ตอนที่7.
1533 Words
“แต่ก็ยังดีกว่าเรื่อง สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดนะคะ อย่างน้อยฉันก็ไม่ถูกไล่ออกจากบ้าน ไม่ถูกสั่งฆ่า หรือว่าถูกแม่มดหลอกให้กินแอปเปิ้ลอาบยาพิษ”
มัสลินยังมีอารมณ์ขัน ทั้งที่อยากร้องไห้เต็มทน เธอมองเห็นอนาคตตัวเองโดยไม่ต้องให้หมอดูทำนาย
“รันทดได้อีก” ภานุส่ายหน้าอย่างเวทนา
“ฉันชินแล้วค่ะ ยอมให้ป้าแพรด่าสักหน่อย ตบอีกทีสองที แลกกับการไม่ถูกไล่ออกจากบ้าน ได้อยู่ดูแลคุณยาย ฉันว่าฉันทนได้ค่ะ”
น้ำเสียงคนพูดแม้จะพยายามให้สดใส แต่ก็ซ่อนความปวดร้าวไว้ไม่มิด คนฟังสะท้อนใจสงสารหญิงสาวคนนี้เหลือเกิน บิดาของเขาอยากให้เขามีทายาทสืบสกุลให้ท่าน บังคับให้เขาแต่งงานกับหญิงสาวที่ท่านเลือกให้ แลกกับการยกมรดกทั้งหมดให้ ภานุจำยอมอย่างไร้ทางเลือก เขาทำใจแล้วกับการต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก และคงต้องฝืนใจมีทายาทให้บิดาสมหวัง จากนั้นเขาอาจจะขอหย่า โยนเงินให้สักก้อนเพื่อแยกทางกัน แล้วกลับไปใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ แต่มัสลินทำให้เขาเกิดความคิดบางอย่าง
“คุณเป็นคนดี ไม่ควรต้องทนให้ป้าคุณข่มเหง”
“ฉันมีคุณยายที่ป่วยเป็นอัมพาตต้องดูแล ฉันทิ้งท่านไม่ได้หรอกค่ะ ต่อให้ต้องอดทนมากกว่านี้ ฉันก็ยินดีขอเพียงได้ดูแลคุณยายก็พอ”
ยิ่งฟังภานุยิ่งสงสารมัสลินจับใจ ท่าทางของเธอดูซื่อๆ คงไม่กล้าปั้นเรื่องมาหลอกลวงเขาแน่นอน ผู้หญิงแบบนี้คงไม่มีปากเสียงอะไร และคงจะยอมทำตามคำสั่งได้อย่างง่ายดาย
“แล้วคุณไม่คิดพาคุณยาย ออกมาจากบ้านนั้น ออกมาให้พ้นจากป้าใจร้ายบ้างเหรอ”
คำพูดนี้ทำให้มัสลินยิ้มขื่น แววตาหมองเศร้าลงกว่าเดิม ทางออกที่เขาบอกทำไมเธอจะไม่อยากทำ แต่มันยากเหลือเกิน
“ฉันไม่มีปัญญาหรอกค่ะ ลำพังแค่ขายขนมคงไม่พอหาเงินมารักษาคุณยาย แถมอาจจะพาคุณยายไปลำบากอยู่ในห้องเช่าแคบๆ ฉันคิดว่าทนให้ป้าแพรดุด่าใช้งาน แลกกับความสุขสบายของคุณยาย ยังดีกว่า”
ภานุถอนหายใจแรง คนเราเลือกเกิดไม่ได้ คนดีแสนดีกลับต้องทนให้คนเลวรังแกเพราะเงื่อนไขชีวิต ตัวเขามีทางเลือกมากกว่ายังต้องถูกบิดาบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก หากต้องแต่งงานแล้วอยู่กับคนที่ไม่ได้เลือก สู้เลือกคนที่เขาคิดว่าน่าจะอยู่กันได้อย่างมีความสุขจะดีกว่าไหม
“ผมมีข้อเสนอ” เขาเอ่ยขึ้น
“ข้อเสนอ... หมายความว่ายังไงคะ” มัสลินมองคนพูดอย่างสงสัย
“ไหนๆ คุณก็ถูกคุณพ่อเลือกให้แต่งงานกับผมแล้ว ทำไมไม่แต่งงานกับผมจริงๆ เลยล่ะ”
ข้อเสนอของทำให้มัสลินตกใจ อะไรทำให้ผู้ชายคนนี้เกิดอยากแต่งงานกับเธอขึ้นมา
“มันจะดีหรือคะ เราไม่ได้รักกัน ฉัน... ฉันไม่...” มัสลินส่ายปฏิเสธทันที
