EP 26
1103 Words
“งั้นเชิญครับ ผมเริ่มหิวแล้วล่ะ” เขาพูดพลางเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง “ขอบคุณค่ะ” เธอบอกตามมารยาท
“อาหารเป็นไงครับรสชาติพอจะเป็นพ่อครัวที่โรงแรมคุณขิมได้มั้ยครับ เผื่อว่าคุณธรรเขาไล่ผมออก ผมจะได้ไปสมัครงานเป็นพ่อครัวครับ”
เขาเอ่ย ขณะตักอาหารชิ้นสุดท้ายเข้าปาก ผิดกับอาหารบนจานของเทียมหทัยซึ่งดูเหมือนจะไม่พร่องไปไหนเลย คงเป็นเพราะบรรยากาศที่โรแมนติก เลยทำให้เธอกินอาหารไม่ค่อยลงเท่าไหร่ หรือเป็นเพราะต้องมาอยู่ในบ้านหลังเล็ก ตามลำพังกับเขาก็ไม่อาจรู้ได้
“อร่อยค่ะ ถ้าคุณกรณ์ตกงานเมื่อไหร่บอกนะคะ ขิมจะรับไว้เป็นคนแรกเลยค่ะ แต่ไม่ให้เป็นพ่อครัวนะคะ จะจ้างให้มาทำการขายและการตลาดแทนขิมเลยค่ะ ขิมจะได้พักสักทีเพราะมีมือดีๆ มาทำงานให้ ว่าแต่คุณธรรจะยอมหรือคะ” เธอพูดพลางหัวเราะด้วยอารมณ์ขัน
“จริงหรือครับ! อ้าวคุณขิมอิ่มแล้วเหรอครับ ผมไม่เห็นอาหารพร่องไปสักเท่าไหร่เลยครับ”
“อิ่มจริงๆ ค่ะ สงสัยขิมจะทานอาหารว่างตอนประชุมบ่ายนี้เยอะไปหน่อยค่ะ คุณกรณ์รับกาแฟมั้ยคะ ขิมชงให้ค่ะ” เธอรีบออกตัว
“ไม่เป็นไรครับผมเป็นเจ้าบ้านให้ผมดูแลก็แล้วกันนะครับ ถ้าคุณขิมอิ่มงั้นก็ออกไปนั่งรอผมที่ระเบียงก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเก็บโต๊ะแล้วจะยกกาแฟตามไป”
“งั้นก็ได้ค่ะ” เธอทำตามอย่างว่าง่าย
“อากาศดีนะครับ” เขาพูดเมื่อยกกาแฟมาแล้วยื่นให้เธอ
“ค่ะ ทะเลยามค่ำคืนนี่ดูเดียวดายยังไงไม่รู้นะคะ มองนานๆ เข้าดูอ้างว้างยังไงก็ไม่รู้ค่ะ”
“ทะเลก็คือทะเลครับ มันก็ทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ ไม่มีวันสิ้นสุด”
“ใช่ค่ะ เหมือนกับคนเราที่ทุกๆ เช้าที่ตื่นมาก็จะต้องเผชิญกับเรื่องต่างๆ ไม่เว้นแต่ละวัน ดีบ้าง แย่บ้าง มียิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ บางครั้งการเป็นทะเลก็ยังจะดีเสียกว่าอีก คุณว่ามั้ยคะ เพราะอย่างน้อยๆ มันก็มีหน้าที่นำคลื่นเข้าออกจากฝั่งเท่านั้น” เธอพูดด้วยอาการ ของคนที่มีบางสิ่งบางอย่างในใจ และก็ยกกาแฟขึ้นจิบ
“อะไรที่ทำให้คุณขิมคิดอย่างนั้นครับ ฟังแล้วมันดูเศร้าจังเลย”
เพราะสังเกตเห็นอาการค่อนข้างซึมของเธอพร้อมทั้งจิบกาแฟตามด้วย
“ไม่มีอะไรค่ะ ขิมก็พูดไปตามเรื่องค่ะ คุณกรณ์อย่าใส่ใจกับเด็กอย่างขิมเลยค่ะ” เธอรีบเปลี่ยนเรื่องคุย พร้อมทั้งยกกาแฟดื่ม
“ใครบอกว่าคุณขิมเด็กครับ คุณน่ะ โตกว่าคนในวัยเดียวกันตั้งเยอะนะครับ” เขาบอกความจริง
“อะไรที่ทำให้คุณกรณ์คิดอย่างนั้นคะ”
“คุณดูเข้มแข็งเหลือเกิน คุณขิมเคยโกรธใครหรือเปล่าครับ” เขาถามด้วยความสงสัย พร้อมทั้งยกกาแฟดื่มอย่างช้าๆ
