“ฉะ ฉันไม่รู้” เสียงร้องไห้ของลิเลียนดังขึ้นเกรซรู้สึกได้ว่าเธอกำลังสติแตก "ฉันรู้แค่ว่าเป็นหมาเยอรมันเชเพิร์ดตัวใหญ่ มันน่ากลัวมาก"
“คุณรอสส์” เกรซรู้สึกโกรธกับสิ่งที่ไฮนซ์ทำตอนนี้เป็นอย่างมาก “ส่งโทรศัพท์ให้ฉันพูดกับเขาได้ไหมคะ”
"ไม่ได้" ลิเลียนเสียงดังขึ้นทันที “เกรซ ฉันขอโทษ ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ฉันบอกคุณไฮนซ์ว่าคุณเป็นคนถ่ายรูปนี้ ฉันขอโทษ”
เกรซรู้สึกมืดแปดด้านไปชั่วขณะ คลื่นแห่งความกังวลถาโถมเข้ามาหาเธอ เธอพยายามสงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว ยังไงไฮนซ์รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนทำใช่ไหมละ?
ในเมื่อลิเลียนพูดอย่างนั้น มันก็เป็นไปตามนั้น อย่างไรความจริงก็ต้องเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว
“คุณรอสส์ ไม่เป็นไรเลยค่ะ ”
“ไฮนซ์อาจจะตามล่าคุณ และเขาอาจจะปล่อยให้หมาของเขากัดคุณ ทำไมคุณไม่หนีไปล่ะ”
“ไม่ค่ะ คุณรอสส์ การหนีไม่ใช่ทางของฉัน” เกรซกล่าวว่า "แต่ว่าตอนนี้คุณยังอยู่กับเขาหรือเปล่า"
