ตอนที่ 7 เสียท่า
1649 Words
“นี่คุณ”
ขณะที่ทั้งสองขับรถออกมาได้สักพักเวย์ก็เรียกนิชาทันทีเมื่อนึกบางเรื่องขึ้นได้
“อะไร”
นิชาถามเวย์กลับแต่ไม่ได้หันมามองเพราะสายตายังสนใจถนนอยู่
“ผมว่าเราลืมอะไรไปนะ”
“ลืมอะไรของนาย”
นิชาหันมาถามเวย์พร้อมกับคิ้วขมวดขึ้นด้วยความสงสัยสัยแล้วหันไปมองถนนต่อ
“เราลืมแจ้งความเอาเรื่องไอ้คนที่มันจะข่มขืนคุณไปรึเปล่า โอ๊ย! คุณเบรกรถทำไมเนี่ย”
เวย์ร้องเจ็บทันทีเมื่ออยู่ดีๆ นิชาก็เหยียบเบรกกะทันหันจนหน้าเขาฟุบไปกระแทกกลับคอนโซลหน้ารถของเธอ
“นั่นสิ นี่ฉันลืมได้ไงเนี่ย ไม่ได้คนแบบนี้มันต้องโดนหนักๆ เมื่อกี๊นายทำพวกนั้นสลบไปใช่มั้ย”
“อืม คุณจะทำอะไร เฮ้ย! จะกลับรถไปไหนเนี่ย”
เวย์เอ่ยถามนิชาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆ เธอนั้นหักรถเลี้ยวกลับโดยไม่บอกเขาสักคำ
“ไปสั่งสอนไอ้คนชั่วสองคนนั่นไง เมื่อกี๊ฉันมัวแต่ตกใจกลัวจนลืม ตอนนี้ฉันมีสติแล้วฉันต้องได้เอาคืนที่มันมาตบหน้ากับต่อยท้องฉัน”
นิชาพูดขึ้นด้วยความโมโหจนเวย์ได้แต่ส่ายหัวให้เธอ
“หึ ตอนนั้นยังร้องห่มร้องไห้ตัวสั่น ตอนนี้ปากเก่งเชียวนะแม่คุณ”
เวย์พูดแซวนิชาทันทีเมื่อเห็นท่าทางโมโหของเธอ จนนิชาหันมามองค้อนใส่เขา
“พูดมาก ตอนนั้นฉันคนเดียวจะไปสู้ผู้ชายสองคนได้ยังไง ตอนนี้มีนายช่วยแล้วยังไงฉันก็จะเอาคืน”
“เดี๋ยว ผมบอกคุณตอนไหนว่าจะช่วยคุณสั่งสอนไอ้สองคนนั่น”
เวย์ถามขึ้นเสียงสูงเมื่ออยู่ดีๆ เธอก็มายัดเยียดหน้าที่ให้เขา
“ไม่รู้ล่ะ ฉันอาสาจะไปส่งนายแล้ว ยังไงนายก็ต้องช่วยฉัน นั่นไงรถพวกมันยังอยู่แสดงว่ามันยังไม่ฟื้น”
นิชาพูดขึ้นเมื่อเห็นรถมอเตอร์ไซค์ของสองคนนั้นยังอยู่ที่เดิม จนเวย์ได้แต่ถอนหายใจออกมาเพราะดูท่าเขาคงต้องได้ช่วยเธออีกเหมือนเดิม
“คุณเดินนำหน้าไปสิ เดี๋ยวฉันเดินตาม ขอยืมโทรศัพท์ด้วยฉันจะโทรแจ้งตำรวจ โทรศัพท์ฉันแบตหมด”
เมื่อทั้งสองลงรถมาแล้วนิชาก็พูดขึ้นทันที
“สั่งเอาๆ เหมือนคุณเป็นเจ้านายผมเลยนะ”
เวย์พูดบ่นให้นิชาแต่ก็ยอมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้เธอจากนั้นก็เดินนำหน้าไปหาผู้ชายสองคนนั่นตามที่เธอบอก ส่วนนิชาเมื่อเวย์ปลดล็อคโทรศัพท์แล้วยื่นให้ก็รับมาแล้วโทรแจ้งตำรวจทันที
“นายไอ้คนที่มันตบหน้าฉันฟื้นแล้ว รีบไปจับมันไว้เร็ว”
นิชารีบพูดขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นผู้ชายอีกหนึ่งคนที่เป็นคนตบหน้าเธอกำลังจะฟื้น จึงรีบบอกเวย์ทันที ส่วนเวย์เมื่อได้ยินคำพูดของเธอก็รีบวิ่งไปจับผู้ชายคนนั้นไว้ทันทีเพราะกลัวจะหนีไปก่อน เวย์ก้มไปดึงผู้ชายคนนั้นให้ลุกขึ้นโดยตัวเองอยู่ข้างหลังแล้วจับแขนชายคนนั้นล็อคมาด้านหลัง
“ปล่อยกู มึงต่อยจนกูสลบไปแล้วจะกลับมาทำอะไรกูอีก กูยังไม่ได้ทำอะไรอีนี่เลยสักนิด”
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
ขณะที่ชายคนนั้นกำลังพูดโวยวายใส่เวย์นิชาก็เดินมาตบหน้าชายคนนั้นสองครั้งจนปากแตก ทำเอาเวย์ถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอจะมือหนักขนาดนี้
“กล้าดียังไงมาตบหน้าสวยๆ ของฉันจนเป็นรอย คิดผิดแล้วที่มามีเรื่องกับฉัน”
ปึก
“โอ๊ย!”