“ฟังผมก่อนนะ ที่ผมเสนอให้คุณแต่งงานกับผม เพราะผมอยากช่วยคุณ ถ้าคุณแต่งงานกับผมก็จะสามารถรับคุณยายมาดูแลได้ ไม่ต้องไปอาศัยป้าของคุณให้เขาโขกสับ ที่สำคัญผมเองก็ไม่คิดจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้เลือกเอง ถ้าผมต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคน ผมขอเลือกผู้หญิงแบบคุณ”
ภานุอธิบายให้หญิงสาวฟังอย่างใจเย็น เขาท่าทีครุ่นคิดของมัสลินแล้วก็ยิ้มเอ็นดู
“ไม่ต้องกังวลเรื่องความสัมพันธ์ของเรา ผมจะแต่งงานกับคุณแต่ในนาม ความจริงแล้วผมมีคนรักอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมคุณไม่แต่งงานกับคนรักของคุณล่ะคะ” มัสลินยังกังขา
“ผู้ใหญ่ทางฝ่ายผมกับเขา เราไม่ถูกกัน ความรักของเราก็เหมือนโรมิโอกับจูเลียต ครอบครัวของเราทั้งคู่เกลียดชังกัน พยายามแยกเราออกจากกัน ผมยังหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้อยู่ด้วยกัน”
ภานุเล่าเรื่องราวของเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วพร่า แววตาหม่นแสงลง มีร่องรอยของความเจ็บปวด
“ความรักของคุณน่าเห็นใจมาก ตกลงค่ะฉันจะแต่งงานกับคุณ ถ้าวันข้างหน้าคุณกับคนรักมีโอกาสได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ฉันยินดีหย่าให้คุณค่ะ” มัสลินตัดสินใจรับข้อเสนอของเขา
“ถ้าอย่างนั้น ผมว่าเราคงต้องถ่ายพรีเวดดิ้งกันต่อ นั่นช่างภาพเดินมาตามแล้ว”
หลังจากตกลงกันได้ หนุ่มสาวทั้งสองจึงมองหน้ากันได้สนิทใจขึ้น การถ่ายรูปรอบนี้ทำเอาช่างภาพทำงานง่ายขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี รูปที่ออกมามีรอยยิ้มบนใบหน้า ท่าทางดูมีชีวิตชีวาเหมาะสมกับบทบาทที่ทั้งคู่ได้รับ ไม่ใช่ท่อนไม้กับรูปปั้นเหมือนคราวแรก
“คุณไม่ต้องพูดอะไรกับป้าของคุณนะ ให้เข้าใจว่าคุณทำตามคำสั่งเขาแล้ว ผมจะไปคุยเรื่องนี้กับคุณพ่อของผมเอง ถ้าหากป้าของคุณเรียกร้องอะไร คุณพ่อของผมจะได้ไม่เสียรู้ซ้ำสอง” ภานุบอกมัสลิน
“ค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับทุกสิ่ง”
มัสลินพนมมือไหว้ แต่ภานุรีบรวบมือเธอมากุมไว้ ส่ายหน้าห้ามปราม
“ไม่เอา ไม่ต้องไหว้ เราต่างช่วยกัน ต่อไปนี้ให้คุณคิดว่าผมคือพี่ชาย ผมเองก็จะคิดว่าคุณคือน้องสาวคนหนึ่ง โอเคไหม น้องมัส”
“ค่ะ พี่นุ”
สองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ภานุลูบศีรษะของมัสลินด้วยความเอ็นดู ในขณะที่มัสลินมองหน้าพี่ชายคนใหม่อย่างชื่นชม ความตึงเครียดก่อนหน้าผ่อนคลายลง เมื่อต่างฝ่ายต่างมีทางออกให้ตัวเอง
