“ช่วงนี้เตไม่ค่อยรับโทรศัพท์เค้าเลย โทษฐานที่ทำให้เค้าน้อยใจ...เตต้องรับผิดชอบนะ”
“ตามสบายเลยครับ...เพราะในนี้มีแค่ ‘เราสองคน’"
สองคนเหรอ เหอะ
ฉันอยากจะแค่นหัวเราะให้กับความตอแหลของเตโชแต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายเลยเบือนสายตาหลบเพราะไม่อยากดูภาพทุเรศ ๆ ของผีเน่ากับโรงผุ
ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ถ้ามองเตโชเป็นผู้ชายธรรมดาได้ก็คงจะประสาทพอกัน
“อือ...”
ทว่าเสียงครางแหบทุ้มทำให้ฉันต้องหันกลับไป ไม่รู้สิ เหมือนมีอะไรสั่งให้ฉันทำอย่างนั้น กระทั่งได้เห็นว่าเตโชซึ่งถูกคร่อมกำลังมองมาทางนี้ ยกยิ้มมุมปากเหมือนเยาะเย้ย...
ฉันไม่รู้ว่าเตโชกำลังจะสื่ออะไร เพราะสิ่งเดียวที่รับรู้ได้คือการดูถูกเหยียดหยาม เวลาปกติถ้ามันเห็นฉันเป็นอากาศแล้วปล่อยไปก็ดีอยู่หรอก แต่นี่ไม่ใช่...
จับฉันมัด จับฉันล่าม...ทำกับฉันสารพัดสารเพแต่กลับบอกกับผู้หญิงคนนั้นว่าอยู่กันแค่สองคน
Fuck
ฉันขบฟันจนปวดไปถึงสันกร
