ตอนที่ 6 ไม่ปกติ

1673 Words

เวย์ใช้เวลาเปลี่ยนล้อรถนานพอสมควรเพราะเครื่องมือช่างที่เธอมีนั้นมีไม่กี่อย่างทำให้ยากต่อการถอดล้อ ปกติเขาจะพกกล่องเครื่องมือช่างติดรถตัวเองไว้ตลอดแต่วันนี้เขาเอารถมาส่งให้ลูกค้าคนเดียวไม่คิดว่าบ้านของลูกค้าจะต้องเข้ามาซอยลึกขนาดนี้ เมื่อส่งรถให้ลูกค้าเสร็จเวย์ก็เดินมาตามซอยเพื่อไปหารถแท๊กซี่ตามถนนใหญ่ก็มาเจอรถของนิชาจอดอยู่ข้างทางพร้อมกับได้ยินเสียงเรียกตะโกนขอความช่วยเหลือเขาจึงรีบวิ่งไปช่วยแต่ไม่คิดว่าจะเป็นสาวผมแดงที่ชอบยืนเถียงกับเขาถึงสองครั้ง ขณะที่เวย์กำลังนำล้อใหม่ใส่รถอยู่นั้นก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนิชามายืนอยู่ข้างๆ เขา “ให้ช่วยอะไรมั้ย” นิชาเอ่ยถามเวย์ด้วยน้ำเสียงปกติไม่มีวีนหรือแว๊ดเสียงใส่เขาเหมือนทุกครั้งจนเวย์ถึงกับต้องเงยหน้ามองด้วยความสงสัยทันที “พวกนั้นมันเอายาอะไรให้คุณกินรึเปล่า” เวย์เงยหน้าถามนิชาพร้อมกับคิ้วขมวดใส่เธอ “เปล่านะ พวกนั้นไม่ได้เอาอะไรให้ฉันกินเลย ทำไมหรอ” นิชาถามเวย์กลับด้วยความสงสัย “เห็นพูดเพราะ ไม่แว๊ดเสียงเหมือนปกติที่เจอกัน ก็คิดว่าโดนยาจนเบลอซะอีก” “ไอ้คนบ้า ฉันอุตส่าห์ถามดีๆ ยังมาพูดกวนอีก ชิ” นิชาแว๊ดเสียงใส่เวย์ทันทีเมื่อโดนเขาพูดกวนใส่ “หึ แบบนี้ค่อยปกติหน่อย เมื่อกี๊คุณพูดดีด้วยทำเอาผมขนลุกเลยนะจะบอกให้ นึกว่าคุณโดนยามาแล้วเกิดมาปล้ำผมกลางป่านี่ผมซวยเลยนะ เดินมาดีๆ ก็ได้มาเป็นผัวคน” “กรี๊ดด ไอ้คนบ้า ใครอยากเอานายเป็นผัวกัน” “โอ๊ย! นี่คุณเล่นเตะผมเลยหรอ เจ็บนะคุณ” เวย์ร้องเจ็บทันทีเมื่อนิชาทั้งด่าเขาแล้วยังมาเตะเข้าที่หลังเขาจนหน้าคว่ำลงไปที่รถจนเวย์ต้องเอามือยันรถเธอไว้ “นายเลี้ยงหมาไว้ในปากรึไง คำพูดคำจาแต่ล่ะอย่างพูดแต่เรื่องไม่ดีออกมา เสร็จรึยัง ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” นิชายืนกอดอกแว๊ดเสียงใส่เวย์ด้วยความโมโห “สั่งเหมือนผมเป็นลูกน้องเลยนะคุณ เดี๋ยวก็ใส่น๊อตให้ไม่ครบปล่อยให้ล้อหลุดเลยนิ” เวย์พูดขึ้นอย่างกวนๆ “ถ้ากล้าก็ลองสิ แค่น๊อตฉันใส่เองก็ได้” นิชาพูดใส่เวย์อย่างไม่ยอม “โอเค งั้นคุณก็ใส่น๊อตที่เหลือเองแล้วกัน ผมไปล่ะ” พูดจบเวย์ก็วางเครื่องมือลงพื้นแล้วลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินไปทันที “งืออ เดี๋ยวนาย นายจะไปจริงๆ หรอ” เวย์ยิ้มมุมปากทันทีเมื่อนิชานั้นมาจับแขนเขาไว้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนจะร้องไห้ “ก็คุณบอกว่าทำเองได้ ผมก็จะกลับไงครับ จะอยู่ให้เสียเวลาทำไม” เวย์แกล้งพูดเสียงเรียบพร้อมกับทำหน้านิ่งจนนิชาถึงกับหน้าถอดสีเพราะคิดว่าเขาจะไปจริงๆ “ยะ…อย่าพึ่งไป