PAID SERIES 1: PAID BY MY PROFESSOR Book 1 & 2 (R18+) (COMPLETED)

CHAPTER 26

I WAS sitting on the side of his bed in silence when he came out of the bathroom. I immediately turned to him. And usual, he just wrapped a towel around his waist and I could clearly see his adonis-like body again as he walked towards me. Ang butil ng tubig na galing sa buhok niya ay bahagya pang tumutulo papunta sa malapad niyang balikat at dibdib. Damn. He’s so hot kahit saang anggulo tingnan. His face looks perfect. Maganda ang katawan niya na parang inukit ng magaling na sculpture; ang tindig niya ang lakas ng dating; and the way he walks, very sexy, manly. Hindi ko tuloy mapigilang mapanganga habang pinagmamasdan ko siya. And later I swallowed and gently bit my lower lip, especially when my eyes landed on his solid-member bulging behind the towel. s**t.

“What are you looking at?”

I blinked. I didn’t realize that he was right in front of me and I was staring at his adulthood. Later, I slowly raised my face. I gazed at his abs, until my eyes went up to his chest and finally, our eyes met.

Suddenly, a sly smile appeared on his lips and he grabbed my chin. “You’re staring at me, baby.” Aniya at yumuko siya at walang sabi-sabi na hinagkan ang nakaawang kong mga labi.

Bigla akong napapikit nang mariin at napatugon sa halik niya. Until I grabbed both of his thighs and he locked my face in his palms and pressed his claim to my lips even more. Holy lordy! Iba talaga ang atake sa akin ng mga halik ni Rufo. Unang halik pa lamang ay nabubuhay na agad ang kakaibang init sa kaibuturan ko. I moaned as Rufo forced his tongue inside my mouth and sucked my tongue. Mayamaya ay naramdaman kong kumilos siya, dahan-dahan niya akong itinulak hanggang sa naramdaman kong lumapat ang likod ko sa malambot niyang kama. Ipinagitna niya sa kaniyang mga hita ang mga hita ko at pinakawalan niya ang mukha ko. He took my hands and brought them above my head and pinned them there. I moaned again as I felt his hard manhood pressed against my womanhood.

“Shit.” Pagmumura niya nang pakawalan niya ang mga labi ko.

Kapwa habol namin ang aming paghinga.

Tumawa naman siya ng mahina at hinalikan ang pisngi ko pagkuwa’y umangat siya at pinakatitigan ako nang mataman. “I really want you, Solana,” wika niya.

Ngumiti naman ako. “Then take me, babe!” sagot ko naman sa kaniya. Hindi niya pa rin pinapakawalan ang mga kamay ko.

He looked at my entire face for a moment before he bent down again and kissed my lips again. But after a few seconds, he released me again and quickly left on top of me.

“Let’s eat first so we have a lot of energy later, baby.” Aniya at mabilis siyang tumalikod at naglakad palapit sa kaniyang closet. Nang mabuksan niya iyon ay kumuha siya roon ng damit at boxer niya saka tinanggal ang towel sa baywang niya at nagbihis na.

Dismayado naman akong nakahiga pa rin sa kama niya habang pinagmamasdan ko ang likuran niya. Pero hanggang ngayon ay laman pa rin ng isipan ko ang tumawag sa kaniya kanina. Iniisip ko pa rin kung sino si Rhea? I wanted to ask him, but I hesitated. Baka kasi sa halip na sagutin niya ang tanong ko ay tanungin niya rin ako pabalik ng... bakit ako nagtatanong kung sino si Rhea? Ano ba kami? Hindi naman kami magkarelasyon, e!

I let out a deep sigh and stared at the ceiling.

“Are you alright, baby?” I heard him ask me, but I didn’t bother to look at him. I kept my eyes focused on the ceiling.

“I’m okay,” tipid na sagot ko.

“Are you sure?”

This time, hindi ko na napigilang tingnan siya. Seryoso ang mukha ko no’ng una, pero hindi nagtagal ay ngumiti ako ulit sa kaniya saka ako kumilos upang bumangon. I immediately wrapped my arms around his waist when I was in front of him. I leaned upward and kissed his lips. Even though he was tall and it was difficult for me to reach his lips, pinilit kong maabot ang mga labi niya.

“Hey!” aniya nang hawakan niya ang magkabilang braso ko at inilayo niya ako sa kaniya nang bahagya kong mahalikan ang mga labi niya. “Are you really alright?” kunot ang noo na tanong pa niya sa akin.

