EP 24
1242 Words
สายชลร้องทักธรรทรขณะเดินเข้ามาสมทบในห้องครัวพร้อมกับเทียมหทัย ซึ่งเขาเองเป็นคนอาสาเตรียมข้าวของรอระหว่างที่สายชลพาเทียมหทัยเดินชมบ้าน เพราะเขารู้ดีว่าถ้าให้เขาพาเธอไป โอกาสที่จะเจอคุณหญิงแม่นั้นมีค่อนข้างสูง
“ใกล้เสร็จแล้วครับแม่” เขาตอบโดยที่จะไม่ลืมแสดงตัวเป็นลูกสายชล
“มีอะไรให้ขิมช่วยมั้ยคะคุณกรณ์”
“งั้นไม่เกรงใจแล้วนะครับ! ผมฝากคุณขิมช่วยหยิบแตงกวาในตู้เย็นเอามาหั่นเป็นชิ้นพอคำด้วยนะครับ”
“ได้เลยค่ะ แต่ขอออกตัวไว้ก่อนนะคะว่าขิมไม่ค่อยถนัดเรื่องในครัวเท่าไหร่ค่ะ” เธอรีบบอกพลางเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบตะกร้าแตงกวาออกมา
“งั้นคุณขิมหั่นตรงนี้นะคะ เดี๋ยวป้าจะตั้งหม้อแล้วค่ะ” สายชลจัดแจงสถานที่ให้เธอสะดวกในการทำ
“มีดอยู่ตรงนั้นครับ” ธรรทรรีบบอกเพราะเห็นเทียมหทัยกำลังมองหาอยู่พอดี “ขอบคุณค่ะ” เธอตอบพร้อมเดินไปหยิบมีดออกมาจากที่เก็บ
“ระวังมือนะครับมันคมมาก” เขาเตือนเสียงต่ำ
“อุ๊ย!!!” ไม่ทันได้ขาดคำนิ้วเรียวงามก็มีเลือดไหลออกมาด้วยความคมของคมมีดเข้าไปแล้ว ทำเอาธรรทรตกใจรีบเข้ามาคว้าเอามือเธอมาดูดห้ามเลือดให้เป็นพัลวัน
“ขอบคุณค่ะ” เทียมหทัยพูดพลางหน้าแดงด้วยความอายเพราะมือน้อยๆ ของเธอถูกเขาประคองไว้ด้วยความห่วงใย
“อุ๊ยตายแล้ว!! เป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะคุณขิม ป้าว่าออกไปทำแผลกันข้างนอกเถอะค่ะทางนี้ป้าจัดการเอง” สายชลร้องถามด้วยความตกใจ และสายตาก็แฝงไว้ด้วยความหมายบางอย่าง ที่เห็นธรรทรนั้นแสดงอาการห่วงเทียมหทัยอย่างที่เธอไม่เคยเห็นเขาปฏิบัติกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้กระทั่งกับชุติมาคู่หมั้นเองก็ตาม เมื่อทั้งสองออกนอกครัวไปแล้ว เธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่สามารถจะเดาอนาคตข้างหน้าได้ว่า จะลงเอยยังไง
“โอ้โห! พ่อนักธุรกิจใหญ่วันนี้กลับบ้านเร็วเป็นเหมือนกันหรือจ้ะ” รสรินทร์ร้องทักลูกชายขณะที่เธอนั่งอ่านหนังสืออยู่ห้องรับแขก และพอดีได้ยินเสียงลูกชายเดินผิวปากเข้าบ้านด้วยอาการของคนอารมณ์ดี
“อ้าว! คุณแม่ครับพูดแบบนี้ผมก็เสียแย่สิครับ วันนี้ผมอุตส่าห์จะมากินข้าวเย็นกับคุณแม่นะครับ ว้าโดนแซวซะแล้ว” เขาแกล้งแม่กลับพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งโซฟาข้างๆ แม่
“ก็รึไม่จริงล่ะลูก พักนี้แม่ไม่ค่อยได้เจอหน้าลูกสักเท่าไหร่เลย! หนูชุเขาถามหาแน่ะ เมื่อวานเขาไปประชุมที่สมาคมกับแม่เขา พอแม่หนูชุถามหาลูกเข้า แม่งี้หน้าชาเชียว ทำไมไม่หาเวลาไปเที่ยวกับน้องบ้างล่ะลูก อีกหน่อยก็จะต้องแต่งงานกันแล้ว” รสรินทร์พยายามเกลี้ยกล่อมลูกชายเหมือนทุกๆ ครั้ง
“เอาไว้ให้ผมสะสางงานสักพักก่อนนะครับแม่ พักนี้งานเยอะจริงๆ ครับ สนามกอล์ฟก็ใกล้จะเปิดแล้ว ต้องประชาสัมพันธ์กันยกใหญ่เลยครับ” เขาบอกแม่ด้วยเหตุผล ทั้งๆ ที่มันไม่จริงเลย
