เดิมพันรัก พันธะหัวใจ (อย่าเล่นกับไฟ)

บทที่ 12 ป้าข้างบ้าน

เวกัสเดินเข้ามาในห้องของธารา ดูสะอาดและเป็นระเบียบ โทนห้องสีชมพูสดใส หวานละมุลมากๆ

ยังไม่ทันที่เวกัสจะล้มตัวลงนอน

ก๊อกๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

เวกัสมองไปที่ประตูอย่างแปลกใจ แล้วค่อยๆเดินไปเปิดประตู ปรากฎว่าเป็นธารา

เวกัสมองด้วยสายตาสงสัย

“ไม่ต้องมองแบบนั้นค่ะ พ่อกับแม่ล็อกประตูอ่า ลืมธารากันได้ยังไง” ธารางอแง้ใส่พี่ แล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างเซ็งๆ

เวกัสมองขำๆ

“ว้าว ฟ้าประทานพร ให้พี่มีสาวน้อยในอ้อมกอด” เวกัสแซวน้อง

ธารามองค้อนพี่

"ล้อเลียนดีนัก หักคะแนนเหลือ 30% พอค่ะ” ธาราบอกเวกัส

“ได้ไงอ่า ไม่เกี่ยวอันนี้ครับ”

“เกี่ยวค่ะ ฝันดีนะคะ” ธาราบอกเวกัส แล้วขึ้นไปนอนบนที่นอน หันหลังให้พี่

เวกัสยิ้มให้กับความแสบของธารา แล้วขึ้นไปนอน พร้อมกับดึงน้องเข้ามากอด ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไป

เช้า

ธาราและเวกัส ตื่นแต่เช้า มาอาบน้ำแต่งตัว เพื่อรอส่งต้นกล้าและภูผาไปโรงเรียน เพราะเมื่อน้องเลิกเรียน ธารากับเวกัสคงกลับกันไปแล้ว

“มาเด็กๆ วันนี้แม่ทำข้าวต้มหมู มาๆกินกันลูก” แม่ของธาราเรียกทุกคนกินข้าว

“หอมจังเลยครับ” เวกัสเอยออกมากับมารดาของว่าที่แฟน

"กินกันเยอะๆนะลูก แม่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลย" แม่ของธาราตักข้าวต้มหมูให้ทุกคนแล้วเอ่ยออกมา

"น่าเสียดายจังนะครับ พี่ๆจะกลับกันแล้ว" ต้นกล้าเอ่ยออกมาซึมๆ

"ใช่ พวกเราต้องคิดถึงมากแน่ๆเลย" ภูผากล่าวเสริม

"เอาอย่างนี้ดีมั้ยเด็กๆ พี่จะหาเวลาพาพี่ธาราของพวกเรากลับมาบ้านบ่อยๆดีมั้ย"เวกัสถามน้องชายของธาราอย่างใจดี

"ดีครับ"ภูผาตอบอย่างดีใจ

"พามาจริงๆนะครับ"ต้นกล้าถามออกมาอย่างมีความหวัง

"จริงๆสิ แต่มีข้อแม้ว่า พวกเราต้องตั้งใจเรียนนะครับ" เวกัสบอกกับภูผาและต้นกล้า

"ตกลงครับ"ต้นกล้ารับคำ

"ผมตกลงด้วย"ภูผาก็รับคำอีกแรง

เมื่อกินข้าวเช้ากันเสร็จ ภูผากับต้นกล้าก็ไปขึ้นรถโดยสารนักเรียนไปโรงเรียน

ธาราและเวกัสมายืนโบกมือส่งน้องทั้ง 2 คน แล้วเดินกลับเข้าบ้าน ไปหาพ่อกับแม่

"แม่จ๊ะ น้องจะกลับแล้วนะจ๊ะ"ธาราบอกมารดาของเธอ

"ยัยหนู มาก็ได้มาแป๊ปเดียว ยังไม่ทันได้หายคิดถึงกันเลยนะลูก ก็ต้องห่างกันอีกแล้ว"แม่ของธาราบอกบุตรสาวเสียงเศร้า

"น้องต้องไปทำงาน ต้องไปเรียน แม่อยู่ทางนี้ดูแลตัวเองนะจ๊ะ" ธาราบอกมารดาแล้วกอดอ้อน

"รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะลูก อย่าทำงานหนัก พ่อเป็นห่วง"บิดาของธารากล่าวเสริมอีกแรง

"จ๊ะพ่อ น้องจะดูแลตัวเองนะจ๊ะ"ธาราตอบบิดาน้ำเสียงสดใสไม่ให้บิดาของเธอต้องกังวลแต่อย่างใด

"แม่ฝากน้องด้วยนะพ่อเวกัส รักกันก็ดูแลกันนะลูก มีอะไร ก็ค่อยๆเรียนรู้และสอนกันไปนะ" แม่ของธารา หันมาฝากฝังบุตรสาวกับแฟนของบุตรสาว

"ครับคุณแม่ ไม่ต้องห่วงนะครับ"

"ยายแก้ว รถใครนะสีแดงสวยเชียว" ในระหว่างที่พ่อแม่ลูกนั้นร่ำลากัน เสียงยายแพรวเพื่อนบ้านข้างๆก็ดังขึ้นมาด้วยความสอดรู้สอดเห็น พร้อมกับถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในบ้าน

