สิบ
ผู้เก่งกาจขาดแหล่งสำแดงกำลัง (4)
ชายหนุ่มมองคนเบื้องหน้าด้วยสายตาล้ำลึก อุ้มร่างโปร่งบางที่ชุ่มไปด้วยเลือดขึ้นมา ตวัดหางตามองผู้คนที่โถมเข้าหา ประกายตาคมอำมหิตจ้องมองจนคนที่ถูกมองมือแข็งค้าง กระบี่ในมือสั่นไหว
ทั้งหมดหันไปมองหัวหน้าของตนที่นอนแน่นิ่งไป ในใจก็เกิดความขลาดเขลาอยู่บ้าง ทว่ากลับชะงักเพราะเสียงทรงอำนาจของชายหนุ่มชุดม่วง
“ต้องขออภัยด้วยที่จะให้คนรู้เห็นใบหน้าข้ารอดไปได้!”
รังสีเข่นฆ่ากระจายกดดันไปทั่วทั้งป่าไผ่ คนทั้งเจ็ดมือไม้อ่อนแรง ไม่มีแรงแม้กระทั่งเปล่งเสียงออกมา ราวกับลำคอถูกบีบเค้น
ด้านหลังของพวกเขามีบุรุษสองคนยืนขวางทางหนี ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่ง ไม่แสดงอาการใดๆ ชายหนุ่มชุดขาวหนึ่งในนั้นชักกระบี่คมกริบออกมา นัยน์ตาเรียวรีสะกดผู้คนให้ตะลึงงัน
คนผู้หนึ่งทั้งหล่อเหลาและดูอันตรายในคราเดียวกันได้อย่างไร?
ดวงตาคู่งามปิดลง พลิกมือตวัดกระบี่เพียงครั้งเดียวร่างทั้งเจ็
