หมอมาเฟีย ภาค 1

Chapter.5 หมอชอบเลี้ยงเด็กเหรอ???

ฉันพยายามฝืนลืมตา ร่างกายสั่งให้ฟื้นได้แล้ว พยายามอยู่สักพักก็ปรือตาขึ้นมาได้นิดหนึ่ง แสงสว่างขาวจ้าสาดส่องเข้ามา ทำให้ต้องหลับตาลงอีกครั้งเพราะไม่คุ้นชินสักเท่าไหร่

" 5 4 3 2 1 "

"หมอ" พอลืมตาอีกครั้งสิ่งแรกที่เห็นคือ หมอ แล้วพ่อกับแม่หายไปไหน ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ในห้องไม่มีใครนอกจากหมอที่ยืนมองนาฬิกาข้อมือกับพี่พยาบาลคนสวยที่กำลังปรับสายน้ำเหลือ ในห้องเงียบมาก

"ไง หายกลัวหรือยัง"

"พ่อกับแม่หนูละคะ ไหนหมอรับปากว่าจะบอกพ่อกับแม่ให้หนู " แม่กับพ่อต้องมาสิ ฉันเป็นหนักขนาดนี้พ่อกับแม่ต้องมา กำลังดีใจว่าตัวเองฟื้นและรอด ตอนนี้ไม่เหลืออยู่แล้ว

"บอกแล้ว มาแล้ว แล้วก็กลับไปแล้ว "

"ทำไมล่ะคะ ทำไมพ่อกับแม่รีบกลับ"

"รีบกลับไปทำงาน รู้สึกยังไงบ้าง ปวดหัวไหม รู้สึกคลื่นไส้เหมือนจะอาเจียนหรือเปล่า" หมอตอบคำถามส่งๆ จากนั้นก็ทำหน้าที่ต่อเอาหูตรวจอัตราการเต้นของหัวใจ ตุ๊กตาหมียังติดอยู่เหมือนเดิมไม่ไปไหน

"หมอได้บอกพ่อกับแม่หนูหรือเปล่าคะ"

"ถ้ามีอาการรีบบอกทันทีเลยนะ หมอจะได้ให้ยา ปวดแผลไหม " หมอไม่ฟังเลยตรวจนั่นตรวจนี่ เวลาตอบคำถามก็ไม่มองหน้าเลยสักนิด

"หมอยังไม่ตอบคำถามหนูเลย "

"ก็ตอบไปแล้วว่ามาแล้ว แล้วก็กลับไปแล้ว นี่คือคำตอบหรือเปล่า ถ้าไม่บอกแล้วพ่อกับแม่เธอจะมาได้ยังไง " หมอเริ่มดุ แค่อยากรู้ว่าพ่อกับแม่ทำไมไม่รอให้ฉันฟื้นก่อน ทำไมต้องเนี๊ยบตลอดด้วย ใครได้เป็นแฟนคงต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด

"แล้วพ่อกับแม่ได้บอกไว้หรือเปล่าคะว่าจะมาอีกเมื่อไหร่"

"ไม่ "

"......"

"เอาล่ะ ฟังนะ ต่อไปนี้เธอต้องทำคีโม เชื้อมะเร็งกำลังแพร่กระจายไปตามอวัยวะสำคัญ การผ่าตัดเป็นการช่วยเหลือเบื้องต้นไม่ให้แย่ ต้องรักษาต่อเนื่องใช้เวลาเป็นเดือนหรือไม่ก็อาจจะเป็นปี พ่อกับแม่ของเธอท่านเป็นห่วงเธอมากนะ ท่านเดินทางไปทำงานที่อื่นเพื่อหาเงินมาจ่ายค่ารักษาให้กับเธอ"

"อะไรนะคะที่ไหนคะหมอ ทำไมไม่รอบอกหนูด้วยตัวเอง " ฉันทำให้พ่อกับแม่ลำบากอย่างนั้นหรือ ลำพังเรื่องหนี้สินก็พะรุงพะรังมากพออยู่แล้ว บวกค่ารักษาเข้าไปอีก

"พ่อกับแม่ของเธอ ฝากฉันให้เป็นคนดูแลเธอ "

"ไม่จริง พ่อกับแม่ไม่มีวันฝากหนูไว้กับคนอื่นเด็ดขาด " ฉันไม่เชื่อ พ่อกับแม่ยอมเชื่อใจคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนได้ยังไง

"อะ นี่เอกสารการส่งมอบ ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เธอคือเด็กในอุปการะของฉัน ฉันมีหน้าที่ดูแลเธอ แล้วเธอก็มีหน้าที่เชื่อฟังฉัน เอกสารทุกอย่างทำถูกต้องตามกฎ ฉะนั้นเลิกถามได้แล้ว " ฉันยื่นมือไปรับแผ่นกระดาษสีขาวที่มีข้อความเต็มหน้ากระดาษมาอ่าน ไม่ค่อยเข้าใจ ข้อความแต่ละประโยคดูเป็นทางการ ทำความเข้าใจคร่าวๆ พอจะรู้เรื่องก็คือ ตอนนี้ฉันเป็นเด็กในอุปการะของหมอเรียบร้อยแล้ว ท้ายสุดของกระดาษมีลายเซ็นของพ่อกับแม่ เป็นลายมือเขียนชื่อที่ไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่ นั่นละคือลายมือของพ่อกับแม่

