ตอนที่ 5 ตรงสเปค
1739 Words
“แก ฉันวางลาเต้เย็นไว้ที่โต๊ะข้างกระเป๋าแกนะ”
นิชาเอ่ยบอกเค้กที่กำลังนั่งให้ช่างเป่าผมที่สระมาให้อยู่
“อือ ขอบใจจ้ะ ว่าแต่ทำไมแกไปนานจัง แล้วทำไมถึงหน้าบึ้งมาแบบนั้น ไปเจออะไรมาจ้ะเพื่อน”
เค้กเอ่ยถามนิชาด้วยความสงสัยเมื่อมองเห็นสีหน้าเพื่อนผ่านกระจกก็เห็นนิชายืนทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่
“ไม่มีอะไรหรอกแก ก็แค่ไปเจอผู้ชายที่ปากจัดเฉยๆ นี่ไม่ได้เจอวันนี้วันแรกด้วยนะ เมื่อวานก็เจอแถมยังแย่งฉันสั่งน้ำปั่นจนเจ้าของร้านปิดร้านหนีเลย วันนี้ยังจะมาแย่งเค้กฉันอีก ผู้ชายอะไรโคตรไม่เป็นสุภาพบุรุษล่าสุดยังมาว่าฉันไม่สวยอีกนะแก ตาถั่วมากมาว่าฉันไม่สวย”
นิชาพูดร่ายยาวให้เพื่อนฟังจนเค้กได้แต่หัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของนิชา
“ฮ่าๆ ดวงสมพงษ์มากจ้า เจอกันถึงสองครั้งเชียว สงสัยจะเป็นเนื้อคู่แกแน่ๆ ยัยนิ”
“พูดอะไรของแกยัยเค้กเนื้อคงเนื้อคู่อะไรล่ะ ฉันไม่เอาหรอกนะ พูดแล้วก็ขนลุก”
นิชาแว๊ดเสียงใส่เค้กทันทีเมื่อได้ยินเพื่อนพูดแซวจนเค้กได้แต่หัวเราะชอบใจกับท่าทางของเพื่อน
“อิอิ ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงอะ หล่อมั้ยแก”
เค้กเอ่ยถามนิชาด้วยความอยากรู้
“ก็หล่อนะ น่าจะสูงราวๆ ร้อยเก้าสิบขึ้นเพราะเวลายืนหน้าฉันอยู่แค่อกเค้าเอง ผิวขาว หน้าคมๆ เหมือนลูกครึ่งเลย แกยิ้มอะไรยัยเค้ก”
นิชาตอบเค้กไปตามตรงแล้วเอ่ยถามเค้กด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเค้กมองเธอผ่านกระจกแล้วยิ้มใส่เธอ
“ทำท่าทางเหมือนจะไม่ชอบ แต่จำรายละเอียดเค้าได้หมดเลยนะจ้ะ เอ๊ะ! แต่จะว่าไปลักษณะรูปร่างของเค้าก็ตรงกับสเปคผู้ชายในฝันแกเลยนะเนี่ย แกชอบผู้ชายตัวสูง ผิวขาว หน้าคม อุ๊ย! ตรงมากแม่ เนื้อคู่แกแน่ๆ คนนี้”
เค้กพูดแซวนิชาอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสเปคผู้ชายที่นิชาชอบก็เป็นแบบนี้ทำเอานิชาถึงกับเบิกตากว้างตกใจเมื่อได้ยินเค้กพูดแซว
“จะบ้าหรอยัยเค้ก หล่อแต่ปากจัดแบบนั้นฉันไม่เอาหรอกนะ คนที่จะเป็นแฟนฉันต้องพูดเพราะ เอาใจเก่ง เปย์เก่ง แล้วก็ห้ามเถียงฉันด้วยย่ะ ไม่คุยกับแกแล้วไปสระผมดีกว่า”
พูดจบนิชาก็รีบเดินหนีไปสระผมทันทีจนเค้กได้แต่หัวเราะชอบใจตามหลังเมื่อเห็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเพื่อนตัวเอง หลังจากที่สองสาวนั้นเสริมสวยเดินช้อปปิ้งจนพอใจแล้วนิชาก็ไปส่งเค้กที่หอแล้วขับรถกลับทันที
“กรี๊ดดด!”