เวย์ถึงกับเบิกตากว้างตกใจเมื่อเห็นนิชาเตะเข้าที่เป้าของผู้ชายที่เขาจับตัวไว้ทำเอาผู้ชายคนนั้นถึงกับหน้าซีดเมื่อโดนความจุกเล่นงาน เวย์จึงปล่อยให้นอนขดตัวลงที่พื้นอย่างเวทนา
“โหดเกินไปรึเปล่าคุณ นั่นกล่องดวงใจของผู้ชายเลยนะ แตกหมดแล้วมั้งนั่น”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าขนลุกเพราะถ้าเขาโดนเองคงจะจุกไม่น้อย
“ชิ แค่นี้ยังน้อยไป นายเฝ้าไว้นะ ฉันจะเดินไปรอตำรวจที่รถเผื่อมาถึงจะได้พาเดินเข้ามา”
“เอ้า! แล้วทำไมคุณไม่เฝ้าเองเนี่ย”
เวย์เอ่ยถามนิชาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ
“จะบ้าหรอนาย ฉันเป็นผู้หญิงจะให้มายืนเฝ้าผู้ชายสองคนได้ยังไง เผื่ออีกคนฟื้นมาอีกฉันก็ซวยสิ นายเฝ้าน่ะถูกแล้ว ฝากด้วยนะ”
พูดจบนิชาก็เดินไปอย่างอารมณ์ดี
“แม่ง ไม่น่าพูดขึ้นมาเลยกู เอากูมาเป็นคนใช้ชัดๆ มึงจะฟื้นมาทำเชี่ยอะไร”
เวย์พูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียเมื่อเห็นผู้ชายอีกคนฟื้นแล้วลุกขึ้นนั่งจึงเตะไปที่ต้นคอจนสลบไปอีกครั้งจากนั้นก็ซัดหมัดคนที่นิชาเตะเป้าไปไม่ยั้งแรงไปหลายครั้งเพื่อระบายอารมณ์ที่ต้องมาเสียเวลายืนเฝ้าทั้งๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิดจนชายคนนั้นสลบตามไปอีกคน หลังจากที่ซัดหมัดจนหนำใจแล้วเวย์ก็ยืนรอนิชาสักพักเธอก็เดินมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกสองคน เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงแล้วก็จับคนร้ายขึ้นรถไปทันทีโดยให้นิชาขับรถตามไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจด้วยซึ่งเวย์ก็ต้องตามไปกับเธอด้วยเพราะนิชานั้นบอกไม่กล้าไปคนเดียว เมื่อมาถึงสถานีตำรวจแล้วนิชาและเวย์ก็เดินเข้าไปข้างในทันที
“ขอโทษนะครับ สามีของคุณอยู่ในเหตุการณ์ด้วยรึเปล่าครับ ถ้าอยู่ในเหตุการณ์รบกวนเชิญเข้าไปเป็นพยานให้ด้วยนะครับ”
นิชาถึงกับเบิกตากว้างตกใจเมื่อได้ยินเจ้าหน้าที่ตำรวจหันไปพูดกับเวย์เพราะเข้าใจว่าเวย์นั้นเป็นสามีของเธอ
“เค้ามะ…”
“ได้ครับคุณตำรวจ”
ขณะที่นิชากำลังจะพูดปฏิเสธว่าเวย์ไม่ใช่สามีของเธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโดนเวย์พูดตอบเจ้าหน้าที่ตำรวจขัดเอาก่อน
“งั้นเชิญข้างในเลยครับ”
พูดจบเจ้าหน้าที่ตำรวจก็หันหลังเดินนำหน้าพวกเขาไปทันที
“ทำไมนายไม่บอกคุณตำรวจว่านายไม่ใช่สามีฉัน”
นิชาเอ่ยถามเวย์พร้อมกับมองหน้าเขาอย่างคาดโทษ
