ฆาตกรรัก

กล่องดวงใจ

เจสสิกาตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวเธอรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อตอนที่ออสตินโน้มใบหน้าลงมาสูดดมที่ซอกคอหอมของเธอ เขาเหมือนคนโรคจิต เธอไม่เคยรู้ว่าออสตินกับพ่อของเธอมีปัญหาอะไรกันมาก่อน แต่ได้โปรดเถอะขอให้จิตใต้สำนึกของเขายังพอมีความเป็นคนอยู่บ้างสักนิดหนึ่งก็ยังดี

"ฉันอยากรู้"

"อึก ..."

เธอกลั้นเสียงสะอื้นไห้แล้วหันมาสบตากับมาเฟียหนุ่มตรงๆ

"ถ้าพ่อเธอเห็นเธอในสภาพที่ไม่ปกติ ในสภาพที่ยับเยิน พ่อของเธอจะเป็นยังไง"

"อึก... ยะ... อย่า"

"สภาพของลูกสาวสุดที่รักที่ยับเยินเพราะฉัน มันคงเป็นอะไรที่น่าดูมากเลย ใช่มั้ยเจสซี่" เธอเอ่ยห้ามน้ำเสียงแสนเบา หยาดน้ำตาแห่งความหวาดกลัวรินไหลออกมาอย่างช้าๆ หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเมื่อมาเฟียหนุ่มเลื่อนมือลงไปปลดกระดุมกางเกงยีนของเธอออกแล้วถอดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด! ยะ... อย่าถอดนะ... อย่าทำฉันนะ!"

"ชู่ว์~ จุ๊ๆ"

"ไม่เอาน่าเจสซี่ ถ้าไม่ถอดแล้วฉันจะเอาได้ไงละ จริงไหม" ออสตินใช้หลังมือปาดหยาดเลือดสีสดที่กำลังไหลลงมาตามกรอบหน้าของเขาแล้วตวัดมันเข้าปากด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะจ้องมองร่างบางที่พยายามดีดดิ้นต่อสู้กับเขาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"ยะ... อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"

"เธอกำลังขอร้องฉันเหรอ" มือหนาไล่ลูบขึ้นตามร่างกายของหญิงสาวก่อนจะกระชากบราเซียร์ออกด้วยความรุนแรงจนมันขาดวิ่นอย่างไม่มีชิ้นดี ร่างกายขาวเนียนของเธอขึ้นรอยแดงด้วยความเจ็บแสบหน้าอกคู่งามของเธอสลางออกจากกันทำให้มาเฟียหนุ่มที่มองสองเต้านั่นนิ่งไปเพียงนิดเขาไม่คิดว่าสองเต้านั่นจะสวยงามได้รูปขนาดนี้

"ปล่อยนะ คุณทำฉันเจ็บ อึก..."

"..." ออสตินไม่เอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาเขาเพียงแค่จ้องมองใบหน้าของหญิงสาวสลับกับหน้าอกตูมเต่งของเธอไปมาแล้วตัดสินใจโน้มใบหน้าลงไปกัดเข้าที่ลำคอระหงของเธอจนเกิดรอยฟัน

"อื้อออออ! กรี๊ดดดดดดดดด!"

"อืมมมม~"

"จะ ... เจ็บ ฉันเจ็บ"

ออสตินไม่ได้ฟังคำพูดอะไรจากปากของหญิงสาวเลยสักนิด เขาคิดเพียงแค่ไอ้ฆาตกรนั่นต้องเจ็บช้ำเพราะเขา ต้องทรมานเพราะเขาไปทีละเล็ก

ทีละน้อย และแน่นอนการทำร้ายกล่องดวงใจของมัน มันน่าจะเป็นผลที่ดีที่สุด

มันจะรู้สึกยังไงนะถ้ารู้ว่าลูกสาวสุดรักสุดหวงของมันต้องถูกศัตรูอย่างเขาทำลายเธออย่างไม่เหลือชิ้นดี ไอ้ฆาตกรนั่นต้องคลานมากราบแทบเท้าเพื่อขอขมาเขา แล้วเขาจะเป็นคนเป่าหัวมันด้วยตัวของเขาเอง

"เธอต้องเลือกแล้วละ"

"อึก... อึก..." เจสสิกาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้ เธอหวาดกลัวเหลือเกิน นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอกันเนี่ยความเจ็บปวดที่ออสตินยัดเยียดมันให้เธอตอนนี้มันไหลออกมาเป็นน้ำตา

"ว่าเธอจะนอนอ้าขารองรับความใคร่จากฉัน หรือจะให้ฉันเป่าหัวพ่อของเธอดี" เด็กสาวหันมองหน้าของมาเฟียหนุ่ม เธอไม่เข้าใจอะไรเลยทำไมเขาถึงต้องทำกับเธอขนาดนี้ด้วย

"พะ... พ่อฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนา ทะ... ทำไมคุณถึงจ้องแต่จะทำร้ายท่าน" มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มร้าย รอยยิ้มของเขาช่างน่ากลัวเสียเหลือเกินในสายตาคนมองอย่างเธอเขาเหมือนคนโรคจิตที่ยังไม่ถูกบำบัด

"อื้อออ!" มือหนาบีบเข้าที่แก้มนวลของคนตัวเล็กจนปากของเธอขึ้นรูปตัวโอ เขาเพิ่มแรงบีบขึ้นอีกหน่อยเมื่อเธอไม่ยอมสบตากับเขา

"ไม่ต้องรู้หรอก ยังไงพ่อเธอก็ต้องตายเพราะฉันอยู่ดี"

"..."

