พิฆาตรัก พิกัดหัวใจ (Love To Kill)

Chapter 5

วันนี้ฉันมาสายมากถึงมากที่สุด เพราะเมื่อคืนอยู่รอพ่อจนดึกเลยทีเดียว และแล้วฉันก็ทำสิ่งที่ทำประจำทุกวันคือการก้มลงมองลิ้นชักใต้โต๊ะ ใช่แล้ว... มีกล่องของขวัญสอดอยู่ เมื่อหยิบมันขึ้นมาใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้ม แว๊บหนึ่งฉันเห็นเคเซย์หันมายิ้มให้ ดูแล้วรู้สึกว่ามันน่ารักมากเลยทีเดียว

ฉันบรรจงเปิดพร้อมการมุงดูของเพื่อนๆ แต่แล้วสิ่งที่อยู่ภายในทำเอาฉันผงะดวงตาเบิกค้างอย่างตื่นตะลึง มันคือถุงยางอนามัยใช่แล้ว ยังมีบางสิ่งอยู่ด้านในฉันเหวี่ยงกล่องลงไปกับพื้นน้ำตารื้น เพื่อนฉันหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาอ่าน

“โซรีน... ฉันอยากมีอะไรกับเธอ!”เอมมี่อ่านมัน คำนั้นสะท้อนก้องในหูฉัน

มือสั่นไปหมดร่วมถึงร่างกายด้วย สายตาหยุดลงที่เคเซย์ในทันที ฉันเดินตรงไปหาเขาหยุดยืนตรงหน้า เคเซย์มองฉันลุกขึ้นยืนสีหน้าตระหนก เขาอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

เพียะ!

“นายมันทุเรศ ทำแบบนี้ได้ยังไง กล้าเอาของสกปรกพวกนี้มาให้ฉันได้ยังไง นายมันโรคจิตชัดๆ!”ฉันตวาดลั่น ทุกคนหันมองเคเซย์เป็นตาเดียว

แว่นเขาหลุดจากใบหน้าเผยให้เห็นโฉมหน้าอันแท้จริง แม้ทุกคนจะตื่นตะลึงกับมันแต่สำหรับฉันไม่เลยสักนิดเดียว ในหัวสมองของฉันคิดเพียงแค่ว่าทำไมเขาถึงได้หยาบคาย แสนทุเรศแบบนี้

เคเซย์หันกลับมามองแล้วเสยผมขึ้น หากไม่ได้โกรธกันคงมองว่ามันดูเท่และทรงเสน่ห์ แต่เวลานี้ทุกอย่างมันมลายหายไปแล้ว เพื่อนๆ พากันกอดฉันไว้เพื่อปลอบใจ และมองเคเซย์เหมือนตัวประหลาด ใช่! ทุกคนรู้ดีว่าเขาเป็นคนทำไม่อย่างนั้นฉันคงไม่อาละวาดแบบนี้หรอก

“เออว่ะ คนอย่างฉันมันโรคจิต”เขาย้ำคำพูดฉันอีกครั้ง แล้วเดินไปคว้ากระเป๋าเห็นเขายกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรติดต่อใครสักคนจากนั้นรถเบนซ์ที่เคยเห็นก็มาจอดรับ

โต๊ะกลมม้านั่งส่วนโรงอาหารฉันนิ่งซึมมองมือตนเองอยู่ที่นั้น ทำไมนะ... ทั้งๆ ที่คิดว่าเคเซย์ไม่เหมือนคนอื่น แต่ทำไมเขาถึงได้ทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ ฉันเสียใจจริงๆ เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองจะเริ่มชอบเขาเข้าแล้ว น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลย เคเซย์.... ทำไมเขาถึงได้เป็นคนแบบนี้ไปได้

เคเซย์...

แก้มผมยังแสบอยู่เลยเพราะฝ่ามือของโซรีน ไม่เข้าใจเลย... ผมจำได้ว่าตัวเองใส่นาฬิกาข้อมือสีเขียวอ่อนไว้ในนั้นแล้วทำไมมันถึงเป็นถุงยางอนามัยทุเรศนั้นแทน น่าเจ็บใจ! ทั้งๆ ที่ความสัมพันธ์ระหว่างเรากำลังดำเนินไปได้ด้วยดีแท้ๆ แล้วทำไมทุกอย่างมันถึงกลับตาลปัตรแบบนี้

