความจริงใจ และความไม่เอาเปรียบของพี่ค่ะ"
เวกัสที่ฟังน้องพูดถึงกับยิ้มพอใจในคำพูดของน้อง
- Writer