"แต่ก่อนที่มันจะตาย ฉันก็ขอสนุกกับเธอสักหน่อยดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา"

"..."

"ไม่ใช่ว่าฉันสนใจอะไรเธอหรอกนะ ฉันแค่ เสียดายของ"

สายตาคมไล่มองเรือนร่างของหญิงสาวก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง ออสตินปล่อยสองแขนของคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วจัดการปลดกางเกงยีนตัวสวยของตัวเองออกไปให้พ้นทาง ในขณะที่

เจสสิการีบถอยหลังกรูดออกไปด้วยสภาพร่างกายที่เกือบจะเปลือยเปล่า ตอนนี้เธอเหลือเพียงแต่แพนตี้ตัวเดียวที่ปกปิดของรักของหวงของเธอเอาไว้

"ยะ... อย่าเข้ามานะ ไอ้สารเลว!"

"สารเลวเหรอ" หึ ดุใช้ได้

"อึก... อึก..."

"ฉันชอบมันนะ" ก็ดีจะได้ไม่จืดชืด

พรึ่บ!

มาเฟียหนุ่มกระชากสองขาเรียวของหญิงสาวเข้าหาตัว ร่างเล็กของเธอเซถลาไปตามแรงดึงของเขา เธอหนีบขาแน่นไม่ยอมให้มาเฟียหนุ่มแทรกตัวเข้ามาตรงกลางได้ง่ายๆ หยดน้ำตาแห่งความหวาดกลัวถาโถมเข้าหาเธออย่างไม่มีหยุดพัก ร่างบางสั่นเทาเหมือนกระต่ายน้อยที่หวาดกลัวเสียงฟ้าผ่าออสตินไม่ปล่อยให้เธอพยศได้นานนัก เขากระชากลำคอระหงของเธอขึ้น

แววตาดุดันของเขาทำเอาเด็กสาวไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

"ดูผลงานเธอด้วย" เขาชี้ไปที่ศีรษะของตัวเองด้วยน้ำเสียงดุดัน

"ในเมื่อเธอเลือกจะร้ายกับฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมีความปรานีกับเธอ!"

"..."

"จริงไหม เจสซี่"

เขามันโรคจิต...

เธอไม่รู้อะไรเลยทำไมเธอถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ หญิงสาววัย

แรกแย้มที่อยากจะมาฝึกงานกับบริษัทที่มั่นคง เธอวาดฝันเอาไว้ว่าจะได้ทำงานอย่างมีความสุขที่นี่ แล้วนี่อะไร สิ่งที่เธอกำลังเจออยู่มันคืออะไร ไม่เอานะเธอไม่เอาแบบนี้นะ เธอต้องปลอดภัย และรอดไปงานน้ำมือของเขา

แววตาดุดันของมาเฟียหนุ่มที่จ้องมองสร้อยคอของเธออย่างไม่ยอมให้มันคลาดสายตา ภาพเหตุการณ์เมื่อวัยเด็กของเขามันฉายซ้ำเข้ามาในหัว เขาตะคอกเธอจนร่างบางสะดุ้งโหย่ง สองมือเรียวกำกำปั้นแล้วทุบที่แผงอกแกร่งระรัวหวังเอาตัวรอด

แม้มันจะไม่มีทางเลยก็ตาม

"อ้าขา"

"อึก... ปล่อยฉันนะ... อึก" เธอไม่ยอมทำตาม

"บอกให้แหกข้าออกไม่ได้ยินรึไงวะ!"

ออสตินช่างน่ากลัวเขาเริ่มบันดาลโทสะ แล้วจับเธอแหกขาออกด้วยความรุนแรง แพนตี้ตัวบางที่เป็นปราการสุดท้ายของเธอถูกฉีกกระชากออกจนพังยับเยิน ขาขาวๆ ของเธอเกิดรอยแดงเพราะความรุนแรงจากคนตรงหน้า

"พูดดีๆ ไม่ฟัง ถ้าเจ็บตัวก็อย่ามาร้องแล้วกัน"

"ฉันขอละ... ออสติน ฉันขอร้อง"

สายตาคมไล่มองร่างบางอย่างพึงพอใจอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะงัดเอาแก่นกายใหญ่ออกมากำชักรูดสองสามครั้ง เมื่อเด็กสาวได้เห็นถึงขนาดของมันเธอถึงกับเบิกตาโตขึ้น ลำใหญ่ยาวที่มีเส้นเลือดปูดโปนนั่นมันทำให้เธอหวาดกลัวกว่าเจ้าตัวเป็นไหนๆ

"ไม่! ยะ... อย่าเอาเข้ามานะ" เธอพยายามดิ้น ดิ้น และดิ้นเพื่อให้รอดพ้นจากพันธนาการของเขา

"เธอนี่ โง่ฉิบหาย"

ปึก!

มาเฟียหนุ่มจับสองขาของเธอแยกออกกว้างแล้วยัดแก่นกายใหญ่ของตัวเองเข้าไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เบิกทาง ช่องทางรักฝืดเคืองของเธอเริ่มแดงช้ำ จนน่าสงสาร สองขาเรียวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่คนบนร่างพยายามยัดความใหญ่โตเข้าไปแต่มันก็เข้าไปได้แต่เพียงส่วนหัวเท่านั้น

มาเฟียหนุ่มแสดงความหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เขาชักท่อนลำออกมาแล้วถ่มน้ำลายลงไปที่ร่องสาวแล้วจับแก่นกายใหญ่ของตัวเองจ่อที่ปากทางเข้าทางเดิมอีกครั้ง

"ออสติน ยะ... อย่า ฉันเจ็บ"

"หึ"

กึด!

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!