ตอนที่ 9.
971 Words
“แกพูดอะไร พ่อฉันไม่มีทางไปโกงใครเขาหรอก ท่านเป็นคนดีมีธรรมาภิบาล ฉันไม่มีวันเชื่อเรื่องที่แกเล่าหรอก”
จอมขวัญส่ายหน้าไปมา ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ตั้งแต่เกิดมาพ่อในสายตาของเธอคือคนดีมีคุณธรรม พ่อชอบช่วยเหลือคนอื่น สอนให้เธอมีน้ำใจต่อผู้อื่น รู้จักแบ่งปัน ไม่เอาเปรียบคนด้อยกว่า จะไปคดโกงสมบัติคนอื่นย่อมเป็นไปไม่ได้
“คนดี เหอะ คนดีที่ทำให้ครอบครัวฉันต้องสูญเสียทุกสิ่ง นายเลิศ เอาทุกอย่างไปจากครอบครัวฉัน ใส่ร้ายพ่อฉัน ใส่ความจนพ่อฉันต้องฆ่าตัวตาย แบบนี้เหรอคนดีของเธอ”
เกริกระบายความอัดอั้นทั้งหมดที่เขาแบกรับออกมา เขาแค่นยิ้มหยัน มองดูใบหน้าซีดเผือดตกใจของหญิงสาวด้วยความสมเพช จอมขวัญถูกเลี้ยงดูอย่างดี มีทุกอย่างครบ ต่างจากเขาที่กลายเป็นเด็กครอบครัวแตกแยก นี่เป็นสิ่งที่พ่อของเธอทำกับครอบครัวเขา เธอสมควรชดใช้คืนแทนพ่อ
“ไม่ ไม่จริงหรอก แกกล่าวหาพ่อฉัน”
จอมขวัญไม่ยอมเชื่อ หญิงสาวมองหน้าคนพูดด้วยความโมโห ไอ้โจรชั่วนี่ใส่ความพ่อของเธอ ว่าร้าย กล่าวหาพ่อของเธอ ให้เธอฟัง คนเป็นลูกรู้จักพ่อตัวเองดีที่สุด ย่อมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด
“มันเป็นความจริง” เขาบอกเสียงเข้ม
“ไม่ ฉันไม่เชื่อ” เธอส่ายหน้าไม่รับฟัง
“มันเป็นความจริง” เขาย้ำ
“ไม่ ไม่ ไม่ ฉันไม่เชื่อ แกกล่าวหาพ่อฉัน แกแต่งเรื่องมาใส่ร้ายท่าน พ่อของฉันเป็นคนดี ท่านไม่มีทางทำเรื่องร้ายกาจแบบนั้นเด็ดขาด ฉันมั่นใจในตัวพ่อของฉัน”
จะพูดอีกกี่ครั้ง เธอก็ไม่มีทางเชื่อว่าพ่อของเธอจะเป็นคนเลวแบบนั้น
“จะเชื่อแบบนั้นก็ตามใจ แต่ขอให้รู้ว่า ฉันเอาตัวเธอมาชดใช้ความผิดแทนพ่อของเธอ หากเชื่อว่าพ่อเธอเป็นคนดีก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ บางทีฉันอาจจะยอมปล่อยเธอไปก็ได้ นอนได้แล้วฉันง่วง”
เกริกผลักร่างงามให้นอนลง ตัวเขาเอนตัวลงนอนข้างๆ ยุติการปะทะกันชั่วคราว เมื่อยิ่งพูดก็ยิ่งเปลืองน้ำลาย
“ฉันจะไปนอนข้างนอก”
จอมขวัญขยับลุกหนี แต่ถูกดึงให้ล้มลงนอนที่เดิม ท่อนแขนแข็งแรงตวัดรัดเอวคอดดึงมากอดไว้
“นอนตรงนี้”
“ปล่อยนะ ฉันไม่นอนกับแก”
มือน้อยจิกเล็บบนท่อนแขนให้เขาปล่อย แต่อีกฝ่ายกลับรัดแน่นขึ้นจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับแผงอกล่ำสัน
“จะนอนดีๆ หรือว่าให้ออกกำลังก่อนนอน”
ใบหน้ารกเรื้อยื่นมาก่ายเกยบนไหล่มน ลมหายใจร้อนผะผ่าวกระทบแก้มนวล ไรหนวดครูดแก้มนิ่มจนรู้สึกระคาย จอมขวัญเกร็งตัวไม่กล้าดิ้นขัดขืน เพราะยิ่งดิ้นยิ่งเสียดสีกับร่างของเขามากขึ้น
“อยากให้ฉันกอดเฉยๆ หรืออยากให้ฉันกู๊ดไนท์คิสด้วย”
“ก็ได้ๆ ฉันจะนอนแล้ว”
คำขู่นั้นทำให้จอมขวัญกลั้นใจนอนหลับตานิ่ง เม้มปากแน่น เมื่อนึกถึงจูบแสนป่าเถื่อนที่ทำเอาเธอเกือบหายใจไม่ออก
“ทำตัวน่ารักๆ จะได้น่าเอ็นดู ฟอด...”
