เป็นของข้าครั้งที่ 8
3239 Words
ปีศาจจิ้งจอกตนนั้น... เป็นของข้า
เป็นของข้าครั้งที่ 8
หงเฟยจวินยืนมองไป่ถิงถิงด้วยสายตาเอ็นดู ถึงแม้ว่าตอนนี้ไป่ถิงถิงจะดูเปลี่ยนแปลงไปในแบบที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่หงเฟยจวินรู้ดีว่าอย่างไรแล้ว ไป่ถิงถิงก็คือไป่ถิงถิง ปีศาจจิ้งจอกตัวน้อยที่เขารู้สึกเอ็นดูไม่มีเปลี่ยนแปลง
“เหตุใดท่านถึงมาช้านัก ข้ารอท่านอยู่ตั้งนาน” ไป่ถิงถิงหันมามองหงเฟยจวินก่อนจะแสร้งทำหน้าเศร้า
หงเฟยจวินส่ายหน้า “เจ้าอย่าแสดงละครกับข้าดีกว่า ข้ามองออกว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”
ไป่ถิงถิงฉีกยิ้ม “แล้วท่านรู้หรือไม่ ว่าข้าอยากจะทำอะไรมากที่สุดในตอนนี้”
“อืม..” หงเฟยจวินทำหน้าขบคิด “ดูจากสภาพของเจ้าตอนนี้แล้วก็คง.. อยากล้างบางปีศาจจิ้งจอกไปให้หมด ใช่หรือไม่” เหล่าปีศาจจิ้งจอกรีบหันไปมองไป่ถิงถิงทันที
ร่างบางฉีกยิ้มอีกครั้ง “ท่านช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก”
หงเฟยจวินถอนหายใจ “ตั้งสติเถิดถิงเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้ายังกลับมาได้ ไม่เช่นนั้นข้าคงต้องลงมือ”
“ท่านเข้ามาเสียทีเถิด อย่ามัวยืดเยื้อกล่าวอะไรให้เสียเวลาอีกเลย” ไป่ถิงถิงรวมก้อนพลังเอาไว้ที่ฝ่ามือทั้งสองข้าง
“เช่นนั้นข้าก็คงไม่ออมแรง”
หงเฟยจวินพุ่งเข้าไปใช้มือฟาดลงที่ไหล่ของไป่ถิงถิงอย่างแรง ร่างบางที่คิดว่าเตรียมตัวเอาไว้แล้วกลับพลาดท่าโดนเล่นงานจนกระเด็นออกไปไกล
ไป่ถิงถิงค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้นก่อนจะกัดฟันแน่น “ข้าประเมินท่านต่ำเกินไป เห็นทีว่าข้าจะประมาทไม่ได้อีกแล้ว” ไป่ถิงถิงฟาดพลังไปทางหงเฟยจวิน แต่ว่าร่างสูงหลบได้
“เจ้าเรียกสติของเจ้ากลับมาให้ได้ทีเถิดถิงเอ๋อร์ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน”
“ท่านพูดอะไรของท่าน หุบปากเสีย ข้ารำคาญ!!”
ไป่ถิงถิงตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะฟาดพลังเข้าไปที่หงเฟยจวินอีกครั้ง การต่อสู้ของทั้งคู่ทำเอาปีศาจจิ้งจอกทั้งหลายต่างพากันวิ่งหนีเอาตัวรอด หงเฟยจวินพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่ฟาดพลังเข้าไปที่ร่างกายของไป่ถิงถิงโดยตรง เพราะไม่อยากให้ร่างบางต้องเจ็บตัว ซึ่งต่างจากไป่ถิงถิงที่จ้องจะทำร้ายเขาอยู่ท่าเดียว
“ถิงเอ๋อร์ ได้โปรด.. ข้าไม่อยากทำให้เจ้าต้องบาดเจ็บ”
ไป่ถิงถิงฟาดพลังออกไปอีกครั้ง “ท่านเลิกพูดเสียที ข้าไม่อยากฟัง!!!”
