“…คุณนักเขียน...ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นๆคุณยังไงไม่รู้...”กอหญ้าเบิกตา กว้างขึ้นกับคำพูดของคริสต์ ที่เธอสามารถทำได้เพียงเท่านั้น เพราะตอนนี้เธอถูกกักขังด้วยวงแขนข้างหนึ่งของเขาที่ดันตัวเธอไว้กับผนังกำแพงทางเดินไปห้องน้ำ โดยที่มือข้างนั้นของคริสต์ยึดจับไหล่บางของเธอไว้ ส่วนมืออีกข้างของเขาก็ยังคงปิดปากเธอไว้ไม่ให้ร้องเสียงดัง
“อื้ออออ....” กอหญ้าพยายามร้องและดิ้นรนหาอิสระจากพันธนาการนี้ คริสต์จ้องเข้าไปที่ดวงตาภายใต้แว่นหนานั้น และโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ กอหญ้าพยายามหลบหลีกใบหน้านั้นและหลับตาลงทันที
“กลิ่นนี้ก็คุ้นๆ...” คริสต์ที่สงสัยตั้งแต่เห็นเธอคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกของวันนี้แล้ว เพราะบางอย่างว่า ผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนคนเดียวกับ กอหญ้า ดาร์เมี่ยน
“อื้อออ.....” กอหญ้าร้องออกมามากขึ้น เมื่อลมหายใจของคริสต์เป่ารดใบหน้าเธอ “....อื้ออออออ...อื้อออออ...อื้ออออ...” กอหญ้าพยายามจะร้องออกมาให้เป็นภาษา