พูดชมพร้อมหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ ทำเอาเจ้าของแก้มขนลุกเกรียว แต่ไม่กล้าแหวกลับ ปล่อยให้ไอ้โจรหนวดดกจอมป่าเถื่อนกอดร่างของเธอแทนหมอนข้างไปตลอดคืน
‘ไอ้โจรบ้า ฉันยอมเพราะไม่มีทางเลือกหรอกนะ อย่าให้ฉันมีโอกาสหนี ฉันจะเอาตำรวจมาลากคอแกให้ได้’
เรื่องของบิดาที่เขาเล่าให้ฟัง ยังคาใจ จอมขวัญต้องพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาพูดไม่เป็นความจริง การพิสูจน์นั้นคือต้องกลับไปถามพ่อของเธอให้รู้เรื่อง เธอจะไม่ยอมให้เขามากล่าวหาพ่อของเธอโดยไม่มีมูลเด็ดขาด เธอต้องอดทนและหาทางหนีไปจากไอ้โจรชั่วนี่ให้ได้
“ตื่น ตื่นได้แล้วยายขี้เซา”
เสียงปลุกไม่ทำให้คนที่กำลังนอนหลับสบายตื่นขึ้นมาได้ ร่างบางซุกซบก่ายเกยบนร่างหนาราวกับอีกฝ่ายเป็นหมอนข้าง สภาพต่างจากตอนเข้านอนที่ทำตัวแข็งทื่ออยู่ค่อนคืน ความง่วงทำให้จอมขวัญทนฝืนไม่ไหว หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“อื้อ หนูจอมง่วง”
คนขี้เซาครางอืออาในคอ เอามือปิดหูเอาหน้าซุกหนีกับแผงอกหนา
“ไม่ตื่นใช่ไหม อยากถูกจูบรับอรุณหรือไง”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู พร้อมกับงับติ่งหูนิ่มของสาวน้อยแรงๆ จนเจ้าของสะดุ้งลืมตาขึ้นมาทันที เมื่อเห็นสภาพของตัวเองว่ากำลังซบซุกอยู่ใกล้ร่างหนาของไอ้โจรเคราดก จอมขวัญถึงกับดีดตัวถอยห่างแทบไม่ทัน
“กรี๊ด ไอ้บ้าอย่ามาลวนลามฉันนะ”
เสียงแหลมปรี๊ดกรีดร้องจนคนได้ยินขี้หูเต้นระบำ เกริกขยับลุกขึ้นนั่งบิดตัวให้หายเมื่อยขบ เขากระตุกยิ้มหยันมองร่างเล็กที่พาตัวเองออกไปจากเต็นท์นอนอย่างลนลาน
“เหอะ มาทำหวงตัว นอนกอดฉันทั้งคืนยังไม่รู้ตัว”
ร่างหนาออกมาจากเต็นท์มองหาคนที่ออกมาก่อน พบว่าเจ้าหล่อนกำลังใช้น้ำล้างหน้าล้างตาอยู่ใต้โคนต้นไม้ คงไปขอน้ำมาจากคำปัน ลูกน้องของเขากำลังปิ้งเนื้อแห้ง ข้างๆ มีกาใส่กาแฟชงเตรียมไว้แล้ว เขาเดินไปคว้าขวดน้ำมาล้างหน้าหยิบแปรงสีฟันมาแปรงฟันไป มองร่างเล็กๆ ที่กำลังเช็ดหน้าเช็ดตาเดินหน้ามุ่ยมานั่งข้างๆ คำปันด้วยสายตาเย็นชา
- Writer
