คุณคือพ่อของลูก

ขายตัว

"กลับมาแล้ว" เสียงหวานดังกลบเสียงทีวีที่เปิดอยู่ส่งผลให้คนที่นั่งกุมรีโมตหันไปมองตามทิศทางของเสียง

ริกเตอร์ มองพี่สาวและคนเพียงคนเดียวที่เป็นครอบครัวของเขาตาละห้อย

เวลาบนนาฬิกาแขวนติดผนังและการแต่งตัวของจัสมิน หัวใจของคนเป็นน้องมันเต้นแผ่วลงทุกที

"หิวไหม พี่ซื้อก๋วยเตี๋ยวกลับมาด้วยนะ กินกัน"

"พี่มินนั่งเถอะ เดี๋ยวผมไปเอาชามให้เอง"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เดินไปเอาให้เองดีกว่า แป๊บนะ" จัสมินปลดรองเท้าส้นสูง วางถุงก๋วยเตี๋ยวไว้บนโต๊ะก่อนจะตรงไปยังห้องครัวเพื่อหยิบชาม ล้างมือให้เรียบร้อยก่อนจะกลับมานั่งเคียงข้างริกเตอร์ตามเดิม

"ก๋วยเตี๋ยวร้านโปรดของนายเลยนะ"

"ขอบคุณครับ จริงๆ พี่มินไม่ต้องลำบากก็ได้"

"ลำบากอะไรอ่ะ พี่ไม่ได้ลำบากอะไรเลยนะ"

"แค่ค่ารักษาพยาบาลผมมันก็มากพออยู่แล้ว ผมว่าพี่มินเหนื่อยเกินไป" มือที่กำลังแกะถุงก๋วยเตี๋ยวชะงักค้าง

"ผมว่าเราหยุดการรักษาดีไหมพี่"

"พี่ไม่เคยบ่นเหนื่อยเลยนะ นายต้องสู้สิริกเตอร์ ทำไมถึงพูดแบบนี้"

"แต่ผมไม่อยากเห็นพี่ไปทำงานแบบนี้"

"ทำงานแบบนี้? การเป็นพีอาร์ในสายตานายมันแย่มากเลยงั้นเหรอ"

"เป็นพีอาร์แค่อยากเดียวมันไม่แย่อยู่แล้ว แต่มันแย่ตรงที่พี่..." ริกเตอร์ปล่อยคำพูดไว้กลางอากาศ มือหนาบีบกำเข้าหากันแน่น ตาเริ่มแดง บ่งบอกว่าริกเตอร์กำลังเก็บกักอารมณ์

"มันติดตรงที่พี่ทำไม นายอยากพูดอะไร"

"เอาเป็นว่าผมขอร้องให้พี่เลิกทำงานนี้ได้ไหม"

"พี่เลิกไม่ได้ และมันก็ไม่มีเหตุผลที่จำเป็นต้องเลิก"

"ถือว่าผมขอร้อง"

"ริกเตอร์ วันนี้นายเป็นอะไร"

"ผมก็เป็นแค่คนป่วยโง่ๆ ไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะทำอะไรเลย เป็นตัวภาระ เป็นคนที่ทำให้พี่ต้องลำบากแบบนี้ไง" จัสมินวางมือจากถุงก๋วยเตี๋ยวทันที

"เราคุยกันแล้วนี่ว่านายจะต้องสู้ วันนี้ทำไมถึงพูดแบบนี้ นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของพี่ วันนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้"

"เพราะผมไม่อยากให้พี่ต้องขายตัวไง!" ดวงตากลมสวยเบิกโพลงเมื่อริกเตอร์ระเบิดคำพูดออกมาอย่างไม่เก็บกลั้น

"นะ นายพูดอะไร"

"พี่หยุดได้ไหม หยุดใช้ร่างกายแลกเงินได้ไหมผมขอร้อง"

"นายนั่นแหละหยุด เอาอะไรมาพูด ทำไมถึงปรักปรำพี่ด้วยคำพูดแบบนี้"

"ปรักปรำงั้นเหรอ?" ริกเตอร์ใช้ฝ่ามือปิดหน้าของตัวเองพร้อมกับหลุดน้ำเสียงแห่งความเสียใจออกมาอย่างเก็บไม่มิด

"ผมรู้ว่าพี่ทำทุกอย่างเพื่อผม เงินทุกบาททุกสตางค์ที่พี่หามาพี่ต้องใช้มันเพื่อรักษาผมและการเป็นอยู่ของผม ถึงผมจะโกรธพี่แค่ไหนสุดท้ายผมก็รู้ดีว่าผมไม่มีสิทธิ์ไปโกรธพี่เลยสักนิด แต่ผมขอร้อง ต่อไปนี้พี่มินไม่จำเป็นต้องหาเงินมารักษาผมแล้ว ปล่อยผมไว้แบบนี้แหละ หากเนื้อร้ายจะยังอยู่ ก็ปล่อยให้มันอยู่ตามธรรมชาติของมัน ปล่อยให้ผมตายไปตามธรรมชาติของผม ผมไม่อยากเอาเปรียบพี่อีกต่อไป"

