“แรดวะมีกูคนเดียวไม่พอรึไง” ผมพูดขึ้นทันทีเมื่อไอ้พนักงานเสิร์ฟร้านอาหารเดินออกไป
“แล้วไงอะเป็นไรกันหรอ” ข้าวเจ้าตอบกลับมาพร้อมมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ใจเย็นอีข้าวมีไรคุยกันดีๆ” เพื่อนของข้าวเจ้าพูดทันที ผมจำได้เธอสองคนนี้ได้เพราะคือคนที่ผมเจอตอนไปรับข้าวเจ้าหน้าโรงเรียน
“เอออีข้าวมีไรค่อยๆ คุยดิคนมองแล้ว” เพื่อนอีกคนของเธอพูดขึ้นอีกครั้งเป็นการเสริมทัพ
“กูไม่อยากคุยกับแม่ง” ข้าวเจ้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าอารมณ์ของเธอไม่ค่อยดีนัก
“อย่ามาประชดถามหน่อยว่าตั้งแต่มากับพวกกูนี่ หน้ามึงมีความสุขมากมั้งอย่ามาทำตัวแบบนี้มีเรื่องอะไรก็ไปคุยอย่าให้กูด่า” เพื่อนของเธอพูดขึ้นอีกครั้งทำเอาสีหน้าของข้าวเจ้าแห้งลงอย่างเห็นได้ชัด
“พี่เอามันไปเลยค่ะ” ทันทีที่เพื่อนของข้าวเจ้าพูดจบ ผมก็เอื้อมมือจะไปจับมือเธอเพื่อจะพาเดินมาออกมาทันที แต่คนพยศอย่างข้าวเจ้ามีหรอจะยอมเธอสะบัดมือออกเหมือนตอนแรก
