“แพร...” ร่างหนาที่นั่งหายใจหอบสะท้าน เหงื่อท่วมหน้า เรียกหาหญิงสาวทันทีที่ได้สติและรู้ว่าไม่มีร่างเธออยู่ข้างๆ
“คุณเป็นอะไรไปคะ” รวีกานดาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาเขาในห้องนอน ก่อนจะรีบปีนขึ้นไปบนเตียงกว้าง รั้งร่างใหญ่ที่สั่นนิดๆ เข้ามากอด มือบางลูบหลังเขาขึ้นลงไปมาเพื่อปลอบโยน
“แพรหายไปไหนมา” เขาถามเสียงแผ่ว ขณะกระชับกอดตอบคนตัวเล็กเช่นกัน
“โธ่...คนดีของแพร ไม่เป็นไรนะคะ แพรอยู่นี่แล้ว” เสียใจที่ลุกหนีออกไปมโนถึงอดีตตอนดึกๆ แบบนั้น ทำให้เขาผวาตื่นขึ้นมาอย่างเสียขวัญอีกแล้ว ไม่น่าเลยจริงๆ
มือบางเลื่อนลูบผมหนานุ่มเบาๆ กระทั่งเขากลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว เธอจึงผละออกมามองหน้าอีกฝ่าย มือน้อยยกขึ้นเช็ดเหงื่อบนให้หน้าหล่อเหลาออกให้อย่างอ่อนโยน จนคนที่ลนลานก่อนหน้านี้รู้สึกดีขึ้นมาก
เขาไม่อยากนึกเลยว่า ถ้าที่ผ่านมาไม่มีรวีกานดาอยู่เคียงข้าง แล้วชีวิตเขาจะอ้างว้างและเหน็บหนาวแค่ไหน มือใหญ่เอื้อม