ปัง ปัง ครืนนนนน
เสียงการฟาดพลังใส่กันนั้นดังสะเทือนไปทั่วแดนปีศาจจิ้งจอก ไป่เซียวเหอและปีศาจจิ้งจอกตนอื่นที่วิ่งออกมารอไกลๆ ได้แต่มองควันที่ลอยอยู่บนอากาศอย่างเป็นกังวล
“ท่านพ่อ น้องจะเป็นอะไรหรือไม่” ไป่หานเล่อหันมาถามบิดา ก่อนจะกระอักเลือดออกมาเล็กน้อย
“เจ้าไปรักษาตัวเองก่อนเถิด เรื่องนี้จะผ่านไปได้ ถิงถิงจะต้องกลับมา ความหวังเดียวของเราอยู่ที่ท่านมหาเทพเท่านั้น”
ตู้ม ตู้ม ตู้ม เสียงที่ทั้งคู่ฟาดพลังใส่กันดังสนั่น
“ท่านวิ่งหลบอยู่ได้!! สู้!! สู้กับข้า!” ไป่ถิงถิงตะโกนเสียง
“ข้าจะไม่สู้กับเจ้าเด็ดขาด”
“ดี!! เช่นนั้นก็ดี เพราะว่าข้าจะจัดการท่านให้ได้ ตายเสียเถอะ!!”
คราวนี้ไป่ถิงถิงรวมพลังเอาไว้ก่อนจะฟาดเข้าไปที่หงเฟยจวินอีกครั้ง และครั้งนี้ร่างสูงเสียท่า หลบไม่ทันจึงโดนพลังของไป่ถิงถิงพุ่งเข้าใส่จนกระเด็นออกไปไกล ร่างสูงค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนจะกระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ
ไป่ถิงถิงยิ้มเยาะ “หึ.. มหาเทพก็มีแค่นี้เองหรือ ไม่เห็นจะคณามือข้าเสียเท่าไหร่”
หงเฟยจวินถ่มน้ำลายลงพื้น “เจ้าจะทำอะไรข้าก็เชิญตามสบาย เพราะจุดมุ่งหมายของข้ามีเพียง.. ช่วยให้ไป่ถิงถิงตนเดิมกลับมาก็เท่านั้น”
“ตัวข้านั้นคิดว่า.. ปีศาจตนใดที่อ่อนแอก็ไม่ควรอยู่บนโลกใบนี้” ไป่ถิงถิงฉีกยิ้ม “ข้าจะเป็นไป่ถิงถิงตนใหม่ที่แข็งแกร่ง ไป่ถิงถิงตนเดิมจะต้องพอใจ”
“ถิงเอ๋อร์.. เจ้าได้ยินข้าใช่หรือไม่ ได้โปรดกลับมาหาข้า”
ไป่ถิงถิงยกมือขึ้นมาปิดหู “ข้าบอกให้ท่านหุบปาก!!!” ไป่ถิงถิงฟาดพลังใส่หงเฟยจวินอีกครั้ง
“อั่ก..” หงเฟยจวินกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ เนื่องจากหลบไม่ทัน
“ท่านคิดหรือว่าไป่ถิงถิงที่อ่อนแอนั่นจะสู้ข้าได้ ท่านฝันกลางวันเสียแล้ว!”
หงเฟยจวินยิ้ม “ไป่ถิงถิงที่ข้ารู้จักนั้นเป็นคนเก่งและฉลาด ไม่เหมือนกับเจ้า”
“ข้าทำไมหรือ!!” ไป่ถิงถิงถลึงตา
“เจ้ามันเป็นเพียงแค่พลังที่อยู่ในตัวของไป่ถิงถิงเท่านั้น หากไม่มีเขา ก็ไม่มีเจ้า”
ไป่ถิงถิงหอบหายใจแรงด้วยความโกรธ “ท่าน!! หุบปากของท่านเดี๋ยวนี้!!”