ขณะที่นิชาขับรถกลับบ้านก็ต้องร้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆ รถเธอก็ยางแตกกลางทางนิชาจึงหักเลี้ยวจอดข้างทางทันที
“งืออ มายางแตกอะไรตรงนี้ลูกแม่ ทำไมไม่ไปพังตรงที่มีคนเยอะๆ”
นิชาพูดกับรถตัวเองพร้อมทำหน้าจะร้องไห้เมื่อรถเธอดันมายางแตกตรงทางเปลี่ยวทำเอานิชาถึงกับหวั่นกลัว เมื่อตั้งสติได้เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเพื่อจะโทรหาพ่อตัวเอง
“เอ้า! แบตหมด โอ๊ยยยมาหมดอะไรตอนนี้ สายชาร์จ สายชาร์จแบตอยู่ไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่าไม่ได้หยิบติดมือมา งือออ ทำไมซวยแบบนี้”
นิชาพูดตัดพ้ออยู่ในรถเมื่อโทรศัพท์แบตดันหมดเกลี้ยงจนดับแถมสายชาร์จก็ไม่ได้เอามา นิชาจึงตั้งสติแล้วตัดสินใจลงจากรถเพื่อโบกรถขอความช่วยเหลือ แต่ยืนอยู่นานก็แทบไม่มีรถมาเพราะซอยทางเข้าหอเพื่อนเธอนั้นเปลี่ยวจนแทบไม่มีรถเข้าออก ยืนรอสักพักนิชาก็ยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นมีคนขับมอเตอร์ไซค์มาทางนี้เธอจึงรบโบกมือขอความช่วยเหลือ รถคันนั้นจึงมาจอดตรงหน้าเธอทันที
“มีอะไรให้ช่วยหรอจ้ะน้องสาว”
นิชาชะงักทันทีเมื่อได้ยินคำพูดและหน้าตาของคนที่เธอโบกรถขอความช่วยเหลือเพราะเป็นผู้ชายวัยรุ่นสองคนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แถมยังมองเธอด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
“เอ่อ รบกวนช่วยเปลี่ยนยางรถให้หน่อยได้มั้ยคะ พอดีรถฉันยางแตก หลังรถมีล้อสำรองอยู่ค่ะ”
นิชาเอ่ยขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงสั่นเพราะเริ่มรู้สึกกลัวผู้ชายสองคนตรงหน้าแต่ก็พยายามคิดแง่ดีไว้ว่าพวกเขาคงจะตั้งใจมาช่วยเธอจริงๆ โดยไม่มีเจตนาอื่น
“ได้อยู่แล้วจ้ะ เปิดหลังรถสิจ้ะเดี๋ยวพวกพี่จะเอาล้อสำรองออกมาเปลี่ยนให้”
“ขอบคุณนะคะ”
นิชาพูดขอบคุณชายตรงหน้าทั้งสองด้วยรอยยิ้มแล้วรีบเดินไปเปิดหลังรถให้พวกเขาทันที
“อร๊ายย! ปล่อยฉันนะ จะทำอะไรฉัน”
นิชาร้องตกใจทันทีเพราะขณะที่เธอกำลังเดินไปเปิดหลังรถ ผู้ชายคนหนึ่งก็เดินมาจับเธออุ้มพาดบ่าขึ้นทันที ทำเอานิชาถึงกับดิ้นแรงเพื่อให้ตัวเองหลุดแต่ก็ไม่เป็นผล
“ก่อนจะเปลี่ยนยางรถให้ ให้พวกพี่พาน้องไปขึ้นสวรรค์ก่อนดีมั้ยจ้ะ”
“กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิต ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ โอ๊ย!”
ขณะที่นิชาร้องโวยวายขอความช่วยเหลือเพราะโดนแบกเดินเข้ามาในป่าข้างทางก็ต้องร้องเจ็บเมื่อโดนโยนลงที่พื้นอย่างแรง เมื่อตั้งสติได้นิชาก็รีบลุกขึ้นจะวิ่งหนีแต่ก็โดนผู้ชายอีกคนมาจับขาเธอแล้วนั่งคร่อมร่างเธอไว้ทันที ส่วนอีกคนก็มาจับแขนเธอให้ยกขึ้นเหนือหัวทำเอานิชาถึงกับร้องไห้สั่นกลัวกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญ
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย ปล่อยฉันนะไอ้พวกบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ อ๊ะ!”
เพี๊ยะ ตุ๊บ
นิชาถึงกับเงียบเสียงทันทีเมื่อโดนชายที่คร่อมร่างไว้ตบหน้าแล้วต่อยเข้าที่ท้องเธออย่างแรงทำเอาเธอถึงกับจุกพูดไม่ออก
“หึ อย่าดื้อสิน้องสาว อยู่นิ่งๆแป๊บเดียวรับรองจะฟิน”
ชายที่คร่อมร่างเธอไว้พูดขึ้นพร้อมกับเลียปากอย่างหื่นกระหายเมื่อเห็นร่างขาวเนียนตรงหน้า
“ไม่ อืออ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ไอ้โรคจิต กรี๊ดดด”
นิชาร้องตกใจทั้งน้ำตาเมื่อชายที่คร่อมเธอไว้โน้มหน้ามายังซอกคอของเธอ ทำเอาเธอถึงกับร้องไห้ตัวสั่นพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงผู้ชายสองคนไม่ได้
“โอ๊ย!”