“บอกทำไมมันเสียเวลา ตำรวจเค้าไม่มาสนใจสืบหาว่าเราสองคนเป็นผัวเมียกันจริงๆ หรอกนะ หรือถ้าคุณกลัวตำรวจจับได้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมยอมเป็นผัวคุณจริงๆ ก็ได้นะ”
เวย์พูดขึ้นอย่างกวนๆ ทำเอานิชาถึงกับมองค้อนใส่เขา
“ไอ้คนบ้า ฉันไม่มีวันเอาคนอย่างนายเป็นผัวหรอกย่ะ ไม่ใช่สเปค”
นิชาแว๊ดเสียงเวย์เบาๆ เพราะเกรงใจสถานที่เลยไม่อยากพูดเสียงดัง
“หึ คุณก็ไม่ใช่สเปคผมเหมือนกันนั่นล่ะ ผู้หญิงอะไรไม่มีความเรียบร้อยเลยสักนิด รีบๆ ไปให้ปากคำได้แล้วจะสองทุ่มแล้วเนี่ย เวลาผมมีค่านะคุณ”
เวย์พูดตอบกลับนิชาอย่างกวนๆ จนนิชาได้แต่มองค้อนใส่เขาด้วยความไม่พอใจ จากนั้นก็เดินสะบัดก้นเข้าไปในห้องสอบสวนทันที
“หึ”
เวย์กระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจเมื่อเห็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเธอ จากนั้นก็เดินตามเข้าไปในห้องสอบสวนทันที นิชาใช้เวลาไม่นานก็ให้คำปากคำเสร็จแล้วให้เจ้าหน้าที่ตำรวจดำเนินคดีตามกฎหมายเพราะกลัวคนพวกนั้นจะไปทำร้ายคนอื่นอีก
“นี่นายจะเดินตามฉันมาทำไมเนี่ย ทำไมไม่กลับบ้านตัวเองไป”
นิชาหันไปถามเวย์ทันทีเมื่อเห็นเขาเดินตามเธอมาที่รถ
“เอ้า! ก็คุณบอกว่าจะไปส่งผม ผมก็เดินตามคุณมาสิครับ เป็นไบโพล่ารึไงถึงจำไม่ได้ว่าตัวเองพูดอะไรไว้”
เวย์ตอบกลับนิชาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“ที่ฉันบอกจะไปส่ง ฉันไมได้จะไปส่งนายที่บ้านสักหน่อย ฉันแค่จะไปส่งนายตรงถนนใหญ่เพื่อให้นายโบกแท็กซี่กลับ ตอนนี้สถานีตำรวจก็ติดถนนใหญ่แถมยังมีรถแท็กซี่ขับผ่านไปผ่านมาตั้งหลายคัน คุณก็กลับเองแล้วนะ บ๊ายยย”
พูดจบนิชาก็โบกมือลาเวย์ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วรีบขึ้นรถขับไปทันที ทำเอาเวย์ถึงกับขบกรามแน่นเมื่อเสียท่าให้กับเธอ
“แม่ง ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเจ้าเล่ห์ นี่กูมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้ทำไมวะ ผู้หญิงอะไรโคตรนิสัยไม่ดี มาช่วยแท้ๆ ยังกล้าทิ้งไม่ยอมไปส่งอีก ใครได้เป็นเมียคือโชคร้ายเต็มๆ เฮ้อออ เวรกรรมจริงๆ เลยกูนิ ต้องมาเดินหารถแท็กซี่กลับอีกแล้ว”
พูดจบเวย์ก็เดินออกจากสถานีตำรวจเพื่อโบกรถแท็กซี่ ยืนรอสักพักก็มีรถแท๊กซี่มาเวย์จึงขึ้นรถแท๊กซี่กลับไปที่ร้านซ่อมรถของตัวเอง เมื่อมาถึงร้านเวย์ก็เดินเช็คความเรียบร้อยทั่วร้านก่อนที่จะกลับคอนโดเพราะตอนนี้ลูกน้องเขานั้นเลิกงานไปแล้ว เมื่อเช็คความเรียบร้อยเสร็จเวย์ก็กลับคอนโดตัวเองทันที
- Writer