"ทำไมทำแบบนี้กับหนู พ่อแม่ไม่รักหนูแล้วเหรอ " เรื่องจริงไม่ใช่การโกหก นี่คือสถานการณ์จริง น้ำตาไหลมือทั้งสองหมดแรงปล่อยกระดาษล่วงลงพื้น

"เพราะท่านรักยังไงถึงได้ทำแบบนี้ อย่าทำให้ความตั้งใจของท่านต้องสูญเปล่า ต่อไปนี้เธอมีหน้าที่รักษาตัวเองให้หาย และก็เข้าเรียนมหาวิทยาลัย เรียนให้จบ โดยมีฉันเป็นคนดูแล" หมอคงไม่โกหกหรอก เพราะยังไงพ่อกับแม่ก็ไม่มีวันทิ้งฉันอยู่แล้ว

"ทำไมต้องเป็นหมอ หมอชอบเลี้ยงเด็กหรือคะ"

"ก็ชอบอยู่นะ เด็กดื้อยิ่งชอบ " หมอโน้มตัวลงต่ำ ตอนนี้ใบหน้าของฉันกับหมออยู่ระดับเดียวกัน เพิ่งได้มีโอกาสมองหน้าหมอชัดๆ ทั้งขาว หล่อ หน้าใส รู้สึกอยากหอมแก้มหมอจังเลย กลิ่นตัวอ่อนๆ ของหมอทำให้ฉันรู้สึกดี เสื้อกาวน์สีขาวมีปากกาด้ามเล็กน่ารักเหน็บไว้ตรงกระเป๋าเสื้อ เป็นหมอผู้นำด้านอุปกรณ์น่ารักจริงๆ

"หนูดื้อนะคะ ดื้อมากๆ ด้วย หมอจะเลี้ยงหนูไหวเหรอ" เป็นคำขู่ที่ฉันคิดว่าน่ากลัวที่สุด

"ไหวสิ บอกแล้วไง ยิ่งดื้อยิ่งชอบ จำไม่ได้เหรอว่าหมอมีเข็มฉีดยา ดื้อเมื่อไหร่จะจับฉีดยาให้ดู"

"ขู่อีกแล้วนะหมอ"

" เป็นเด็กเวลาพูดกับผู้ใหญ่ต้องมีหางเสียง เข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ หมอก็ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเด็กๆ ด้วยนะคะ "

"ยอกย้อนนะเราอะ ช่วงนี้งดน้ำงดอาหารไปก่อน ปวดแผลให้บอก คลื่นไส้ปวดหัวให้บอก เข้าใจไหม" หมอยื่นมือมาบีบจมูกของฉันเบาๆ มือหมอนุ่มมาก

"ค่ะ เข้าใจค่ะ" ฉันรับปากคุณหมอจอมขู่เพราะไม่อยากมีเรื่อง

"ฉันต้องไปดูเคสอื่นต่อ เที่ยงจะแวะมาใหม่ อย่าลืมที่สั่ง"

" กว่าจะไปได้ " คุณหมอจอมขู่เดินออกไปแล้ว โล่งสักที นับจากนี้เป็นต้นไป ฉันต้องกลายเป็นเด็กในอุปการะของคุณหมอ เป็นไปได้ยังไงไม่อยากจะเชื่อ

...........................

" แม่เพลงครับ รบกวนช่วยเลือกซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงกับของใช้ผู้หญิงมาไว้ที่คอนโดให้ผมหน่อยได้ไหมครับ พอดี อาทิตย์หน้าผมจะพาคนไข้ย้ายเข้าไปพักฟื้น"

"แม่คงต้องเห็นรูปร่างของคนไข้หมอก่อนนะครับถึงจะกะไซต์ถูก"

"ได้สิครับ"ต้องให้คุณแม่สุดที่รักของช่วย ผมส่งรูปของพู่ไหมแบบเต็มตัวไปให้แม่เพลง ผมไม่ค่อยถนัดงานเลือกซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงกับของใช้ ต้องให้แม่เพลงช่วยจัดการ

"คนไข้สวยนี่เอง หมอสิงห์ของแม่ถึงได้รับดูแลเป็นพิเศษ"

"รักแม่นะครับ ผมมีเคสต่อ" ไม่รู้ทำไมต้องอาย ผมรีบกดวางโดยไม่ลืมบอกรักท่าน ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ใกล้เที่ยงแล้ว มีนัดกับเด็กดื้อที่ห้องพิเศษ อยู่ๆ รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาเมื่อเข็มนาฬิกาเดินเข้าไปใกล้เวลานัด

.........................