“Oo nga,” sabi ko sa kaniya. “May iniisip lang ako kanina kaya bigla akong natahimik.” Dagdag ko pa.

“What is it? You can tell me.”

Mabilis akong nag-iwas ng tingin sa kaniya at tinanggal ang mga braso kong nasa baywang niya at tumalikod. Naglakad ako palapit sa mesa at umupo sa silyang naroon. “Hindi naman importante ’yon,” wika ko. “Come here. Kumain na tayo.”

Bumuntong-hininga naman siya saka naglakad na palapit sa mesa. Umupo na rin siya sa silyang nasa tapat ng puwesto ko.

Hindi na ako nagsalita nang mag-umpisa na kaming kumain. Tanging ang ingay ng kubyertos lamang ang maririnig sa buong sulok ng kaniyang pad. Nararamdaman kong panaka-naka ang sulyap niya sa akin at parang gusto niyang magsalita para tanungin ulit ako, pero hindi na niya ginawa.

Hanggang sa matapos na kaming kumain, walang may nagsalita sa aming dalawa. Kaagad kong iniligpit ang mga pinagkainan namin.

Mayamaya ay tumunog ulit ang cellphone niya. Nang lumingon ako sa kaniya, naglalakad na siya palapit sa bedside table at dinampot niya ang kaniyang cellphone roon. Dahil nakatalikod siya sa akin, hindi ko nakita ang hitsura niya nang makita niya ang screen ng cellphone niya. Mayamaya ay naglakad siya palapit sa pinto at lumabas siya roon.

Bakit kailangan pang lumabas? Sino ba ang tumawag sa kaniya? ’Yong Rhea ba ulit?

Bumuntong-hininga akong muli at ipinagpatuloy na lang ang pagliligpit ko sa mga pinagkainan namin at naghugas na rin ako.

Ilang minuto lang ay narinig kong bumukas ulit ang pinto, pumasok na siya. Hindi ako nag-abalang lingunin siya.

I don’t know, but I feel a pain in my heart right now because of what I’m thinking. Maybe that Rhea is his girlfriend?

When I finished washing the dishes, I saw him sitting quietly on the edge of his bed. I couldn’t stop myself from approaching him. I sat next to him and put my hand on his arm. “May problema ba?” mahinang tanong ko sa kaniya.

He sighed deeply and turned his gaze on me. “I’m sorry... but I need to take you home,” he said.

Biglang nangunot ang noo ko. I would have asked him why? But I didn’t do it. Hinayaan ko na lamang at sa halip ay tumango ako sa kaniya at agad na umalis sa tabi niya. Hinagilap ko ang uniform ko. At nang makita kong inilapag ko pala iyon kanina sa single couch na naroon sa may sulok, naglakad ako palapit doon. Pero hindi ko pa man iyon nakukuha, I felt his arms wrap around my waist from behind me and he buried his face in my neck. Nararamdaman ko rin ang mainit niyang paghinga na tumatama sa balat ko roon.

“I’m sorry.” Mahinang sambit niya at mas lalo pa akong niyapos.

“Okay lang,” sabi ko. “Baka... importante ang tawag na natanggap mo kanina. Uuwi na lang muna ako sa bahay.” Saad ko pa sa kaniya. Ewan, biglang nag-init ang sulok ng mga mata ko, naghalo na ang nararamdaman ng puso ko. Ang lungkot at kirot, dahil sa sinabi niyang ihahatid niya na ako sa bahay.

Hindi naman siya nagsalita. We were in that position for a few minutes before he let go of me and turned me to face him. He looked me intently in the eyes and once again; he cupped my face in his palms and firmly planted a kiss on my lips. Mayamaya, nang bitawan niya ang mga labi ko ay saglit niyang ipinagdikit ang mga noo namin habang nakapikit siya nang mariin.

“I have something important to do. I’m sorry.” Saad pa niya.

Tipid at mapait akong ngumiti kahit hindi niya naman iyon makikita. At ang mga kamay ko ay umangat papunta sa dibdib niya. “I understand,” mahinang wika ko na lamang sa kaniya. “Huwag mo na rin akong ihatid sa bahay. Kaya ko ng mag-commute pauwi.”

Nagmulat siya ng mga mata niya at inilayo ang noo niya sa noo ko. “Are you sure?” tanong niya at nangunot pa ang mga kilat niya.

Tumango lang ako sa kaniya at muling ngumiti. Ipinakita ko sa kaniya ang ngiti ko na okay lang ako at okay lang sa akin na hindi niya na ako ihatid sa bahay.

