“เหรอ...เดี๋ยวเธอไปเอาชุดจานมาจัดเพิ่มอีกหนึ่งที่” เมื่อเขมิกาเข้ามาในห้องอาหาร เธอแปลกใจกับแขกของที่นี่แต่ก็ไม่แสดงอะไรออกมา ทำให้บรรยากาศมื้อเที่ยงของที่นี่เปลี่ยนไปในทางที่ดี เพียงแค่มีหญิงสาวหน้าหวานแว่นหนาที่มาร่วมรับประทานอาหารแบบจำยอมในตอนแรก
ตอนนี้ทุกคนออกมานั่งที่เฉลียง เมื่อคุณหญิงศศิธรให้เด็กมาจัดโต๊ะของหวานและผลไม้ที่ริมสวน คริสต์ปล่อยให้ผู้หญิงคุยกันไป โดยที่เขายืนพิงเสาสายตามองไปที่สวนสลับกับมามองกอหญ้าที่นั่งคุยกับคุณหญิงศศิธรและเขมิกาในเรื่องทั่วๆไป ปล่อยเวลาไปเรื่อยๆ
“คุณกอหญ้ายอมตกลงเหรอยัง?” เขมิกาที่เดินเข้ามาคุยกับคริสต์ที่เงียบมาตั้งแต่มื้อเที่ยง
“ผมยังไม่ได้คุยกับเธอเลย...” เขมิกาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“แล้วที่พาเขามาที่บ้านแบบนี้หมายความว่าไง?”
“ไม่มีความนัยอะไรทั้งนั้น...ผมหิวข้าว คิดถึงแม่”
“เหรอออออ...” เขมิกาตอบพร้อมกับมองตาคริสต์ อย่างรู้ทัน คริสต์ทำเฉไฉ
