"Pwede ba ako manligaw sa'yo?" Aniya noong tatlong buwan kami na magkakilala.
"Mahal na mahal kita." Aniya noong una kong maranasan ang makulong sa mga bisig niya.
"Mahal kita kaya kita papakasalan, hindi lang dahil buntis ka.." Aniya bago ako pumayag na matali sa kanya kahit alam namin pareho na marami ang hahadlang-Ang magulang niya at ang pagtago ko nito sa pamilya ko.
Lahat ng iyon tinatak ko sa aking puso't isip. Lahat ng iyon pinanghawakan ko dahil akala ko hindi niya ako sasaktan. Naniwala ako sa kanya dahil noong umpisa'y ni minsan hindi niya ako binigyan ng dahilan upang lumuha. Ni minsan hindi ko naramdaman ang pagkukulang niya at ganon din naman ako sa kanya. Pero bakit? Malaki na ba ang kasalanan ko at ganito ako kung parusahan?
Pagkawala ba talaga ng alaala ang dahilan upa
