EP 17
1304 Words
“เจ้าแม้วมันบอกว่าจะเอาที่หนึ่งมาอวดคุณขิมให้ได้ค่ะ วันนี้มันทำได้ก็คงจะดีใจมากๆ เลยค่ะ”
ติ๋วทรุดตัวลงนั่งสมทบขณะที่หนุ่มสาวต่อหน้าตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวเข้าปาก ด้วยความหิว ทำให้เธอนั้นอดปลื้มกับฝีมือการทำอาหารตัวเองแทบไม่อยู่เลย
“ขิมก็ดีใจค่ะที่เขาตั้งใจเรียนจะได้มีงานทำดีๆ ป้าจะได้สบายกว่านี้”
“แค่นี้ป้าก็สบายมากแล้วค่ะคุณขิม นี่ถ้าไม่ได้คุณขิมคอยช่วยเหลือเราสองแม่ลูกล่ะก็ป่านนี้ไปตกระกำลำบากอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้วค่ะ” ติ๋วรื้อฟื้นความหลัง
“คุณกรณ์รู้มั้ยคะ วันแรกที่ป้าเจอคุณขิมน่ะตกใจแทบแย่เพราะเจ้าแม้วมันไปวิ่งราวกระเป๋าเธอมา แต่เธอก็ใจดีนะคะ ไม่เอาเรื่องเลย และก็ให้ตำรวจพาเจ้าแม้วมาหาป้าที่ห้องเช่า ป้ากลัวแทบแย่ว่าเจ้าแม้วมันไปทำอะไรไม่ดีมา”
“แล้วนอกจากจะไม่เอาเรื่องแล้ว เธอยังรับเลี้ยงเจ้าแม้วเป็นลูกบุญธรรมอีกค่ะ แล้วยังให้เงินป้าไปเรียนทำอาหาร และก็ให้ทุนมาทำร้านที่นี่ค่ะ แล้วไหนจะค่าเซ้งห้องเช่า ค่าเช่าจ่ายล่วงหน้าอีก แล้วยังจะต้องอุปกรณ์ในร้านเครื่องตกแต่งอีกหมดไปไม่รู้เท่าไหร่เลยค่ะ” ติ๋วอธิบายยืดยาว
“เหรอครับ คุณขิมของคุณป้านี่เป็นคนใจดีจริงๆ นะครับ” เขาพูดพลางสอดสายตาไปหาอีกฝ่าย
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เป็นคุณกรณ์ก็ต้องทำเหมือนที่ขิมทำเหมือนกันค่ะ ก็ป้าติ๋วไม่มีใคร สามีไปมีเมียน้อย เงินติดตัวสักบาทก็ไม่มี แล้วจะให้ขิมเอาเรื่องได้ยังไงจริงมั้ยคะป้า แล้วอีกอย่างป้าก็มีฝีมือทำอาหารที่ดีอยู่แล้วค่ะ แค่ฝึกเพิ่มเติมเท่านั้นเอง” เทียมหทัยออกตัวทำเอาทั้งสองคนเงียบเพราะเห็นด้วยกับเธอ
“ตายจริง เกือบลืมเลยค่ะป้า นี่เงินค่ะขิมฝากป้าช่วยไปซื้อของเป็นรางวัลให้แม้วด้วยนะคะ ที่ขิมเคยสัญญาว่าจะให้ตอนที่เขาสอบได้ที่หนึ่ง”
“คุณขิมไม่ต้องให้เจ้าแม้วมันก็ได้ค่ะ แค่ช่วยเราสองแม่ลูกมาก็มากมายแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าชาตินี้จะตอบแทนยังไงหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้ แค่เจ้าแม้วมันได้เรียนที่ดีๆ มีเงินทุนแต่ละเทอมก็มากพอแล้วค่ะ” ติ๋วหันไปหาธรรทรเพื่อให้รับรู้เรื่องราว
“ป้ารับไปเถอะครับเพราะถ้าไม่รับเดี๋ยวแม้วเขาจะเสียกำลังใจ เพราะวัยรุ่นสมัยนี้ถ้าเราได้ให้ความหวังแล้วเมื่อเขาทำสำเร็จเราก็ต้องให้เขาจะได้มีกำลังใจทำดีต่อไป” ธรรทรสมทบ
“จริงอย่างคุณกรณ์พูดค่ะป้า และอีกอย่างขิมตั้งใจเอาไว้แล้วด้วยค่ะ” เธอบอกอีกครั้ง
“ถ้าคุณกรณ์เห็นด้วยป้าก็ไม่ขัดข้องค่ะ เจ้าแม้วมันคงจะดีใจน่าดูเลยค่ะ ที่คุณขิมไม่ลืมคำพูดที่ให้ไว้กับมันน่ะค่ะ”
“วันนี้ผมได้อะไรดีๆ จากคุณขิมอีกแล้วครับ”
ธรรทรเอ่ยขณะเดินออกจากซอยบ้านป้าติ๋วหลังจากที่ได้คุยเรื่องต่างๆ หลายเรื่องจนใกล้ค่ำเต็มที
“เช่นอะไรคะ” เทียมหทัยตอบกลับขณะเดินออกไปด้วยกันเพื่อจะลงเรือข้ามฟากกลับ
“ก็ได้เห็นชีวิตอีกแบบหนึ่งที่ผมไม่ค่อยได้สัมผัสเท่าไหร่ ได้เห็นคุณขิมได้ให้ความสำคัญกับผู้ที่มีโอกาสน้อยกว่าได้มีชีวิตใหม่ๆ ผมกับคุณธรรเอง ถึงแม้ว่าจะเคยบริจาคเงินก็นใหญ่”