ผู้ชายสองคนร้องเจ็บทันทีเพราะขณะที่กำลังจะข่มขืนสาวตรงหน้าก็โดนใครไม่รู้ถีบจนหงายหลังออกจากร่างบางทั้งสองคน ส่วนนิชาก็ได้แต่นอนร้องไห้เพราะยังจุกจากการโดนต่อยท้องจนลุกไม่ขึ้น
“แม่ง มึงเป็นใครมาเสือ.กอะไรด้วยวะ”
หนึ่งในผู้ชายที่จะข่มขืนนิชาพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียเมื่อมีชายร่างสูงใหญ่มาขัดขวางความสุขของพวกเขา
“ผู้หญิงเค้าไม่ได้เต็มใจพวกมึงยังจะรังแกเค้าอีก ผู้ชายแมนๆ เค้าไม่ทำกันหรอกนะ พวกมึงไปหากระโปรงมาใส่เถอะ เสียศักดิ์ศรีผู้ชายว่ะ”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าผู้ชายสองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่องไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่น้อยถึงแม้เขาจะมาคนเดียวก็ตาม
“มาคนเดียวเสือกปากเก่งนะมึง เฮ้ย! จัดการสั่งสอนมัน”
“เออ”
พูดจบชายทั้งสองก็ตรงเข้าไปหาเวย์ตั้งท่าจะต่อยเวย์แต่ก็โดยเวย์สวนคืนทุกหมัดจนทั้งสองนั้นนอนแน่นิ่งสลบไป เพราะเวย์นั้นก็มีฝีมือในการต่อสู้เหมือนกัน เมื่อเห็นผู้ชายทั้งสองคนนอนแน่นิ่งแล้วเวย์ก็รีบวิ่งตรงไปหานิชาทันที
“คุณ คุณโอเครึเปล่า”
เวย์เอ่ยถามนิชาขณะที่พยุงตัวเธอขึ้นก็เห็นเธอตัวสั่นเทาร้องไห้ไม่หยุดเวย์จึงตัดสินใจอุ้มนิชาเดินออกไปจากตรงนั้นแล้วตรงไปยังรถของเธอทันที เมื่อเดินมาถึงรถของนิชาแล้วเวย์ก็เปิดประตูหลังให้เธอนั่งลงที่เบาะหลังรถของเธอ
“นี่คุณ หยุดร้องได้แล้ว คุณปลอดภัยแล้ว ไม่หยุดร้องเมื่อไหร่จะคุยกันรู้เรื่อง”
เวย์พูดขึ้นทันทีอย่างหัวเสียเมื่อนิชาไม่ยอมหยุดร้องสักที จนนิชาต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“นาย นายอีกแล้ว อือออ ทำไมฉันต้องมาเจอนายอีก จะพูดเสียงดุใส่ฉันทำไม ฉันกำลังขวัญเสียอยู่นะไอ้คนบ้า”
นิชาพูดขึ้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักทำเอาเวย์ถึงกับหัวเสียมากกว่าเดิม
“ก็ถ้าคุณไม่หยุดร้อง ผมก็จะดุใส่คุณแบบนี้ล่ะ หยุดร้องแล้วตอบผมมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงมาโดนไอ้สวะสองคนนั่นลากเข้าไปในป่า”
เมื่อได้ยินคำพูดของเวย์นิชาก็หยุดร้องแล้วเล่าให้เขาฟัง เมื่อได้รู้เรื่องจากปากเธอเวย์จึงเดินไปดูยางรถที่แตกทันที
“เดี๋ยวผมเปลี่ยนล้อรถให้ คุณไปรอในรถก่อนก็ได้”
“อืออ”
นิชาตอบเวย์สั้นๆ เสียงอ่อนทำเอาเวย์ถึงกับทำตัวไม่ถูกเพราะปกติสาวผมแดงตรงหน้าเขาจะต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่ยอมกันทุกครั้งที่เจอกัน
“หึ ตอนไม่ต่อปากต่อคำก็น่ารักอยู่หรอก”
เวย์พูดพึมพำเบาๆ คนเดียวแล้วเดินไปหลังรถเพื่อเอาล้อรถสำรองและเครื่องมือจากนั้นก็ทำการเปลี่ยนล้อรถให้เธอทันที ส่วนนิชาก็ได้แต่นั่งอยู่ในรถเงียบๆ เพราะยังหวั่นกลัวกับสิ่งที่ตัวเองพึ่งโดนมาอยู่
- Writer