“พอข้าพูดความจริงเจ้ากลับไม่ยอมรับเสียนี่ ช่างน่าขัน”
“หุบปาก!! ข้าบอกให้หุบปาก!!!” ไป่ถิงถิงกำมือแน่น “หากท่านยังพูดอีกแม้แต่ครึ่งคำ ข้าจะฆ่าท่านเสีย”
“เจ้าคิดว่าเจ้าจะฆ่ามหาเทพอย่างข้าได้หรือ” หงเฟยจวินค่อยๆ ลุกขึ้นยืนก่อนจะเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก
“นี่ท่าน.. ท่านโดนพลังของข้าไปเสียขนาดนั้นยังลุกขึ้นไหวอีกหรือ”
หงเฟยจวินส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะยิ้มออกมาราวกับว่าเอ็นดู “เพราะข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าเจ้าเป็นแค่พลังส่วนหนึ่งที่อยู่ในคู่ครองของข้าก็เท่านั้น คิดหรือว่าเจ้าจะสามารถทำอะไรข้าได้”
“เช่นนั้นข้าก็จะไม่ออมแรงให้ท่านอีกแล้ว!!” ไป่ถิงถิงรวบรวมพลังมาไว้บนฝ่ามืออีกครั้ง ก่อนจะกระหน่ำฟาดใส่หงเฟยจวินรัวๆ
ตู้ม ตู้ม ตู้ม ครืนนนนน
“หลบได้ก็หลบไป อย่างไรเสียวันนี้ข้าก็จะฆ่าท่านให้ได้!!” ไป่ถิงถิงที่ฟาดพลังออกไปชุดใหญ่นั้นจู่ๆ ก็รู้สึกเหนื่อย ร่างบางเซไปมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น
หงเฟยจวินค่อยๆ เดินมายืนอยู่ตรงหน้าไป่ถิงถิง “เหนื่อยแล้วหรือ เจ้าพูดเองว่าไม่มีผู้ใดสู้เจ้าได้ แต่ใช้พลังแค่นี้เจ้าก็รู้สึกเหนื่อยแล้วหรือ” หงเฟยจวินเอียงคอ
“ข้าไม่ได้อ่อนแออย่างที่ท่านพูด”
“ข้าก็ไม่ได้พูดว่าเจ้าอ่อนแอ ข้าแค่พูดว่าเจ้าเป็นแค่ส่วนหนึ่งในตัวของคู่ครองข้าเท่านั้น ถ้าหากไม่มีเขา ก็ไม่มีเจ้า”
ไป่ถิงถิงหอบหายใจ “ข้าจะฆ่าท่านให้ได้”
หงเฟยจวินยิ้มกว้าง “เช่นนั้นก็ลงมือเถิด ปล่อยเอาไว้แบบนี้เสียเวลาแย่”
ไป่ถิงถิงเงยหน้ากรีดร้องออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะรวมพลังออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พลังที่อยู่ในมือยังไม่ได้ฟาดลงไปที่ไหนก็ถูกหงเฟยจวินคว้าเอาไว้เสียก่อน
“ช่างยุง่ายเสียจริง เห็นทีคงเข้าทางข้าแล้ว” หงเฟยจวินยิ้มก่อนจะหยิบขวดแก้วออกมา “กว่าจะอ่อนแรงได้ ข้าวิ่งหนีจนเหนื่อยไปหมด เห็นทีเมื่อเจ้าได้สติข้าคงต้องลงโทษเจ้าหน่อยเสียแล้วถิงเอ๋อร์”
ไป่ถิงถิงยังไม่ได้อ้าปากถามอะไร พลังที่อยู่ในร่างก็ถูกหงเฟยจวินดูดเข้าไปไว้ในขวดแก้วทันที เมื่อพลังของผู้รองถูกแยกออกไปไป่ถิงถิงก็ล้มตัวลงบนพื้นเนื่องจากอ่อนแรง โชคดีที่ได้อ้อมแขนของหงเฟยจวินประคองเอาไว้ทัน
ไป่ถิงถิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น “ท่านเฟยจวินหรือ”
หงเฟยจวินยิ้ม “ได้สติเสียที”
“ข้ารู้สึกเหนื่อยจังท่านเฟยจวิน”
“ไม่เหนื่อยได้อย่างไร รู้หรือไม่ว่าเจ้าก่อปัญหาอะไรเอาไว้บ้าง”
ไป่ถิงถิงเบะปากน้ำตาคลอ “ท่านพ่อต้องจับข้าขังในถ้ำฝึกตนอีกแน่เลย”
“ข้าจะอ้อนวอนท่านพ่อของเจ้าเอง ว่าไม่ให้ลงโทษเจ้า”
“ข้าง่วง อยากนอนจัง”