“แต่เราก็ไม่เคยได้มีเวลาเข้ามาใส่ใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ได้ดีเท่าคุณขิมเลยครับ นี่ถ้ากลับไปนี้สงสัยจะต้องทำเรื่องเสนอให้เจ้านายลองพิจารณาวิธีบริจาคเงินใหม่แล้วสิครับ” เขาพูดขณะเดินไปรอเรือที่ท่า
“เอาเป็นว่าเราก็มีจุดมุ่งหมายที่จะช่วยเหลือสังคมตามโอกาสที่เราจะอำนวยดีมั้ยคะ จะทำด้วยวิธีไหน ด้วยอะไรก็อย่างน้อยๆ คนที่ได้รับก็คือเราเองล่ะค่ะ เพราะเราก็จะรู้สึกสุขใจที่ได้เป็นผู้ให้ค่ะ คุณกรณ์เห็นด้วยมั้ยคะ”
“คุณขิมพูดก็ถูกนะครับ เอ่อ!..ว่าแต่ศุกร์นี้คุณขิมจะไปไร่กี่โมงครับ ผมก็ว่าจะไปดูที่หน้างานพอดี ผมขออาสาติดรถไปด้วยนะครับจะได้ขับรถไปให้ด้วยเลย” เขาถามเพื่อต้องการคำตอบ
“ก็คงจะเช้ามืดค่ะ แล้วคุณธรรไปด้วยหรือเปล่าคะ”
“อ๋อ! ไม่หรอกครับเพราะว่าผมรับมาทำต่อทั้งหมดแล้วครับ..งั้นผมไปรอที่หน้าบ้านนะครับจะได้ไม่เสียเวลา”
“รอในบ้านก็ได้ค่ะ ขิมจะให้คุณกรณ์ไปยืนรอหน้ารั้วบ้านได้ยังไงคะ น่าเกลียดแย่เลย”
“ไม่เป็นไรครับจะได้ไม่ลำบากคนที่บ้านมาคอยเปิดประตูให้ด้วย และอีกอย่างเดี๋ยวคุณลุงกรรชัยจะได้ไม่ต้องถามว่าคุณขิมไปกับใครเดี๋ยวท่านไม่อนุญาตแถมมาเกลียดขี้หน้าผมอีก แย่แน่ๆ เลย”
“ไม่ลำบากหรอกค่ะ ที่บ้านเขาตื่นแต่เช้า แล้วอีกอย่างคุณพ่อคุณแม่ยังไม่ตื่นหรอกค่ะเช้ามืดปานนั้น ยกเว้นป้าอรกับเด็กสองสามคนค่ะ เอาเป็นว่าเข้าไปทานกาแฟก่อนก็แล้วกันดีมั้ยคะ”
“งั้นก็ด้วยความยินดีครับ เรือมาพอดีครับเชิญคุณขิมครับ ระวังนะครับ มาให้ผมช่วย” เขายื่นมือมารับหลังจากที่เขาเข้าไปอยู่ในเรือเบียดกับผู้คนแล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
เธอยื่นมือให้อย่างว่าง่าย มือสัมผัสมือทำให้ทั้งเธอและเขาต่างก็รับรู้ถึงความรู้สึกที่เป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก ทำเอาเทียมหทัยหน้าแดงกร่ำเพราะความอายที่เขาไม่ยอมปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ
แต่เธอก็สุขใจที่ได้มอบมือน้อยๆ ให้เขาเป็นคนคอยประคองเอาไว้ เพราะผู้คนบนเรือก็แออัด จึงเป็นเหตุให้เขาทึกทักเพื่อได้ยึดครองมือน้อยๆ เอาไว้จนกระทั่งเรือได้ไปจอดที่ท่าของอีกฟากหนึ่ง
“มาแล้วเหรอลูก ทำไมกลับค่ำจังเลยวันนี้ เมื่อตอนบ่ายๆ เห็นเลขาฯ ลูกบอกว่าลูกออกทำธุระข้างนอกพ่อก็เลยกลับมาก่อน นี่แม่กับย่ารอทานข้าวอยู่แน่ะ” กรรชัยถามเมื่อเห็นลูกสาวเดินเข้าบ้านขณะที่เขานั่งรอที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกันสมาชิกคนอื่นๆ ในบ้าน
“อ๋อ! พอดีมีงานด่วนค่ะคุณพ่อ พอเสร็จแล้วขิมก็รีบมาเลยค่ะ” เทียมหทัยตอบพร้อมเดินไปที่โซฟาห้องนั่งเล่น
“ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะลูกจะได้สบายตัว แม่กับย่ายังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ รอลูกก่อนก็ได้” พรรณีทำให้ลูกสาวสบายใจขึ้น
“ย่าก็ว่าอย่างนั้นล่ะ ดูสิมอมแมมกลับมาเชียวนะเรา” คุณพร้อมสมทบอีกแรง
“งั้นขิมไปอาบน้ำก่อนก็ดีค่ะ รู้สึกเหนียวตัวเหมือนกัน แล้วเราค่อยทานข้าวกันนะคะ”
หญิงสาวหอบสัมภาระขึ้นไปชั้นบนทั้งๆ ที่ท้องยังอิ่มอยู่เลย แต่ก็ไม่อยากให้ใครรู้ เพราะการที่เธอได้อุปการะป้าติ๋วนั้นเธอทำเองเพียงลำพังไม่ได้ให้ใครรู้ด้วย
- Writer