“No. Ihahatid na kita—”

“Kaya ko ng mag-commute, babe!” pinutol ko ang pagsasalita niya. “Huwag mo na akong ihatid at alalahanin.” Saad ko pa at umangat ang kanang kamay ko papunta sa pisngi niya at masuyo siyang hinaplos doon. “I’m okay. Don’t worry about me.” Dagdag ko pa.

Bumuntong-hininga naman siya at binitawan ako. Napahagod pa siya sa kaniyang batok. “I’m sorry.”

“Ano ka ba! Okay lang,” sabi ko ulit. “Magbibihis lang ako at aalis na rin ako.”

He didn’t bother to speak. Instead, he turned his back on me and walked over to the bedside table again. He picked up his cellphone and seemed to text someone. Sinamantala ko na rin ang pagkakataon. Nagbihis ako agad at pagkatapos ay kinuha ang bag ko. Siya rin naman ay nagbihis din at pagkatapos ay sabay na kaming lumabas sa pad niya.

“Mag-iingat ka,” sabi ko sa kaniya.

Ngumiti naman siya sa akin at muling kinabig ang batok ko at hinagkan ang mga labi ko. “You too, baby. I’ll call you later, okay?”

“Hihintayin ko.” Saad ko.

“Bye!” pagkasabi niya niyon ay nagmamadali na siyang tumalikod at naglakad na palapit sa kotse niya.

Nakatayo lang ako sa labas ng pad niya habang sinusundan ko ng tanaw ang kotse niya nang umandar na iyon papalayo.

I let out a deep breath again and started walking towards the road. And I just realized now, wala pa lang taxi na dumadaan dito sa lugar niya. “Ohhh, damn.” Tanging nausal ko saka nagmamadaling kinuha ang cellphone ko sa loob ng bag ko. Mag-b-book sana ako ng taxicub, pero wala na pala akong load. “Ugh! Right timing ka naman, Solana! Kung bakit hindi ka na lang nagpahatid sa kaniya.” I said, irritated to myself, and sighed again as I looked away. Rufo’s car is gone and all I can see is the dust on the road. I did nothing but walk for a while until a car passed by that immediately stopped next to me. Kinabahan pa ako no’ng una, baka kasi masamang tao ang sakay niyon at bigla akong kidnap-in. But when I saw who the driver was from the open window of the front seat, I breathed a sigh of relief and ran over to his car.

“Ricos!” tawag ko rito.

“Hey! What are you doing out here? Mag-isa ka lang?” tanong nito.

“May nakikita ka bang kasama ko?” tanong ko at napaismid pa ako.

Tumawa naman ito. “Oo nga, ano! Sorry.” Anito. “Hope in.” Pagkuwa’y binuksan nito ang pinto.

Kaagad naman akong sumakay. Hay! Salamat naman. Ang akala ko’y maglalakad talaga ako ng ilang minuto o isang oras para lang makarating sa kalsada kung saan may mga dumadaang sasakyan.

“Saan ka galing?” tanong pa nito sa akin.

“Sa pad ni Rufo,” sagot ko.

“Bakit naglalakad ka pauwi? Nasaan siya? Bakit hindi ka manlang inihatid?” sunod-sunod na tanong pa nito.

Nang paandarin na nito ang makina ay isinuot ko ang seatbelt ko. “Wala siya sa pad niya. Umalis.”

“What?” tanong nito ulit. “Pupuntahan ko pa naman sana siya, e!”

“May importante raw siyang pupuntahan kaya hindi na ako nagpahatid sa kaniya. Nakalimutan ko naman na wala palang sasakyan na dumadaan dito.”

Bahagya naman itong tumawa at pagkuwa’y nag-uturn na ito upang bumalik. “Mabuti na lang at nadaanan kita. Kung hindi, malamang na pudpod na ang mga paa mo kakalakad.”

Napangiti naman ako, “kaya nga, e!” sabi ko. “Hulog ka ng langit ngayon, Ricos. Salamat.”

“Saan ba kita ihahatid?” tanong nito.

“Kahit sa sakayan na lang ng jeep.”

“Hindi na. Diretso na sa bahay ninyo. Just give me your address.”

Gusto ko sanang tumanggi kasi nakakahiya naman dito, pero sa huli ay napapayag na rin ako ni Ricos. Okay na rin iyon, at least hindi ko na kailangang maglakad ulit. Sumasakit na talaga ang mga paa ko dahil sa paglalakad ko kanina.