หลังจากลงจากเรือ ภานุเดินมาส่งมัสลินถึงห้อง ก่อนจะบอกว่าจะมารับไปรับประทานอาหารค่ำด้วยกัน แพรพรรณที่มาเห็นเข้ายิ้มกริ่มคิดว่ามัสลินทำตามคำสั่ง และรู้สึกโล่งใจที่ภานุมีท่าทีชอบพอมัสลิน แบบนี้หากจะเรียกสินสอดเพิ่มเจ้าสัวโภคินคงไม่ปฏิเสธ คิดถึงจำนวนเงินที่จะได้รับแล้ว แพรพรรณก็อารมณ์ดีขึ้นมาจนไม่อยากเข้าไปยุ่งกับหลานสาวให้มากเรื่อง ปล่อยมัสลินออกไปรับประทานอาหารค่ำกับภานุโดยไม่เข้าไปแทรกแซง
///
มัสลินทำตามที่ภานุบอก เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าแพรพรรณคิดทำอะไร หญิงสาวโทรไปหาคนเป็นยายทุกวันให้ท่านหายกังวลใจ และสอบถามนางแววเรื่องการกินยาและอาการของท่าน เมื่อวันงานมาถึงลินินไม่ได้เดินทางมา คนเป็นป้าลากแขนหลานสาวมาคุยกันในห้องพัก
“ยายมัส แย่แล้วยายป่านเกิดอุบัติเหตุเดินทางมาไม่ได้ งานก็เตรียมไว้ใหญ่โตเชิญแขกเหรื่อมาทั้งจังหวัด ถ้าไม่มีเจ้าสาวคงเสียชื่อกันแน่”
น้ำเสียงและท่าทางของแพรพรรณดูร้อนรนสมบทบาท จนน่าจะมอบรางวัลออสก้าให้
“แล้วจะทำยังไงดีคะ” มัสลินถามออกไป
“แกต้องแต่งงานแทนพี่สาวแก แก้หน้าไปก่อน”
แพรพรรณพูดอย่างไม่ติดขัด เพราะเตรียมการมาอย่างดี มองท่าทางของหลานสาวที่นิ่งสงบ ก็เริ่มต้นบีบน้ำตาพูดจาให้ดูน่าสงสารเข้าไปอีก
“ป้าขอร้องเถอะนะมัส ถ้ามัสไม่ช่วยเราต้องแย่แน่ ทางเจ้าบ่าวจะเสียหน้า เราก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย”
“มัส มัสว่า...”
มัสลินมองหน้าผู้เป็นป้า อยากรู้นักว่าอีกฝ่ายจะปั้นเรื่องโกหกได้แนบเนียนแค่ไหน หากเธอไม่รู้มาก่อน คงหลงเชื่อน้ำตาจระเข้ที่หลั่งออกมา
“แต่งแก้หน้าไปก่อน ค่อยมาแก้ไขเรื่องนี้กันทีหลัง ช่างแต่งหน้ามาพร้อมแล้ว รีบแต่งตัวเถอะ”
คนเป็นป้ามัดมือชกไม่ยอมให้ปฏิเสธ เรียกช่างมาแต่งหน้าทำผม แต่งตัวให้มัสลิน แล้วลากตัวไปเข้าพิธีโดยไม่สนใจว่าหลานสาวจะรู้สึกอะไร
“นังมัสนี่โง่จริงๆ หลอกอะไรก็เชื่อ พอส่งตัวมันเข้าหอเราก็บินกลับกันนะคะคุณพี่ ฉันจองตั๋วไว้แล้ว”
แพรพรรณกระซิบบอกสามี แผนการสำเร็จลุล่วงไปแล้ว แค่หอบสินสอดกลับบ้าน แล้วเดินทางไปสมทบกับลูกสาวที่บินไปต่างประเทศล่วงหน้าเมื่อสามวันก่อน ก็จะไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแล้ว
“เราจะอธิบายให้หนูป่านเข้าใจยังไง เรื่องงานแต่ง”
นายสมเกียรติยังห่วงความรู้สึกของลูกสาว ภรรยาของเขาเป็นคนวางแผนทั้งหมด โดยหลอกลูกสาวว่างานจะจัดขึ้นในอีกสองอาทิตย์ แล้วให้ลูกบินไปเมืองนอกเพื่อพักผ่อน ลินินไม่รู้เลยว่าคนเป็นแม่วางแผนจะให้มัสลินเป็นเจ้าสาวแทน และยังคิดหอบสินสอดพากันหนีเจ้าหนี้ไปยังต่างแดนอีก เขาเองอยู่ในอำนาจภรรยามาตลอด ไม่มีปากเสียงอะไร ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของแพรพรรณมาตั้งแต่ต้น
- Writer
