สิบเอ็ด
จริงในเท็จ เท็จในจริง (1)
เสียงเพลงพิณบรรเลงพลิ้วแว่วหวานกล่อมประสานกับเสียงน้ำในลำธารจำลองของหอเมฆาคล้อย ก่อให้เกิดความรื่นรมย์อย่างหาสุดมิได้ ท่ามกลางบรรยากาศปลายคิมหันตฤดูหลังจากพายุห่าใหญ่เพิ่งผ่านไป
ร่างสูงใหญ่เอนซบตักนิ่มของยอดหญิงคณิกาแห่งหอเมฆาคล้อย นิ้วมือเล็กของนางพลิกพลิ้วลื่นไหลบนพิณโบราณเจ็ดสาย สร้างความสำราญใจให้แก่ร่างที่นอนเกยก่ายยิ่งนัก ริมฝีปากหยักหนาได้รูปยกยิ้ม ดวงตาใต้แพขนตาหนาหลับพริ้ม มือหนาปัดป่ายซุกซน ทำให้แก้มเนียนใสแดงซ่านจนเสียงพิณดังผิดจังหวะไปช่วงหนึ่ง
ทว่าสติของนางก็กลับคืนมาได้อย่างรวดเร็ว
“คุณชาย…ซุกซนเกินไปแล้วนะเจ้าคะ”
ร่างกำยำภายใต้ชุดสีขาวสง่างามพลิกกายขึ้นคร่อมเอวคอด ขัดขวางปลายนิ้วและแขนของคณิกาสาวไม่ให้เอื้อมมาดีดพิณ ดวงตาเรียวรีน่าหลงใหลปรือมองนาง ความหล่อเหลามอมเมาจนทำให้นางใจสั่น เขินอายจนเผลอผลักพิณออกจากตัว
“เซวียนเอ๋อร์…เขินอายไ