“Pasok ka muna, Ricos!” aya ko rito nang nasa tapat na kami ng bahay namin.

“Hindi na, Soli. May kailangan din akong puntahan. Maybe next time.” Nakangiting saad nito.

“Okay. Salamat ulit sa paghahatid sa akin.” Saad ko at ngumiti rin dito.

“No problem. You are Rufo’s girlfriend, so...” anito.

Bigla naman akong nakadama ng hiya dahil sa sinabi nito.

“Thank you again, Ricos.” Saad ko na lamang at binuksan na ang pinto sa tabi ko saka ako bumaba. Kumaway pa ako rito bago ito umalis at pumasok na rin ako gate.

THE NEXT DAY, as soon as I entered our classroom, I immediately saw Arisa with one eyebrow raised while looking at me, katabi nito si Lindsy na parang may ibinubulong dito. Hindi ko napigilang makadama ulit ng kaba sa puso ko dahil sa nangyari kahapon. Hindi pa rin mawala-wala ang pag-aalala sa puso’t isipan ko na baka narinig ni Lindsy ang pinag-usapan namin ni Millie kahapon sa loob ng banyo. Well, sa klase ng hitsura nilang dalawa ngayon, the way Arisa is looking at me, it looks like she already knows something about Rufo and me. Oh, God! Sana kasi, bago ko kinausap si Millie tungkol sa amin ni Rufo ay humanap muna kami ng maayos at safe na lugar. Nawala na rin kasi sa isip ko na baka may makarinig sa amin kung sa banyo kami mag-uusap.

Lihim akong napalunok at saka nagsimulang maglakad palapit sa puwesto ko.

“Hi, bess! Good morning.” Malapad ang ngiti sa mga labing bati sa akin ni Millie.

I also smiled at her and didn’t pay attention to Arisa. “Good morning, bes.” Bati ko rin dito. Mayamaya ay muli akong napasulyap sa direksyon nina Arisa, nakatingin pa rin ang dalawa sa akin. Muli akong lumingon kay Millie, “bes, mukhang ako ang pinag-uusapan ng dalawang ’yon,” wika ko kay Millie.

Nangunot naman ang noo nito at sinulyapan din sina Arisa.

“Hindi kaya... narinig talaga ni Lindsy ang pinag-uusapan natin kahapon sa banyo?” nag-aalala pang tanong ko rito pagkuwa’y bumuntong-hininga ako nang malalim ngunit bayanad.

Muling sinulyapan ni Millie sina Arisa. “Teka bes, kakausapin ko si Lindsy.” Anito at akma na sanang tatayo sa puwesto nito, saka namang may pumasok na isang babae na estudyante galing sa kabilang section.

“Good morning guys!” anito. “Pinapasabi pala ni Dean, wala ngayong umaga si Mr. Montague kaya wala kayong pasok sa first subject.” Anito.

“Why?” tanong agad ni Arisa sa babae.

“Um, ang sabi ni Dean, may importante raw na personal na lakad si Mr. Montague kaya hindi siya makaka-report sa klase ninyo today.” Pagpapaliwanag nito.

“Okay.” Nakataas pa ang isang kilay na saad ni Arisa.

“Bes,” kinalabit ako ni Millie sa balikat ko. “Hindi ka pala sinundo kanina ng jowa mo?” mahinang tanong nito.

Umiling ako, “hindi,” sagot ko.

Kagabi nga, ilang oras akong naghintay sa tawag niya dahil iyon naman ang sabi niya sa akin kahapon bago kami nagkahiwalay sa labas ng pad niya. Pero namuti na lamang ang mga mata ko kakatitig sa screen ng cellphone ko, but he didn’t call. He didn’t even send me a text message to let me know where he was and if he was okay or what! O hindi kaya, busy siya kaya hindi siya makakatawag sa akin. Until this morning, when I woke up, kaagad kong tiningnan ang inbox ko, but there was still no message from him. Hindi ko alam kung sino ang tumawag ulit sa kaniya kahapon. Hindi ko alam kung may malaking problema ba ang nangyari.

“Hindi nga siya tumawag sa akin kagabi, e!” sabi ko pa kay Millie. “Hindi ko alam kung nasaan siya ngayon. Basta ang alam ko lang, ang sabi niya sa akin kahapon... may importante lang daw siyang pupuntahan.” Pagpapaliwanag ko pa.

Tumango-tango naman si Millie. “Ganoon ba?” anito. “E ’di tara na muna tayo sa canteen kasi hindi ako nag-almusal kanina.” Pag-aaya nito sa akin.

