ปัณนทีมาเรียนด้วยอาการซึมๆ อรปรียาไม่อยากเอาใจเขามากกลัวเขาจะเหลิง เลยไม่ได้พูดปลอบใจเขาดีๆ หากแต่เป็นการปลอบใจในแบบของเธอ
“ป่ะ กินข้าวกัน” อรปรียาชวนเพื่อนๆ ในกลุ่ม รวมถึงปัณนทีด้วย ทุกคนเก็บข้าวของเตรียมตัวลุกไปที่โรงอาหารยกเว้นปัณนทีที่นั่งซึมอยู่คนเดียว
“ปั้น ไม่ไปด้วยเหรอ” วิรุตถาม
“ไปเถอะ ฉันไม่หิว” ปัณนทีบอก
“ไม่หิวแกก็ไปนั่งจองโต๊ะให้พวกฉันตอนไปซื้อข้าวสิ คนยิ่งเยอะๆ อยู่ อย่ามานั่งหน้างอแบบนี้ไม่มีประโยชน์” อรปรียาบอกไปนั่งจองโตใหพวกฉนตอนไผป
“น้องแกหักอกฉัน แทนที่จะพูดปลอบใจ ยังมาใช้ฉันไปนั่งจองโต๊ะให้อีก” ปัณนทีพูดด้วยความน้อยใจ เขานอนคิดดูแล้วเขาแค่คาดหวังกับความสัมพันธ์มากไป เลยรู้สึกผิดหวัง มันไม่ใช่อาการเจ็บปวดของคนที่อกหัก เพราะเขากับอินทุอรไม่ได้มีสถานะกันมาตั้งแต่แรกแล้วเลยไม่ได้เสียใจมากนัก แค่เสียดายความรู้สึก
“หักอกแล้วไง ฉันไม่ได้หักอกแกนี่ ถ้าแยกแยะฉันกับน้องไม