นายมาช่วยใส่ล้อรถให้เสร็จก่อนสิ” นิชาพูดขึ้นพร้อมกับมองเวย์ด้วยสีหน้าอ้อนวอนจนเวย์ถึงกับรู้สึกใจเต้นแรงเมื่อได้เห็นสีหน้าอ้อนของเธอ ‘เชี่ยย ทำหน้าแบบนี้ แม่ง โคตรน่ารัก แข็งใจไว้ไอ้เวย์อย่าหลงใจอ่อนให้เค้าง่ายๆ นะมึง’ เวย์คิดในใจทันทีเมื่อความรู้สึกข้างในมันกำลังบอกว่าคนตรงหน้านั้นกำลังทำท่าทางน่ารักใส่ตัวเอง จึงรีบสลัดความคิดแล้วปรับสีหน้ามานิ่งขรึมทันที “อยากให้ทำให้ก็พูดขอร้องผมดีๆ สิ” “ฉันก็พูดขอร้องนายไปแล้วไง” นิชาพูดขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดของเวย์ “หึ เมื่อกี๊นี่คือพูดขอร้องหรอ ผมคิดว่าคุณสั่งผมซะอีก พอดีอยากได้ยินคำพูดเพราะๆ เสียงหวานๆ น่ะครับ แบบว่า คุณขา ช่วยทำต่อให้เสร็จก่อนได้มั้ยคะ นะคะคุณขา อะไรประมาณนี้น่ะ” นิชาถึงกับเบิกตากว้างใส่เวย์เมื่อได้ยินประโยคที่เขาอยากให้เธอพูดเพราะเขานั้นทำเสียงล้อเลียนใส่ด้วย “ไม่มีทาง ฉันไม่พูดแบบนั้นแน่นอน แค่คิดก็จะอ้วกแล้ว” นิชาพูดขึ้นอย่างไม่ยอม “ไม่พูด งั้นคุณก็ทำเองแล้วกัน ไปล่ะ” พูดจบเวย์ก็หันหลังแกล้งจะเดินไปแต่ก็โดนนิชาดึงแขนไว้เหมือนเดิม “ดะ…เดี๋ยวสินาย งืออ โอเคๆ ฉันยอมพูดก็ได้” เวย์กระตุกยิ้มพอใจทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเธอจึงหันหน้ากลับมาหาเธอเหมือนเดิม “พูดมาสิครับ” เวย์พูดขึ้นพร้อมกับยืนกอดอกพิงรถของเธอแล้วส่งยิ้มกวนๆ ใส่รอฟังเธอพูด จนนิชาได้แต่ขบกรามแน่นมองค้อนใส่เวย์อย่างคาดโทษเมื่อเห็นท่าทางและสีหน้ากวนๆ ของเขา เมื่อไม่มีทางเลือกนิชาจึงต้องยอมทำตามที่เขาบอก “คุณขา ช่วยเปลี่ยนล้อรถให้เสร็จก่อนได้มั้ยคะ พอใจรึยัง” นิชากัดฟันพูดประโยคที่เวย์ให้พูดพร้อมกับมองเขาอย่างไม่พอใจ ส่วนเวย์ก็ยิ้มชอบใจเมื่อเอาชนะเธอได้ “ยัง” “อะไรของนาย ฉันก็พูดไปแล้ว นายอย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ” นิชาแว๊ดเสียงใส่เวย์ทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา “มันยังขาดอีกประโยคสุดท้าย พูดให้จบสิครับ เร็วสิ ไม่งั้นผมไปจริงๆ” “งืออ พูดก็ได้” นิชาพูดขึ้นอย่างจำยอมจนเวย์ได้แต่กระตุกยิ้มพอใจไม่หุบ “คุณขา ช่วยเปลี่ยนล้อรถให้เสร็จก่อนได้มั้ยคะ นะคะคุณขา ฉันพูดหมดแล้วมาทำให้ฉันเลย” นิชารีบพูดขึ้นทันทีด้วยความไม่พอใจเมื่อเธอนั้นแพ้ทางให้กับคนตรงหน้า “หึ พูดแบบนี้ค่อยน่าช่วยหน่อย รอสักครู่นะครับคุณผู้หญิง” พูดจบเวย์ก็นั่งลงใส่น๊อตให้นิชาต่อ ส่วนนิชาก็ได้แต่กัดฟันมองค้อนใส่เขาอย่างคาดโทษ ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้คนนิสัยไม่ดี’ นิชากัดฟันคิดในใจขณะที่ยืนมองเวย์ใส่น๊อตกับล้อรถให้เธออยู่ สักพักเขาก็ทำเสร็จแล้วเก็บล้อรถเดิมพร้อมกับเครื่องมือไว้ที่หลังรถให้เธอ “เสร็จแล้วคุณ” เมื่อเอาของเก็บใส่หลังรถให้เธอเรียบร้อยแล้วเวย์ก็เดินมาหานิชาที่ยืนอยู่ข้างประตูฝั่งคนขับทันที “อืออ งั้นฉันไปล่ะ” พูดจบนิชาก็ตั้งท่าจะขึ้นรถแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเวย์เรียกก่อน “เดี๋ยวสิ” “นายมีอะไรอีก” นิชาหันมาถามเวย์ด้วยความสงสัย “ขอบคุณสักคำน่ะมีมั้ยครับ” เวย์พูดขึ้นทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อไม่ได้ยินคำขอบคุณจากเธอ “ขอบคุณ” พูดจบนิชาก็ขึ้นรถแล้วขับไปทันที “แม่ง พูดขอบคุณแบบไม่เต็มใจแบบนี้จะพูดทำไมวะ ทำความดีไม่ขึ้นจริงๆ เลยกูนิ” เวย์พูดบ่นให้นิชาทันทีแล้วเดินไปอย่างอารมณ์ไม่ดี เพราะลืมว่าตัวเองต้องเดินไปยังถนนใหญ่อีกไกลแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรถของเธอถอยหลังกลับมาหาเขา เวย์จึงหยุดเดินจนรถของเธอมาจอดตรงที่เขายืนอยู่ จากนั้นนิชาก็ลดกระจกฝั่งข้างคนขับลงเพราะเวย์ยืนอยู่ตรงนั้น “ล้อรถมีปัญหาหรอคุณ” เวย์เอ่ยถามทันทีพร้อมกับมองไปที่ล้อรถเพื่อจะเช็คเพราะเรื่องซ่อมรถเขานั้นใส่ใจรายละเอียดมาก “เปล่า” ขณะที่เวย์กำลังจะเดินไปดูล้อรถก็ต้องชะงักหันกลับมามองนิชาเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ “แล้วคุณถอยรถกลับมาทำไม” เวย์เอ่ยถามนิชาด้วยความสงสัย “ฉันพึ่งสังเกตว่าคุณไม่มีรถ เลยถอยรถกลับมาถามว่าคุณจะไปไหน” นิชาพูดขึ้นเสียงเรียบแต่ก็ทำสีหน้าเชิดใส่เพราะกลัวเสียฟอร์มจนเวย์ได้แต่ยิ้มมุมปากใส่เธอ “ผมเอารถมาส่งให้ลูกค้าเลยจะเดินไปหาแท็กซี่กลับที่ถนนใหญ่” เวย์ตอบนิชาไปตามตรง “ขึ้นรถสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง” เวย์มองนิชาด้วยสีหน้าอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าเธอจะชวนเขาขึ้นรถ “ยืนนิ่งทำไม จะไปมั้ยเนี่ย ถ้าไปก็รีบๆ ขึ้นมาสิ” นิชาแว๊ดเสียงใส่เวย์ทันทีเมื่อเห็นเขามองเธออย่างอึ้งๆ “ไปสิครับ กำลังตกใจว่าผีเข้าคุณอยู่รึเปล่า” เวย์พูดขึ้นอย่างกวนๆ แล้วเปิดประตูขึ้นรถทันที “ไอ้บ้า เอะอะก็ว่าฉันโดนยา เอะอะก็ว่าฉันโดนผีเข้า ในหัวนายคิดแต่เรื่องแปลกๆ แบบนี้ตลอดรึไง” นิชาพูดขึ้นเสียงใส่เวย์เสียงดังทำเอาเวย์ถึงกับรีบปิดหูอย่างเร็ว “คุณจะพูดเสียงดังทำไมเนี่ย หูผมอื้อหมดแล้ว” “ก็ใครให้นายมาพูดกวนฉันก่อนล่ะ หยุดพูดกวนฉันเลยนะฉันไม่มีสมาธิขับรถ” นิชาพูดดักเวย์ทันทีเพราะกลัวเขาจะเถียงกับเธอต่อ “หึ งั้นให้ผมขับก็ได้นะ คุณจะได้มีสมาธิเถียงกับผมต่อ” นิชาหันไปมองค้อนใส่เวย์ทันทีแต่ไม่พูดอะไรต่อเพราะกำลังใช้สมาธิกับการขับรถอยู่ ส่วนเวย์เมื่อเห็นดูเธอจะตั้งใจขับรถจึงเงียบเสียงไม่พูดกวนเธอต่อ ตาคมมองร่างบางที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่เงียบแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more