“ถ้าไม่อยากกินฝีมือแพร งั้นเราออกไปหาอะไรทานข้างนอกกันมั้ยคะ หลังจากแวะไปหาคุณแม่”
แววตาหน่ายโลกก่อนหน้านี้วาวขึ้นอย่างลิงโลด แต่ก็เลือกที่จะเงียบ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ
“เราไปหาคุณแม่กันนะคะ”
และเขาก็พยักหน้าให้ในที่สุด มือบางฉุดให้เขาลุกขึ้นจากเตียงที่นอนแบ็บไม่ต่างจากคนเป็นโรค ก่อนจะจูงมือหนาไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
เธอเริ่มแกะกระดุมเสื้อนอนแบบเชิ้ตออกให้เขา แล้วดึงมันออกให้พ้นจากอกแกร่ง เหลือเพียงกล้ามเนื้อช่วงบนเปล่าเปลือยสมบูรณ์แบบ ที่เธอเห็นจนชินตา
จนกระทั่งหญิงสาวหย่อนเสื้อเขาลงในตะกร้าผ้าใช้แล้ว ร่างสูงก็ยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น จนรวีกานดาเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า เขาเดาว่าเธอกำลังหาชุดให้อยู่
“ยืนนิ่งอยู่ทำไมคะ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวแพรจะเตรียมชุดให้คุณ” เสียงนั้นออกแนวตำหนิน้อยๆ และเป็นสิ่งที่ทำให้คนยืนคอยหน้าบูดบึ้ง
ก็เขานึกว่าจะเข้าไปอาบให้ด้วยนี่ บ้าชะมัดเลย ทีหลังก็ไม่ต