“ขิมก็เป็นคนนะคะ คุณกรณ์ถามทำไมคะ”
“ผมอยากจะรู้ว่าคนๆ นั้นทำอะไรผิดที่พอจะทำให้คุณขิมโกรธ เพราะที่ผ่านมานั้น ผมยังไม่เห็นคุณขิมโกรธใครให้ผมเห็นเลย แม้กระทั่งลูกน้องก็เถอะ” เขาบอก และยกกาแฟดื่มรวดเดียวหมดแก้ว
“ขิมไม่ค่อยได้โกรธใครค่ะ เพราะคุณย่าสอนว่าโกรธคือโง่ โมโหคือบ้าค่ะ ถ้าไม่อยากเป็นคนโง่และคนบ้า จะต้องไม่โกรธและไม่โมโหค่ะ” เธอพูดด้วยความอารมณ์ดีและก็ยกกาแฟดื่นจนหมดตามเขาไป
“นี่ไงครับผมถึงได้บอกว่าคุณขิมน่ะโตกว่าคนในวัยเดียวกัน ผมช่างอิจฉาคุณลุงกับคุณป้าจริงๆ เลยครับที่ได้คุณมาเป็นลูกสาว ถ้าผมมีลูกสาวอย่างนี้ ผมก็คงจะดีใจไม่น้อยนะครับ” เขามองมาหาเธอ
“โบราณเขาว่าเมล็ดพืชที่สมบูรณ์ก็ย่อมให้ต้นพืชที่สมบูรณ์จริงมั้ยครับ คุณขิมเคยอยากจะรู้มั้ยครับว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของคุณขิมคือใคร” เขาถามในที่สุด
“ไม่ล่ะค่ะ แต่ขิมก็ไม่ได้โกรธนะคะที่เขาทิ้งขิม เพราะโดยธรรมชาตินั้น พ่อแม่ทุกคนจะต้องรักลูก แต่ถ้าเขายังไม่พร้อมที่จะมีขิม การเอามาให้สถานสงเคราะห์นั้นก็ดูเหมือนจะเป็นทางออกที่ดีนะคะ”
“ผมเห็นด้วยครับ แล้วถ้าคุณมีลูกแล้วยังไม่พร้อมคุณจะทำอย่างพวกเขาหรือเปล่าครับ”
“ไม่ทราบค่ะ เอ่อ! ขิมหมายถึงว่าขิมคงไม่ เอ่อ...” เธอตอบได้ไม่เต็มปากเพราะความอาย
“ผมเข้าใจครับ” เขารีบตัดบททันทีเพราะเห็นท่าทีที่เอียงอายของเธอ
“งั้น! ให้ขิมเก็บแก้วกาแฟให้นะคะ ตั้งแต่มานี่คุณกรณ์ทำอยู่คนเดียว ขิมยังไม่ได้ช่วยอะไรเลยค่ะ”
มือบางเอื้อมจะไปหยิบแก้วกาแฟตรงที่เขานั่ง แต่ไม่ทันได้ระวังเท้าก็เลยไปสะดุดที่ขาโต๊ะที่ตั้งไว้สำหรับนั่งรับลมเข้าอย่างจัง จนเขาต้องรีบเอาตัวเข้ามาประคองเธอเอาไว้ไม่ให้ล้มลง
“อุ๊ย!!! ขอโทษค่ะ ขิมแค่อยากจะช่วยคุณกรณ์เท่านั้นเองค่ะ”
เธอรีบขอโทษเขาเพราะร่างของเธอนั้นเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยไม่รู้ตัวทำให้เขาเกือบพาร่างบางๆ ของเธอลงไปกองบนพื้น หากไม่มีวงแขนที่แข็งแรงคอยประคองเอาไว้
“ไม่เป็นไรครับ คุณขิมเดินระวังๆ นะครับ”
เขาเอ่ยแผ่วเบาขณะที่หญิงสาวได้รับสัมผัสกับลมหายใจอันอบอุ่นของเขาใกล้ๆ ตรงหน้า เพราะด้วยร่างกายที่สูงใหญ่กว่าเธอมาก ซึ่งเมื่อเธอตั้งตัวให้ยืนตรงๆ ก็ยังสูงแค่หัวไหลเขานั่นเอง
ทันใดนั้นเขาก็เอามือมาเชยปลายคางมนให้เงยหน้ามาหา ทำเอาหัวใจเจ้าของคางเต้นไม่เป็นส่ำเพราะสัมผัสจากวงแขนอันอบอุ่นที่เขาโอบร่างเอาไว้ ใบหน้าที่คมสัน คิ้วดกดำรับกันกับปากงามได้รูปของเขา ห่างจากริมฝีปากเธอไม่ถึงสองนิ้ว
เขาละมือจากปลายคางไปสัมผัสผิวหน้าขาวเนียน ซึ่งดูน่าสัมผัสยิ่งนักเมื่อยามต้องกับแสงไฟสลัวที่ลอดมาจากห้องด้านใน
“ผมรักคุณ”
- Writer
