six
1636 Words
THE whole wedding is simple yet so solemn for the couple. Naiyak pa nga ako kanina habang nagpapalitan ng vow ang dalawa.
It really fascinate me when I'm witnessing such beautiful event of two different person joining in this kind of matrimony.
Naiisip ko pa nga magpapalit na yata ako ng profession once I get back to my old self. Magwe-wedding planner nalang ako.
Thou I love my job. Bata palang ako I love designing rooms. Ako pa nga nagdesign ng room naming magkakapatid noong bata ako. My nanay make it happen ng sundin niya ang design ko.
And by that thought of my mother naiyak ako ng tuluyan.
I missed my family.
Ngayon lang ako nalayo sakanila ng ganito katagal.
Tapos wala pa kaming communication.
"Ayos ka lang?"tanong ni Andres.
I face him and hug him, on his chest I weep like a child.
"I missed my family"sabi ko sa pagitan ng pagtangis ko.
I know I'm making a scene so I try to compose myself. Nakakahiya baka masira ko ang pinakamahalagang araw ng anak nila Aling Krising.
"Shh...wag ka ng umiyak papangit ka"bulong ni Andres sakin.
I looked at him with disbelief in my face. Umiiyak na nga ako nagawa pa niya akong asarin.
Pero ung inis ko nawala din bigla ng makita kong nakatingin siya sakin at nakangiti.
He even wipe my tears away with his thumb.
"Oh di tumigil kang umiyak. Wag kang mag-alala sigurado nasa ligtas silang lugar ngayon. Isa pa ginagawa naman na ng mga kasamahan ko ang lahat para mahuli ang mga gustong pumatay sayo. Babalik ka din sa dati mong buhay, tiis lang"sabi pa nito habang pinupunasan ang luha ko.
Napakurap kurao nalang ako habang nakatitig sa mukha niya na nakatitig naman siya sakin.
Then I smiled at him.
"Himala di mo ako sinungitan ngayon"ganting biro ko nalang.
I just said it to cover up my true feelings.
Pansin ko kasi nitong mga nakaraang araw, ung inis ko kay Andres nagiging like na.
Tapoa ngumingiti pa siya ng ganito sakin.
"Hoy! Aba mas sweet pa kayo sa bagong kasal"natatawag sita samin ni Gardo.
Isa sa mga kapitbahay namin diti sa nayon. Paglingon ko sa paligid namin nakatingin na pala samin ang lahat ng tao sa maliit na kapilya dito. Maging ang bagong kasal at ang pari saamin nakatingin.
Sa hiya ko napasubsob ako sa dibdib ni Andres para itago ang mukha kong alam kong pulang pula na.
Naramdaman ko naman ang pagyakap sakin ni Andres at ang mahina nitong pagtawa.
..............
AFTER ng kasal may kaunting salo-salo para sa panghalian. Tapos maghapon na inuman ng mga kalalakihan at sa gabi sayawan naman ang nangyari.
Masaya ang naging araw na ito, hindi lang para sa mga bagong kasal. Maging sa mga naging bisita ng mga ito.
Simple yet is full of fun and surprises.
Sa loob ng halos dalawang linggo kong pagstay sa nayon na ito I find myself liking the simple life in here.
Parang untu-unti nasasanay na ako. Kahit naman kasi taga-probinsya si nanay hindi ako nagstay doon ng matagal. Pinakamatagal na ang isang linggo.
And experiencing it now, living in a remote town of a province I now understand why Blaze love it. Bukod sa asawa nitong si Xylona na namatay. Kahit simple ang pamumuhay masaya naman.
"Sayaw tayo"aya sakin ni Andres.
Napalingon ako sa kanya. Nasa labas lang kami ng hall o tawag ng mga tao dito na damara. Nasa loob noon ang mga kadalagahan at mga kabinataan dito na masayang nagsasayawan.
Nakatitig sa mukha ko si Andres. Sa tama ng liwanag na nagmumula sa sayawan nakikita kong mapungay na ang mata niya. Isa din kasi siya sa nagkiinom kaninang hapon. Pero alam kong kontrolado niya ang pag-inom niya.
"Ayoko, mahal talent fee ko sa pagsayaw. Isa pa nagbabayad ang mga sasayaw dyan. May pera ka?"biro ko lang naman iyon.
Kasi naman kung makatitig si Andres sakin kala mo naman ako na ang pinakamagandang babae sa balat ng lupa.
Ang bilis bilis tuloy ng t***k ng puso ko.
"Ako pa ba"sabi naman ni Andres.
Umalis siya sa tabi ko, nakita ko siyang lumapit sa may lamesa kung saan nagpapalista ang mga gustong magresquest ng sayaw.
Nakita ko siyang may inabot na papel, dahil may kalayuan tapos medyo madilim pa kaya di ko alam kung magkano ang iniabot ni Andres.
"Special request muna tayo mga kapatid. Solo dance nila Andres at Blaire. A thousand years DJ..."madami pang sinabi ang emcee pero di ko na inintindi.
Kasi ang mga mata ko nakatitig na kay Andres na papalapit sakin.
Ung mabilis na t***k ng puso ko dumoble. Pakiramdam ko tuloy parang lalabas na ang puso ko sa mismong kinalalagyan niya. Lalo pa ng nasa harapan ko na ang lalaking dahilan ng pagtibok ng puso ko ng ganito.
"Bayad na ako ng damage, ung TF mo nalang utang ko. Pagbalik natin sa mga buhay natin babayaran ko iyon, kahit buhay ko pa ang ibayad ko mahal na prinsesa. Maisayaw lang kita ngayong gabi"anito bago ito ngumiti ng sobrang tamis sakin.
"My I have this dance with you my princess"sabi pa nito.