เธอตะโกนต่อหน้าทุกคนว่าผมเป็นไอ้โรคจิต แล้วแบบนี้ใครที่ไหนจะกล้าไปเรียนอีก อย่าให้ผมรู้ว่าไอ้หน้าไหนมันบังอาจสลับของขวัญในกล่องผมจะจัดการเอาให้เลือดกลบปากเลยทีเดียว โซรีนก็เหมือนกันถามผมสักคำก็ไม่มีมาถึงก็ตบหน้าผมเลย ไม่คิดจะฟังเลยด้วยซ้ำไม่เข้าใจเลย ความยุติธรรมไม่มีเลย อุตส่าห์ไม่ทำตัวเป็นจุดเด่นให้มีปัญหาเหมือนตอนเรียนมัธยมต้นแล้วเชียว สุดท้ายก็กลายเป็นดาวเด่นแต่เด่นเรื่องอุบาทว์

โคตรซวยเจอหญิงถูกใจแล้วดันคว้าน้ำเหลวจนได้ กับโซรีนผมจริงใจร้อยเปอร์เซ็นต์คิดว่าคนนี้ใช่เลย เจ็บ... เพิ่งรู้ว่าอกหักมันเป็นแบนนี้เอง ยังไม่ได้เริ่มอะไรด้วยซ้ำ

“คุณชายครับ จะไปที่ไหนครับ”

“กลับบ้าน!”ผมตอบลุงมิดคนขับรถเสียงห้วน

รถจอดเทียบหน้าบ้านผมเดินเข้าไปด้านใน เห็นแม่กำลังเซ็นเอกสารของบริษัทอยู่ พอได้ยินเสียงฝีเท้าเลยเงยหน้าขึ้นมามองผม

“อ้าวเคเซย์ กลับมานานแล้วเหรอลูก ทำไมรีบกลับล่ะ”

ผมหย่อนก้นนั่งข้างแม่ หยิบเอกสารบางส่วนขึ้นมาดูแล้วชี้ให้แม่ดูถึงจุดที่ต้องอ่าน แม่ยิ้มให้แล้วรับมันไป

“เบื่อ... ไม่อยากไปเรียนแล้ว”ผมตอบเสียงห้วน อารมณ์เสียสุดๆ เลยตอนนี้

“อย่างน้อยก็เอาใบประกาศมาให้แม่ชื่นใจหน่อยเถอะ ถึงแม้หัวสมองลูกจะดีแต่ยังไงเราก็ต้องเรียนนะ”แม่พยายามแนะนำ

“เข้าใจแล้วครับ แล้ว... พ่ออาการเป็นยังไงบ้างครับแม่”

“ก็เหมือนเดิมจ้ะ”สีหน้าแม่ทำให้ผมพูดไม่ออก

ตอนนี้พ่อผมนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเนื่องจากเส้นเลือดในสมองแตก แม่เลยต้องทำงานแทน ผมกลัวอยู่เหมือนกันว่าแม่จะทรุดอีกคน ถึงได้ทำบัญชีแทนบ้าง หรืองานที่พอทำได้ เสียงโทรศัพท์แม่ดังขึ้นผมเห็นแม่หยิบมาดูแล้วกดรับสาย

“อะไรนะคะ!”เสียงแม่ตกใจยกใหญ่ ผมรีบเงี่ยหูฟังใจจดใจจ่อ

แม่วางสายใบหน้าซีดเผือดจนเหมือนจะเป็นลม มองหน้าผมน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา ผมรีบจับมือแม่ไว้แน่น

“แม่เป็นอะไรครับ!”ผมถามสีหน้าตระหนก

“เคเซย์... พ่อ... พ่อของลูกอาการทรุดลง”แม่บอกผมทั้งน้ำตา

“ทำไมล่ะครับ ทำไมทรุดล่ะหมอบอกว่าพ่อจะอาการทรงไม่ทรุดแล้ว!”หัวใจผมเริ่มสั่นมือไม้เย็นเฉียบ ความกลัวแล่นพล่านเข้ามาในจิตใจ

“แม่ไม่รู้ เมื่อวันก่อนหมอยังแนะนำให้พาพ่อไปผ่าที่อเมริกาอยู่เลย แล้วทำไมพ่อถึง... อาการทรุดลงแบบนี้ แม่จะทำยังไงดีเคเซย์ แม่ควรทำไงดี!”น้ำเสียงแม่สั่นน้ำตาไหลอาบแก้ม ผมเองก็ตกใจทั้งหวาดกลัวด้วย ผมจะช่วยครอบครัวเราได้ยังไง

แต่มีเรื่องหนึ่งที่พอนึกได้ แม่จำเป็นต้องอยู่เมืองไทยเพื่อทำงานแทนพ่อ หากจำเป็นต้องพาพ่อไปผ่าตัดผมคิดว่าตัวเองน่าจะทำได้ ยังไงที่โรงเรียนก็มีเรื่องวุ่นวายอยู่แล้วผมไม่อยากกลับไปที่นั้นอีกแล้ว เพราะมันทั้งน่าเบื่อแถมยังแบกความทรงจำเลวร้ายสุดๆ ไว้ในหัวสมองอีก