“Okay.” Saka ako tumayo at isinukbit ang bag ko.

Nang makalabas na kami sa room namin, kaagad namang humarang sa daraanan namin si Arisa.

Nangunot ang noo ko nang tingnan ko ito. “May kailangan ka ba, Arisa?” tanong ko rito.

Ngumiti naman ito sa akin ng nakaloloko. “May sekrito ka pala, Solana.” Anito.

Muli akong nakadama ng kakaibang kaba sa puso ko saka ako napatingin kay Millie.

“Ano ang ibig mong sabihin, Arisa?” si Millie ang nagtanong.

“Ang sabi ni Lindsy, she heard you talking yesterday sa banyo. May pinag-uusapan kayong about sa sekrito ninyong dalawa, lalo na kay Solana.” Anito at tinitigan ako.

Ngumiti naman ng mapakla si Millie. “Arisa, lahat ng tao may sekrito. Hindi lang kami ni Solana ang may itinatago. Kahit ikaw, may alam akong sekrito mo.”

Muling ngumiti nang nakaloloko si Arisa at ipinag-krus pa ang mga braso nito sa tapat ng dibdib nito. “I don’t have secret, Millie.”

“Oh, really?” anang Millie na ipinag-krus din ang mga braso sa tapat ng dibdib nito. Tinaasan pa ng kilay si Arisa. “Gusto mo bang ipagkalat ko ngayon ang sekrito mo about sa bodyguard ng papa mo na jinowa mo habang magjowa kayo ni Mark at ilang beses kayong pumasok sa motel para mag-s*x?”

Biglang naglaho ang ngiti sa mga labi ni Arisa at nanlaki ang mga mata nito. Napalinga-linga pa ito sa paligid upang tingnan kung may ibang tao ang nakarinig sa mga sinabi ni Millie. Even I was surprised by what she said. I know nothing about that.

“H-how...” tarantang saad nito na hindi pa magawang tapusin ang pagsasalita.

Tumawa naman ng pagak si Millie. “See? ’Di ba hindi lang ako at si Solana ang may sekrito? Even you. Pero mas worse ka, Arisa.”

“My God! Bes, is that true?” tanong naman ni Lindsy.

“No.” Mariing pagtanggi ni Arisa at magkasalubong ang mga kilay na tinitigan si Millie. Kung nakamamatay lamang ang matalim na titig, sigurado akong kanina pa nakahandusay sa sahig si Millie. “Ugh!” inis na saad na lamang nito at mabilis na tumalikod.

I couldn’t stop laughing habang sinusundan ng tingin si Arisa na nagmamaktol na habang papalayo na. “Really?” usisa at hindi makapaniwalang tanong ko kay Millie mayamaya. “May boyfriend si Arisa na bodyguard ng papa niya?” tanong ko pa.

Humagikhik naman si Millie at yumapos sa braso ko. “Actually, hinulaan ko lang ’yon bes. Hindi ko rin alam ang tungkol doon. Pero ang galing ko, a! Totoo palang may jowa siyang bodyguard ng papa niya? Mmm, makati rin pala ang Arisa na ’yon.” Anito.

Muli akong natawa at naglakad na rin kami ni Millie upang tunguhin ang canteen. “Ang galing mo nga, bes. Pati ang tungkol sa motel nahulaan mo!”

“Actually, nakita ko na kasi siya before na pumasok sa motel na malapit sa may amin. Hindi ko naman alam na ayon nga at may kasama siyang jowa niya.” Pagpapaliwag pa nito. “Hayaan na natin siya. At least ngayon alam na natin na may sekrito din siyang ayaw niyang malaman ng iba.”

“Yeah, right.” Saad ko.

I LET OUT A deep sigh into the air after looking at my cellphone screen. Until now, Rufo still hasn’t messaged me and he still hasn’t called me. It’s been three days since the last time we met and talked. Tatlong araw na rin kaming walang pasok sa kaniya. Magkahalong inis at pag-aalala na ang nararamdaman ko sa kaniya. I’m annoyed because he can’t even text or call me even for a moment to talk to me. I’m also worried, kasi kung anu-ano na ang pumapasok sa isipan ko simula pa no’ng nakaraang araw. Hindi na ako mapakali kakaisip kung okay lang ba siya o ano? I mean, oo wala kaming label, but I cared for him. I love him kaya nag-aalala ako para sa kaniya.