หงเฟยจวินยิ้มก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากของไป่ถิงถิงเบาๆ “เช่นนั้นก็นอนเถิด เมื่อเจ้าตื่นขึ้นมาเราค่อยมาสะสางทุกอย่างต่อ”
“อือ.. หากข้าตื่นมา ข้าจะพบท่านอีกหรือไม่”
“แน่นอน เมื่อเจ้าลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าก็จะพบข้า”
“สัญญานะ” ไป่ถิงถิงตาปรือ
หงเฟยจวินพยักหน้า “ข้าสัญญา”
เมื่อไป่ถิงถิงได้ยินคำสัญญาจากปากหงเฟยจวินแล้ว ร่างบางก็ค่อยๆ หลับตาลง หงเฟยจวินถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองขวดแก้วที่ยังถืออยู่ในมือ
หงเฟยจวินอุ้มไป่ถิงถิงขึ้นก่อนจะพาเดินออกมา เหล่าปีศาจจิ้งจอกที่คอยชะโงกคอมองอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าหงเฟยจวินเดินออกมาพร้อมกับร่างของไป่ถิงถิงแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที โดยที่ไป่เซียวเหอวิ่งออกไปตนแรก
“ถิงถิง ลูกพ่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หงเฟยจวินส่งตัวไป่ถิงถิงให้บิดาก่อนจะยิ้มน้อยๆ
“ท่านไม่ต้องห่วง ถิงถิงจะหลับไม่นาน เมื่อร่างกายเขาฟื้นพลังแล้วเขาก็จะฟื้น ไม่มีเรื่องอะไรให้ท่านต้องกังวลอีกแล้ว”
ไป่หานเล่อมองขวดแก้วที่หงเฟยจวินถือ “แล้ว.. พลังที่อยู่ในขวดแก้วนั่นล่ะ”
หงเฟยจวินยกขวดแก้วขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนจะเก็บเข้าไปในอกเสื้อ “อย่างที่ทุกท่านรู้ พลังของผู้รองจะถูกส่งต่อให้แก่บุตร เช่นนั้นข้าก็จะเป็นผู้เก็บพลังนี้เอาไว้”
“นั่นมันไม่ได้หมายความว่าน้องชายของข้าจะต้องมีบุตรกับท่านเสียหน่อย” ไป่หานเล่อพูดออกมาเสียงดัง
หงเฟยจวินเลิกคิ้ว “ก็ข้าเป็นคู่ครองของไป่ถิงถิง เหตุใดเขาจะมีบุตรกับข้าไม่ได้หรือ”
“ก็..”
“หานเล่อ เจ้าหยุดพูดได้แล้ว” ไป่เซียวเหอหันไปมองบุตรชาย “แล้วท่านจะอยู่ที่แดนจิ้งจอกต่อหรือไม่ท่านมหาเทพ”
“ข้าต้องกลับไปบนสวรรค์เสียก่อน ต้องเอาพลังของผู้รองไปเก็บเอาไว้ให้ปลอดภัย”
“แล้ว..”
“แล้วข้าจะรีบกลับมา เพราะว่าข้าสัญญากับถิงถิงเอาไว้แล้ว ว่าเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาจะต้องพบข้าอีกครั้ง”
“เช่นนั้นท่านก็ไปเถิด”
หงเฟยจวินยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเปิดประตูสวรรค์เดินเข้าไป เมื่อร่างของหงเฟยจวินหายไปแล้วไป่หานเล่อก็บ่นออกมาทันที
“ท่านพ่อ ข้าไม่ยอมนะ น้องยังออกเรือนไม่ได้”
ไป่เซียวเหอหันมามองบุตรชาย “แล้วอย่างไร เจ้าจะให้พ่อขัดขวางหรือ อย่าลืมว่าเขาทั้งคู่เป็นคู่ครองกัน”
“แต่ว่าท่านพ่อเป็นบิดา ข้าว่าท่านพ่อน่าจะเอ่ยค้านได้”
“แล้วมีเหตุใดที่ข้าต้องเอ่ยค้าน ให้น้องชายของเจ้าแต่งออกเรือนไปกับคนดีๆ ข้าจะได้ตายตาหลับ ไม่ต้องเป็นกังวลว่าบุตรชายของข้าจะอยู่จะกินอย่างลำบากหรือไม่ แบบนี้ไม่ดีกว่าหรือ”
“แต่ว่า..”