“เอะอะ ลูกก็เอาแต่งานมาอ้าง นี่เมื่อไหร่ลูกจะเข้าใจแม่สักทีล่ะลูก อย่างหนูชุน่ะหาไม่ได้ง่ายๆ นะจ้ะลูก ชาติตระกูลก็ดี การศึกษาก็ดี ฐานะก็ใกล้เคียงกับเรา ทั้งกิริยามารยาทนั้นก็งามพร้อม นี่ถ้าแม่ไม่ได้มาเป็นสะใภ้ล่ะก็ แม่จะไม่ให้อภัยแกจริงๆ นะตาธรร” รสรินทร์ออกอาการขู่เหมือนทุกครั้ง
“เอาไว้ผมจะหาเวลาว่างๆ พาน้องชุเขาไปเที่ยวก็แล้วกันนะครับ” เขาบอกไปในที่สุด
“ดีจ้ะลูก! เออ! พูดถึงสนามกอล์ฟ เมื่อวันก่อนแม่เจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเขามาเที่ยวบ้านเราน่ะ วันนั้นแม่เห็นเขายืนคุยกับน้าสายชลตรงสนามหน้าบ้านเราแน่ะลูก เห็นบอกว่าเป็นลูกเลี้ยงคุณกรรชัยกับยายพรรณี ลูกรู้จักมั้ย เห็นน้าสายชลบอกว่าเป็นเพื่อนกันกับเจ้ากรณ์”
รสรินทร์นึกได้ก็เลยถามลูกชาย ทำเอาคนที่ถูกถามถึงกับอึ้งไปพักหนึ่ง แต่ก็เรียกสติกลับมาได้
“อ๋อ! คุณเทียมหทัยใช่มั้ยครับ ผมเคยพบกันอยู่ไม่กี่ครั้งครับตอนที่ไปขอเจรจาเช่าที่ดินลุงกรรชัยครับ” เขารีบบอกปัดแม่ไป เพราะไม่อยากให้สิ่งที่เขากังวลเกิดขึ้น “แล้วคุณแม่ถามทำไมครับ”
“ก็แม่เห็นเด็กคนนั้นหน้าตาผิวพรรณดี๊ดี ไม่รู้ว่าแม่พรรณีกับคุณกรรชัยไปขุดแม่เด็กคนนั้นมาจากไหน เห็นบอกขอมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่แม่ดูๆ แล้วพ่อแม่ของเด็กคนนี้ก็ไม่น่าจะเป็นคนขี้เหร่อะไร เพราะลูกได้หน้าตาและผิวพรรณมาดี”
“ครับ แล้วแม่ได้คุยกับเธอมั้ยครับ”
“ก็คุยบ้างคำสองคำ พอดีแม่จะรีบไปทำธุระน่ะลูก”
“แล้วคุณแม่คิดว่าเธอเป็นยังไงครับ” เขาถามเพื่อลองหยั่งเชิงแม่
“ก็ไม่รู้สิลูก เห็นแค่แว่บๆ น่ะ และอีกอย่างแม่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า ต่อให้ผิวพรรณหรือหน้าตาดียังไงก็เถอะ ไม่รู้ว่าชาติตระกูลหรือเทือกเขาเหล่ากอมาจากไหน ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ นี่ยายพรรณีกับคุณกรรชัยนึกยังไงไม่รู้นะลูก เอาลูกเขามาเลี้ยงเอาเมี่ยงเขามาอม เกิดวันหนึ่งคิดอกตัญญูขึ้นมา ผลาญสมบัติไปหมดบ้านจะว่ายังไง โอย! แม่ไม่อยากคิดหรอกลูก”
“คุณแม่คิดอย่างนั้นเหรอครับ” เขาถามแม่ด้วยท่าทางค่อนข้างสิ้นหวัง
“ก็ไม่รู้หรอกลูกแม่อาจจะคิดผิดก็ได้ แต่ว่าแต่ลูกถามแม่ทำไมหรือจ้ะ เอ! อย่าบอกนะว่าลูกสนใจเด็กคนนี้ แม่ไม่ยอมจริงๆ ด้วยนะเจ้าธรร” เธอสงสัยลูกชาย เพราะปกติไม่เคยจะพูดถึงผู้หญิงคนไหนให้เธอฟังเลย
“อ๋อ! ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่ เพียงแต่เท่าที่เคยเห็นเธอมา ท่าทางก็ดูเป็นคนดีนะครับ ขยันช่วยงานคุณลุงกรรชัย และที่สำคัญทำงานเก่งไม่ใช่เล่นเลยครับแม่” เขารีบบอกปัดแม่ไปเพราะไม่อยากให้สงสัยมากไปกว่านี้
“ขยันก็เอาไว้ทำงานให้เรานะ แต่แม่ขอห้ามเด็ดขาด ถ้าคิดจะเอามาแทนหนูชุของแม่ ข้ามศพแม่ไปก่อนเลยนะนายธรร แม่ไม่ยอมจริงๆ ด้วย”
รสรินทร์รีบขู่ลูกชายด้วยท่าทางเอาจริงกว่าทุกๆ ครั้ง จนทำให้คนฟังนั้นนึกกังวลถึงเรื่องของวันข้างหน้า
“คุณแม่คิดอะไรก็ไม่รู้! งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ แล้วจะได้มากินข้าวกัน เดี๋ยวน้าสายชลกับเจ้ากรณ์ก็คงจะมาพอดี”
เขารีบหอบข้าวของที่หอบมารีบเผ่นไปข้างบน ทิ้งให้รสรินทร์นั่งสงสัยอะไรอยู่คนเดียว
- Writer