"รถแฟนยัยหนูนะ ยายแพรว" แม่ของธาราตอบตามมารยาท

"สวัสดีจ๊ะป้าแพรว" ธาราไหว้ทักทายตามมารยาท เวกัสก็ยกมือไหว้ตามอย่างเป็นงาน

"เออหวัดดีลูก"ป้าข้างบ้านรับไหว้แล้วหันมาพูดกับแม่ของธาราต่อ

"รถเขาจริงๆหรือเปล่า ยายแก้ว ไม่ใช่เช่ามาสร้างภาพว่ามีเงินนะ เหอะๆ คนสมัยนี้สังคมทุกวันนี้มันน่ากลัว"

เวกัสเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับป้าข้างบ้านมหาภัยคนนี้ แต่ก็ต้องสกัดกั้นอารมณ์ พร้อมกับมองนาฬิกา รอเวลาที่ลูกน้องของเขาจะมาถึงที่นี้

"โอ้ย เด็กมันรักกันยายแพรว จะอย่างไร ต้องเคารพการตัดสินใจของเด็กที่เค้าจะอยู่คู่กันในอนาคต ไม่ใช่พวกเรา อย่าไปจ่องจับผิดอะไรนักเลย"แม่ของธารายังคงควบคุมอารมณ์และตอบอย่างสุภาพ ตามมารยาท

"โอ้ย ไอ้ฉันก็เป็นห่วงนะยายแก้ว พวกแกจนอยู่แล้ว ไอ้ครั้นลูกสาวคนโตจะมาได้ผัวจนๆ มันก็จะเป็นขี้ปากชาวบ้านเอาน๊าาา

ต้องหาผัวฝรั่งเหมือนลูกสาวฉัน กลับบ้านมาก็ใส่ทองโก้ๆ เส้นโตๆแบบนี้ถึงจะไม่อายใครเค้า"ป้าข้างบ้านมหาภัยยังคงพูดอย่างยกตนข่มท่าน

"ช่างชาวบ้านเขาเถอะแม่แพรว ฉันเป็นพ่อยังไม่เดือดร้อน หากคนอื่นจะเดือดร้อนก็ไม่ใช่ปัญหาของฉันดอก" พ่อธาราพูดอย่างเหลืออด

"แหม่ ตาไทย ฉันก็แค่หวังดี ไม่อยากให้จนแล้ว จนอีก อยู่อย่างนี้ 5555" ป้าข้างบ้านพูดออกมาแล้วหัวเราะอย่างเยาะเย้ย

ธาราโมโห แต่เธอนั้นเป็นเด็ก ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืด อีกอย่างเธอคิดว่าจะเถียงกับใคร ต้องดูด้วย ว่าคนคนนั้นเป็นปัญญาชนหรือว่าเป็นประสาท หากเป็นประสาทก็ไม่คุ้มที่จะเสียเวลาเถียงให้เหนื่อย

ตอนนี้รถแอลพาร์ทสีดำมาจอดหน้าบ้าน

"เอ้านี่รถใครอีกยายแก้วตาไทย อย่าบอกนะว่ามาทวงหนี้" ป้าข้างบ้านพูดไม่หยุด

สักพักมีผู้ชายใส่สูทลงจากรถมา 2 คน

"ขอโทษครับเสี่ยที่มาช้า นี่เงิน 1 ล้านที่เสี่ยให้ถอนมา เรียบร้อยครับ" วิวบอกเจ้านาย พร้อมกับทัพที่เปิดกระเป๋าโชว์เงิดสด 1 ล้านบาท

"คุณพ่อคุณแม่ครับผมรักธาราด้วยความจริงใจ และนับถือคุณพ่อคุณแม่ ราวกับเป็นพ่อแม่ของตัวเอง เงินนี้ถือว่าลูกชายให้นะครับ คุณพ่อคุณแม่จะได้ไม่ต้องลำบาก และเอาไว้หาหมอ จะได้อยู่กับพวกเราไปนานๆ เดี๋ยวผมจะให้ทัพกับวิว ลูกน้องของผมพาไปฝากธนาคารนะครับ แล้วผมจะให้บริษัทของผมมาสร้างบ้านให้ใหม่นะครับ" เวกัสพูดออกมาอย่างเสียงดังฟังชัด และมองหน้ายัยป้าข้างบ้านอย่างท้าทาย

"โอ้ย มันเยอะไปมากเลยลูก"แม่ของธาราบอกอย่างเกรงใจ

"ไม่เยอะไปหรอกครับ นี้ฉลองการเป็นแฟนของผมกับน้องครับ แค่น้ำจิ้ม หากเราไปถึงขั้นแต่งงานจดทะเบียนกัน คุณแม่คุณพ่อ จะได้มากยิ่งกว่านี้ ออคุณป้าข้างบ้านครับ ลูกคุณป้าที่ได้ผัวฝรั่งจะรวยมั้ยผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคงกลวงน่าดูนะครับ ส่วนทองที่ใส่จะของจริงมั้ยไม่มีใครรู้

แต่เงินของผม 1 ล้าน ตรงนี้ คือของจริง จบนะครับ ผมลาก่อนนะครับ คุณพ่อคุณแม่ คุณป้า ป่ะธารา เรากลับกันครับ" เวกัสพูดอย่างสะใจ พร้อมกับกล่าวลา

"ค่ะ" ธารารับคำพี่แล้วลุกขึ้น

"พวกมึง ดูแลคุณพ่อคุณแม่ของนายหญิงพวกมึงดีๆหละ ถ้ามีเหลือบไรมาวุ่นวาย ก็จัดการซะ มันน่ารำคาน" เวกัสหันมาสั่งลูกน้องเสียงเข้ม

"ครับเสี่ย"

"ครับเสี่ย"

ส่วนยายป้าข้างบ้านยืนร้อนรนและเสียหน้าอยู่อย่างนั้น เพราะเจอคนจริง