“เอาล่ะๆ ท่านพี่ หานเล่อ กลับไปที่ตำหนักกันเถิด ถิงถิงจะต้องพักผ่อน” หลี่มู่ฟางเอ่ยห้ามสองพ่อลูก เนื่องจากเห็นว่าไป่ถิงถิงที่อยู่ในอ้อมกอดของไป่เซียวเหอเริ่มขมวดคิ้ว “ร่างกายน้องอ่อนแอมาก ให้น้องกลับไปพักผ่อน จะได้ตื่นขึ้นมาเร็วๆ แล้วถิงถิงจะได้เป็นผู้ตัดสินใจด้วยตัวเอง ว่าอยากออกเรือนหรือไม่”
คำพูดของหลี่มู่ฟางทำให้ทั้งไป่หานเล่อและไป่เซียวเหอต้องยอมหุบปากลง ก่อนที่จะพากันเดินทางกลับไปที่ตำหนักประมุขปีศาจจิ้งจอก เพื่อพาไป่ถิงถิงไปพักผ่อนเพื่อฟื้นพลัง
แดนสวรรค์
“ท่านมหาเทพ เรื่องนี้เรายังโต้แย้งกันอยู่ ท่านจะทำตามใจตนเองเช่นนี้ไม่ได้” เมื่อหงเฟยจวินเดินทางกลับมาถึงแดนสวรรค์ เหล่าเทพเซียนทั้งหลายก็เดินเข้ามาหาทันที
“ข้าเห็นด้วยท่านมหาเทพ ท่านจะทำเช่นนี้ไม่ได้”
หงเฟยจวินหยุดเดินก่อนจะหันมามองหน้าเทพเซียนแต่ละองค์ “ข้าทำอะไรผิดหรือ”
“ท่านกำลังทำให้สิ่งที่เราทำกันมาหลายแสนหลายล้านปีต้องพังลง ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้”
“อะไรหรือที่พวกท่านทำกันมาหลายแสนหลายล้านปี” หงเฟยจวินเลิกคิ้ว “การรบกับเหล่าปีศาจน่ะหรือ”
“...” เหล่าเทพเซียนต่างหุบปากเงียบ
“ตั้งแต่เกิดมาข้าก็เฝ้าถามตนเองอยู่ตลอด ว่าเหตุใดเทพกับปีศาจจึงไม่ถูกกัน แต่ว่าก็ไม่มีผู้ใดตอบข้าได้ แม้แต่ท่านพ่อของข้าเอง”
“ก็เหล่าปีศาจนั่นมันชั้นต่ำ ท่านก็เห็นอยู่ว่าพวกมันคอยก่อกวนเหล่ามนุษย์”
“แล้วปีศาจตนอื่นที่ไม่ได้ทำเล่า เขาผิดหรือที่เกิดเป็นปีศาจ ไม่ได้เกิดเป็นเทพเซียนอย่างพวกท่าน”
“ท่านเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วท่านมหาเทพ”
“เช่นนั้นท่านก็คงต้องพูดให้ข้าเข้าใจแล้วท่านเจี๋ยหมิง เพราะจากที่ข้าพบเห็นและเรียนรู้มานั้น มันบอกข้ามาเช่นนี้” เทพเจี๋ยหมิงอ้าปากจะอธิบายแต่ว่าก็พูดอะไรไม่ออก “เทพเซียนมีทั้งดีและชั่ว ปีศาจเองก็มีทั้งดีและชั่วเช่นกัน เหตุใดเราไม่จัดการแค่ปีศาจที่ก่อความวุ่นวายเล่า ปีศาจตนใดพวกใดที่เขาอยู่กันอย่างสงบสุข เราก็ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตของเขาไป ไม่จำเป็นที่จะต้องยกทัพไปถล่มแบบที่เคยทำ”
“แต่ว่า..”