"พี่ไม่เคยขายตัว" น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะออกมาจากดวงตาคู่สวยอัตโนมัติ

"พี่มินเลิกหลอกผมเถอะ ผมรู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว รู้และเห็นด้วยตาของตัวเอง" ริกเตอร์ส่งมือถือให้กับผู้ที่เป็นพี่สาว จัสมินรีบรับมาถือเอาไว้พร้อมกับการก้มหน้ามองสิ่งที่อยู่บนนั้นทันที

ภาพที่เสี่ยแบล็คกอดเธอ และเธอเองก็กอดเขา ริกเตอร์กำลังคิดทุกอย่างไปเอง

"ใครส่งภาพนี้มาให้นาย มันไม่ได้เป็นแบบที่นายคิดเลยนะ"

"มันไม่สำคัญหรอกว่าใครส่งภาพนี้มาให้ผม มันสำคัญตรงที่พี่ทำแบบนั้นจริงๆ ใช่ไหม"

"มันไม่ใช่"

"ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของผับ ในชีวิตของเขาผ่านผู้หญิงมาตั้งมากมาย พี่เองก็เป็นหนึ่งในนั้นจะเอาอะไรมาไม่ใช่ ผมจะพยายามทำใจยอมรับสิ่งที่มันเคยเกิดขึ้น แต่ผมแค่อยากขอร้องให้พี่เลิกทำมันอีก"

"ริกเตอร์"

"เงินที่ได้จากการขายตัว ขายศักดิ์ศรีของพี่สาวที่ผมรักมาก ผมทำใจยอมรับไม่ได้หรอกนะ"

"นั่นเสี่ยแบล็ค เขาเป็นเจ้าของผับก็จริง แต่พี่ไม่ได้ขายตัวให้เขา พี่กับเขากำลังคบกัน"

"คบ? ไฮโซระดับนั้นคบกับพี่ คบกับพี่ที่เป็นแค่พีอาร์ในร้านของเขานี่นะ"

"ใช่ พี่กับเขาคบกัน มันไม่เคยมีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง"

"พี่จะบอกว่าพี่ไม่เคยรับเงินของเขางั้นเหรอ?"

"..."

"บอกผมมาสิว่าพี่ไม่เคยรับเงินของเขา ไม่เคยรับเลยสักบาทอ่ะ"

"ถึงพี่จะเคยรับแต่มันก็ไม่ใช่เงินที่ต้องใช้ร่างกายแลกมา"

"นั่นไง มันจะไม่ใช่ได้ยังไง หรือพี่คิดว่าคนระดับนั้นเขาจะมาจริงจังกับคนอย่างพี่ พี่คิดว่าเขาจะรักพี่จริงๆ งั้นเหรอ ผมบอกเลยนะว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้เลยสักนิด เรากับเขามันไม่ควรคู่กันเลยสักนิด"

"ฟังสิ่งที่พี่พูดสักหน่อยดีไหมริกเตอร์ พี่ไม่เคยเหนื่อยกับการพยายามในทุกๆ วันเลยนะ พี่เหนื่อยมากกว่ากับการที่นายเก็บเอาคำพูดของคนอื่นมาทำให้เราทะเลาะกันแบบนี้"

"เลิกทำงานที่นั่น เลิกกับผู้ชายคนนั้นได้ไหมผมขอร้อง" ริกเตอร์หยัดตัวลุกขึ้นจนเต็มความสูง สายตาที่ใช้มองจัสมินจากที่เคยอบอุ่น บัดนี้มันกำลังเปลี่ยนไป

"เราเคยคุยกันแล้วนะ พี่จำเป็นต้องทำงานนี้สักระยะเพื่อให้เราตั้งตัวได้"

"ก็ผมไม่ต้องการอะไรแล้วไง ไม่จำเป็นต้องไปหาหมอ เราจะอยู่เหมือนคนปกติซึ่งไม่จำเป็นต้องมีเงินมากมายก็เพียงพอ"

"มะเร็งมันต้องรักษา ถ้าปล่อยไว้มันก็จะลุกลามเราคุยกันเรื่องนี้แล้วนะ"

"ถึงผมจะต้องตายผมก็ไม่เสียดายชีวิตของผมถ้าต้องแลกกับการกอบกู้ศักดิ์ศรีของพี่คืนมา" ริกเตอร์ทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที

จัสมินนั่งอยู่กับที่ มองแผ่นหลังกว้างที่หายออกจากรัศมีสายตาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา

ชีวิตของเธอเหลือเพียงคนคนเดียวนั่นก็คือริกเตอร์ ริกเตอร์กำลังต่อสู้กับโรคร้ายของมะเร็งระยะลุกลาม เธอจำเป็นต้องรักษาชีวิตของเขา ต้องใช้ยาต้านความเจ็บป่วยและหยุดเชื้อที่พร้อมจะลุกลาม

อุปสรรคทางการเงินจบลงเพียงแค่ริกเตอร์ ยอมให้เธอไปทำงานกลางคืน

แต่ทุกอย่างกำลังเป็นปัญหาเพียงพอริกเตอร์เข้าใจผิดว่าเธอ...ขายตัว

------

ฝากกดไลก์ และคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้กันหน่อยนะคะ