ตอนที่ 7.
998 Words
“ตัวก็นุ่มนิ่ม แก้มนี่ก็”
จมูกโด่งยื่นมาชนแก้มนวล เสียงสูดหายใจแรงๆ ดังฟอด ทำเอาจอมขวัญหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
“ฟอดดด อืม หอมจริงๆ ขนาดไม่ได้ทาแป้งนะเนี่ย”
เสียงหัวเราะชอบใจดังข้างหู จมูกโด่งคลอเคลียแก้มนุ่มไม่ห่าง หนวดเคราสากคายถูไถใบหน้าจนแสบไปหมด
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ว๊าย!”
จอมขวัญเบือนหน้าหนี ยกมือขึ้นผลักร่างหนาขยับจะลุกหนี แต่ถูกเขาพลิกตัวทับเธอไว้ใต้ร่าง เขาชันศอกรองรับน้ำหนักตัวไม่ให้ทับร่างงาม แต่ก็ใกล้ชิดแนบเนื้อกันจนอึดอัดไปหมด
“เธอยั่วฉันเองนะ จอมขวัญ”
“ใครไปยั่วแก อี๋ หน้าอย่างแก ต่อให้ฉันตายแล้วเกิดใหม่อีกสิบชาติ ฉันก็ไม่มีทางชายตามอง ไอ้โจรแบบแก”
“หึ ไม่ชายตามองเรอะ”
ดวงตาคู่คมวับวาวแสง มองจ้องหน้าอ่อนใสของหญิงสาวใต้ร่างอย่างโมโห มือเลื่อนมาจับปลายคางมนไว้ ก่อนจะก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากร้ายกาจนั้นอย่างดุดัน
“อย่า อื้อ”
จอมขวัญกรีดร้องด้วยความตกใจ ส่ายหน้าหนีแต่ไม่อาจหลุดพ้นจากจุมพิตปลิดวิญญาณนั้นได้ เขากดริมฝีปากร้อนผ่าวลงมาบดขยี้ริมฝีปากนุ่มของเธอหนักหน่วง มือน้อยยกขึ้นยันแผงอกหนา ส่ายหน้าหนี เสียงกรีดร้องหายไปในคอดังขลุกขลัก เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยให้เธอมีโอกาสส่งเสียงร้องได้อีก
“อืม... หวานเหลือเกิน”
เกริกครางแผ่วในคอ บดขยี้ดูดชิมลิ้มรสหวานล้ำของริมฝีปากอิ่มของลูกสาวศัตรู ปลายลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นเล็กที่พยายามหลีกหลบ แต่คนอ่อนเชิงหรือจะสู้ผู้เชี่ยวชาญได้ เขาไม่ปล่อยให้เธอหนีรอด ดูดดุนปลายลิ้นหวานไว้ มืออีกข้างบีบคางไว้บังคับให้เผยอปากออก เขารู้ว่าเธอพยศร้ายนัก อาจจะใช้ฟันขบลิ้นเขาขาดได้
“อื้อ ปล่อย...”
เสียงประท้วงในคอดังขลุกขลัก ยั่วให้อารมณ์เตลิดไหว ยิ่งจูบยิ่งหวานจนทำให้เกริกติดใจ เขาดูดดุนขบเม้มริมฝีปากย้อยสีแดงสดเหมือนผลเชอร์รี่อย่างเพลิดเพลิน ยิ่งเห็นเธอขัดขืน ยิ่งอยากแกล้งให้เจ็บใจเล่น ริมฝีปากร้อนผ่าวตะโบมจูบดุดัน จนเกิดเสียง จุ๊บ จั๊บ ให้เธอละอาย หญิงสาวส่ายหน้าหนี แต่เขาไม่ยอมปล่อย เสียงหอบหายใจสะท้านดังขึ้น เธอกำลังจะพ่ายแพ้เขาในไม่ช้า หรือไม่ก็หายใจไม่ทัน เขาจึงผละออกจากริมฝีปากอิ่มอย่างเสียดาย หลังจากตักตวงความหวานจากปากนุ่มหวานจนหนำใจ
“ไอ้บ้า !”