“อย่างไรเสียข้าก็มองว่าสิ่งที่ข้าทำลงไปนั้นมันถูกต้องแล้ว ในเมื่อกิ่งไม้แก่ๆ มันดัดยาก ข้าก็ควรเริ่มดัดที่ตัวของข้า เทพเซียนอื่นๆ ที่เพิ่งเกิดมาจะได้เข้าใจ”
“ท่านมหาเทพ”
“อย่างไรเสียข้าคงต้องขอตัว ข้าต้องเอาพลังผู้รองในขวดนี้ไปเก็บให้ปลอดภัย”
หงเฟยจวินเดินออกมาทันทีอย่างไม่รอให้เทพองค์ใดอนุญาต ร่างสูงเดินเข้าไปที่ภูเขาเทียนกง ก่อนจะหาที่ที่สามารถเก็บขวดแก้วนี้เอาไว้ได้อย่างปลอดภัย
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วหรือ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้หงเฟยจวินหันกลับไปมองทันที
“ท่านพ่อ”
“ว่าอย่างไร พ่อถามว่าเรียบร้อยดีหรือไม่” หงไท่เวย บิดาของหงเฟยจวินยิ้มมุมปากน้อยๆ
“เรียบร้อยขอรับท่านพ่อ”
“ดี เช่นนั้นพ่อจะได้วางใจ ให้เจ้าดูแลสวรรค์และบัลลังก์ของพ่อต่อ” หงไท่เวยตบบ่าของหงเฟยจวินเบาๆ “อย่างไรเสียพ่อก็หวังว่าเจ้าจะทำให้ศึกระหว่างเทพเซียนและปีศาจหยุดลงได้ เพราะตัวพ่อนั้นไม่มีความสามารถ”
“ท่านพ่อ ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้น”
หงไท่เวยส่ายหน้า “กว่าที่พ่อจะรู้ตัวก็ผ่านมากี่แสนกี่ล้านปีแล้วก็ไม่อาจรู้ได้ ต่อไปนี้ก็หวังว่า เจ้าจะทำตามเจตนารมณ์สุดท้ายของพ่อได้จนสำเร็จ”
“ขอรับ ข้าจะทำให้ได้”
“ดี เช่นนั้นก็อย่าลืมพาเขาลงไปหาพ่อที่โลกมนุษย์เล่า”
“ท่านพ่อแน่ใจหรือว่าอยากไปอยู่ที่โลกมนุษย์ ท่านอยู่ที่แดนสวรรค์นี้เช่นเดิมก็ได้”
หงไท่เวยส่ายหน้า “เอาไว้เมื่อสวรรค์และแดนปีศาจสงบสุข พ่อค่อยกลับมาก็แล้วกัน”
หงเฟยจวินยืนมองอดีตมหาเทพเดินออกไปจนลับสายตา ร่างสูงถอนหายใจอย่างแรงก่อนจะหันมามองขวดแก้วใบนั้นอีกครั้ง
“ข้าก็หวังว่าข้าจะทำได้”
ทางด้านของไป่ถิงถิงที่เพิ่งรู้สึกตัวนั้น เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าทั้งบิดามารดาและพี่ชาย ต่างยืนรอเฝ้าอยู่ที่ขอบเตียงด้วยความเป็นห่วง
“ข้าหิวน้ำ” เสียงแหบแห้งของไป่ถิงถิงดังขึ้น
หลี่มู่ฟางรีบเข้าไปประคองไป่ถิงถิงให้นั่งพิงหมอน ก่อนจะรับเอาจอกชาจากไป่หานเล่อมาป้อนให้ไป่ถิงถิง
ร่างบางดื่มชาเข้าไปอึกใหญ่ก่อนจะไล่สายตามองบิดามารดาและพี่ชาย “ข้า.. ข้าก่อเรื่องหรือท่านแม่” สุดท้ายแล้วก็หันมาถามหลี่มู่ฟางเสียงอ่อน
หลี่มู่ฟางยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่หรอก เจ้าไม่ได้ก่อเรื่องอะไร”
“แต่ข้าจำได้ว่าก่อนข้าจะหลับไป ท่านเฟยจวินบอกว่าข้าก่อเรื่อง” ไป่ถิงถิงพูดอุบอิบ “เมื่อตื่นขึ้นมาท่านพ่อต้องลงโทษแน่นอน”
ไป่เซียวเหอถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะเดินไปลูบศีรษะไป่ถิงถิงเบาๆ “แค่เจ้าฟื้นขึ้นมา พ่อก็ดีใจแล้ว ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องลงโทษเจ้า”
“จริงหรือท่านพ่อ” ไป่ถิงถิงยิ้ม
“พ่อจะโกหกเจ้าทำไม”
ไป่ถิงถิงยิ้มกว้างก่อนจะหันไปมองหลี่มู่ฟาง “แล้ว.. ท่านเฟยจวินล่ะขอรับ”
“ฟื้นขึ้นมาเจ้าก็เรียกร้องหาเขาเลยหรือถิงถิง” เสียงน้อยใจของไป่หานเลอทำให้ไป่ถิงถิงหันไปมอง
“พี่เล่อ ท่านพูดอะไรเช่นนั้น”
“ก็ทันทีที่เจ้าลืมตาขึ้นมา หนึ่งคำก็มีท่านเฟยจวิน สองคำก็ต้องมีท่านเฟยจวิน เจ้าทำให้พี่เจ็บที่หัวใจ รู้หรือไม่” ไป่หานเล่อเอามือมาวางที่อกข้างซ้าย
“พี่เล่อ..”