Medyo yumukod pa ito habang nakalahad ang kamay sa harapan ko. Tapos si Andres para knight na nakaluhod ang isang tuhod sa harapan ng prinsesa niya.
Napakagat ako sa ibabang labi ko bago ko tinanggap ang kamay niya.
Ako pa ba, hindi ko naman ipapahiya ang knight ko ano.
"Sabi mo iyan, tatandaan ko ang gabing ito, Andres"sabi ko naman.
We walk in the center of the crowd, pero wala akong pakialam basta nakatitig lang ako sa mukha ni Andres habang nagsasayaw kami.
Good heaven na matangkad ako, hindi ko kailangan na tingalain siya masyado. And I have this chance for a closer look on his face.
The whole song, kami lang talaga ang umayaw na dalawa. We never talk, we just stare each other.
Paminsan minsan ngumingiti, pero madalas nakatitig lang kami sa isa't isa.
Hanggang sa natapos ang kanta at umalis kami sa dance floor.
Habang naglalakad kami magkahawak kamay lang kaming dalawa. Deretso na nga kami ng uwi after namin doon sa sayaw namin.
And for the first time, i feel happy after that dreadful night of my life.
.............
NAKATITIG lang ako sa magandang mukha ni Blaire na mahimbing na natutulog.
Hindi ko alam pero iba talaga ang dating niya sakin. Unang kita ko pa lang sa kanya.
Pero kasi ayoko sa lahat ang mga spoiled brat na katulad niya.
Wala siyang alam sa gawaing bahay bukod sa mag ayos ng mga kagamitan.
Napahinga nalang ako ng malalim.
Kung ano-ano iniisip ko.
Tumayo ako para magbawas sana ng tubig sa katawan ng gumalaw si Blaire at bigla akong yakapin.
Bigla para akong nanigas sa pagyakap niya sakin. Isa pa iti, pangalawang gabi ko na siyang nakakatabi ngayon.
Hindi ko maigalaw ang katawan ko. Iniisip ko baka kasi biglang magising ai Blaire kapag gumalaw ako.
Tangina, magkakasakit ako nito sa bato.
Hindi ko alam kung paano, nakatulog ako ng gabi iyon. Paggising ko wala na sa tabi ko si Blaire.
Kinabahan naman akong bigla, hindi kasi dapat nawawala sa paningin ko ai Blaire kahit na anong mangyari.
Pagbaba ko nakita ko agad ang hinahanap ko.
"Oh gising kana, kain na tayo nakapagluto na ako"sabi pa niya.
Pagtingin ko sa lamesa namin, nandoon na nga ang pagkain. Nakahain na siya, may kanin, pritong itlog na may hiniwang kamatis. May mga ulam din doon na galing sa handaan kahapon.
"Sinong nagluto?"takang tanong ko sa kanya ng makalapit ako.
Napansin ko kasi ang kalan namin na may usok pa. Tapos nakasalang pa doon ang initan ng tubig.
Hindi nagagamit ang kalan na ito kung hindi ako ang magluluto para samin.
"Ako"sagot ni Blaire.
Hindi naman sa hindi ako naniniwala sa sinabi niya ha. Pero kasi nakakabigla talaga ang sinabi niyang ito ang nagluto.
"Ung egg at rice lang naman niluto ko. Tapos ung iba bigay na nila Aling Krising ininit na daw nila iyan"sabi nito kahit na hindi naman ako nagtatanong.
Magana naman akong dumulog sa hapag.
"Kain na tayo"aya ko nalang sa kanya.
Nakita kong lumapit siya sa kalan para magsalin ng mainit na tubig sa mug.
"Aw!"daing nito sabay bitaw bigla sa takure.
Mas malakas itong napadaing ako naman napamura sa nakita ko. Dali-dali akong lumapit sa kanya at hinila siya palayo sa kalan.
Dinala ko siya sa palikuran namin para basain ang nabanlian sa kanya.
"Aray!"daing niya.
Dala ng pag-aalala ko sa kanya itinaas ko ang damit niya para tignan ang nabanlian niyang tiyan. Hindi ko na naisip na nakakailang pala ang ginawa ko.
Lalo pa ng hipan ko ang tiyan niyang namumula na ngayon dahil sa napaso.
Narealize ko lang ang ginawa ko ng hawakan ako ni Blaire sa balikat ko. Napaangat ang tingin ko, nakaluhod na pala ako sa harapan ni Blaire.
Napalunok ako ng ilang ulit. Hindi ko lang pala tinaas ang damit niya. Inalis ko pa pala ito sa kanya.
Naka-bra nalang ngayon si Blaire.
Hindi siya nakatingin sakin, pulang pula pa ang pisngi.
"Ehem!, hindi ka kasi nag-iingat. Ayan tuloy napaso ka. Sa suaunod ako nalang ang magluluto para satin. Sayang ang balat mo kung magkakapeklat ka"kunwari lang na nainis ako sa kanya.
Ang totoo nag-aalala ako para sa kanya.
"Gusto ko lang namang makatulong na sayo"bulong nito pero narinig ko naman.
Umayos ako ng tayo at hinawakan siya sa balikat.
"Okay lang kung di ka na magluto kahit kailan. Basta ligtas ka, naiintindihan ko kung hindi ka marunong magluto. Wag mo nalang akong pansinin kapag nagsungit ako kapag walang pagkain. Basta safe ka at walang sugat okay na ako doon."sabi ko sabay talikod at labas ng banyo.
Parang wala ako sa sarili ko sa tuwing malapit sakin si Blaire. Alam ko iyon, kilala ko ang sarili ko.
Alam ko iba na ang pagtingin ko sa kanya.
...........
- Writer