จอมขวัญด่าทอไอ้โจรชั่ว ที่บังอาจปล้นจูบแรกในชีวิตสาวไป ริมฝีปากหนาใต้หนวดเคราครึ้มมันบดขยี้จนเธอแสบไปหมด ริมฝีปากคงบวมเจ่อเพราะฤทธิ์จูบเถื่อนๆ นั่น มือน้อยยกขึ้นเช็ดปากด้วยความรังเกียจ
“ยังปากดีอีกนะ อยากโดนอีกหรือไง รึว่าติดใจอยากได้อีกสักจุ๊บ”
ใบหน้ารกเรื้อยื่นมาหาใกล้ๆ ดวงตาคมพราวระยับ จ้องมองริมฝีปากอิ่มที่ตอนนี้เริ่มเจ่อนิดๆ แต่ดูเซ็กซี่น่าจูบซ้ำ ดวงตากลมโตของเธอถลึงใส่เขา แม้จะตกเป็นรองแต่ลูกสาวนายเลิศไม่คิดยอมแพ้สักนิด เขาชอบนักผู้หญิงที่สู้คนไม่อ่อนแอปวกเปียกให้ชวนรำคาญ หากเธอร้องไห้ฟูมฟายเขาคงบีบคอตายไปนานแล้ว แต่ยิ่งเธอพยศใส่เขายิ่งสนุกกับการปราบพยศ แบบนี้แหละถึงจะมันสะใจดี
“แกมันคนชั่ว ปากเหม็นเน่าอย่างแก ใครเขาจะติดใจ ไปจูบตูดหมานู่น ไป๊!”
เรื่องปากร้ายจอมขวัญไม่เป็นสองรองใคร ถึงจะถูกเลี้ยงดูมาให้อยู่ในกรอบของกลุสตรีอันดีงาม แต่เธอเป็นคนไม่ยอมแพ้ใคร ยามเรียนอยู่แดนไกลเจอสารพัดผู้คน ยิ่งเป็นพวกเหยียดสีผิวยิ่งมองชาวเอเชียแบบเธอเป็นสิ่งน่ารังเกียจ เพื่อนหลายคนมักจะถูกกลั่นแกล้งเสมอ แต่จอมขวัญไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครรังแกง่ายๆ เธอจัดการพวกนั้นจนไม่มีใครกล้ามายุ่ง ลักษณะภายนอกของหญิงสาวจึงต่างจากนิสัยจริงๆ ที่ซ่อนอยู่
“ตูดหมามันไม่หอม ไม่หวาน เท่าปากเธอหรอก”
เกริกยิ้มหยันไม่สะท้านกับคำด่าแสบทรวงนั้นสักนิด เขาสนุกที่ได้ยั่วให้เธอโมโห อยากเห็นธาตุแท้ของลูกสาวนายเลิศให้หมดเปลือก พ่อเลวลูกมีหรือจะดี เขาไม่แปลกใจหรอกหากเธอจะร้ายมากกว่านี้
“ไอ้หน้าด้าน ด่าแล้วไม่สำนึก”
เป็นจอมขวัญเองที่โมโหเขาแทน เธอด่าไปไอ้โจรกระโหลกหนานี่มันไม่สะดุ้งสักนิด หรือสกิลการด่าของเธอ มันใช้ได้ผลกับพวกคนเมืองหน้าบาง ไม่ใช่โจรป่าหน้าด้านแบบไอ้นี่
“เธอล่ะ สำนึกหรือเปล่า”
“สำนึกอะไร ฉันไปทำผิดอะไรกับแก”
จอมขวัญจ้องหน้าเถียงกลับไม่ยอมแพ้ หญิงสาวมองใบหน้าเถื่อนของไอ้โจรถ่อย ด้วยสายตาเกลียดชัง
“ก็ปากร้าย ด่าคนเขาไปทั่ว เหยียดหยามจนเป็นนิสัย มันคงบ่มเพาะมาจากพ่อสินะ ถึงได้เป็นแบบนี้”
เกริกบีบคางเธอแรงขึ้น กระชากเสียงใส่ความโกรธแค้นอัดแน่นในอกเมื่อนึกถึงบิดาของหญิงสาว ศัตรูที่เขาอยากแก้แค้นให้สมกับสิ่งที่มันเคยทำกับครอบครัวของเขา
“กล้าดีอะไรมาว่าพ่อฉัน ไอ้ถ่อย ไอ้โจรชั่ว คนอย่างแกไม่ได้มีค่าเท่าเศษขี้เล็บของพ่อฉันหรอกนะ พ่อฉันเป็นคนดีกว่าโจรอย่างแก ร้อยเท่า พันเท่า”
บิดาคือคนที่จอมขวัญรักและเทิดทูนที่สุดในชีวิต ท่านเป็นแบบอย่างที่ดีงามของเธอ ไอ้โจรชั่วบังอาจมาแตะต้อง เท่ากับจุดระเบิดให้เธอเกลียดเขาเพิ่มขึ้น
- Writer