ไป่หานเล่อสะบัดหน้า “ใช่สิ ข้ามันก็แค่พี่ชาย จะเทียบอะไรกับคู่ครองของเจ้าได้”
เมื่อพูดถึงคู่ครองไป่ถิงถิงก็หน้าแดง ร่างบางก้มหน้าหลบสายตาทุกตนอย่างเขินอายจนไป่หานเล่อไม่พอใจ “เอาเถิดๆ น้องเพิ่งพื้น ให้ถิงถิงพักเสียหน่อย เราค่อยมาพูดเรื่องนี้กันภายหลังดีกว่า” หลี่มู่ฟางเอ่ยห้ามเมื่อเห็นว่าไป่หานเล่อจะอ้าปากพูดอีกครั้ง
“ข้าขอนอนต่ออีกหน่อยได้หรือไม่ท่านแม่ ข้ายังรู้สึกเพลียอยู่เลย”
หลี่มู่ฟางลูบศีรษะไป่ถิงถิงพร้อมยิ้มน้อยๆ “นอนเถิด เมื่อเจ้าตื่นขึ้นมา ท่านมหาเทพก็คงเดินทางมาถึงแล้ว”
“เช่นนั้นข้ารีบนอนดีกว่า จะได้ตื่นขึ้นมาพบหน้าเขาเร็วๆ”
ไป่ถิงถิงรีบล้มตัวนอนลงทันที ส่วนไป่หานเล่อได้แต่ทำหน้าราวกับว่าโลกกำลังจะสลายหายไปตรงหน้า จนไป่เซียวเหอต้องมาลากคอบุตรชายเดินออกไป
“ท่านพ่อ! ท่านได้ยินที่ถิงถิงพูดหรือไม่” ไป่หานเล่อหันไปถามบิดา
“เต็มสองหู แต่เจ้าออกมาก่อนเถิด ให้น้องได้พักผ่อน”
“ท่านพ่อ!! เดี๋ยวก่อน ท่านอย่าดึงข้าแรงแบบนั้น ท่านพ่อ!!”
ทางด้านไป่ถิงถิงที่กำลังนอนหลับตาพร้อมรอยยิ้มนั้น ก็ได้แต่รู้สึกหัวใจเต้นแรงกับคำว่าคู่ครองที่ออกมาจากปากของไป่หานเล่อ ร่างบางพลิกตัวไปมาเนื่องจากทำอย่างไรก็นอนไม่หลับเสียที สุดท้ายจึงตัดสินใจลืมตาขึ้นมา แต่เมื่อเห็นใบหน้าของชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงไป่ถิงถิงก็ยิ้มกว้างออกมาทันที
“ไม่นอนพักอีกหน่อยหรือ”
Talk. พลังที่แข็งแกร่งของผู้รองจะต้องถูกส่งต่อไปให้เบบี๋ ปุจฉา เมื่อไหร่เบบี๋จะเกิดเอ่ยยยยยยยยยย หลังจากตอนนี้คือจะมีแต่ความดื้อและความคลั่งรักแล้วนะคะ เรามาดูกันว่าน้องถิงจะป่วนได้มากขนาดไหนกัน
- Writer