Muli akong bumuntong-hininga nang malalim at pabagsak na humiga sa kama ko. Alas onse na ng gabi pero hindi pa rin ako dalawin ng antok ko. Pabaling-baling ako ng higa sa kama ko kanina pa kaya bumangon ako at nagparoo’t parito ng lakad, at nang mapagod ako, heto humiga na naman ako. At mamaya ay sigurado akong babangon na naman ako.

“Ate!”

Bigla akong napatingin sa may pinto ng silid ko nang mula sa labas ay narinig ko ang boses ni Gabby, mahina rin itong kumatok sa likod ng pinto. I was forced to get up from my bed and walked towards the door. Binuksan ko iyon. “Bakit, Gabby?” walang gana na tanong ko.

“May bisita ka sa ibaba, ate.” Anito.

Mabilis naman nagsalubong ang mga kilay ko. “Bisita?” tanong ko. “Gabby, alas onse na ng gabi pero nagpapasok ka pa ng bisita?”

“E, ate...”

“Kung sinuman ang nariyan sa ibaba, sabihin mo, bumalik na lang bukas ng tanghali. Matutulog na kamo ako.” Naiinis na saad ko.

“E, ate...”

“Gabby, huwag nang matigas ang ulo. Paalisin mo na ang taong nasa ibaba at—”

“Si Kuya Rufo po kasi ang nariyan sa sala. Paaalisin ko po ba siya?” anang Gabby dahilan upang maputol ang pagsasalita ko.

Ang pangungunot ng noo ko ay biglang nawala at biglang lumiwanag ang mukha ko nang marinig ko ang pangalan niya na binanggit ni Gabby. Ewan, pero ang puso ko na tatlong araw ng nalulungkot dahil sa kaniya ay biglang nagsaya. Biglang nagtatalon sa saya. Sumilay rin ang ngiti sa mga labi ko.

“Si... si Rufo?” paniniguradong tanong ko pa. Baka kasi namali lang ako sa pagkakadinig sa sinabi ni Gabby.

Tumango naman ito. “Opo, ate. Si Kuya Rufo po ang nasa sala at gusto ka raw makausap.”

Mas lalong kumabog ang puso ko at napalunok ako. Bigla kong inayos ang buhok ko maging ang pantulog na suot ko. “Um, s-sige na. Matulog ka na, Gabby.” Saad ko at kaagad na lumabas sa kwarto ko.

“Sige po ate. Good night.”

Hindi ko na sinagot ang sinabi ni Gabby, basta nagmamadali na akong bumaba sa hagdan. And Gabby was right, si Rufo nga ang nasa sala. I hadn’t even made it down the stairs, but when he saw me he quickly stood up from sitting on the long sofa. Mas lalong kumabog ang puso ko nang magsalubong ang mga mata namin. Oh, God! I missed him so much. Ngayon ako labis na nakadama ng pangungulila sa kaniya sa tatlong araw na hindi kami nagkita.

I slowly went down the stairs and walked towards him with a small smile on the corner of my lips.

Nakita ko rin naman ang pagngiti niya sa akin. Bumuntong-hininga siya saglit, “hi!” bati niya sa akin.

I couldn’t stop myself, I suddenly hugged him so tight when I finally got close to him. At naramdaman ko rin naman ang pagganti niya ng yakap sa akin. Mahigpit din ang yakap na ibinigay niya sa akin. Naramdaman ko pa ang paghalik niya sa ulo ko.

“I missed you.” Bulong na saad ko at biglang nag-init ang sulok ng mga mata ko.

Oh, grabe ka naman Solana! Bakit ka naman naiiyak diyan? Ang oa mo naman!

Mas lalo kong naramdaman ang paghigpit nang yakap niya sa akin. “I missed you, baby!” sabi niya rin sa akin.

Ilang minuto kaming magkayakap. Ayoko muna siyang pakawalan. Gusto kong damhin muna ang mainit niyang katawan at mahigpit niyang yakap na tatlong araw kong hindi naramdaman.

God, I missed this man so much!

Mayamaya, siya ang kusang kumalas sa pagkakayakap sa akin. Magrereklamo na sana ako dahil hindi pa ako kuntento sa pagkakayakap sa kaniya, but when he cupped my face and without saying a word he planted a firm kiss on my lips, hindi ko na nagawang magreklamo. Mabilis ding tumingkayad ang mga paa ko at ipinulupot ko sa leeg niya ang mga braso ko at buong puso na tinugon ang mga halik niya.

Damn. And I missed his kisses so damn much.